Τη δεκαετία του '60 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαλε τα διόδια στις εθνικές οδούς. Θα εισπράττονταν - υποτίθεται - για μερικά χρόνια, ώσπου με τα λεφτά που θα μαζεύονταν να φτιαχτούν καλοί δρόμοι σε όλη την Ελλάδα. Ετσι έλεγαν. Από τότε πέρασαν 40 χρόνια. Τα διόδια ουδέποτε, φυσικά, καταργήθηκαν, αλλά δρόμοι δεν έγιναν. Αντίθετα έγιναν πολλά τα εικονοστάσια στις εθνικές οδούς...

***

Επί 4 και πλέον δεκαετίες οι φιέστες διαδέχονται η μια την άλλη. Από το ιδεολόγημα της «Ψωροκώσταινας» περάσαμε στο φληνάφημα της «ισχυρής Ελλάδας». Αλλά δρόμοι δεν έγιναν. Και τα εικονοστάσια πολλαπλασιάζονται...

***

Η «ισχυρή Ελλάδα» απέκτησε Αττική Οδό. Και Ρίο - Αντίρριο. Και περιφερειακό στην Πάτρα. Και σήραγγα στην Κακιά Σκάλα.

Αλλά για να φτάσεις στο Ρίο - Αντίρριο πρέπει να διαβείς την καρμανιόλα της Κορίνθου - Πατρών. Για να φτάσεις στην Κακιά Σκάλα πρέπει να ξεφύγεις από τη λαιμητόμο της Ακράτας, ή του Αιγίου, ή του Ξυλόκαστρου. Για να βγεις στον περιφερειακό της Πάτρας πρέπει να σωθείς από το «Βιετνάμ» της Πύργου - Πατρών. Για να μπεις στην Αττική Οδό, πρέπει να πηδήξεις τις κοντά 7.000 λακκούβες των αττικών δρόμων, όπως είχε μετρήσει η επιμελέστατη κυρία Βάσω Παπανδρέου...

***

Το συμπέρασμα είναι ότι, και φυσικά, δεν υπάρχει κανένας τεχνικός λόγος για να μην έχουμε στην Ελλάδα καλούς δρόμους. Η τεχνική αρτιότητα, π.χ. της Αττικής Οδού, το αποδεικνύει.

*

Αλλά το κριτήριο για να φτιαχτεί ένας καλός δρόμος ή ένα μεγάλο έργο δεν είναι το πόσες ζωές θα σωθούν ή το πώς θα καλυτερέψει η ζωή των πολλών.

Πέρα από την ανάγκη «εκσυγχρονισμού» του ίδιου του συστήματος, που όσο κι αν πλασάρεται σαν «προσφορά στον πολίτη» συνιστά αδήριτη εσωτερική του υποχρέωση να ξεπεράσει τα δομικά του αδιέξοδα όταν αυτά φτάνουν στο απροχώρητο (π.χ. πρόβλημα στις μεταφορές, απώλεια εργατοωρών λόγω κυκλοφοριακού, αρνητικές οικονομίες κλίμακας λόγω μη προσβασιμότητας του οικονομικού κέντρου με την περιφέρεια κλπ.), άλλο είναι το κριτήριο:

*

Αφ' ενός, το πόσο «πιασάρικη» είναι η φιέστα που θα στηθεί για το κόψιμο της κορδέλας. Αφ' ετέρου, το πόσο μεγάλος «κουμπαράς» θα είναι για τον εργολάβο ο υπό κατασκευή δρόμος. Αν η κοιλιά του «κουμπαρά» είναι μεγάλη, τότε ο εργολάβος (ο ίδιος που φτιάχνει και τις κακοτεχνίες), το κράτος (το ίδιο που εγγυάται το ακαταδίωκτο για τα λαμόγια), οι κυβερνήσεις (οι ίδιες που μοιράζουν τα τρισ. στους αναδόχους) μπορούν να σου εξασφαλίσουν μερικά χιλιόμετρα ασφαλούς διέλευσης. Μερικά. Μέχρι το επόμενο εικονοστάσι...

Τις δυο τελευταίες δεκαετίες οι νεκροί από τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα στο Μαλιακό ξεπερνούν τους 450! Ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά 450! Ενα έγκλημα διαρκές, επαναλαμβανόμενο.

*

Οι διατελέσαντες υπουργοί ΠΕΧΩΔΕ, Δημόσιας Τάξης, Μεταφορών, οι διατελέσαντες επικεφαλής της Τροχαίας, οι εκάστοτε ελεγκτές των εργολάβων και οι εργολάβοι οι ίδιοι, οι εκάστοτε τοποτηρητές του Δικαίου, έχουν ακούσει ποτέ τη φράση: «Το κρίμα στο λαιμό σας»;

*

Και αν ναι, θα είχε πολύ ενδιαφέρον: Στο άκουσμα αυτής της φράσης, τι αισθήματα τους προκαλούνται;..

