Από τη μια το «κρυφοχαμόγελο» ικανοποίησης της Συλβάνας Ράπτη, η οποία εμφανίζεται σαν αγωνίστρια της διαφάνειας και της τιμιότητας, απαιτώντας την τιμωρία των ενόχων. Αν, όμως, κοιτάξει κανείς πίσω από το «άτεγκτο πρόσωπό» της, θα διακρίνει την πολιτική κυνικότητα που εκδηλώνεται εκμεταλλευόμενη τη συγκυρία και χτυπάει «κάτω από τη ζώνη». Από την άλλη το «κλάμα» του Τράγκα για το δράμα της οικογένειας Τσιτουρίδη, που έπεσε θύμα της «καραμανλικής τρομοκρατίας», τύπου «Αλ - Κάιντα». Μόνο που αν προσέξει κάποιος πίσω από τις λέξεις και τις γκριμάτσες του, θ' αντιληφθεί το «παράπονο» του εκδότη για τον οικονομικό παραμερισμό του από την κυβέρνηση της «δικής» του παράταξης και τις έμμεσες απειλές του προς κυβερνητικούς παράγοντες, αρμόδιους για τις σχέσεις κυβέρνησης - ΜΜΕ. Συμπέρασμα: Τα φαινόμενα - και δη τα τηλεοπτικά - απατούν...

Πάμπολλες ήταν οι αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση, που επέβαλαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαπενταετίας. Κι ενώ, οι διάφοροι υπουργοί Παιδείας, από τον Γερ. Αρσένη και τον Γ. Παπανδρέου, μέχρι τη σημερινή, Μ. Γιαννάκου, μιλούσαν και μιλούν, τουλάχιστον, για σοβαρές βελτιώσεις και αρκετές φορές, για ριζικές ανατροπές κλπ, το σχολείο πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Και δεν μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Οσες αλλαγές έχουν γίνει όλ' αυτά τα χρόνια, έχουν μια σειρά κοινά χαρακτηριστικά: Αποδυναμώνουν τον όποιο ρόλο του σχολείου στην παροχή ουσιαστικών γνώσεων και διαμόρφωσης προσωπικοτήτων, ενώ ενισχύουν τα χαρακτηριστικά, που οδηγούν στην παραγωγή ημιμαθών και μισοκαταρτισμένων αυριανών εργαζομένων. Ενισχύεται συνεχώς ένα πνεύμα επιχειρηματικότητας και ιδιωτικοποίησης, τόσο στο περιεχόμενο της μόρφωσης, όσο και στις μορφές οργάνωσης και λειτουργίας της εκπαίδευσης. Επιμένουν, με τον έναν ή άλλο τρόπο, στην εξεταστικοκεντρική κατεύθυνση του σχολείου, ενισχύοντας τους ταξικούς φραγμούς και προσφέροντας πελατεία στην παραπαιδεία. Διατηρούν τη μετατροπή του Λυκείου σε προθάλαμο εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ και τα όσα αρνητικά αυτό συνεπάγεται. Διατηρούν και ενισχύουν τον κομματικό έλεγχο στη διοίκηση της εκπαίδευσης, υπονομεύοντας και αποδυναμώνοντας την όποια δημοκρατική λειτουργία του σχολείου.

Θα μπορούσαν να αναφερθούν και άλλα. Νομίζουμε, όμως, ότι κι αυτά φτάνουν...

Τις προάλλες, η «Ελευθεροτυπία» αναρωτιόταν, πού βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης της ΝΔ, στον τομέα της παραγωγής πολιτικής ή σ' αυτόν της επικοινωνιακής τακτικής. Και, εμμέσως πλην σαφώς, έπαιρνε θέση και απαντούσε, ότι το πρόβλημα βρίσκεται στον πρώτο τομέα, στηρίζοντας τον υπουργό Επικρατείας, Θ. Ρουσόπουλο, που δέχεται τελευταία εσωκομματικά βέλη. Χτες, η «Χώρα» του Γ. Τράγκα, είχε στην πρώτη της σελίδα φωτογραφία του Θ. Ρουσόπουλου, συνοδευόμενη από την εξής λεζάντα: «Κάτι δεν πάει καλά όταν ο φιλοπασοκικός Τύπος στηρίζει τον υπουργό Επικράτειας». Και στο πάνω μέρος της σελίδας τόνιζε με μεγάλα κεφαλαία γράμματα, «Κώστα, απομάκρυνε τον Τεό από το Μαξίμου πριν είναι αργά», ενώ, στις μέσα σελίδες ο Γ. Τράγκας απευθύνεται στον Κ. Καραμανλή, κατηγορώντας τον υπουργό Επικρατείας, ότι είναι «ένα ξένο σώμα, που υπονομεύει τη συνοχή της παράταξης».

Οπως καταλαβαίνετε, έχουν βγει για τα καλά τα μαχαίρια, καθώς συσσωρεύονται τα (συνεπακόλουθα της ανάληψης της εξουσίας από τους νέους διαχειριστές) προβλήματα ξαναμοιράσματος της πίτας...