Πρώτο: Η βία που ασκεί η μεγαλοαστική τάξη για να κρατήσει ή επανακτήσει την εξουσία.

Πρόκειται για την "κρατική τρομοκρατία", για τη συμμόρφωση του λαού στις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές, με την απειλή και τη χρήση του "κράτους του νόμου" και των μηχανισμών του, κρατικών και συχνά παρακρατικών.

Ταυτόχρονα, σε διεθνές επίπεδο, το "δικαίωμα" του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και άλλων ισχυρών χωρών να επεμβαίνουν σε άλλα κυρίαρχα κράτη αποτελεί τη σύγχρονη "διεθνή - ιμπεριαλιστική τρομοκρατία".

Δεύτερο: Η μαζική επαναστατική "βία" ή η "βία" που ασκούν τα κοινωνικά, εθνικοαπελευθερωτικά και άλλα λαϊκά κινήματα.

Τα λαϊκά κινήματα έχουν φιλειρηνικό χαρακτήρα, που πηγάζει από τους δίκαιους στόχους τους. Ταυτόχρονα, όπως έδειξε η ιστορία, κατέφυγαν στη χρήση και της λαϊκής βίας, των όπλων, όταν ο αντίπαλος τα απειλούσε με αφανισμό, ή όταν προσπαθούσαν να κάμψουν την αντίσταση μιας μικρής μειοψηφίας που, σημειωτέον, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να σταθεί στην εξουσία.

Τρίτο: Η ατομική βία, η βία "συνωμοτικών" οργανώσεων, με στόχο κάποιο πολιτικό αποτέλεσμα. Η ατομική τρομοκρατία χρησιμοποιήθηκε ως βασική μορφή πάλης στα πλαίσια αστικοδημοκρατικών κινημάτων από διάφορες ομάδες (δολοφονίες μοναρχών κλπ.) και στη συνέχεια από το αναρχικό κίνημα και από ορισμένα ρεύματα του εργατικού κινήματος τόσο κατά το 19ο αιώνα και ιδιαίτερα από τις αρχές του 20ού.

Το επαναστατικό εργατικό κίνημα άσκησε, με ειδική συμβολή του Λένιν, δριμεία πολεμική, απέρριψε και απομόνωσε αυτά τα ρεύματα, τα οποία εξέφραζαν τον αγανακτισμένο από το καθεστώς μικροαστό που εξεγείρετο ατομικά, έχοντας βαθιά δυσπιστία στις μάζες και τη μαζική πάλη, διακατεχόμενος από τη μικροαστική, αντί ιστορική του ανυπομονησία.

Μεταπολεμικά και ιδιαίτερα στις δεκαετίες '60 - '70, έκαναν την εμφάνισή τους τέτοιου είδους "δραστηριότητες" από άτομα και οργανώσεις (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ιταλία), για τις οποίες υπάρχουν ερωτηματικά, για να μην πούμε βέβαια στοιχεία, που δείχνουν τις διασυνδέσεις και τον έλεγχό τους από μυστικές υπηρεσίες κ.ά.».

«Στη χώρα μας το φαινόμενο αυτό παρουσιάζεται μετά την πτώση της δικτατορίας, με την εμφάνιση και δράση διάφορων ποικιλώνυμων "τρομοκρατικών" οργανώσεων, π.χ., "17 Ν" και ΕΛΑ.

Σοβαρά ερωτηματικά αιωρούνται, γιατί επί 25 περίπου χρόνια δεν υπήρξε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα από τις έρευνες των αρμόδιων υπηρεσιών. Πώς να εξηγήσουμε τη στάση των τότε αρμόδιων αρχών στις περιπτώσεις της οδού Ριανκούρ και πλ. Αμερικής;

Εκτιμούμε ότι υπάρχουν "εξωτερικές" και "εσωτερικές" διαπλοκές και δεσμεύσεις που εμποδίζουν την πορεία των ερευνών και εξηγούν το φαινόμενο της αναποτελεσματικότητας. Για όλη αυτή την κατάσταση θεωρούμε ότι υπάρχουν σοβαρές πολιτικές ευθύνες.

