Το γνωστό - απ' τα παλιά - παιχνίδι της κολοκυθιάς παίζεται τις τελευταίες μέρες στις πλάτες των μικρομεσαίων Ελλήνων αγροτών, μεταξύ της πρώην και της νυν ηγεσίας του υπουργείου Γεωργίας. Αυτή τη φορά, το παιχνίδι στήθηκε με αφορμή την επικείμενη αναθεώρηση των καθεστώτων στήριξης στα μεσογειακά προϊόντα και με μοναδικό σκοπό την απόκρυψη των τραγικών συνεπειών που θα έχει για την ελληνική γεωργία η ενδιάμεση αναθεώρηση της ΚΑΠ.

Χτες, ο υπουργός Γεωργίας Σ. Τσιτουρίδης και ο υφυπουργός Ευάγ. Μπασιάκος παρουσίασαν σε συνέντευξη Τύπου τα αποτελέσματα του συμβουλίου των υπουργών Γεωργίας της ΕΕ, που έλαβε χώρα την περασμένη Δευτέρα και Τρίτη στις Βρυξέλλες. Το μόνο γεγονός για το οποίο ο υπουργός Γεωργίας δήλωσε «ικανοποιημένος» ήταν το ότι έγινε αποδεκτό το αίτημα της ελληνικής πλευράς να διενεργηθεί και νέο συμβούλιο υπουργών Γεωργίας στις 19-20 του Απρίλη στο Λουξεμβούργο. Ο Σ. Τσιτουρίδης επανέλαβε, για μία ακόμη φορά, ότι το διαπραγματευτικό πλαίσιο, που έχει ήδη διαμορφωθεί, είναι ιδιαίτερα αρνητικό για τη χώρα μας, απαντώντας έτσι στις επιθέσεις διαφόρων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα οποία τις τελευταίες μέρες «παρέλασαν» στα ελληνικά ΜΜΕ, προσπαθώντας να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η δική τους κυβέρνηση είχε διαμορφώσει ένα «θετικό πλαίσιο» για τα ελληνικά προϊόντα.

Το βέβαιο είναι ότι το επόμενο διάστημα η «διαμάχη» αυτή θα κορυφωθεί, αφού τόσο οι «μεν» όσο και οι «δε» θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να αποποιηθούν τις ευθύνες τους. Το «μεν» ΠΑΣΟΚ διότι επί δικής του κυβέρνησης - και μάλιστα επί ελληνικής προεδρίας - ψηφίστηκε η αναθεώρηση της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, τον περασμένο Ιούνη, η «δε» Νέα Δημοκρατία, επειδή επί δικής της κυβέρνησης θα ψηφιστεί και η αναθεώρηση των Κοινών Οργανώσεων Αγοράς σε βαμβάκι - καπνό - λάδι και επιπλέον επί δικής της κυβέρνησης θα εφαρμοστούν. Αλλωστε, κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει τη συναίνεση της ΝΔ στη διεύρυνση της ΕΕ, όπως άλλωστε και την απόκρυψη, από μέρους της, του γεγονότος ότι, όπως αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής τον Οκτώβρη του 2002, τα κονδύλια που αφορούσαν την Κοινή Αγροτική Πολιτική των 15 κρατών - μελών, τώρα αφορούν την Κοινή Αγροτική Πολιτική των 25 κρατών - μελών, με μία ελάχιστη προσαύξηση μόλις 1% από το 2006 μέχρι το 2013.

Με απλά λόγια, δηλαδή, αυτό που προσπαθεί να κρύψει, τόσο η σημερινή, όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση είναι ότι στόχος της νέας ΚΑΠ είναι το ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών και η εγκατάλειψη των καλλιεργειών τους, με άμεσες συνέπειες τον οικονομικό μαρασμό και την ανεργία όσων εξαρτούν την επιβίωσή τους από τους αγρότες και την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής. Και όλα αυτά πάντα στο όνομα της «δημοσιονομικής σταθερότητας», την οποία ευαγγελίζεται και η κυβέρνηση της ΝΔ, δηλαδή του υπερ-πολλαπλασιασμού των κερδών του πολυεθνικού κεφαλαίου.

«Η τύχη του ευρώ μετά την "κηδεία" του Συμφώνου Σταθερότητας» είναι το νέο δοκίμιο της Μαρίας Νεγρεπόντη - Δελιβάνη. Η μονογραφία χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει την άποψη της συγγραφέα ότι πρόκειται για οριστική απόσυρση και όχι για βραχυχρόνια άρση του Συμφώνου Σταθερότητας, όπως επιχειρήθηκε να εμφανιστεί, ενώ στο δεύτερο, αναλύεται η ιδιαίτερη φύση του ευρώ, οι λόγοι για τους οποίους δεν είναι δυνατή η αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, καθώς και το μέλλον του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος χωρίς υποστήριξη.

Επίσης, στο δεύτερο μέρος με τη βοήθεια εννέα άρθρων της συγγραφέως αναλύονται προβλήματα που σχετίζονται:

• Με τη φύση και τους λόγους επιβολής της φονταμελιστικής υφής μακροοικονομικής πολιτικής της ΟΝΕ-ευρώ.
• Με τις συνέπειές τους, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια.
• Με τους κινδύνους που το εγχείρημα περικλείει για τις ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
• Με το αν το ευρώ λειτουργεί ως παράγοντας σύγκλισης ή απόκλισης των κρατών - μελών.
• Με τα αίτια απόσυρσης των ασφυκτικών κριτηρίων του Συμφώνου Σταθερότητας.
• Με την ευρωπαϊκή διεύρυνση και το μέλλον του ευρώ, καθώς και με τις απειλές που περικλείει ο δυϊσμός μη εφαρμογής του στο 70% της Ευρωζώνης, αλλά συνέχισής του στον ευρωπαϊκό νότο.

Ως γενικό συμπέρασμα θα μπορούσε να προταθεί ότι, τελικά, η απόφαση εγκατάλειψης ενός συστήματος που ήταν, εμφανώς καταδικασμένο, από την αρχή και του οποίου η συνέχιση εφαρμογής αποδείχτηκε τόσο επικίνδυνη για τα κράτη - μέλη της ΟΝΕ, θα πρέπει να χαιρετιστεί ως θετική. Ωστόσο, τα νέα προβλήματα που προβάλλουν μπροστά μας και που οφείλονται, όπως αναφέρεται από τη συγγραφέα, κύρια και πρωταρχικά στην αβελτηρία των ιθυνόντων της ΕΕ να συνειδητοποιήσουν έγκαιρα τις εγκάρσιες υπερβάσεις του και να καταβάλουν προσπάθειες για τη θεραπεία τους, ενδέχεται να είναι ακόμη σοβαρότερα από όσα έχουμε βιώσει...