Δε θα σταθούμε στις ειρωνικές νύξεις για το ΚΚΕ που περιέχει το άρθρο του κυρίου καθηγητή και που δείχνουν έλλειψη σεβασμού.

Θα σταθούμε μόνο στις σοβαρές πλευρές του, τις ουσιώδεις, αφού σημειώσουμε ότι ο Γ.Κ. δικαίως ενοχλήθηκε (και αυτός) από την ανάρτηση του γνωστού πανό στην Ακρόπολη, το οποίο στρεφόταν κατά του Αμερικανού υπουργού Πάουελ. Και ενοχλήθηκε δικαίως, γιατί η συγκεκριμένη ενέργεια έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη συνολική ιδεολογικοπολιτική αντίληψη του καθηγητή. Αυτή η αντίληψη εκφράζεται στη «σύστασή» του να αποδεχτεί ο λαός την υπάρχουσα δημοκρατική νομιμότητα και να αγωνίζεται στα πλαίσιά της! Αυτός «είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς μια δημοκρατία ολοένα πιο ουσιαστική», όπως γράφει.

Οι αποφάσεις δικαστηρίων, που βγάζουν παράνομες και καταχρηστικές όλες τις απεργίες, συνιστούν νομιμότητα. Τη νομιμότητα που επιβάλλει το κεφάλαιο. Αυτό γίνεται κατ' εξακολούθηση, από τότε που υπάρχει το εργατικό κίνημα. Πρέπει να αποδεχτεί ο εργάτης τη συγκεκριμένη νομιμότητα; Το ζήτημα είναι αμιγώς πολιτικό. Κατά τον Γ.Κ. πρέπει να την αποδεχτεί. Κατά την άποψη χιλιάδων αγωνιζομένων δεν πρέπει να την αποδεχτεί, αλλά πρέπει να αγωνιστεί παρά τις δικαστικές αποφάσεις. Διαφορετικά οι εργάτες θα σέρνονται υποταγμένοι στη νομιμότητα που επιβάλλουν κυβερνήσεις-κεφάλαιο-δικαστήρια.

Κατά την τελευταία δεκαετία 12.000 αγρότες σύρθηκαν στα δικαστήρια για «παρακώλυση συγκοινωνιών»! (Πάντα βρίσκεται κάποιος νόμος που διασφαλίζει τη ...«δημόσια τάξη»). Το ίδιο πάνω από 1.200 μαθητές. Διότι παραβίασαν τη νομιμότητα! Ποια νομιμότητα; Την ίδια που στέλνει στα δικαστήρια (τώρα που μιλάμε) στελέχη του ΚΚΕ, επειδή αντέδρασαν στο πέρασμα ΝΑΤΟικού στρατού από τη Β. Ελλάδα, με προορισμό τη Γιουγκοσλαβία (για να τη διαμελίσει, να σφάξει κλπ.)!

Πρόκειται για την ίδια νομιμότητα, που επιβάλλουν οι εργοδότες. Σε πάρα πολλά εργοστάσια και σε 100άδες επιχειρήσεις η συνδικαλιστική οργάνωση απαγορεύεται διά ...ροπάλου (απόλυση). Η παραβίαση και αυτής της εργατικής νομοθεσίας είναι κατάφωρη. Οι Επιθεωρήσεις είναι της εργοδοσίας και όχι της εργασίας... Εργάτριες παρενοχλούνται σεξουαλικώς, εκβιάζονται, εξευτελίζονται. Στην κατασκευή των Ολυμπιακών έργων σκοτώθηκαν 14 εργάτες, 47 τραυματίστηκαν βαριά και 100άδες πιο ελαφρά.

Μήπως (για κάποιο από όλα τα παραπάνω) ο κύριος καθηγητής αντελήφθη την επέμβαση κάποιου εισαγγελέα, κάποιας Επιθεώρησης, κάποιου υπουργείου, κάποιας αστυνομικής αρχής, υπέρ των εργατών; Οι εργάτες, πάντως, δεν έχουν αντιληφθεί ούτε μία...

Νομιμότητα συνιστούν και οι «τρομονόμοι», οι καμεροχαφιέδες, το «Ζέπελιν», η τρομοϋστερία. Νομιμότητα και η «νέα δομή του ΝΑΤΟ», το λεγόμενο προληπτικό χτύπημα, δηλαδή η επέμβαση εναντίον λαών και χωρών, όπου κριθεί. Νομιμότητα και ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας. Είναι αξιοπερίεργο και χρειάζεται να το εξηγήσει ο Γ.Κ., πώς θα αγωνιστεί κανείς, για να αλλάξει τη συγκεκριμένη «δημοκρατική νομιμότητα» σεβόμενος τα πλαίσια αυτής της νομιμότητας; Μήπως είδε ποτέ κάποιο από τα κόμματα που κυβερνούν, να βγαίνει στο λαό την προεκλογική περίοδο και να του λέει ότι αν γίνει κυβέρνηση θα αυξήσει την ανεργία, τη συγκέντρωση κεφαλαίων σε βάρος των μικρομεσαίων αγροτών, την ακρίβεια; Είπε ποτέ κανένα τέτοιο κόμμα ότι θα παίρνει μέρος σε άδικους πολέμους, ότι θα προμηθεύεται όπλα που είναι χρήσιμα για τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, όχι όμως και για την άμυνα;

Οι όποιες δυνατότητες πάλης παρέχει η υπάρχουσα νομιμότητα, ασφαλώς και πρέπει να αξιοποιούνται και αξιοποιούνται. Τέτοια μαθήματα δεν επιδέχεται η λαϊκή πάλη.

