Associated Press

Ο βιοποριστής Σέρβος προσπερνά τα προεκλογικά χαμόγελα του Νίκολιτς και των άλλων υποψηφίων...

Σύμφωνα με τις τελευταίες σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης αλλά και με τα εκλογικά αποτελέσματα των δύο προηγούμενων ακυρωθεισών σερβικών προεδρικών εκλογών, ως πιθανότερος νικητής προβάλλεται ο υποψήφιος (αντιπρόεδρος) του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κινήματος Τόμισλαβ Νίκολιτς! «Δε θέλω τη Σερβία φέουδο της Ευρώπης... Θέλω να κάνω τη Σερβία ένα καλύτερο μέρος, με δουλιές και ευκαιρίες για όλους» έλεγε προχτές στην κεντρική προεκλογική του εκστρατεία στο Βελιγράδι ο Νίκολιτς, μολονότι οι προεδρικές εξουσίες είναι πολύ περιορισμένες (πόσο μάλλον ο όποιος Πρόεδρος να έχει λόγο στην οικονομία...). Ο δεύτερος στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων είναι ο Μπόρις Τάντιτς του αντιπολιτευόμενου Δημοκρατικού Κόμματος (Τζίντζιτς), που λανσάρει το «χαρτί» της προώθησης της ένταξης της Σερβίας στην ΕΕ και «φοβερίζει» τους ψηφοφόρους - υποστηριχτές του Νίκολιτς λέγοντας πως η εκλογή του βασικότερου αντιπάλου του θα οδηγήσει στην ψύχρανση των σχέσεων Βελιγραδίου - Βρυξελλών... Τα τελευταία προγνωστικά (σφυγμομετρήσεις) φέρουν στην τρίτη θέση τον εκατομμυριούχο επιχειρηματία Μπόγκολιουμπ Κάριτς (διαθέτει, μεταξύ άλλων, δίκτυο κινητής τηλεφωνίας, τράπεζα, κατασκευαστική εταιρία, τηλεοπτικό σταθμό...). Ο Κάριτς, όπως παλιότερα ο Μπερλουσκόνι, προβάλλει σαν «άσο» τη σύγχυση των επιχειρηματικών δεξιοτήτων του με τις ηγετικές(;) ικανότητες... Τέταρτος και ιδρωμένος προβάλλει ο υποψήφιος του κυβερνητικού συνασπισμού (του πρωθυπουργού Κοστούνιτσα), πρώην πρόεδρος της σερβικής Βουλής Ντράγκαν Μαρσιτσάνιν... Τον προεδρικό θώκο της Σερβίας διεκδικούν άλλοι δέκα, ανάμεσά τους ο Ιβιτσα Ντάτσιτς του Σοσιαλιστικού Κόμματος Σερβίας και... η πριγκίπισσα Ελίζαμπεθ Καραγιώργεβιτς.

Επειδή, κανείς από τους υποψηφίους δε φαινόταν (έως και λίγες μέρες πριν τις εκλογές) να συγκεντρώνει το απαιτούμενο ποσοστό πλειοψηφίας, θεωρείται πιθανή η διεξαγωγή νέου (δεύτερου) εκλογικού γύρου στις 27 Ιούνη.

Ωστόσο, πέρα από την επιτυχή ανάδειξη του νέου Προέδρου της Σερβικής Δημοκρατίας, οι Σέρβοι δεν έχουν και πολλά για να χαίρονται... Η ανεργία εξακολουθεί να «θερίζει». Το βιοτικό επίπεδο του μέσου Σέρβου παραμένει χαμηλό. Ο μέσος μισθός δεν ξεπερνά τα 290 ευρώ! Οι πληγές που άφησαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σ' αυτή τη χώρα την τελευταία 15ετία, με πιο πρόσφατη την περίπτωση των ΝΑΤΟικών επιδρομών του 1999 αλλά και οι πολιτικές εξυπηρέτησης του μεγάλου κεφαλαίου και των ξένων συμφερόντων που εφάρμοσαν οι τελευταίες δύο κυβερνήσεις, δεν μπορούν να επουλωθούν απλώς και μόνο με την κάλυψη του κενού που υπάρχει στον προεδρικό θώκο της Σερβίας τα τελευταία δύο χρόνια...

Οταν, όμως, ακούει κανείς το απόφθεγμα του επικεφαλής του Συνασπισμένου ευρωψηφοδελτίου περί της ανάγκης υπάρξεως της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού, τότε αναρωτιέται πού σταματά το όριο της πολιτικής και πού της εξαπάτησης. Ο εν λόγω υποψήφιος, σε τηλεοπτική συζήτηση, ούτε λίγο - ούτε πολύ, υποστήριξε ότι όποιος αρνείται τον προσανατολισμό της Ελλάδας στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση αρνείται την ελλαδική οντότητα και βγαίνει εκτός Ελλάδας. Δε θα σταθώ στην πλευρά, που παραπέμπει στους χρόνους «άμα δε σου αρέσει, ρε, τράβα στη Βουλγαρία».

Στέκομαι, όμως, στην απίθανη αμετροέπεια ενός ανθρώπου, που κατεβάζει τα ρολά της πατρίδας του και μόνο στη σκέψη ότι η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει καλύτερα έξω από το δογματικό μονόδρομο του ευρω-ενωσίτικου καπιταλισμού.

Ο ιστορικός χρόνος του θανάτου του αρχίζει από τη στιγμή που η πλειοψηφία της κοινωνίας ορθώνεται απέναντί του, με επικεφαλής το παραγωγικά συγκροτημένο τμήμα της, που είναι οι εργαζόμενοι. Στη θλιβερή του πορεία παρασέρνει απολογητές και θιασώτες, που προσπαθούν να προβάλουν το βρικολακιασμένο νεοτερισμό του. Το πιο θλιβερό είναι όταν αυτή η κατρακύλα αγγίζει το στοιχειώδες όριο ύπαρξης της Ελλάδας. Η ταύτιση της ευρω-ενωσιακής κοινοβίτικης παρουσίας με την Ελλάδα αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο αυτοχαρακτηρισμού. Οπως, επίσης, και η ταύτιση της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης με την ευρωπαϊκή κοινωνία, υπό το γενικό όρο «Ευρώπη», «Ευρωπαϊκός Προσανατολισμός», αποτελεί κριτήριο ντροπής για τους ευρωλάγνους, που ντρέπονται να αναφέρουν αυτόν τον πραγματικό διαχωρισμό. Φυσικά, η παρουσία του κάθε ευρωενωσίτικου κοινόβιου, ευτυχώς, δεν καθορίζει την πορεία της Ελλάδας. Ομως είναι μια πετριά στα θολά νερά για αλίευση ψήφων, δηλαδή «δώστε και σώστε».