Καταδικαστική, όπως αναμενόταν, ήταν για το διαχωριστικό τείχος που ανεγείρεται ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Δυτική Οχθη η γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, το οποίο ολοκλήρωσε, μετά από 3 μήνες, τη συνεδρίασή του. Η διαδικασία δρομολογήθηκε μετά από σχετικό αίτημα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, που ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία.

Στην απόφαση, με ψήφους 14 υπέρ και 1 κατά, αυτήν του Αμερικανού δικαστή Τόμας Μπέργκενταλ, τονίζεται ότι το τείχος παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Αναφέρεται εκτενώς η χάραξή του, υπογραμμίζοντας ότι υπάρχουν σημεία στα οποία η κατασκευή γίνεται 22 χιλιόμετρα μέσα στο παλαιστινιακό έδαφος. Μέχρι σήμερα, που έχει ολοκληρωθεί μόνο το 1/4 των συνολικών 650 χιλιομέτρων, 237.000 Παλαιστίνιοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη «νεκρή ζώνη» μεταξύ της Πράσινης Ζώνης και του Τείχους και άλλοι 160.000 συμπατριώτες τους αναμένεται να έχουν την ίδια τύχη μέχρι να ολοκληρωθεί η κατασκευή. Περισσότερα από 1.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα παλαιστινιακής γης έχουν, ήδη, προσαρτηθεί.

Με βάση αυτά τα στοιχεία, το Δικαστήριο της Χάγης εκτιμά ότι η χάραξη του τείχους οδηγεί σε «τετελεσμένα» που καταπατούν το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση και, κατά συνέπεια, παραβιάζεται το διεθνές δίκαιο. Υπογραμμίζεται ότι θα πρέπει το Ισραήλ να κατεδαφίσει το κομμάτι του τείχους που έχει, ήδη, κατασκευαστεί, να αποζημιώσει τους Παλαιστινίους που έχουν υποστεί υλικές ζημιές και να επιστρέψει στους ιδιοκτήτες τους την προσαρτημένη γη. Επίσης, καλείται ο ΟΗΕ να αναλάβει δυναμικές πρωτοβουλίες, έτσι ώστε να υποχρεωθεί το Ισραήλ να εφαρμόσει το διεθνές δίκαιο.

Το Δικαστήριο αντιπαρέρχεται, επίσης, εκτενώς των επιχειρημάτων που χρησιμοποίησε το Ισραήλ για να μην προσέλθει στην ακροαματική διαδικασία. Υπογραμμίζει ότι δεν είναι παράνομη η προσφυγή της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στο Διεθνές Δικαστήριο και ότι το ζήτημα δεν είναι «διμερές πολιτικό θέμα», για το οποίο η Χάγη είναι αναρμόδια να γνωμοδοτήσει. «Κάθε νομικό ζήτημα έχει και πολιτικές πτυχές», επισημαίνεται στην απόφαση, δίνοντας, έτσι, μια σαφή απάντηση στο επιχείρημα που χρησιμοποίησαν αρκετές χώρες, όπως ΗΠΑ, Γαλλία, Ρωσία και άλλες εκτός του Ισραήλ, για να μην προσέλθουν στην ακροαματική διαδικασία.

Η ικανοποίηση της παλαιστινιακής πλευράς ήταν έκδηλη και αναμενόμενη. Επί του πρακτέου, η απόφαση της Χάγης, που έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα, δίνει το περιθώριο στην παλαιστινιακή πλευρά και στις αραβικές χώρες, που είχαν υποκινήσει το θέμα, να ζητήσουν νέα συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και στη συνέχεια του Συμβουλίου Ασφαλείας, ασκώντας περισσότερες πιέσεις για τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων σε βάρος του Ισραήλ.

Φυσικά, η υιοθέτηση και εφαρμογή τέτοιων μέτρων από το Συμβούλιο Ασφαλείας είναι μάλλον απίθανη, αφού στην καλύτερη περίπτωση, που όλα τα μέλη του συμφωνήσουν, η Ουάσιγκτον θα ασκήσει βέτο. Εχοντας, λοιπόν, «ζεστές τις πλάτες» από τους ισχυρούς του συμμάχους, ο σύμβουλος του Ισραηλινού πρωθυπουργού, Ραανάν Γκισίν, μπορούσε, χτες, να χλευάζει προκλητικά το Δικαστήριο της Χάγης και την απόφασή του, δηλώνοντας ότι «θα πεταχτεί στα σκουπίδια της ιστορίας».

