Πριν από ένα χρόνο, την 1/1/99, ο Ούγο Τσάβες αναλαμβάνει επίσημα τα καθήκοντα του ως νεοεκλεγμένος, με 56,4%, Πρόεδρος της χώρας. Είχε υποστηριχτεί από τη συμμαχία «Πατριωτικός Πόλος». Στη συμμαχία αυτή, συμμετέχουν το «Κίνημα για την 5η Δημοκρατία» που ίδρυσε ο Τσάβες το 1992, η κίνηση «Πατρίδα για όλους», το «Ενωτικό Λαϊκό Μπλοκ», το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας, η ομάδα «Κόκκινη Σημαία» και άλλοι σχηματισμοί.

Η εκλογική επιτυχία του «Πατριωτικού Πόλου» υπήρξε καρπός της βαθιάς λαϊκής δυσαρέσκειας εξαιτίας της αυξανόμενης φτώχειας για τους πολλούς και της εντεινόμενης διαφθοράς της οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Τα φαινόμενα αυτά έγιναν πιο ισχυρά μετά το 1990, όταν η επίθεση στο λαϊκό εισόδημα πήρε χαρακτήρα οδοστρωτήρα, ενώ, μετά και από σχετική αξίωση που είχε διατυπώσει δημόσια ο Μπιλ Κλίντον, ιδιωτικοποιήθηκε η πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας για να παραδοθεί αμεσότερα στα νύχια των πολυεθνικών.

Το 40% τουλάχιστον των κατοίκων της Βενεζουέλας δε στεγάζεται σε κανονικές κατοικίες αλλά σε τενεκεδουπόλεις, ενώ το 85% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας κι η ανεργία αγγίζει το 25%.

Πρέπει να θυμίσουμε ότι το 1989 στη Βενεζουέλα ξέσπασε λαϊκή αυθόρμητη εξέγερση ενάντια στη μεγάλη άνοδο των τιμών των προϊόντων πλατιάς κατανάλωσης. Η εξέγερση αυτή καταπνίγηκε από τις δυνάμεις καταστολής, αλλά σημάδεψε βαθιά την κοινωνία και το στράτευμα. Οι νεαροί αξιωματικοί κλήθηκαν να στρέψουν τα όπλα ενάντια στους γονείς και συγγενείς τους. Οι νεκροί ξεπέρασαν τους χίλιους. Αυτό προκάλεσε διεργασίες που οδήγησαν στη ριζοσπαστικοποίηση πολλών από τους αξιωματικούς που προέρχονταν από τα λαϊκά στρώματα.

Ετσι, το 1992 ο Τσάβες, ταγματάρχης των αλεξιπτωτιστών τότε, ηγήθηκε ανταρσίας 15 χιλιάδων στρατιωτών και αντιτάχθηκε στην ιδιωτικοποίηση του πετρελαίου. Η στάση απέτυχε, ο Τσάβες φυλακίστηκε, αλλά σύντομα κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή, του δόθηκε χάρη.

Τα επόμενα χρόνια και μέχρι την εκλογή του αναπτύχθηκαν ισχυροί λαϊκοί αγώνες, απεργίες εργατών και υπαλλήλων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, διαδηλώσεις συνταξιούχων. Κορυφαία, αποφασιστική στιγμή στάθηκε η πανεθνική απεργία τον Αύγουστο του 1997, στην οποία συμμετείχε το σύνολο των 9 εκατομμυρίων εργατοϋπαλλήλων της χώρας.

Ο Ούγο Τσάβες προέρχεται από μία οικογένεια πολύ φτωχή που δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του. Γι' αυτό τον έστειλε να καταταχθεί στο στρατό. «Ετσι έγινα στρατιωτικός», δηλώνει ο ίδιος. Υποστηρίζει ότι η εμπειρία της εξέγερσης του 1989 τον σημάδεψε, όπως επίσης και τα πατριωτικά και αντιιμπεριαλιστικά οράματα του Σιμόν Μπολιβάρ, απελευθερωτή της Λατινικής Αμερικής.

