Μερικές μέρες μετά, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Ν. Γκαργκάνας - κάνοντας, μάλιστα, κριτική στην εφησυχασμένη ελληνική κοινωνία, όπως είπε - επιβεβαίωσε τις παραπάνω εκτιμήσεις, ζητώντας ταχεία δημοσιονομική προσαρμογή, εισοδηματική πολιτική ακόμη σκληρότερης λιτότητας, γρήγορη υλοποίηση μιας σειράς αντιλαϊκών διαρθρωτικών αλλαγών, ιδιαίτερα στον τομέα της εργασίας, γενικό ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, ριζικότερη και, επομένως, περισσότερο αντεργατική αντιμετώπιση του Ασφαλιστικού, διαμόρφωση ουσιαστικών όρων προσέλκυσης των ξένων κεφαλαίων, κλπ. κλπ. Με άλλα λόγια, ζήτησε από την κυβέρνηση - και όχι μόνο... - να προχωρήσει στο δρόμο, που ήδη βαδίζει, αλλά με περισσότερη αποφασιστικότητα και λιγότερη «ηπιότητα».
Τα σχόλια περιττεύουν...
«Ενθάρρυνση των νοικοκυριών να συνδεθούν με το φυσικό αέριο». Το μέτρο αυτό προτείνεται, ανάμεσα σε άλλα ηχηρά παρόμοια, από τον επικεφαλής του τομέα ενέργειας του ΠΑΣΟΚ Χ. Παπουτσή, μια και η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης έχει πάρει... τα ύψη. Να τους «θυμίσουμε», λοιπόν, πως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με το φορολογικό νόμο που ψήφισε το 2002, κατάργησε ακόμη και την υπάρχουσα μέχρι τότε ισχνή φοροέκπτωση των λαϊκών νοικοκυριών, για τις δαπάνες αγοράς και εγκατάστασης συσκευών φυσικού αερίου...
Για τον πληθωρισμό φταίνε οι μισθοί. Η εκτίμηση αυτή αποτελεί πάγια θέση, εδώ και πολλά χρόνια, της Τράπεζας της Ελλάδας και, βέβαια, διατυπώθηκε και πάλι, με κάθε επισημότητα και στην τελευταία έκθεση νομισματικής πολιτικής που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα.
Μάλιστα, διαβάζοντας κάποιος τα στοιχεία, που παρατίθενται στην έκθεση, του δημιουργείται η εντύπωση - τουλάχιστον - ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι αμείβονται πλουσιοπάροχα, διάγουν πολυτελή βίο και με την αχαλίνωτη καταναλωτική ροπή, που τους διακατέχει, τροφοδοτούν τον πληθωρισμό. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία της έκθεσης, οι μέσες ακαθάριστες αποδοχές στο σύνολο της οικονομίας αυξήθηκαν το 2004 κατά 6,4%. Κατά 8,4% στο δημόσιο τομέα και κατά 5,8% στον ιδιωτικό. Με άλλα λόγια, αρκετά πάνω από τον επίσημο πληθωρισμό. Και όχι μόνον αυτό. Ο ρυθμός μεταβολής του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος αυξήθηκε στο σύνολο της οικονομίας κατά 4,8% και, επομένως, σημειώνεται μια μείωση της ανταγωνιστικότητας, τονίζει η έκθεση.
Βέβαια, αν οι μεροκαματιάρηδες, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι «ψάξουν» τις τσέπες τους και τους οικογενειακούς τους προϋπολογισμούς, τότε δε θα βρουν αυξήσεις στο ύψος του 6,5%, αλλά πολύ μικρότερες. Οπως θα βρουν αρκετά μεγαλύτερες αυξήσεις, απ' αυτές του επίσημου πληθωρισμού, εάν κάνουν συγκρίσεις των περσινών με τις φετινές τιμές στο σούπερ μάρκετ που ψωνίζουν.
Οπως καταλαβαίνετε, δε «μαγειρεύουν» μόνον οι κυβερνήσεις τα στοιχεία, αλλά και οι τραπεζίτες...
Σε όποιο εγχειρίδιο της πολιτικής οικονομίας και αν ανατρέξει κανείς, διαβάζει ότι η υψηλή ανεργία συμπιέζει καθοδικά τους μισθούς. Κι όπως όλοι γνωρίζουν, στην Ελλάδα έχουμε υψηλή ανεργία. Ρωτήθηκε, λοιπόν, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ), πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τόσο υψηλή αύξηση των μισθών, τη στιγμή που η ανεργία εξακολουθεί να διατηρείται σε υψηλά επίπεδα, ενώ δίπλα στη νόμιμη, υπάρχει και μια σημαντικής έκτασης «μαύρη» αγορά εργασίας. Ο κ. Γκαργκάνας, όμως, είχε έτοιμη την απάντηση. Οι αμοιβές δεν επηρεάζονται από την υψηλή ανεργία, επειδή η αγορά εργασίας στην Ελλάδα είναι προστατευόμενη... Επομένως, έχουμε μια ακόμη στρέβλωση της οικονομίας και χρειάζονται τα απαραίτητα διορθωτικά μέτρα. Αλλωστε, στην έκθεση τονίζεται ότι επείγει η εφαρμογή μιας σειράς αντιλαϊκών διαρθρωτικών αλλαγών, ιδιαίτερα στον τομέα της εργασίας.