Η πίεσή του είχε - μοιραία... - ανέβει στα ύψη, όταν προσήλθε την περασμένη Δευτέρα στην αίθουσα του Δικαστηρίου της Χάγης. Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς σκόπευε, πάση θυσία, να ξεκινήσει την υπεράσπιση της υπόθεσής του έναντι του σαθρού κατηγορητηρίου περί «εγκλημάτων πολέμου και κατά της ανθρωπότητας» στην πρώην Γιουγκοσλαβία... Στο κάτω - κάτω, αυτή η δίκη (στα μάτια όχι, βεβαίως, μόνον του Μιλόσεβιτς) δεν αφορά στην πολιτική πορεία ενός ανδρός, αλλά στην τραγική διαδρομή μιας χώρας, που πλείστες φορές σύρθηκε από τα αιματοβαμμένα χέρια ηγετών ΗΠΑ και ΕΕ και τεράστιων οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων...

Ομως, η σοβαρά επιδεινωμένη κατάσταση της υγείας του δεν άφησε τον Μιλόσεβιτς να ξεκινήσει μαχητικά την υπεράσπιση («όχι του εαυτού μου, αλλά του λαού του», όπως έχει πει κατά το παρελθόν). Εως και οι θεράποντες γιατροί του Μιλόσεβιτς, που έχει διορίσει το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) για την πρώην Γιουγκοσλαβία, δεν άφησαν απαρατήρητη την υπέρταση, η οποία (σε συνδυασμό με σοβαρά καρδιολογικά προβλήματα και σειρά ιώσεων) ταλαιπωρεί τον πρώην πρόεδρο της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας τα τελευταία χρόνια...

Ετσι, το ραντεβού έναρξης της υπεράσπισης της υπόθεσης από τον Μιλόσεβιτς δόθηκε για την ερχόμενη Τετάρτη (14 Ιούλη). Ο ίδιος έχει ζητήσει απ' το δικαστήριο την κλήτευση άνω των 1.600 μαρτύρων, ανάμεσά τους (σύμφωνα με προχτεσινό δημοσίευμα της Vecernje Novoska) ο Μπιλ Κλίντον, ο Σρέντερ, ο Μπλερ, ο πατριάρχης της σερβικής ορθόδοξης Εκκλησίας Παύλος, οι πρώην πρωθυπουργοί, της Ρωσίας Γεβγένι Πριμακόφ και της Ελλάδας Κ. Μητσοτάκης... Είναι βέβαιο πως δύσκολα θα προλάβουν να καταθέσουν όλοι αυτοί οι μάρτυρες μέσα στην προθεσμία (τραγέλαφο) των 150 εργάσιμων ημερών που έχουν δώσει οι δικαστές στον Μιλόσεβιτς!

Ωστόσο, πολλοί είναι αυτοί (ανάμεσά τους οι διαπλεκόμενοι με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα εισαγγελείς και κορυφαίοι - πρώην και νυν - πολιτικοί αξιωματούχοι ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ), που εύχονται αυτό το σκέλος της δίκης να μην ...τελειώσει ποτέ. Ως επί το πλείστον, γιατί πολλοί γνωρίζουν πως το μεγαλύτερο (και σοβαρότερο...) μέρος του 66μελούς κατηγορητηρίου δεν αποδείχτηκε έως σήμερα (συμβαίνει και στις «καλύτερες» δικαστικές πλεκτάνες...)! Γι' αυτό και αρκετοί επιθυμούν να τελεσφορήσει η πρακτική της φυσικής εξόντωσης του πρώην ηγέτη της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, που εφαρμόζουν δύο χρόνια τώρα με διάφορους τρόπους οι αρχές του ΔΠΔ της Χάγης. Ετσι, σκέφτονται, δεν αποκλείεται αυτή η μαύρη δίκη να κλείσει πρόωρα με το ενδεχόμενο της ...αποβίωσης του αδιαμφισβήτητα μαχητικού πολιτικού ηγέτη. Χωρίς τελεσίδικη απόφαση. Με τις εντυπώσεις και τις απειλές των ιμπεριαλιστών μετέωρες στην καρδιά των λαών... Στο κάτω - κάτω, μια τέτοια εξέλιξη δε θα δημιουργούσε και το ακόλουθο διεθνές δεδικασμένο (για τα δεδομένα της Χάγης): Την «καταδίκη» πολιτικών ηγετών, επειδή ούτε νομιμοποιούνταν, ούτε μπορούσαν να εμποδίσουν εγκλήματα πολέμου και σφαγές αμάχων που συντελούνταν σε τρίτη χώρα... Ετσι (νομίζουν...) ο Μπλερ, για παράδειγμα, δε θα φοβάται την πιθανή καταδίκη του από το (νεοσυγκροτηθέν) Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (το οποίο αναγνωρίζει με συνθήκη και το Λονδίνο) για τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττουν Βρετανοί, Αμερικανοί στρατιώτες και άλλοι μισθοφόροι στο Ιράκ...

Ο Μιλόσεβιτς, όμως (και πολύ περισσότερο ο σερβικός λαός, που παρακολουθεί ανελλιπώς τη «δίκη του αιώνα» από το Φλεβάρη του 2002), δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη... Κάτι, που προκαλεί ευλόγως ανησυχίες στους κατηγόρους του (εντός και εκτός δικαστικής αίθουσας)...