Ο ίδιος λέει, πως τον επηρέασε το γεγονός ότι έζησε από κοντά την πατριωτική στρατιωτική κυβέρνηση του Βελάσκο Αλβαράδο στο Περού το 1974-75. Καταδικάζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τους στρατιωτικούς που τέθηκαν στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού και του φασισμού και έγιναν σφαγείς και δυνάστες των λαών.

Ο Τσάβες υποστηρίζει μία «άλλου τύπου δημοκρατία» και όχι τη «δικτατορία του άγριου καπιταλισμού». Αγωνίζεται για μία δημοκρατία με «ισχυρό κοινωνικό περιεχόμενο». «Εμείς θέλουμε να περάσουμε», είπε ο Τσάβες σε συνέντευξή του, «από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, την οποία δεν περιφρονούμε απαραίτητα, σε μία συμμετοχική, άμεση δημοκρατία. Με τη μεγαλύτερη παρέμβαση του λαού σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας. Για να αντισταθούμε καλύτερα σε κάθε παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Και συνεχίζει τονίζοντας ότι «η δημοκρατία δεν είναι μόνο η πολιτική ισότητα. Είναι επίσης, και μάλιστα κυρίως, η κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ισότητα. Αυτοί είναι οι στόχοι της επανάστασης του Μπολιβάρ». Για να καταλήξει: «Θέλω να είμαι ο Πρόεδρος των φτωχών. Πρέπει να αντλήσουμε διδάγματα από τις αποτυχίες άλλων επαναστάσεων, οι οποίες, ενώ βεβαίωναν ότι επιδιώκουν αυτούς τους στόχους, είτε τους πρόδωσαν είτε τους επιδίωξαν αλλά στην πορεία σκότωσαν τη δημοκρατία».

Ο Τσάβες δηλώνει ακόμη αλληλέγγυος με τους εξεγερμένους Ζαπατίστας στο Μεξικό, όπως και με το «Κίνημα Χωρίς Γη» στη Βραζιλία. Ο ίδιος οραματίζεται για τη Βενεζουέλα μία «ειρηνική επανάσταση».

Δικαιολογούν όμως τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση του «Πατριωτικού Πόλου» το θόρυβο που έχει δημιουργηθεί και, ιδίως την ανησυχία των ΗΠΑ;

Μέχρι πρόσφατα στην πολιτική ζωή της χώρας κυριαρχούσε η δικομματική εναλλαγή του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος «Δημοκρατική Δράση» και των «Χριστιανοδημοκρατών». Οι πελατειακές σχέσεις, η πλατιά εξαγορά των ψήφων, η ατιμώρητη καταλήστευση του δημόσιου χρήματος, η εξαφάνιση των πολιτικών αντιπάλων, ο ξεδιάντροπος χρηματισμός δικαστών και άλλων αξιωματούχων, ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος.

Ο Τσάβες σάρωσε κυριολεκτικά αυτό το κύκλωμα της διαφθοράς. Κατήργησε το Κογκρέσο και στη θέση του προκήρυξε εκλογές για νέα Συνταγματική Εθνοσυνέλευση. Ηταν τέτοια η αγανάκτηση του λαού για τον διεφθαρμένο δικομματισμό που ο «Πατριωτικός Πόλος» ανέβασε το ποσοστό του σε 96% (123 έδρες σε σύνολο 128), που, πρέπει να σημειωθεί ότι δεν αμφισβητήθηκε ούτε από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ.

Η κυβέρνηση ξήλωσε επίσης τη διεφθαρμένη και πανίσχυρη ηγεσία του Ανώτατου Δικαστηρίου. Σε όλες τις κρατικές θέσεις βρέθηκαν νέοι άνθρωποι, συνεργάτες της κυβέρνησης Τσάβες. Σάλο προκάλεσε η αντικατάσταση του μέχρι τότε διευθυντή της πετρελαϊκής βιομηχανίας, ο οποίος εμφορούνταν από νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Πολλοί είναι οι στρατιωτικοί που έχουν καταλάβει σημαντικές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό και κυρίως στο στράτευμα, αφού ανακλήθηκαν από την αποστρατεία.

