Βρώμικα σοκάκια από άμμο, ξυπόλυτα πιτσιρίκια που έπαιζαν μέσα στη λάσπη, σωροί συντριμμιών που κάποτε στέγασαν σε τσίγκο τα όνειρα δεκάδων οικογενειών. Το υπερυψωμένο ισραηλινό φυλάκιο και οι μισογκρεμισμένοι διάτρητοι τοίχοι σπιτιών. Η ειρωνική πινακίδα «πωλείται» σε ένα από αυτά και ο πνιγηρός αέρας της άμμου, των γκρεμισμάτων, του καταυλισμού κάτω από το ζεστό ήλιο του Φλεβάρη. Αυτή είναι η εικόνα της Ράφα, όπως έμεινε χαραγμένη στο μυαλό μου από την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί, πριν από 2 χρόνια. Ηταν, ήδη, μια εικόνα βαριά και στενάχωρη περισσότερο από κάθε τι άλλο που είχα δει στη φυλακή των 365 χιλιομέτρων της Λωρίδας της Γάζας.

Σε αυτό το αμμουδερό κομμάτι γης, 300 μόλις μέτρα από τα αιγυπτιακά σύνορα, 90.000 ψυχές μετρούσαν τις ημέρες, τις εβδομάδες, τα χρόνια, από τότε που με ένα μπόγο ρούχα, μια κατσαρόλα, μια κουβέρτα άφησαν τα σπίτια τους για πρώτη φορά για να γίνουν πρόσφυγες. Ακούμπησαν εκεί, στην άκρη της μικρής Λωρίδας και άρχισαν από την αρχή, καλλιεργώντας λίγα λαχανικά, κυρίως πεπόνια, να ξαναζούν μέρα με την ημέρα. Με τον ισραηλινό στρατό εδώ και 37 χρόνια να βρίσκεται απέναντί τους, μέσα στα σπίτια τους, να ποδοπατά τη ζωή τους.

Μια περιοχή ξεχασμένη από το χρόνο. Οπου τα κάρα με τα γαϊδουράκια είναι είδος πολυτελείας και όχι αξιοθέατο. Οπου, σήμερα, είναι μέσο σωτηρίας για ό,τι απέμεινε από τα συντρίμμια των παραγκουπόλεών τους. Αυτή είναι η Ράφα. Αυτή θα μπορούσε να είναι η πόλη της Γάζας, ο καταυλισμός Τζαμπάλιγιε, η Τζενίν, η Τουλκαρέμ, η Νάμπλους. Αυτή είναι η ζωή των Παλαιστινίων, που, μετά το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα, έχουν κάνει το θάνατο, το θρήνο και τον ξεριζωμό, καθημερινότητα.

Οπως την Τετάρτη, ας πούμε. Οταν η άμμος στους δρόμους της Ράφα βάφτηκε κόκκινη από το αίμα παιδιών και άοπλων νεαρών Παλαιστινίων, που έγιναν στόχος ενός υπερσύγχρονου «Απάτσι», του οποίου ο πιλότος έβαλλε στυγνά κατά του πλήθους. Οι εικόνες των αιμόφυρτων πιτσιρικάδων έκαναν το γύρο του κόσμου. Τα σαβανωμένα κορμιά τους κείτονται άταφα στα ψυγεία των αποθηκών τροφίμων, περιμένοντας την τελική πράξη που εξαρτάται από την άδεια των φονιάδων τους.

Ηταν μακελειό; Ηταν. Ηταν έγκλημα πολέμου; Ηταν. Δεν είναι, όμως, το πρώτο και δε θα είναι το τελευταίο. Καθημερινά, σαβανωμένα κορμιά Παλαιστινίων κείτονται, περιμένοντας την τελευταία πράξη. Καθημερινά μανάδες θρηνούν, καθημερινά παιδιά μένουν ορφανά, καθημερινά πεινούν, καθημερινά ξεριζώνονται από τον τόπο τους, καθημερινά εξευτελίζονται. Οταν, όμως, δεν υψώνεται αχός, δεν είναι είδηση. Τίποτε από αυτά δεν είναι είδηση. Δεν πρέπει να είναι είδηση.

