Στο χτεσινό φύλλο της εφημερίδας μας σχολιάζαμε την παρακάτω δήλωση του προέδρου του ΣΥΝ, Αλ. Αλαβάνου: «Εμείς ως ΣΥΝ (...), η μισή μας καρδιά βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη και στην Αγκυρα, μαζί με όλους τους δημοκράτες, τους συνδικαλιστές, τους Κούρδους αγωνιστές, τους "Ταϊλάν", οι οποίοι δίνουν μια μάχη για τη δημοκρατία, τις ελευθερίες και τα δικαιώματα. Και με αυτήν την έννοια, δεν μπορούμε να δεχτούμε την άποψη μιας ΕΕ, η οποία είναι κατηχητικό σχολείο, μια χριστιανική λέσχη, κλειστή σε λαούς που έχουν άλλο θρήσκευμα...». Στα όσα εν είδει ερωτημάτων και διαπιστώσεων γράφαμε χτες, σχετικά με τα παραπάνω, να προσθέσουμε κάτι ακόμα που μάλλον «διέφυγε» της προσοχής του κ. Αλαβάνου. Η Ελλάδα, μια χώρα - μέλος της ΕΕ κρατά φυλακισμένο τον Ταϊλάν, τον δικάζει, τον απειλεί με απέλαση. Οχι η Τουρκία.

Μπορεί, το διαβόητο «πακέτο» αντεργατικών διαρθρωτικών αλλαγών του καγκελαρίου Γκ. Σρέντερ με την επωνυμία «Ατζέντα 2010», να μην έχει ακόμη θεσμοθετηθεί σε όλα του τα σημεία, αλλά τα πρώτα του μέτρα αρχίζουν οσονούπω την εφαρμογή τους. Ετσι, από την 1η Γενάρη θα τεθούν σε ισχύ οι ρυθμίσεις, που θα επιτρέψουν στον γερμανικό ΟΑΕΔ να περικόπτει τα επιδόματα ανεργίας, σε όσους αρνούνται προσφορές εργασίας με χαμηλές αποδοχές ή δείχνουν απροθυμία να συμμετάσχουν σε προγράμματα επιμόρφωσης. Σύμφωνα με εκτιμήσεις συνδικαλιστών και άλλων ειδικών, με τους κανόνες αυτούς, οι άνεργοι θα υποχρεωθούν να δεχτούν θέσεις εργασίας με μισθούς έως και 30% χαμηλότερους, από τα μέσα επίπεδα στις περιοχές όπου ζουν. Γεγονός, το οποίο θα οδηγήσει τελικά σε σοβαρή μείωση των μισθών συνολικά, όταν παρθεί υπόψη ο μεγαλύτερος στη μεταπολεμική περίοδο αριθμός ανέργων στη Γερμανία - έχουν ξεπεράσει τα 5 εκατομμύρια.

Αλλωστε, η μείωση του εργατικού κόστους, η ένταση της εκμετάλλευσης και η αύξηση των κεφαλαιοκρατικών κερδών είναι οι βασικοί στόχοι του «πακέτου» των μεταρρυθμίσεων της, υποτίθεται, «κοκκινοπράσινης» γερμανικής κυβέρνησης του Γκ. Σρέντερ. Ολα όσα λένε, περί οικονομικής ανάπτυξης, κοινωνικής συνοχής κλπ, κλπ, είναι απλώς το... περιτύλιγμα.

Εκαναν την εμφάνισή τους και, ίσως, σύντομα τα δείτε και στη γειτονιά σας. Είναι μικρά σχετικά καταστήματα, στο στιλ των μέχρι σήμερα γνωστών μας «ψιλικατζίδικων». Δεν είναι όμως τέτοια. Λειτουργούν 7 ημέρες την εβδομάδα, από τις 7 το πρωί έως τις 11 το βράδυ και προσφέρουν μια μεγάλη γκάμα προϊόντων που είναι καθημερινά απαραίτητα, όπως τσιγάρα, Τύπο - περιοδικά, ψιλικά, τυποποιημένα τρόφιμα, σνακ, σοκολάτες, τσίχλες, αναψυκτικά, γαλακτοκομικά, είδη οικιακής χρήσης, χαρτικά, γραφική ύλη, παιχνίδια, είδη δώρων, τηλεκάρτες - κάρτες κινητών, καθώς και υπηρεσίες, όπως fax, φωτοτυπίες, εμφάνιση φιλμ σε 24 ώρες, κλπ.

Και λέμε, ότι δεν είναι «ψιλικατζίδικα», γιατί στην πραγματικότητα είναι «αλυσίδα» καταστημάτων, που λειτουργεί με τη μέθοδο «φρανσάιζ» ή αλλιώς τη μέθοδο δικαιοχρησίας. Με άλλα λόγια, το μονοπωλιακό κεφάλαιο διευρύνει συνεχώς τους ορίζοντες της δράσης του και, επομένως, τα περιθώρια καταλήστευσης των εργαζομένων. Κι όχι μόνον αυτό. Δε χρειάζεται καν να προσλάβει υπαλλήλους. Εκμεταλλευόμενο τις δύσκολες γενικότερες συνθήκες (ανεργία, ακρίβεια κλπ), σε ονομάζει δήθεν συνέταιρο και συ αναλαμβάνεις να δουλεύεις δώδεκα ώρες το 24ωρο...