Ενα σημαντικό βήμα, δηλαδή, με την απομάκρυνση της παλιάς δικομματικής, φιλοϊμπεριαλιστικής γραφειοκρατίας έχει σε ένα βαθμό γίνει. Μένει βέβαια, να αντικατασταθεί συνολικά ο κρατικός μηχανισμός, μια που είναι φανερό ότι η αλλαγή προσώπων στα ηγετικά πόστα δεν αρκεί.

Ακόμη, ψηφίστηκε τον προηγούμενο μήνα νέο Σύνταγμα, το οποίο εγκρίθηκε με λαϊκό δημοψήφισμα. Υπέρ ψήφισε το 70% των εκλογέων. Η χώρα μετονομάστηκε σε Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας για να θυμίζει ξεκάθαρα την εθνικοαπελευθερωτική, επαναστατική παράδοση του Σιμόν Μπολιβάρ που αγωνίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα για την αποτίναξη του ισπανικού ζυγού, αλλά και για τη συνένωση όλης της Λατινικής Αμερικής ενάντια σε κάθε ισπανική ή βορειοαμερικανική εξάρτηση.

Με το νέο Σύνταγμα, κηρύσσονται άκυρες όλες οι διεθνείς συμφωνίες που μπορούν να περιορίσουν ή να βλάψουν την εθνική κυριαρχία. Σε άλλο άρθρο του, αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, αλλά παράλληλα το κράτος αναλαμβάνει την οργάνωση ενός συστήματος οικονομικού σχεδιασμού με τη συμμετοχή των κοινωνικών φορέων και με στόχο τη διασφάλιση μίας ισορροπημένης ανάπτυξης. Διακηρύσσεται επίσης ότι το οικονομικό σύστημα θα βασίζεται στην ισόρροπη σχέση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και ότι θα πρέπει να συμβάλει στην αυτονομία της χώρας.

Η πετρελαϊκή βιομηχανία, με ειδικό άρθρο του Συντάγματος, περνά ουσιαστικά στον έλεγχο του κράτους και απαγορεύεται η μερική ή ολική ιδιωτικοποίησή της. Ανάλογες διατάξεις καλύπτουν την ηλεκτρική ενέργεια, άλλες μορφές ενέργειες (με εξαίρεση το φωταέριο) και την υδροδότηση.

Στην αγροτική οικονομία το Σύνταγμα απαγορεύει τα λατιφούντια, τις τεράστιες δηλαδή ιδιοκτησίες γης, όπου η εκμετάλλευση των εργατών γης παίρνει τρομακτικές διαστάσεις και θυμίζει Μεσαίωνα, αν όχι την εποχή της δουλείας.

Παράλληλα, το νέο Σύνταγμα ενισχύει το νομοθετικό Σώμα και εισάγει το θεσμό του λαϊκού δημοψηφίσματος, αλλά και τη δυνατότητα του λαού να ανακαλεί τους αντιπροσώπους του. Αναγνωρίζονται τα δικαιώματα των ιθαγενών. Καταργείται η πηγή διαφθοράς και θησαυρισμού για τους δικομματικούς εταίρους. Αναγνωρίζει στο λαό το δικαίωμα της πολιτικής ανυπακοής με στόχο τη διαφύλαξη της δημοκρατικής συνταγματικής τάξης.

Τέλος, ορίζει τη διάρκεια της προεδρικής θητείας σε 6 χρόνια (από 5 που είναι σήμερα) και δίνει τη δυνατότητα επανεκλογής του ίδιου προσώπου. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι αντιδραστικές δυνάμεις, από όλο το κείμενο του Συντάγματος στάθηκαν μόνο σε αυτό το τελευταίο σημείο και μάλιστα για να συνάγουν το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι η Βενεζουέλα οδεύει προς τη νομιμοφανή δημοκρατία!

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο νέο Σύνταγμα αντιτάχθηκαν τα κόμματα του δικομματισμού, οι ΗΠΑ και βέβαια η Ενωση Βιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών της Βενεζουέλας, όπως επίσης και οι παράγοντες της καθολικής εκκλησίας που έχουν ισχυρές διασυνδέσεις με το Βατικανό.

Μετά από μια δεκαετία που οι μισθοί και οι συντάξεις είχαν παγώσει κατόπιν των υποδείξεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και με το πρόσχημα της μείωσης του πληθωρισμού στο 15%. Η κυβέρνηση Τσάβες στους τρεις πρώτους μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων της έδωσε αύξηση 20% στο βασικό μισθό και μικρότερες αυξήσεις στους μεγαλύτερους μισθούς. Οπως ήταν αναμενόμενο αυτό προκάλεσε λαϊκή ευφορία.

