Ο «κομμουνιστικός κίνδυνος», όπως τον είχε κατασκευάσει η αστική προπαγάνδα, αποτέλεσε για δεκαετίες το προπαγανδιστικό ιδεολόγημα, εν ονόματι του οποίου ο ιμπεριαλισμός διέπραξε και «δικαιολόγησε» αναρίθμητα εγκλήματα σε βάρος των λαών σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.

Με την «εξάλειψη» του «κομμουνιστικού κινδύνου» τα ιμπεριαλιστικά, σε βάρος των λαών, εγκλήματα βεβαίως δε σταμάτησαν, ούτε λιγόστεψαν, το προπαγανδιστικό όμως οπλοστάσιο του ιμπεριαλισμού για τη συγκάλυψη αυτών των εγκλημάτων παρουσίασε κενό.

Το κενό αυτό έπρεπε να καλυφθεί με νέο όπλο, με νέο προπαγανδιστικό ιδεολόγημα, ικανό να δώσει άλλοθι στην εντεινόμενη ιμπεριαλιστική, σε βάρος των λαών, επιθετικότητα.

Σαν τέτοιο οι σχεδιαστές και οργανωτές της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας προκρίνανε το ιδεολόγημα της τρομοκρατίας και της καταπολέμησής της.

Αλλωστε, αυτού του είδους η «αντιιμπεριαλιστική» δραστηριότητα είναι αναμφίβολα αναποτελεσματική. Ποτέ και πουθενά ο ιμπεριαλισμός όχι μόνο δε νικήθηκε, αλλά ούτε αναχαιτίστηκε με μεμονωμένες πράξεις βίας.

Ως πρόσχημα επίσης για να οικοδομήσει το ιδεολόγημα της τρομοκρατίας, ο ιμπεριαλισμός χρησιμοποίησε τους αγώνες των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, τα οποία χαρακτηρίζει τρομοκρατικά.

Το χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη 2001 στους δίδυμους πύργους ήταν μάννα εξ ουρανού για τους οικοδόμους του αντιτρομοκρατικού προπαγανδιστικού ιδεολογήματος και για την πολιτική, που αυτό προοριζόταν, να σκεπάσει.

Γι' αυτό άλλωστε και οι υπόνοιες που διατυπώθηκαν αμέσως μετά (και που υφίστανται μέχρι και σήμερα) για άμεση σχέση ή και ταύτιση εκείνων, που προκάλεσαν το χτύπημα και εκείνων, που το εκμεταλλεύονται προπαγανδιστικά και το αξιοποιούν πολιτικοστρατιωτικά, είναι παραπάνω από βάσιμες.

Η ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) δεν μπορούσε να υστερήσει. Αμέσως μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους δήλωσε παρούσα στο πλευρό των Αμερικανών κατά της τρομοκρατίας. Στοιχήθηκε έτσι στην αμερικανική «αντιτρομοκρατική» προπαγανδιστική γραμμή.

Αξίζει να υπογραμμιστεί εδώ, ότι το γεγονός αυτό πέραν από τις άλλες διαστάσεις που έχει, διαψεύδει για μια ακόμη φορά και με έναν ακόμη τρόπο, όσους από αφέλεια ή υποκρισία προσδοκούν και υποστηρίζουν, ότι η ΕΕ θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος έναντι των ΗΠΑ.

Η ΕΕ προωθώντας παραπέρα για τους δικούς της ιμπεριαλιστικούς σκοπούς την αξιοποίηση της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας υποχρέωσε τα κράτη - μέλη της, θεσπίζοντας ειδικά τρομονομοθετήματα να εντάξουν την τρομοκρατία ως αδίκημα στην εθνική ποινική νομοθεσία τους με πρόβλεψη εξοντωτικών ποινών. Πριν γίνει όμως αυτό, έπρεπε να υπάρχει ένας ενιαίος για όλα τα κράτη - μέλη ορισμός, για το τι είναι τρομοκρατία. Τον ορισμό αυτόν τον «φιλοτέχνησε» η ΕΕ, κατά τρόπο, που να καλύπτει τους ιμπεριαλιστικούς στόχους.

Ετσι προσδιορισμένη από την ΕΕ, με σκόπιμη ασάφεια και ρευστότητα, η τρομοκρατία εντάχθηκε με τον πρόσφατο «τρομονόμο» στην ελληνική ποινική νομοθεσία ως αδίκημα, για το οποίο προβλέπονται εξοντωτικές ποινές.

Τα όσα χαρακτηριστικά αναφέρθηκαν παραπάνω για τον ευρωενωσιακό προσδιορισμό της τρομοκρατίας είναι αρκετά νομίζουμε για να γίνουν αντιληπτές οι στοχεύσεις του τρομο-ιδεολογήματος, του τρομονοθετήματος και των εμπνευστών τους.