Ομως, η συνεχής αντιδραστικοποίηση του συστήματος και της πολιτικής που το υπηρετεί είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Αυτό σημαίνει ότι, ακόμη και για τη διατήρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων, απαιτείται συνολική πάλη κατά των πλαισίων. Μόνο έτσι θα σώζεται ό,τι μπορεί να περισωθεί και, ταυτόχρονα, θα δημιουργούνται προϋποθέσεις εξάλειψης των αιτιών μιας πέρα για πέρα αντιλαϊκής νομιμότητας.

Η λιτότητα, η ακρίβεια, η απελευθέρωση της αγοράς (δηλαδή, οι περιβόητες «ελευθερίες» κεφαλαίων, υπηρεσιών, εμπορευμάτων, εργατικού δυναμικού) επίσης συνιστούν νομιμότητα. Τη νομιμότητα της ιμπεριαλιστικής επιβολής. Αυτή τη νομιμότητα, που συγκρούεται ευθέως με τα εργατικά- λαϊκά συμφέροντα, δεν πρέπει να τη νομιμοποιήσει κανένας εργαζόμενος. Χρειάζεται η εργατική τάξη να απειθαρχήσει, να συγκρουστεί μαζί της, με στόχο να την ανατρέψει σε μια πορεία.

1. Το πρώτο που θα έπρεπε να απαντήσει ο καθηγητής Γ.Κ. είναι, πώς και γιατί συμβαίνει οι πρώτοι σε θυσίες στην πάλη κατά του φασισμού να είναι οι κομμουνιστές, σε αντίθεση με τον πολύ μεγάλο όγκο των αστικών κομμάτων; (22 εκατομμύρια οι νεκροί της Σοβιετικής Ενωσης κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για να μην αναφερθούμε και στα της Ελλάδας...). Να πει, επίσης, γιατί ο φασισμός ανδρώθηκε και ήρθε στην εξουσία με τη στήριξη των ...ελεύθερων χωρών (ΗΠΑ-Βρετανίας, κ.ά.), καθώς και του κεφαλαίου (Κρουπ και λοιποί), το οποίο κεφάλαιο υπηρετείται τόσο από τις δημοκρατικές, όσο και από τις φασιστικές κυβερνήσεις. Επιπλέον, για τις δημοκρατικές χώρες, που ευθύνονται για την εξαπόλυση δύο παγκόσμιων πολέμων και 100άδων τοπικών, για τη σφαγή εκατομμυρίων ανθρώπων. Και το κακό συνεχίζεται. Δε βρισκόμαστε, λοιπόν, σε φωτεινή περίοδο, με κίνδυνο να οδηγηθούμε σε σκοτεινή. Είμαστε σε σκοτεινή! Και για να βγούμε, χρειάζεται πολιτική δράση αντίστασης-αντεπίθεσης στον ιμπεριαλισμό και όχι υποταγή, όπως συνιστά ο κύριος καθηγητής, χαρακτηρίζοντας δημαγωγία την αντιιμπεριαλιστική στάση!...

Αλλά και οι κομμουνιστές στην Ελλάδα δεν την «πλήρωσαν» μόνο από τους δεξιούς καταπατητές της δημοκρατίας. Την «πλήρωσαν» και από τους δημοκράτες πολιτικούς: Ελ. Βενιζέλος, Γ. Παπανδρέου, Ν. Πλαστήρας, Θεμ. Σοφούλης, Σοφ. Βενιζέλος και πολλοί άλλοι.

Δεν είναι, λοιπόν, υπεύθυνοι οι κομμουνιστές, τους οποίους ο κύριος καθηγητής επιχειρεί να καθίσει στο σκαμνί ως υπεύθυνους (ούτε λίγο - ούτε πολύ) για την τυχόν «αφύπνιση» μηχανισμών αντιδημοκρατικής πορείας. Οι μηχανισμοί αυτοί ήδη έχουν «αφυπνιστεί». Είναι οι «δημοκρατίες» του καπιταλισμού, που ο κύριος καθηγητής υπερασπίζεται. Το φασισμό τον γεννά ο καπιταλισμός.

2. Η δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, στέγαση, η εργασία για όλους, η ασφάλεια των ανθρώπων, στις χώρες του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε έγιναν πραγματικότητα, και όχι στις λεγόμενες δημοκρατικές χώρες. Ετσι, η υπάρχουσα πραγματικότητα μάλλον ειρωνεύεται την άποψη του κυρίου καθηγητή πως τώρα οι λαοί αυτοί είναι ελεύθεροι. Τη μετανάστευση εκατομμυρίων, την πορνεία, την εξαθλίωση και γενικώς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δεν τις έφερε ο σοσιαλισμός, αλλά η ...δημοκρατία που προέκυψε με «δημοκρατικά» μέσα.