Ωστόσο, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που επηρεάζονται από τους κομμουνιστές θεώρησαν την αύξηση αυτή ανεπαρκή. Πρότειναν συμπληρωματικά μια σειρά μέτρα αλλά κυρίως την καθιέρωση αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής κάθε εξάμηνο και τη συγκρότηση μεικτής επιτροπής από την κυβέρνηση και τα συνδικάτα με στόχο τον έλεγχο των τιμών.

Στον ένα χρόνο διακυβέρνησης από τον «Πατριωτικό Πόλο» φαίνεται πως έγιναν επίσης κάποια αξιόλογα βήματα στον τομέα της παροχής δημόσιας δωρεάν υγείας και εκπαίδευσης και μιας στοιχειώδους κοινωνικής πρόνοιας.

Ο οικονομικός τομέας μπορεί πάντως να αποδειχθεί η αχίλλειος πτέρνα του Προέδρου Τσάβες. Η ολιγαρχία της χώρας επιχειρεί να καλλιεργήσει τη δυσαρέσκεια στο λαό με την άνοδο των τιμών, την απόκρυψη των εμπορευμάτων με στόχο όχι τόσο να αποκομίσει κέρδη όσο να πλήξει το κύρος της κυβέρνησης. Πρόκειται για πρακτική που εφαρμόστηκε σχεδόν με όμοιο τρόπο κατά την περίοδο της κυβέρνησης της «Λαϊκής Ενότητας» του Προέδρου Σαρβαδόρ Αγιέντε, στη Χιλή το 1970-73.

Επισημαίνοντας, όχι μόνο τον κίνδυνο αλλά κυρίως την ανάγκη να ληφθούν μέτρα σε βάρος της ολιγαρχίας και για την ανακούφιση του λαϊκού εισοδήματος, το ΚΚ Βενεζουέλας πιέζει και παροτρύνει συστηματικά την κυβέρνηση στην κατεύθυνση της λήψης μέτρων για τον έλεγχο των τιμών και των αποθεμάτων όπως και γενικότερα για τον περιορισμό της ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου.

Ενα από τα κρίσιμα συναφή ζητήματα είναι το μέλλον των συνδικάτων της χώρας. Σήμερα επικρατεί μια άκρως διεφθαρμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, μεξικανικού τύπου, που στηρίζει άμεσα την εργοδοσία, συναίνεσε στο παρελθόν στην περικοπή στοιχειωδών κοινωνικών κατακτήσεων και ζει πλουσιοπάροχα με τα εμβάσματα της εργοδοσίας και τους κράτους. Παράλληλα, όποιος συνδικαλιστής αντιτασσόταν στην εξουσίας τους χαρακτηριζόταν κομμουνιστής και διαγραφόταν από τα συνδικάτα. Ακολουθούσαν απόλυση και διώξεις.

Το ΚΚ Βενεζουέλας έχει θέσει σαν μία από τις προτεραιότητές του, τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και την αποκατάσταση της ενότητάς του. Τελευταία, διαφαίνεται πως ο Πρόεδρος Τσάβες θα προωθήσει με νόμο τη διάλυση των επισήμων συνδικάτων, τον παραμερισμό της γραφειοκρατικής ξεπουλημένης ηγεσίας τους και τη δημιουργία ενιαίων συνδικάτων σε δημοκρατική, αγωνιστική βάση.

Η Βενεζουέλα της κυβέρνησης του «Πατριωτικού Πόλου» είναι μία από τις πρώτες χώρες που καταδίκασε απερίφραστα την επίθεση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Η Κούβα επίσης βρήκε στη Βενεζουέλα ένα σημαντικό διπλωματικό σύμμαχο. Ο Πρόεδρος Τσάβες επισκέφτηκε την Κούβα και θεωρείται προσωπικός φίλος του Φιδέλ Κάστρο. Σημαντικό πρέπει να θεωρηθεί επίσης το ταξίδι του Τσάβες στην Κίνα, πριν μερικούς μήνες, όταν οι αμερικανικές πιέσεις είχαν κατά κάποιο τρόπο ενταθεί.

