ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αυτά τα φοβερά, που ακούγονται και στα κανάλια αυτές τις μέρες, δεν είναι τίποτε μπροστά σε εκείνα που θα «σκάσουν» στην πορεία! Το κακό συσσωρεύεται!!!

***

Ας γίνει συνειδητή δράση και η συσσωρευμένη αγανάκτηση! Γιατί αν οι δυστυχούντες τηλέπαθοι αφεθούν στους παπάδες και στους μητροπολίτες, αν αφεθούν στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, χάθηκαν...

***

Παπανδρέου (Γεώργο): Επρεπε να στείλεις όλους τους ΥΠΕΧΩΔΕ του ΠΑΣΟΚ στον τόπο της τραγωδίας! Να γνωμοδοτήσουν...

***

Συνεχίζουν οι TV: Εξαρση της βίας στο Ιράκ! Κακό πράγμα η βία που στρέφεται κατά των ΗΠΑ!..

***

Χρηματοδότης του Χίτλερ ο παππούς Μπους; Σιγά την έκπληξη! Λες και ήταν ο μόνος Αμερικανός χρηματοδότης του Χίτλερ!..

***

Και ξανά, σιγά την έκπληξη! Και ο Μιτεράν (του Σοσιαλισμού αυτός) ήταν συνεργάτης του Χίτλερ!..

***

Νέα απώλεια, μας προστέθηκε! Ο Βούγιας! Παραιτήθηκε από την πολλή πολιτική ευθιξία...

***

Κορόιδεψαν, λέει, την ΕΕ! Είναι κι αυτή η «άποψη», μέσα στο δούλεμα που μας κάνουν...

***

Θαρρούν πως δεν καταλαβαίνουμε ότι οι λόγοι ένταξης της Ελλάδας είναι πρώτα απ' όλα πολιτικοί!.. Οπως και τότε, με την ένταξη στην ΕΟΚ...

***

Οι διαφορές εντός ΣΥΝ είναι τρομακτικές! Αλλά η δημοκρατική κουλτούρα, που διακρίνει αυτό το κόμμα, διασφαλίζει και την ενότητα!!!!

***

Τα πάντα είναι θέμα κουλτούρας...

***

Κακαουνάκη: Οι πρώτες εντυπώσεις μας δεν είναι οι καλύτερες!.. Σκέψου οι επόμενες...

***

Ούτε ρουσφέτι στον οδηγό του (σύννομο ρουσφέτι) έκανε ο Γεώργιος Παπανδρέου, κατά τον Κακαουνάκη! (ΜΕΓΚΑ). Τέτοιους χρειαζόμαστε! Σαν τον «Γέρο της Δημοκρατίας»!..

Παπαγεωργίου Βασίλης

***

Ακου χρηματοδότης...

Associated Press

ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ

Γολγοθάς νέων ανέργων...

Ως χτες είχαν να στηρίξουν τη ζωή τους, γιατί είχαν δουλιά. Χτες, έμαθαν πως απολύθηκαν. Και πήραν τους δρόμους της Τζακάρτα εκατοντάδες Ινδονήσιοι, αφού σφράγισαν τα στόματά τους με μονωτική ταινία. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για ακόμη μία περίπτωση μαζικής απόλυσης, σε μία χώρα που ο αριθμός των ανέργων πληθαίνει διαρκώς...