Ο Αριέλ Σαρόν και οι αξιωματούχοι του μπορεί να είναι πολλά από όσα τους καταλογίζουν, αλλά δεν είναι μοναχικοί παρανοϊκοί περιπλανώμενοι, που, αίφνης, αποφάσισαν να μετατρέψουν σε κρανίου τόπο τα παλαιστινιακά εδάφη. Οι εντολές που δίνουν στους στρατιωτικούς τους επιτελείς ή στους πιλότους τους, σαν αυτόν που πατώντας ένα κουμπί τίναξε στον αέρα παιδιά και γυναίκες με έναν τρόπο που πιθανότατα δε θα διανοούνταν κανείς ότι μπορεί να συμπεριφερθεί ούτε σε ζώα, δεν είναι μεμονωμένα λάθη υπολογισμού ή κρίσεις τρέλας μανιακών δολοφόνων.

Είναι εξαιρετικά προσεκτικά και μεθοδικά σχεδιασμένες κινήσεις σε ένα καλοσυντονισμένο σχέδιο «εκκαθάρισης» των παλαιστινιακών εδαφών. Ενα σχέδιο, που ξεκίνησε με τραυματισμούς δεκάδων και ορισμένες δολοφονίες, συνεχίστηκε με κατεδαφίσεις σπιτιών, εκχερσώσεις περιουσιών, διωγμούς οικογενειών, μαζικές συλλήψεις, καταστροφές ιστορικών αρχείων ακόμη και δημοτολογίων, ισοπέδωση κάθε μορφής συλλογικής μνήμης, ψαλίδισμα κάθε μικρής καθημερινής στιγμής που θυμίζει στον καθένα ότι παραμένει άνθρωπος.

Ενα σχέδιο, που με εκπληκτική συνέπεια ξεδιπλώθηκε προσεκτικά και κατάντησε ρουτίνα και αμελητέα είδηση το θάνατο ανθρώπων, αναισθητοποιώντας τα στοιχειώδη ανθρώπινα αντανακλαστικά. Ενα σχέδιο, που είχε θεμελιωθεί, ήδη, από τότε που όλοι χειροκροτούσαν τα «φιλειρηνικά σχέδια» Μπαράκ, όταν οι εποικισμοί αυξάνονταν και πληθύνονταν και η ισραηλινή κοινή γνώμη, μαζί με τη διεθνή, υπνωτιζόταν από τις «θαρραλέες παραχωρήσεις της ισραηλινής ηγεσίας», που ουδέποτε διατυπώθηκαν συγκεκριμένα και με δεσμεύσεις. Ενα σχέδιο, που σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι σαφές ότι εντάσσεται πλήρως στο δόγμα του «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» και κατά συνέπεια τα πάντα, ακόμη και ο υπερσκελισμός των ύστατων ορίων της βαρβαρότητας, είναι επιτρεπτός.

Ανάμεσα στα κορμιά των Ιρακινών αιχμαλώτων που σοδομίστηκαν υπό τον ήχο των γέλιων και των κοροϊδιών του στρατού που «απελευθέρωσε το Ιράκ και κομίζει δημοκρατία», και στα άψυχα κορμιά των Παλαιστινίων πιτσιρικάδων στα σοκάκια της Ράφα, ή όπου άλλου, υπάρχει μια νοητή κλωστή, που μας αφορά όλους. Αυτή, που κάνει ορισμένες ζωές να αξίζουν παραπάνω και άλλες να μη μετρούν διόλου, μπροστά στις γεωπολιτικές παρτίδες επί χάρτου και επί πτωμάτων, στις οποίες επιδίδονται με ταχύτατους πλέον ρυθμούς οι ισχυροί του κόσμου αυτού και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.