Το πρακτορείο «Ρόιτερς» παρουσίασε την περασμένη Πέμπτη ένα συνοπτικό «χάρτη» της κατάστασης στο Ιράκ. Συγκεκριμένα:

*

Η Φαλούτζα απέχει μόλις 50 χιλιόμετρα από τη Βαγδάτη και ελέγχεται σχεδόν ολοκληρωτικά από τους αντάρτες. Η πόλη διοικείται από ένα συμβούλιο σουνιτών (shura), όπου μετέχουν οι γηραιότεροι των φυλών, οι οποίοι έχουν στενές διασυνδέσεις με τους ένοπλους αντάρτες. Οι κατοχικές δυνάμεις αποχώρησαν (κακήν-κακώς) από την πόλη τον περασμένο Μάη, αφού σκότωσαν εκατοντάδες άοπλους πολίτες. Οι Αμερικανοί για να ελέγξουν την πόλη δημιούργησαν από πρώην Μπααθικούς την ταξιαρχία της Φαλούτζα, η οποία ωστόσο αυτοδιαλύθηκε. Οι αστυνομικές δυνάμεις Ιρακινών, που επίσης οι Αμερικανοί δημιούργησαν, περιπολούν σήμερα στη Φαλούτζα αλλά ελέγχονται και διοικούνται από το συμβούλιο της shura.

*

Η πόλη Ραμάντι βρίσκεται 110 χιλιόμετρα δυτικά της Βαγδάτης. Κάθε άλλο παρά βρίσκεται υπό τον έλεγχο των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων. Οι Αμερικανοί στρατιώτες στρατοπεδεύουν μακριά από την πόλη από τον περασμένο Απρίλη οπότε ξέσπασαν άγριες μάχες.

*

Η Μπακούμπα βρίσκεται 65 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Βαγδάτης και κατοικείται από μεικτό (σουνίτες και σιίτες) πληθυσμό. Παρότι έχουν εγκατασταθεί κατοχική αστυνομία, εθνική φρουρά και αμερικανικές δυνάμεις, οι επιθέσεις των ανταρτών επαναλαμβάνονται με αυξανόμενη συχνότητα.

*

Η Σαμάρα, μια πόλη σιιτών, 100 χιλιόμετρα από τη Βαγδάτη, είχε μετατραπεί για μήνες σε απαγορευμένη ζώνη για τους Αμερικανούς στρατιώτες. Μόνο μετά από συνεννοήσεις με τις τοπικές αρχές οι Αμερικανοί επέστρεψαν στα μέσα του Σεπτέμβρη στην πόλη για να επανεγκαταστήσουν τον αρχηγό της αστυνομίας.

*

Λίγα μίλια νότια της Βαγδάτης μια ολόκληρη περιοχή ανάμεσα στις πόλεις Μαχμουντίγια και Ινσκανταρίγια θεωρείται από τους Αμερικανούς ένα ακόμη προπύργιο των ανταρτών. Οι Αμερικανοί λένε ότι οι δρόμοι αυτών των περιοχών χρησιμοποιούνται για τη διακίνηση μαχητών και όπλων. Οι ιρακινές δυνάμεις τις οποίες πατρονάρουν οι κατακτητές προσπαθούν μάταια να ελέγξουν την περιοχή.

*

Η Ταλ Αφάρ βρίσκεται βορειοδυτικά στα σύνορα με τη Συρία. Παρά τις αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις για έλεγχο της πόλης, θεωρείται από τους ίδιους τους Αμερικανούς «πόρτα εισόδου» μαχητών από τη Συρία.

*

Από τη Νατζάφ, ιερή πόλη των σιιτών, η οποία βρέθηκε στη δημοσιότητα από τις σκληρές πολυήμερες μάχες των Αμερικανών με τους μαχητές του κληρικού Moqtada al-Sadr, οι αμερικανικές δυνάμεις αποχώρησαν κατόπιν συμφωνίας.

*

Ακόμη και μέσα στη Βαγδάτη, δύο περιοχές, η Σαντρ Σίτι και η Χάιφα Στριτ χαρακτηρίζονται βάσεις των ανταρτών και συγκλονίζονται καθημερινά από μάχες μεταξύ των Αμερικανών «απελευθερωτών» και Ιρακινών που επιμένουν να μη θέλουν την «απελευθέρωσή» τους.

***

«Ολοι οι λόγοι που είχανε δημιουργήσει την καθυστέρηση στην κατασκευή αυτού του νέου δρόμου (...) είχανε σχέση και με κοινωνικούς παράγοντες και με τοπικούς παράγοντες»!

Δήλωση Γ. Παπανδρέου. Χτες. Μια μέρα μετά. Μετάθεση ευθυνών! Στους ...τοπικούς παράγοντες!

Πράγματι. Το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα του «αυτή είναι η Ελλάδα» (τη θυμάστε τη δήλωση Σημίτη για το «Σαμίνα»;), είναι εδώ...