Ζητούν εκδίκηση

Γάμος ή κηδεία. Ασπρο το φέρετρο. Ασπρα τα στέφανα. Ασπρα μαντίλια στο πέτο των μπράτιμων. «Καμάρι μου, πού πας;». Πού βρήκες φωνή, δόλια μάνα; Και το βλέμμα τούτου του κοριτσιού, που στέκει παράμερα, σκυφτό κι αμίλητο, πώς σκλήρυνε σαν ατσάλι; Και τα βαθιά αυλάκια στο πρόσωπο τούτου του αγοριού, που ακουμπάει στο φέρετρο, χαρακιές που άνοιξαν τα δάκρυα. Η νιότη και η θλίψη δε συναντιούνται συχνά, μα σαν ανταμώσουν δύσκολα χωρίζουν. Κάντε ησυχία. Κράτει κι εσείς παπάδες. Ακούστε. «Οχι άλλο αίμα». Μήνυμα φέρνει ο αέρας. Από μακριά, από τον τόπο της θυσίας. Εκεί, διαδηλώνουν τα παιδιά. Είναι οργισμένα. Φαίνονται αποφασισμένα. Ζητούν δικαίωση. Απαιτούν τιμωρία. Διεκδικούν το μέλλον.

Αλλά τούτοι οι ατσαλάκωτοι, που πιάσανε τις πρώτες σειρές, τι ζητούν εδώ; Σαν τους δολοφόνους που επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος. Δεν ντράπηκαν ούτε όταν στον επικήδειό του ο δάσκαλος τούς πρόσταξε: «Σιγήστε, άφρονες επιμηθείς». Κι η καλοχτενισμένη κυρία, που δηλώνει στις κάμερες «ουδείς εξ ημών εγνώριζε», τι θέλει να πει; Οτι ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη για τη δολοφονία των παιδιών; Το ξέρουμε, μαντάμ. Αν σου βαστάει, όμως, κοίταξε στα μάτια τους πατεράδες και πες τους το. Δεν έχεις τα κότσια. Η εξουσία είναι δειλή κι ας φαντάζει πανίσχυρη. Κι εσύ, κυρία υπουργέ, δεν είσαι παρά μια «παραδουλεύτρα» της, που τρέμει μην τη «σχολάσει» το αφεντικό.

Ο δρόμος οδηγεί στο τέλος. Κι ας είναι τόσο νωρίς. «Καμάρι μου, πού πας;». Πού την είχες τέτοια φωνή, δόλια μάνα; Βαριά, διστακτικά τα βήματα της πομπής. Για καθυστέρηση στο ξόδι. Και τούτοι οι άνδρες με τα μαύρα πουκάμισα, τούτες οι μαυροφορούσες γυναίκες, τούτα τα μαυροντυμένα παιδιά που ακολουθούν, με βήματα χαμένα, ποιοι είναι; Και γιατί τα χείλη τους είναι τόσο σφιγμένα και τα μάτια τους πετούν αστραπόβροντα; Είναι οι χαροκαμένοι. Πατεράδες, μανάδες κι αδέλφια των παιδιών που θυσιάστηκαν στην Κοιλάδα των Τεμπών. Ορκισμένοι να μην επιτρέψουν τη λήθη να φανεί ποτέ και πουθενά. Ηρθαν για να δηλώσουν ότι το έγκλημα είναι διαρκές και ατιμώρητο. Και την απόφασή τους να πάρουν εκδίκηση.

Τέλος. Το βαρύ χώμα σκεπάζει επτά παιδικά κορμιά. Οι κάμερες-κάννες χαμηλώνουν. Οι επίσημοι αποχωρούν. Νεότερα, το βράδυ στη Στάη και στη Ζαχαρέα, στον Χατζηνικολάου και στο Λιάτσο, στον Ευαγγελάτο. Κι αύριο στα «πρωινάδικα» και στις εφημερίδες. Μα, σαν πέφτει η νύχτα, σκιές κινούνται στους δρόμους της Φαρκαδόνας, του Ζάρκου, του Γροιζάνου, του Διάσελου. Είναι οι Ερινύες και ζητούν εκδίκηση. Για τον Αποστόλη και την Ευγενία, τον Γιάννη και τον Χρήστο, τον Κώστα και την Κατερίνα, την Στεφανία. Οσοι εξακολουθούν να κοιμούνται και δεν ακούν τις φωνές τους, είναι άξιοι της τύχης τους. Ομως, ευτυχώς, υπάρχουν πολλοί που ξαγρυπνούν...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