Για τις 14 Μάη, η ΔΑΣ ΟΤΑ καλεί τους εργαζόμενους των ΟΤΑ να συμμετέχουν μαζικά στις στάσεις εργασίας και στα κατά τόπους συλλαλητήρια σε κάθε νομό της χώρας. Στην Αθήνα, οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις καλούν τους εργαζόμενους στην προσυγκέντρωση που οργανώνουν στην πλατεία Βάθης στις 11.30 το πρωί. Τα αιτήματα που προβάλλουν μεταξύ άλλων είναι: Μονιμοποίηση όλων χωρίς όρους και προϋποθέσεις, κατάργηση του θεσμού των εκτάκτων, σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων των δημοτικών υπηρεσιών κ.ά. Για την καλύτερη προετοιμασία της κινητοποίησης και για τον προγραμματισμός της δράσης του ταξικού κινήματος το επόμενο διάστημα, το Συντονιστικό Εργαζομένων ΟΤΑ Αττικής οργανώνει πλατιά σύσκεψη την Τρίτη 11 Μάη και ώρα 6 μ.μ. στην Αίθουσα Λογιστών (Κάνιγγος 27, 5ος όροφος).

Στη Θεσσαλονίκη, οι συμβασιούχοι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις της 14ης Μάη με 24ωρη απεργία και συγκέντρωση στο Αγαλμα του Βενιζέλου, υιοθετώντας την πρόταση του ΠΑΜΕ και με στόχο την ένταση των αγώνων για τη διεκδίκηση του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλιά. Ενόψει της απεργίας, η Συντονιστική Επιτροπή των συμβασιούχων θα δώσει την Τρίτη, 11 Μάη, στις 11 το πρωί συνέντευξη Τύπου στο ΕΚΘ.

Επίσης, αύριο Δευτέρα, 10 Μάη, στις 7.30 μ.μ.στο Εργατικό Κέντρο η Γραμματεία Πάτρας του ΠΑΜΕ, διοργανώνει σύσκεψη με συμβασιούχους, συνδικαλιστές και σωματεία και καλεί στο συλλαλητήριο, την Παρασκευή 14 Μάη. Αντίστοιχες συσκέψεις οργανώνουν την ίδια ημέρα ο Σύλλογος Εργαζομένων ΟΤΑ στα Γιάννενα στο Εργατικό Κέντρο και ο Σύλλογος Εργαζομένων ΟΤΑ νομού Καρδίτσας στη 1 το μεσημέρι στο «Παυσίλυπον». Τέλος, την Τετάρτη, 12 Μάη, συγκέντρωση διαμαρτυρίας κάνουν και οι συμβασιούχοι δασοπυροσβέστες στο υπουργείο Εσωτερικών.

Το σχέδιο του Προεδρικού Διατάγματος για τους συμβασιούχους στο Δημόσιο (ανάλογο ΠΔ αναμένεται για τους συμβασιούχους στον ιδιωτικό τομέα από το υπουργείο Απασχόλησης) έδειξε καθαρά ότι η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει πιστά την αντεργατική πολιτική του ΠΑΣΟΚ με όπλα της τη διατήρηση του θεσμού των εκτάκτων και των νόμων που γενικεύουν και επεκτείνουν τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, την παραπέρα ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών και τομέων κοινωνικού χαρακτήρα κ.ά.

Το ΠΔ αποκλείει διάφορες κατηγορίες συμβασιούχων (σχολικούς φύλακες, δασοπυροσβέστες, ΚΕΠ, συμβασιούχους σε ΑΕΙ -ΤΕΙ, STAGE, κ.ά.), ενώ για τις υπόλοιπες κατηγορίες θέτει μια σειρά προϋποθέσεις που καθιστούν σχεδόν αδύνατη τη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου. Τέτοια εμπόδια είναι οι ημερομηνίες που πρέπει να είναι ενεργείς οι συμβάσεις (μετά την 10η του Ιούλη 2002 και μέχρι και δύο μήνες πριν την έναρξη εφαρμογής του ΠΔ), το κενό χρονικό διάστημα μεταξύ δύο ανανεώσεων που δεν πρέπει να υπερβαίνει τους τρεις μήνες και το οποίο αποκλείει χιλιάδες συμβασιούχους των οποίων οι συμβάσεις ανανεώνονται ύστερα από τέσσερις μήνες. Ακόμα, το κριτήριο των «πάγιων και διαρκών αναγκών», το εξαιρετικά αόριστο κριτήριο του «δημόσιου συμφέροντος», που στρώνει το έδαφος για αυθαίρετες κρίσεις, οι αλλεπάλληλες κρίσεις από υπηρεσιακά συμβούλια και το ΑΣΕΠ, κ.ά.

