Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο Στάθης μου εξηγεί τη σπουδαιότητα της μάχης των Αρδενών για την έκβαση του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Τον ακούω με προσοχή, αλλά η εν λόγω ιστορία δεν είναι το φόρτε μου.

Περνάμε κάτω από μια κόκκινη γέφυρα. Κάνουμε έναν κύκλο και την ανεβαίνουμε. Παρατηρώ ότι σε όλο της το μήκος έχει κάτι πανύψηλα προστατευτικά χωρίσματα από πλεξιγκλάς και ρωτάω την Κλεοπάτρα για τη χρησιμότητά τους. Η Κλεοπάτρα είναι η οικοδέσποινά μας, ο σύζυγός της εργάζεται στην Κοινότητα, όπως οι περισσότεροι Ελληνες στο Λουξεμβούργο. Είμαστε καλεσμένοι τους, εμείς και τα όπλα μας: οι χάρτινοι ήρωες και οι νότες.

«Για να μην πέφτουν οι άνθρωποι» μου απαντά αρκούντως σιβυλλικά.

«Είχαν γίνει τόσα πολλά ατυχήματα;»

«Οχι ατυχήματα. Απλά έπαιρναν φόρα και έπεφταν».

Σιωπή...

Με έναν εξαιρετικά πρόχειρο υπολογισμό, το ύψος της γέφυρας είναι πάνω από τριάντα μέτρα. Από κάτω έχει δρόμο και σπίτια. Σπάνια επιζεί κανείς από τέτοια πτώση.

Σκόρπια ερωτήματα αιωρούνται στο ταβάνι του παλιού Mazda, σαν άδεια συννεφάκια πάνω από φιγούρες αρχαίων κόμικς.

Η Κλεοπάτρα αναλαμβάνει να βάλει υποτίτλους...

«Από αυτό το σημείο γίνονταν πάρα πολλές αυτοκτονίες. Κάποια στιγμή οι κάτοικοι των σπιτιών κάτω από τη γέφυρα διαμαρτυρήθηκαν έντονα στις Αρχές - δεν είναι δα και το πιο κοινό θέαμα να ξυπνάς το πρωί και να έχουν φυτρώσει άνθρωποι ανάσκελα στον κήπο σου - και ο Δήμος της πόλης αποφάσισε να πάρει αντι-αυτοκτονικά μέτρα».

Με τρώει η γλώσσα μου να ρωτήσω: Και πώς αυτοκτονούν τώρα πια οι Λουξεμβούργιοι; Αλλά ο κυνισμός μου δεν είναι στην καλύτερή του φόρμα.

Αρκούμαι στο... «Και γιατί τόσες αυτοκτονίες ρε παιδιά;»

«Κατάθλιψη. Τους λείπει το φως».

Ενας λαμπρός ήλιος πάνω από τα κεφάλια μας υπογραμμίζει το παράδοξο.

«Μην κοιτάς αυτές τις μέρες που σας έκανε το χατίρι. Ο ήλιος δεν είναι συχνός στο Λουξεμβούργο, σπίτι - δουλιά - σπίτι, σύννεφα - βροχή - σύννεφα, δε θέλει και πολύ για να σαλτάρει ο άνθρωπος».

Αλήθεια είναι αυτό.

Από την άλλη, η απόδοση της λέξης Λουξεμβούργο, δεν είναι ο «Πύργος του Φωτός»;

Αυτή η αντινομία δεν έφυγε λεπτό από το νου μου όλο το Σαββατοκύριακο.

Στην αγκαλιά του αποχαιρετισμού ο Χρήστος βουρκώνει. Παραξενεύομαι, η Ελλάδα δεν είναι δα και τόσο μακριά, η ζωή είναι καλή, η δουλιά καλοπληρωμένη, η ελληνική κοινότητα μοιάζει αρραγής.

Υστερα καταλαβαίνω...

Οταν έχεις μάθει στον ήλιο, η πυξίδα σου δείχνει πάντα το Νότο.

Στο γυρισμό, η Αθήνα μάς υποδέχεται με μαύρα σύννεφα και καταρρακτώδη βροχή.

Είναι να τρελαίνεσαι! Εχουμε επιστρέψει από το απρόσμενα ηλιόλουστο Λουξεμβούργο, όπου οι κάτοικοι παθαίνουν μελαγχολία από την έλλειψη φωτός, ήρθαμε στη γενέτειρα του ήλιου και εκείνος ο μπαγάσας μάς κρύβεται!

Χωρίς λόγια, σαν συνεννοημένοι κοιταζόμαστε με τον Αρη και σκάμε στα γέλια.