Θετική είναι επίσης η συμβολή της Βενεζουέλας, υπό τη νέα κυβέρνηση, στον εμφύλιο της Κολομβίας. Ο Τσάβες αρνήθηκε να επιτρέψει τη χρήση του εναέριου χώρου της χώρας του από τις ΗΠΑ ή την κυβέρνηση της Κολομβίας που ήθελαν έτσι να καταφέρουν χτυπήματα στους αντάρτες. Αντίθετα, η Βενεζουέλα δεν κρύβει πως διάκειται ευμενώς προς τις δημοκρατικές και ειρηνευτικές προτάσεις των Κολομβιανών ανταρτών. Η Βενεζουέλα αποτελεί επίσης σοβαρό παράγοντα ανάσχεσης μέχρι τώρα τουλάχιστον, της επέμβασης που σχεδιάζουν οι ΗΠΑ για την κατάπνιξη του αγώνα του λαού της Κολομβίας.

Οι ΗΠΑ και η εγχώρια ολιγαρχία ακολουθούν τη γνωστή, και από την περίπτωση Αγιέντε, τακτική τους. Στην αρχή προσπάθησαν να κολακέψουν με κατευναστικές δηλώσεις τους τον Πρόεδρο, ενώ παράλληλα εξαπέλυσαν προπαγανδιστική εκστρατεία σε όλο τον κόσμο για τον «νέο δικτάτορα».

Ασκούν συστηματικά πιέσεις, είτε διπλωματικές είτε στρατιωτικές, μέσω της εμπλοκής των παραστρατιωτικών της Κολομβίας. Καλλιεργούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, ενώ παράλληλα πιέζουν οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά για να συρθεί η κυβέρνηση σε σοσιαλδημοκρατική διαχείριση και σε πλαίσια αποδεκτά και αφομοιώσιμα από το σύστημα.

Παράλληλα, δοκιμάζουν και την τρομοκρατία. Ηδη έχουν αποκαλυφθεί δύο σχέδια δολοφονίας του Τσάβες. Στο πρώτο εμπλέκονται παραστρατιωτικοί κύκλοι της Κολομβίας. Το δεύτερο αποκαλύφθηκε από την Κούβα και εμπλέκονται σε αυτό Κουβανοί αντικαθεστωτικοί που ζουν στο Μαϊάμι και εργάζονται για τη CIA. Ο ίδιος ο Κάστρο σε συνέντευξη Τύπου παρουσίασε τα αποτελέσματα των ερευνών της Κρατικής Ασφάλειας της Κούβας που απέτρεψε την απόπειρα.

Το βέβαιο πάντως, είναι ότι οι ΗΠΑ, αν δεν καταφέρουν να φέρουν την κυβέρνηση στα μέτρα τους, θα επιχειρήσουν, συνήθως Σαββατοκύριακο, ένα ακόμα πραξικόπημα με μοχλό τον αντιδραστικό σκληρό πυρήνα του στρατού και τη CIA.

Ισως δεν είναι τυχαίο γεγονός ότι ο πρεσβευτής των ΗΠΑ σήμερα στη Βενεζουέλα είναι ο Τζον Μαΐστο. Το πρόσωπο αυτό συναντάται το 1967 στη Βολιβία ως ειδικός απεσταλμένος της CIA με στόχο την εξόντωση του Τσε Γκεβάρα...

Οι κομμουνιστές της Βενεζουέλας συμμετείχαν από την αρχή στη συγκρότηση του «Πατριωτικοί Πόλου», αρκετό διάστημα πριν την εκλογή Τσάβες. Στήριξαν με δυναμισμό τον Πρόεδρο και συνεχίζουν να στηρίζουν με συνέπεια την κυβέρνηση. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία το ΚΚ Βενεζουέλας είδε τις δυνάμεις του να αυξάνονται και το κύρος του στο λαό να ανεβαίνει ξανά.