Είναι σαφές πως η προβολή των φαινομένων "βίας" και ατομικής "τρομοκρατίας" στη χώρα μας (και σε όλες τις ελεγχόμενες από τον ιμπεριαλισμό χώρες), λειτουργεί σαν βοηθητικό εργαλείο στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, διευκολύνοντάς το στην κρατική θωράκιση και την ενίσχυση της κρατικής καταστολής.

Με πρόσχημα την καταπολέμησή της, ψηφίζονται αντιδραστικοί νόμοι, αυξάνονται οι δυνάμεις καταστολής, ενισχύεται η κρατική τρομοκρατία, περιορίζονται τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, οι τόποι δουλιάς μετατρέπονται σε "μεσαιωνικά κάτεργα", αυξάνεται ο αντικομμουνισμός. Και φυσικά, σε καμιά περίπτωση τα τρομοκρατικά χτυπήματα δεν οδηγούν στην "επαναστατικοποίηση" των μαζών - όπως ισχυρίζονται οι "απολογητές" της τρομοκρατίας.

Είναι χαρακτηριστική η πορεία διαμόρφωσης του σχετικού νομοθετικού πλαισίου στη χώρα μας:

Το 1988 η Ελλάδα προσχωρεί στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την καταστολή της τρομοκρατίας. Το κόμμα μας αντιτάχθηκε στη σύμβαση αυτή γιατί υπάρχει μεγάλη και επικίνδυνη αοριστία, όσον αφορά τα όρια της τρομοκρατίας, γιατί δεν ασχολείται καθόλου με την κρατική τρομοκρατία και γιατί περιορίζεται αποφασιστικά το πολιτικό άσυλο με πρόσχημα την αντιμετώπιση των "τρομοκρατών" και των "τρομοκρατικών" πράξεων.

Ας θυμίσουμε ότι στο παρελθόν υπήρξε πρόταση για Διεθνή Σύμβαση από τον ΟΗΕ, όπου συμπεριλαμβανόταν και η κρατική τρομοκρατία, η οποία απορρίφθηκε από τις ΗΠΑ και τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Το 1990 ψηφίζεται από τη ΝΔ ο επονομαζόμενος "τρομονόμος" (Ν. 1916/90) που καταργήθηκε το 1993. Στο νόμο αυτό, από την αρχή αντιτάχθηκε το κόμμα μας γιατί έμπαιναν σε αμφισβήτηση ή καταργούνταν μια σειρά δικαστικές εγγυήσεις για τους υπόπτους και τους κατηγορούμενους και περιοριζόταν η ελευθερία του Τύπου.

Το ΚΚΕ θεωρούσε και θεωρεί ότι η υπάρχουσα νομοθεσία είναι αρκετή για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Γι' αυτό είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι σε οποιαδήποτε αλλαγή της νομοθεσίας και στη σύναψη μιας "αντιτρομοκρατικής" συμφωνίας με τις ΗΠΑ και την Τουρκία.

Σήμερα είναι φανερό ότι υπάρχει μεγάλη πίεση από τις ΗΠΑ για τη σύναψη σχετικής συμφωνίας και απαίτηση για αλλαγή και "αυστηροποίηση" της ισχύουσας νομοθεσίας στα δικά τους πρότυπα.

Αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον περιορισμό έως και την εξαφάνιση των όποιων εγγυήσεων υπάρχουν για την προστασία ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών στη χώρα μας.

Πίσω από μια τέτοια συμφωνία κρύβεται η θεσμοθέτηση και η οικοδόμηση ενός μηχανισμού ειδικά δομημένου στο αστυνομικό και δικαστικό σώμα, πολιτικά προσανατολισμένου στην υποστήριξη της "νέας τάξης πραγμάτων" και άμεσα καθοδηγούμενου από "Μεικτή Επιτελική Ομάδα" Ελλήνων και Αμερικανών αξιωματικών (με Αμερικανούς επικεφαλής). Στην ουσία η Ελληνική Αστυνομία και οι άλλες, κρίσιμες για την ασφάλεια της χώρας, υπηρεσίες "καπελώνονται" από τις ΗΠΑ και περιορίζονται στο ρόλο του εκτελεστικού ή βοηθητικού οργάνου.

