Οι ηφαιστειακές αποκαλύψεις των αλλεπάλληλων σκανδάλων, που συγκλονίζουν τον τόπο τα τελευταία χρόνια, θυμίζουν τις εκρήξεις του Βεζούβιου που σκέπασε με τη λάβα του την Πομπηία πριν από αιώνες. Οι πανικόβλητες και κατάπτυστες ενέργειες της καθεστωτικής ομάδας που κυβερνά και η μπόχα που αναδίνεται ξεπερνά ακόμα και τη φαντασία των πιο ...προχωρημένων γραφιάδων μυθιστορημάτων Ε.Φ. (επιστημονικής φαντασίας).

Η υπόθεση με την πρόσφατη τροπολογία Πάχτα (και λοιπών συγγενών) είναι από τις καραμπινάτες περιπτώσεις που οι διακηρύξεις της παράταξης (ή μήπως εταιρίας;) έρχονται σε πλήρη εναρμόνιση με την πρακτική της. Ομιλούν και διαλαλούν περί «συμμετοχικής δημοκρατίας». Ορθά, ορθότατα. Από τη θεωρία στην πράξη, λοιπόν. Οι εργολάβοι (τους) και οι βουλευτές (τους) συνέγραψαν από κοινού μια τροπολογία, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Μάλιστα, πιστοί στη ρήση του Ηράκλειτου που υποστήριζε ότι η «επανάληψη δεν είναι ποτέ επανάληψη» την έφεραν έξι φορές στη Βουλή, για να την περάσουν νύχτα, η οποία σηματοδοτεί και το χρόνο που γίνονται οι «σωστές» δουλιές.

Ομορφος στ' αλήθεια και ηθικός ο κόσμος τους. Τζόκινγκ σε αλσύλλια, τρεχάματα στη Βουλή. Χαμόγελα στα σκουπιδαριά της τηλεοπτικής αθλιότητας, γέλια - πολλά γέλια στα κοκτέιλ - πάρτι της μπουρζουαζίας που τους έχει αγκαλιάσει τόσο θερμά. Με το αζημίωτο φυσικά. Business is business, όπως λένε και οι θεωρητικοί τους. Υπουργικές Αποφάσεις και επιχειρηματικές υποδείξεις. Στημένα ακροατήρια με επαγγελματίες παλαμικιστές από χρηματοδότες αφανείς και ταυτοχρόνως πασίγνωστους στο πανελλήνιο. Αυστηροί με το λαό, χαλαροί και ...light με τους επιχειρηματίες (τους). Οικολόγοι στα φυλλάδια, τα διεθνή φόρα και τις επετείους, οικοκτόνοι στην καθημερινότητα. Τυπικοί στα πρωτόκολλα, διαγκωνιζόμενοι - και με χτυπήματα κάτω από τη μέση - για το ποιος θα πρωτοσφίξει τας χείρας των εκδοτών, των εργολάβων, των εθνικών προμηθευτών και όλου του εσμού που λεηλατεί επί μια εικοσαετία την Ελλάδα, με αποκορύφωμα την τελευταία οχταετία, που βάφτισαν και ως περίοδο εκσυγχρονισμού.

Αν δεν ήταν μεγάλη απάτη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σουρεαλιστική προσέγγιση. Οι 9+1 αστέρες του «εκσυγχρονισμού» και της «συμμετοχικής δημοκρατίας» με την τροπολογία που έφεραν και ψήφισαν ενεργούντες υπέρ συγκεκριμένου «σοσιαλιστή» επιχειρηματία ήθελαν να κλείσουν μια εκκρεμότητα πριν τη φυγή τους από την εξουσία, θυσιάζοντας μια περιοχή απείρου φυσικού κάλλους που θα τσιμεντοποιούνταν. Μέρες χούντας. Μια και η Χαλκιδική, για πρώτη φορά το έτος 1968 και με κουμανταδόρο τον Πατακό, δέχτηκε τα πρώτα πλήγματα.

Η συνέχεια γνωστή. Πολλά ακόμα θα μαθευτούν κι ακόμα πιο πολλά δε θα τα μάθουμε. Το βέβαιο είναι ότι η κερκόπορτα άνοιξε με την αναθεώρηση του Συντάγματος, που ο εκάστοτε υπουργός Γεωργίας μπορεί κατά βούληση να αποφαίνεται τι είναι και τι δεν είναι δάσος. Μάλιστα, δεν πάει πολύς καιρός που αποχαρακτηρίστηκαν χιλιάδες στρέμματα δασικής γης, εν όψει εκλογών και προς δόξαν των καταπατητών. Η συγκεκριμένη ιστορία έδειξε στο λαό τι ακριβώς εννοούν με τις έννοιες «εκσυγχρονισμός», «συμμετοχική δημοκρατία», «νέα πρόταση», «νέο όραμα» και «άρωμα της άλλης πολιτικής». Για άλλη μια φορά, θα σημειώσουμε την ασυμβατότητα της οικολογίας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, διότι οι εξουσιαστές πάντα θα βρίσκονται στο δίλημμα που βρέθηκε ο καλός ηθοποιός Σπ. Καλογήρου στην ταινία «Λόλα», λέγοντας στο υποψήφιο θύμα του (Ν. Κούρκουλο) την περίφημη ατάκα «είναι πολλά τα λεφτά Αρη».