Με άλλα λόγια, όταν οι σημερινοί όροι και συνθήκες εργασίας και αμοιβής των εργαζομένων θεωρούνται «υπερπροστατευτικοί», προς όφελος των τελευταίων, μπορείτε να φανταστείτε ποιες συνθήκες και όρους επιδιώκει ο κ. Γκαργκάνας και θέλει να προωθήσει η κυβέρνηση, όταν μιλούν για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, κλπ.
Το μόνο που τους σώζει είναι το ότι με την κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, εύκολα μπορεί να ξεχαστεί ακόμη και η μεγαλύτερη ανοησία, αφού σύντομα θα αντικατασταθεί από κάποια άλλη.
Οσο για τους ...προτεινόμενους, κάθε άλλο παρά δείχνουν να αγανακτούν που αναφέρεται το όνομά τους. Φαίνεται να πιστεύουν πως ...δεν τους κάνει κακό. Αντιθέτως, μάλιστα...
«ΝΕΟ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟ χάρτη» μας υπόσχεται το υπουργείο Μεταφορών για την πρωτεύουσα, αλλά μάλλον ...μόνο στο χάρτη θα μπορούμε εφεξής να βλέπουμε την Αθήνα.
Γιατί μπορεί ο Μιχάλης Λιάπης να αρέσκεται να παρουσιάζει κατά καιρούς γραμμές λεωφορείων και μέσων μαζικής μεταφοράς ως γραμμούλες σε λευκό χαρτί, αλλά οι οδηγοί και οι πεζοί αποκομίζουν άλλες εντυπώσεις όταν πρόκειται να κινηθούν στην πόλη.
Το χειρότερο όμως είναι ότι και αυτή η κυβέρνηση προσανατολίζεται στην κατεύθυνση να ...κερδίζει από τα προβλήματα που δημιουργεί. Αυξημένα τέλη κυκλοφορίας, κόστος παρκαρίσματος και άλλα πολλά που βρίσκονται στα συρτάρια, αναμένεται να αποδειχθούν προσοδοφόρες για το κράτος δραστηριότητες.
ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ενδιαφέρονται, λοιπόν, για την κατάσταση στην Παιδεία; Το όλο θέμα που απασχολούσε χτες τους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ - στη συζήτηση του σχετικού νομοσχεδίου - ήταν το «πότε» θα δοθεί στη δημοσιότητα ο κατάλογος των μετεγγράφων που έχουν γίνει στα πανεπιστήμια.
Είναι προφανές ότι αρέσκονται να «μετρούν» τα σκανδαλάκια τους και να αποσιωπούν το μεγάλο σκάνδαλο, που είναι βέβαια η κατάσταση στην Παιδεία και η αδυναμία της μέσης ελληνικής οικογένειας να συντηρήσει το παιδί της που σπουδάζει.
Θέματα όπως η αναβάθμιση των φοιτητικών εστιών, τα συγγράμματα και η στέγαση των φοιτητών δε βρήκαν δυστυχώς καμιά θέση στην αντιπαράθεση εντυπωσιασμού των δύο «μεγάλων» κομμάτων.Οι ίδιοι «Ελληναράδες» που τώρα διαμαρτύρονται, πρώτοι πανηγυρίζουν όταν σηκώνουν τη σημαία διάφοροι, με συνοπτικές διαδικασίες, ελληνοποιημένοι αθλητές. Τότε η «υπερηφάνεια της φυλής» είναι πάνω απ' όλα. Αλλά όταν ο μετανάστης, ο αλλοδαπός διεκδικεί δικαιώματα και έχει επιτυχίες σε τομείς της ζωής του, τότε οι ίδιοι αφιονίζονται.
Και όσοι από αφέλεια νομίζουν ότι η αντίθεση με τους οικονομικούς μετανάστες μπορεί να βελτιώσει τη δική τους κατάσταση, είναι ώρα να ξυπνήσουν. Η ταξική θέση Ελλήνων και μεταναστών, τους φέρνει αντιμέτωπους, όχι μεταξύ τους αλλά με την πλουτοκρατία του τόπου. Γι' αυτό από κοινού πρέπει να παλέψουν, μαζί να πορευτούν προβάλλοντας και διεκδικώντας όλα όσα τους ανήκουν.