Τα 8 σημεία της επικείμενης συμφωνίας, όπως αυτά είδαν το φως της δημοσιότητας, έχουν αξία να μελετηθούν.

Επιγραμματικά σημειώνουμε:

1ον. Το Τμήμα Ερευνών παρακολουθεί τη δράση οργανώσεων, κινημάτων, κομμάτων, ενόπλων δυνάμεων, την οικονομική κατάσταση, τη δράση των πολιτών κ.ά.

2ον. Το Τμήμα Πληροφοριών αναλαμβάνει ευρύ δίκτυο πληροφοριοδοτών της αντιτρομοκρατικής, της ΕΥΠ, της Κρατικής Ασφάλειας και άλλων υπηρεσιών.

3ον. Το Τμήμα Αρχείου έχει στη διάθεσή του όλο το αρχειακό υλικό των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών.

4ον. Ως Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων ονομάζεται η υπηρεσία ιδεολογικής χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού του λαού και της νεολαίας.

5ον. Δημιουργείται ανεξάρτητο εισαγγελικό Τμήμα, υπό τη διοίκηση και ευθύνη της κοινής υπηρεσίας.

6ον. Το Τμήμα Εργαστηριακών Ερευνών, που θα είναι ανεξάρτητο και υπό τον έλεγχο της κοινής υπηρεσίας, στην πράξη θα υποκαθιστά την Εγκληματολογική Υπηρεσία.

Μας ανησυχεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση προσαρμόζεται, όλο και περισσότερο, στις απαιτήσεις των ΗΠΑ. Οι καθησυχαστικές δηλώσεις των αρμοδίων, ότι δεν υπάρχει τέτοια προοπτική, δεν πείθουν, πολύ περισσότερο που είναι δεδομένη η ασφυκτική προσκόλληση της κυβέρνησης στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Κατά τη γνώμη μας, προετοιμάζεται η σύναψη μιας τέτοιας γενικότερης συμφωνίας σε εύθετο χρόνο - μετά τις εκλογές - για να υπάρξει προφανώς μικρότερο πολιτικό κόστος.

Ηδη, μάλιστα, έχει υπογραφεί και έχει έρθει για κύρωση στη Βουλή συμφωνία δικαστικής συνδρομής Ελλάδας - ΗΠΑ, που αποτελεί σοβαρό βήμα και αναγκαίο συμπλήρωμα στην αναμενόμενη "αντιτρομοκρατική" συμφωνία.

Το ΚΚΕ δεν είναι αντίθετο στην καλύτερη αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος. Ξέρουμε, όμως, πως έχουν δυσκολέψει τα πράγματα για την αντιμετώπισή του: α) Λόγω κοινωνικών αιτιών που καλλιεργούν σε πιο μαζική βάση την εγκληματικότητα και: β) Λόγω της μεγαλύτερης διασύνδεσής του με πολιτικούς μηχανισμούς και πρόσωπα.

Θεωρούμε, πως το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο και οι υπάρχουσες συμφωνίες (για την έκδοση κλπ.) είναι επαρκείς για την αποτελεσματική συνεργασία των χωρών σ' αυτό το ζήτημα. Ομως, η νέα συμφωνία δικαστικής συνδρομής με τις ΗΠΑ προχωράει πάρα πέρα και οι ΗΠΑ "βάζουν πόδι" και στο ποινικό μας σύστημα.

Η "Συμφωνία δικαστικής συνδρομής" βάζει σε κίνδυνο στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα, ανατρέπει τις υπάρχουσες δικαστικές εγγυήσεις και δίνει τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να έχουν καθοριστική συμμετοχή στην έρευνα, δίωξη και πρόληψη εγκλημάτων! Ακόμα και για πράξεις που δε θεωρούνται εγκλήματα στην Ελλάδα, αλλά και για τη δυνατότητα πρόσβασης των ΗΠΑ σε αρχεία και στοιχεία που θα μπορούν να χρησιμοποιούν, ακόμη και με αντίθετη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης!