Ο χαρακτηρισμός ως τρομοκρατικών των δραστηριοτήτων εκείνων, «που είναι δυνατόν να βλάψουν μια χώρα...» ή «να εκφοβίσουν σοβαρά έναν πληθυσμό», προετοιμάζει για τους ιμπεριαλιστές το άλλοθι, να επεμβαίνουν με πρόσχημα την «προστασία» των «απειλούμενων» χωρών ή πληθυσμών, στην πραγματικότητα όμως, για να ληστεύουν τον πλούτο των χωρών και τον ιδρώτα των λαών, για να εξασφαλίζουν τον έλεγχο σε στρατηγικές για τα συμφέροντά τους περιοχές, για να επιβάλλουν την κυριαρχία τους.

Οσο για το αν μπορεί να βλάψει μια χώρα, είναι αυτονόητο, ότι ο μόνος που νομιμοποιείται να το εκτιμήσει και να ενεργήσει ανάλογα, είναι ο λαός της και κανείς άλλος. Οπωσδήποτε δεν μπορεί να είναι οι ιμπεριαλιστές, των οποίων τα συμφέροντα παντού και πάντα βρίσκονται σε αγεφύρωτη αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για όσα αναφέρονται στον ευρωενωσιακό ορισμό περί απειλής των συνταγματικών, πολιτικών, οικονομικών δομών μιας χώρας.

Οι δομές αυτές, συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές είναι υπόθεση αποκλειστικά και μόνο του λαού της κάθε χώρας και αποτελεί θρασεία πρόκληση η εμφάνιση των ιμπεριαλιστών σε ρόλο αυτόκλητου εγγυητή και φύλακα των δομών αυτών σε τρίτες χώρες. (Εδώ δεν μπορεί παρά να θυμηθεί κανείς και να διερωτηθεί: Η επέμβασή τους στη Γιουγκοσλαβία άφησε άθικτες τις δομές αυτές;)...

Οσα «αντιτρομοκρατικά» οικοδομεί η ιμπεριαλιστική ΕΕ από την τρομο-υστερία, το σκόπιμα ασαφή και ρευστό ορισμό της τρομοκρατίας, μέχρι τα τερατώδη μέτρα και μηχανισμούς καταστολής (παρακολουθήσεις, φακελώματα, τρομονομοθετήματα, τρομοεντάλματα, ποινές, ευρωαστυνομίες, ευρωστρατούς και ό,τι άλλο), όλα αυτά αποβλέπουν, να καλύψουν και να «νομιμοποιήσουν» προπαγανδιστικά και να στηρίξουν πολιτικοστρατιωτικά τις ιμπεριαλιστικές δραστηριότητες όχι μόνο ενάντια σε τρίτες χώρες, αλλά και ενάντια στα λαϊκά κινήματα των χωρών - μελών της ΕΕ.

Οταν, για παράδειγμα, ο ευρωενωσιακός φετφάς αποφαίνεται, ότι η τρομοκρατία συνιστά μια δραστηριότητα, «που έχει σκοπό να εξαναγκάσει δημόσια αρχή (δηλαδή κυβέρνηση), να εκτελέσει οποιαδήποτε πράξη ή να απόσχει από αυτήν ή να βλάψει ή να καταστρέψει τις θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μια χώρας...», ολοκάθαρα φωτογραφίζει δραστηριότητες, όπως μια απεργιακή κινητοποίηση, λόγου χάριν, που θα υποχρέωναν την κυβέρνηση («δημόσια αρχή»), να αυξήσει λίγο το μεροκάματο πείνας ή να «απόσχει» από την καταπάτηση κάποιου δικαιώματος (π.χ. γκρέμισμα του ασφαλιστικού συστήματος). Αν μάλιστα η «αδέκαστη» δικαιοσύνη την απεργία αυτή την έχει κηρύξει «παράνομη και καταχρηστική», τότε αυτομάτως γίνεται ακόμη πιο «τρομοκρατική».

Αμ' εκείνα περί βλάβης ή καταστροφής των θεμελιωδών συνταγματικών, πολιτικών και οικονομικών δομών; Εδώ και αν έχουμε τρομοκρατία. Πρόκειται για τα ιερά και όσια του συστήματος. Ιδίως εκείνο το τελευταίο, οι οικονομικές δομές, από τις οποίες εξαρτώνται και στις οποίες στηρίζονται όλες ανεξαιρέτως οι άλλες δομές του συστήματος. Δεν περιμένει βέβαια κανείς να συμφωνήσουν οι ιμπεριαλιστές και να αποδεχτούν, ότι οι συνταγματικές πολιτικές, οικονομικές δομές κάθε χώρας είναι υπόθεση του λαού της, στον οποίο και μόνο ανήκει το δικαίωμα διατήρησης ή ανατροπής τους. Το να τους υπενθυμίσεις επίσης ότι οι δικές τους, οι καπιταλιστικές συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές επιβλήθηκαν, αφού ανατράπηκαν οι προηγούμενες (φεουδαρχικές) δομές, είναι μάταιος κόπος. Οποιος λοιπόν απειλήσει τις «δομές τους» είναι τρομοκράτης.