Να θυμίσουμε, ότι τη δεκαετία του 1960 το ΚΚ Βενεζουέλας είχε μεγάλη επιρροή. Υπήρξε αποφασιστικός παράγοντας της αντιδικτατορικής συμμαχίας που ανέτρεψε το δικτατορικό καθεστώς του 1958. Στη συνέχεια ξεκίνησε ένοπλο αγώνα και απομακρύνθηκαν πολοί από το κόμμα, είχε αδυνατίσει πολύ και συνήθως δεν είχε ούτε εκπρόσωπο στο Κογκρέσο ή, για ένα μικρό διάστημα, είχε μόνο έναν. Με τη νίκη του «Πατριωτικού Πόλου» εξέλεξε βουλευτές.

Στην αρθρογραφία που συναντά κανείς στο μηνιαίο όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος αλλά και στην καθημερινή του δράση φαίνεται η αμέριστη υποστήριξη που παρέχει στον «Πατριωτικό Πόλο» και στην αντίκρουση των εκ δεξιών πιέσεων που ασκούνται.

Παράλληλα, με τρόπο ξεκάθαρο αλλά και συναγωνιστικό, το ΚΚ Βενεζουέλας επισημαίνει τις αδυναμίες της κυβέρνησης, ασκεί κριτική στους παράγοντες της συμμαχίας που αλληθωρίζουν προς τα δεξιά. Προσπαθεί να ωθήσει το λαό αλλά και την κυβέρνηση προς πιο ριζοσπαστικά μέτρα, λαμβάνοντας υπόψη και το συσχετισμό των δυνάμεων.

Οι κύριοι άξονες της κριτικής αυτής είναι:

1. Ριζοσπαστικότερα μέτρα στην οικονομία που δε θα περιορίζονται στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα επείγοντα λαϊκά προβλήματα.

2. Αλλαγή όχι μόνο μερικών θεσμών και προσώπων του πολιτικού συστήματος, αλλά και της ίδιας της κρατικής εξουσίας.

Το ΚΚ Βενεζουέλας στηρίζει την πολιτική του αυτή στις αποφάσεις του 10ου Συνεδρίου του που έγινε το 1996. Σύμφωνα με αυτό, το κόμμα ακολουθεί την πολιτική της «πλατιάς αντι-νεοφιλελεύθερης και πατριωτικής ενότητας για την εθνική απελευθέρωση, ως αναγκαία περίοδο για την προώθηση της κοινωνικής επανάστασης στην οποία κυρίαρχη κατεύθυνση έχει η αντιιμπεριαλιστική πολιτική».

Προϋπόθεση για την επίτευξη αυτών των στόχων θεωρείται η ανάπτυξη της οργάνωσης και της συνείδησης της εργατικής τάξης και κυρίως η «γραμμή της μαρξιστικής - λενινιστικής ανασυγκρότησης του κόμματος», η επιμονή στη λειτουργία της οργάνωσης βάσης και η στερέωση της λενινιστικής οικοδόμησης του κομματικού οργανισμού, η εδραίωση της ενότητας του «Πατριωτικού Πόλου» στη βάση πρώτα απ' όλα.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν η κυβέρνηση του «Πατριωτικού Πόλου» θα καταφέρει να οδηγήσει τη χώρα σε επαναστατικές αλλαγές, ή θα ανατραπεί από την αντίδραση ή θα εκφυλιστεί σε διαχειριστή της φτώχειας των εργαζομένων.

Είναι κάτι που θα κριθεί από πολλούς παράγοντες και σίγουρα εξαρτάται από τη δυνατότητα και την ικανότητα των πιο συνειδητών, επαναστατικών δυνάμεων της εργατικής τάξης και του λαού να δώσουν τον τόνο σε αυτή τη διαδικασία και να οδηγήσουν το λαό σε ολοένα και πιο ριζοσπαστικές, φιλολαϊκές εξελίξεις. Πολλά επίσης εξαρτώνται από το διεθνή συσχετισμό των δυνάμεων και ιδίως από την κατάσταση στη Λατινική Αμερική που μοιάζει με ηφαίστειο.

Ο ιμπεριαλισμός δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια. Ούτε όμως και οι λαοί. Γι' αυτό χρειάζεται να δυναμώσει η αλληλεγγύη μας, πολύ περισσότερο μετά τις καταστροφικές πλημμύρες που έπληξαν το λαό της Βενεζουέλας.