Μια τέτοια προοπτική μάς βρίσκει κάθετα αντίθετους και για έναν ακόμη λόγο: Τα τελευταία χρόνια έχουμε στη χώρα μας αυξανόμενη ποινικοποίηση των κινητοποιήσεων και δίωξη των κοινωνικών αγώνων, συχνότερη χρησιμοποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών και χρήση χημικών ή δακρυγόνων κατά των διαδηλωτών.

Χαρακτηριστικά είναι τα λεγόμενα "αγροτοδικεία" που συνεχίζουν να καταδικάζουν αγρότες, και η γενικευμένη επέμβαση των εισαγγελέων και της Αστυνομίας στα σχολεία μετά την "Πράξη Νομοθετικού Περιεχόμενου" του σύγχρονου "Ιδιώνυμου" για το χώρο της Παιδείας.

Το σύνολο σχεδόν των απεργιών χαρακτηρίζονται παράνομες και καταχρηστικές. Εχουμε την απαγόρευση της πορείας προς την αμερικάνικη πρεσβεία, με όλα τα "συνακόλουθα" και ειδικά τον καταλογισμό - από επίσημα χείλη - στο ΚΚΕ ευθυνών για τη δράση των γνωστών προβοκατόρων. Αποσιωπώντας πως όλο αυτό το διάστημα, με έγκριση της κυβέρνησης, δρούσαν - "αλώνιζαν" την Αθήνα κι όλη την Ελλάδα χιλιάδες Αμερικανοί πράκτορες, με τις ελληνικές υπηρεσίες κάτω από τις διαταγές τους.

Πυκνώνουν οι ανοιχτές επεμβάσεις του υπουργείου Δικαιοσύνης, οι μηνύσεις υπουργών κατά του "Ριζοσπάστη" και άλλων "ενοχλητικών" φωνών, ενώ κορυφαία στελέχη του κυβερνώντος κόμματος εξαπολύουν βαρύτατους υπαινιγμούς για τη νόμιμη δράση του ΚΚΕ.

Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι υπήρξε πρόταση μέλους της Πολιτικής Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης, να χαρακτηριστεί το ΚΚΕ και μια σειρά κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης κόμματα εξτρεμιστικά.

Φαίνεται καθαρά πως ορισμένοι δεν έχουν διδαχτεί πολλά από την ιστορία αυτού του τόπου. Δε θέλουν να κατανοήσουν πως η βία και ο εξαναγκασμός έχει επανειλημμένα καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού και τη νεολαίας μας. Πως οι αγώνες για λαϊκά προβλήματα, δημοκρατικά δικαιώματα και εθνική ανεξαρτησία είναι μονόδρομος.

Οτι η γέννηση του νέου αποτελεί νομοτέλεια και καμία δύναμη δε στάθηκε ποτέ ικανή να ματαιώσει την πορεία της ιστορίας προς τα εμπρός.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας κάθε κίνημα που αμφισβητούσε το παλιό καθεστώς και έβαζε σκοπό την εγκαθίδρυση ενός νέου, πιο δίκαιου, ονομάστηκε "βίαιο", "παράνομο", "εγκληματικό", "τρομοκρατικό" και ως τέτοιο πολεμήθηκε μέχρι θανάτου.

Με τέτοια επιχειρήματα πολέμησαν και εξόντωσαν τον Σπάρτακο και το κίνημά του. Με το χαρακτηρισμό του "τρομοκράτη" τα όργανα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θανάτωσαν τον Ρήγα Φεραίο. Με "προβοκάτσια" των "χιτλερικών" κατηγορήθηκε ο Δημητρώφ και άλλοι ηγέτες του αντιφασιστικού κινήματος, ότι έκαψαν το Γερμανικό Κοινοβούλιο.

Πρόκειται για χαρακτηριστικά παραδείγματα, που αν και σε διαφορετικές ιστορικές εποχές, δείχνουν ότι οι τακτικές και τα προσχήματα δεν αλλάζουν με το πέρασμα των αιώνων.

Παρ' όλα αυτά η ζωή απέδειξε περίτρανα και αδιάψευστα ότι το νέο, το καινούριο, ήταν πάντα αυτό που τελικά επικράτησε και άλλαξε τον "ρου" της ιστορίας».