Ταυτόχρονα, το ΠΔ διατηρεί το θεσμό των εκτάκτων και, μάλιστα, με ακόμα χειρότερους όρους για τους μελλοντικούς συμβασιούχους. Προβλέπει ότι όσοι από εδώ και πέρα προσληφθούν ως συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου μόλις συμπληρώνουν 24 μήνες θα πετιούνται στο δρόμο. Πρόκειται, λοιπόν, για ΠΔ που προωθεί και «εκσυγχρονίζει» το καθεστώς ομηρίας, με στόχο την εξυπηρέτηση των ψηφοθηρικών και άλλων πολιτικών αναγκών της εκάστοτε κυβέρνησης και των οικονομικών και λειτουργικών αναγκών του αστικού κράτους.

Την Πέμπτη 13 Μάη γίνεται η ...πέμπτη κατά σειρά συνάντηση της ΓΣΕΕ, με τις εργοδοτικές οργανώσεις για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Η γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού» της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, τροφοδοτεί όλο αυτό το διάστημα την προκλητικότητα του ΣΕΒ και των εργοδοτών, με αποτέλεσμα η ΕΓΣΣΕ να είναι στον «αέρα», ενώ 120 περίπου κλαδικές συμβάσεις να παραμένουν παγωμένες. Εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτοί -και ενώ διανύουμε τον Μάη- συνεχίζουν να εισπράττουν τα μεροκάματα και τους μισθούς του 2003.

Σημειώνεται ότι σήμερα το κατώτερο ημερομίσθιο και ο κατώτερος μισθός (23 ευρώ και 519 ευρώ αντίστοιχα), αντιπροσωπεύουν σε πραγματική αξία, ποσά χαμηλότερα από τα επίπεδα των μισθών και ημερομισθίων του 1984! Γίνεται φανερό ότι την τελευταία 20ετία η θέση της εργατικής τάξης χειροτερεύει, οι μισθοί μειώνονται, η τιμή της εργατικής δύναμης γίνεται πιο φτηνή. Στον αντίποδα αυτής της κατάστασης, τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς. Κατά 35,8% αύξησαν τα κέρδη τους το 2003 οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο φτάνοντας τα 7 δισ. ευρώ.

Την ίδια στιγμή και μόνο αν εξετάσουμε την τιμή της βενζίνης όπως εξελίσσεται τις τελευταίες βδομάδες, διαπιστώνουμε ότι έχει εξαπολυθεί μια τρομακτική επιχείρηση αφαίμαξης του εργατικού εισοδήματος. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τρελή κούρσα του πετρελαίου που έχουν επιβάλει οι πολυεθνικές, θα αξιοποιηθεί ως πρόσχημα - όπως γίνεται πάντα- για νέες αυξήσεις στις τιμές των καταναλωτικών προϊόντων.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, το ζήτημα των μισθών και του εργατικού εισοδήματος, λαμβάνει διαστάσεις επιβίωσης, για τη λαϊκή εργατική οικογένεια. Η κουβέντα πλέον δε γίνεται για τη βελτίωση κάποιου ήδη ανεκτού επίπεδου ζωής, αλλά για τις στοιχειώδεις και άκρως απαραίτητες ανάγκες των εργαζομένων. Για ανάγκες, που αν δεν ικανοποιηθούν, ο εργάτης δεν μπορεί πλέον να ζήσει. Οι εργαζόμενοι, και ιδιαίτερα οι χαμηλόμισθοι, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή πρόκληση. Τι θα κάνουν, πώς θα αντιδράσουν; Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά.

Οι πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, η στήριξη του διεκδικητικού πλαισίου που πρόβαλε, από τους πρωτοπόρους αγωνιστές εργάτες, αλλά και ευρύτερα λαϊκά στρώματα αποδεικνύει ότι οι διεκδικήσεις αυτές γίνονται αποδεκτές. Το αίτημα για 44 ευρώ κατώτερο μεροκάματο και τα 1.100 ευρώ κατώτερο μισθό, είναι σήμερα προϋπόθεση, για να επιβιώσει μια εργατική οικογένεια. Αυτό το αίτημα σήμερα πρέπει να μπολιάσει και να κινητοποιήσει τα συνδικάτα, τους ίδιους τους εργαζόμενους. Οι εργάτες δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την τακτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, από τα παζάρια με τον «κοινωνικό της εταίρο», τον ΣΕΒ. Τώρα πρέπει να μιλήσουν οι εργαζόμενοι. Να κάνουν δική τους υπόθεση την Εθνική Σύμβαση, αλλά και τις κλαδικές συμβάσεις. Ο αγώνας, η κλιμάκωση της πάλης, με τους στόχους του ΠΑΜΕ, η συσπείρωση γύρω από τις ταξικές δυνάμεις, είναι μονόδρομος.