Και αν ο κυνισμός και η βαρβαρότητα των δραστών δεν εκπλήσσουν πλέον κανέναν, αυτό που είναι το πλέον εξοργιστικό όλων είναι τα μισόλογα, οι λεκτικές καταγγελίες και η, ουσιαστικά, απάθεια και απραξία όσων, υποτίθεται, σπεύδουν να καθαρίσουν τα χέρια τους από το αίμα των αθώων. Αυτό που προκαλεί τη μεγαλύτερη αποστροφή είναι όλοι εκείνοι οι δήθεν «ανθρωπιστές», όπως ο ΟΗΕ ή η ΕΕ, που καταδικάζουν ηχηρά, αλλά σιωπηλά σιγοντάρουν το μακελειό και τη βαρβαρότητα, δίνοντας το δικαίωμα, παραδείγματος χάριν, στον Ισραηλινό πρέσβη στον ΟΗΕ να δείχνει ανοιχτά την περιφρόνησή του, λέγοντας ότι «κανείς δεν απαίτησε ουσιαστικά να σταματήσουμε, άρα συνεχίζουμε».

Ισως μία από τις χειρότερες πτυχές του μεθοδικότατου σχεδίου της ισραηλινής ηγεσίας και των ισχυρών της συμμάχων, είναι ότι προσπάθησε να βυθίσει, σταδιακά, μεγάλο κομμάτι της διεθνούς κοινής γνώμης σε μιαν αδιανόητη, πριν από κάποια χρόνια, ανοχή απέναντι στην απόλυτη κτηνωδία. Να δηλητηριάσει, σταγόνα σταγόνα, εικόνα με την εικόνα, τα μάτια και τα αυτιά μας, με το άκουσμα και το βλέμμα του θανάτου, με την οσμή του. Και έτσι, να μπορούμε να κλείσουμε την τηλεόραση και να κοιμηθούμε ήσυχα, και αυτό το βράδυ.

Ευτυχώς, όμως, για ό,τι λέγεται ακόμη ανθρώπινη αξιοπρέπεια και δυστυχώς για όσους θέλουν να την ισοπεδώσουν εντελώς, οι λαοί δε γονατίζουν τόσο εύκολα και μπορούν ακόμη να αντιστέκονται και να νιώθουν σφίξιμο στο στήθος και οργή να τους πνίγει στην εικόνα κάθε μακελειού. Οπως φώναξε ο φυλακισμένος ηγέτης της «Φατάχ», Μαρουάν Μπαργκούτι, σιδεροδέσμιος στο ισραηλινό δικαστήριο, «οι Παλαιστίνιοι δεν πρόκειται να λυγίσουν ποτέ διά της βίας, γιατί έχουν το δίκιο με το μέρος τους».

Κάπως, έτσι, όπως, θυμάμαι, επέμενε ο Αμπού Αλί Σχάχαν, ένας γλυκύτατος ηλικιωμένος, πρώην υπουργός της Π. Αρχής και μέλος του Επαναστατικού Συμβουλίου της «Φατάχ», ότι «η Ράφα είναι το σπίτι μου και κανένα τανκ δεν πρόκειται, μετά από τόσα χρόνια, να με διώξει. Αν τα γκρεμίσουν όλα, θα πάω να το ξαναχτίσω. Δεν παραδίνομαι». Ας μην επιτρέψουμε πια καμία άλλη παράδοση της ανθρώπινης υπόστασής μας, του δίκιου, του αυτονόητου, στο βωμό της δήθεν μη «αναστρέψιμης δύναμης του ισχυρού». Μόνον τότε, οι Κεμάλ, όλοι οι Κεμάλ αυτού του πλανήτη, όπως λέει το τραγούδι, στην καληνύχτα τους δε θα πιστεύουν ότι ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.