Εννοούν: «Να τηρηθούν τα συμφωνημένα χρονοδιαγράμματα για την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας και μεταφορών, καθώς και των λιμενικών υπηρεσιών. Να εξαλειφθούν οι διοικητικοί περιορισμοί για τις επιχειρήσεις. Να αρθούν οι υπάρχοντες περιορισμοί στην ελεύθερη διακίνηση προϊόντων και υπηρεσιών» (Σχέδιο δράσης Κομισιόν, σελ. 4 έως 14).

Τι ετοιμάζουν: Με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς, οι κυβερνήσεις καλούνται να προωθήσουν θεσμικά μέτρα στη βάση του θεμέλιου λίθου της ΕΕ, που δεν είναι άλλος από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, προϊόντων, υπηρεσιών και εργαζομένων. Νέες ιδιωτικοποιήσεις θα προστεθούν σε όσες έχουν ήδη γίνει, με άμεσες συνέπειες στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Η πλήρης απελευθέρωση των υπηρεσιών θα πλήξει άμεσα και μια σειρά από επαγγέλματα που μέχρι σήμερα απολάμβαναν σχετική προστασία («κλειστά επαγγέλματα») και θα δώσει ορμή στη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στο χώρο των υπηρεσιών, με πρώτα θύματα τους εργαζόμενους στις μικρές εγχώριες επιχειρήσεις και τις ίδιες τις μικρές επιχειρήσεις.

Εννοούν: «Νομοθεσία φιλικότερη στον ανταγωνισμό για μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη και βελτίωση της παραγωγικότητας» και «να συμβάλουν τα κράτη - μέλη στη δημιουργία μιας ισχυρής ευρωπαϊκής βιομηχανικής βάσης (...) με την προώθηση της δημιουργίας νέων επιχειρήσεων από τα πανεπιστήμια» (Σχέδιο Δράσης Κομισιόν, σελ. 15, 39 και 41).

Τι ετοιμάζουν: Νέοι πακτωλοί κονδυλίων, χρήματα των εργαζομένων της Ευρώπης, θα καταλήξουν στις τσέπες των βιομηχάνων για να ενθαρρύνουν τις επενδύσεις. Θα διευρυνθούν τα προνόμια, οι επιδοτήσεις και οι φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο ζητάει και την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, ώστε ευκολότερα να προσαρμόζει το προσωπικό του στις ανάγκες της κερδοφορίας του. Ακόμα και οι πτωχεύσεις θα γίνονται με μηδενικό κόστος για τους μεγαλοβιομήχανους, προκειμένου να μη θίγεται η υστεροφημία τους και να μπορούν απρόσκοπτα να επανεπενδύουν τα κεφάλαια που απέσπασαν από την υπερεργασία των εργαζομένων πριν τους πετάξουν στο δρόμο.

Την ίδια στιγμή, η όποια ανάπτυξη στις υποδομές των κρατών - μελών (κατασκευές κ.ά.), υποτάσσεται στις ανάγκες της ακόμα μεγαλύτερης κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ακόμα και οι υποδομές, που σχετίζονται με τις κοινωνικές υπηρεσίες δένονται στο άρμα του κεφαλαίου: Τα κράτη - μέλη, για παράδειγμα, καλούνται να πολλαπλασιάσουν τους βρεφονηπιακούς σταθμούς. Δεν τους έπιασε η κοινωνική ευαισθησία, δεν το αντιμετωπίζουν ως κοινωνική ανάγκη. Θέλουν τις γυναίκες να εντάσσονται χωρίς προσκόμματα στην αγορά εργασίας, με μισθούς συμπληρωματικούς στο οικογενειακό εισόδημα και ελαστικά ωράρια, προκειμένου να εκμεταλλευτούν περισσότερη εργατική δύναμη για να αποκομίσουν περισσότερα κέρδη. Στον ίδιο δρόμο και τα πανεπιστήμια που θα πρέπει να προσαρμοστούν πλήρως στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας: Το επιστημονικό δυναμικό που θα παράγουν θα πρέπει να έχει άμεση σχέση με τομείς της παραγωγής που αποδεικνύονται κερδοφόροι για το κεφάλαιο, την ώρα που τα ίδια τα εκπαιδευτικά ιδρύματα θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Εννοούν: «Η πρόκληση είναι περισσότεροι άνθρωποι να ενταχθούν στην απασχόληση μέσα από την παροχή κινήτρων για τη μεγαλύτερη παραμονή στην εργασία που απαιτεί τον εκμοντερνισμό, (εννοούν παραπέρα χτύπημα), των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης. Να βελτιωθεί η προσαρμοστικότητα των εργαζομένων και των επιχειρήσεων και η ευελιξία της αγοράς εργασίας» (Σχέδιο Δράσης Κομισιόν, σελ. 43 έως 49).

Τι ετοιμάζουν: Εδώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες και το κεφάλαιο ξοδεύουν πολύ μελάνι, αφού οι προτεινόμενες αναδιαρθρώσεις στην αγορά εργασίας συνδέονται άμεσα με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, δηλαδή να κάνουν πιο φτηνούς τους εργάτες για τις επιχειρήσεις. Η πλήρης και σταθερή εργασία τείνει στην πλήρη κατάργησή της, με τη μερική απασχόληση να ακολουθεί αντιστρόφως ανάλογη πορεία. Η παραγωγικότητα συνδέεται άμεσα με τους μισθούς, ενώ μειώνονται κατακόρυφα και όσοι δικαιούνται επίδομα ανεργίας. Οι άνεργοι κάτω των 25 ετών θα δικαιούνται επίδομα μέχρι 6 μήνες, ενώ μετά θα πρέπει να ενταχθούν σε κάποια από τα προγράμματα απασχόλησης που υποδεικνύονται στα πλαίσια των «ενεργητικών πολιτικών για την απασχόληση» ή να εργαστούν σε κάποιους από τους χώρους που θα τους υποδείξουν τα δουλεμπορικά γραφεία.

Η πραγματική ηλικία συνταξιοδότησης αυξάνεται, με τη μείωση των συντάξεων και την παροχή συμπληρωματικών για όσους επιλέξουν να παραμείνουν οικονομικά ενεργοί μέχρι τα βαθιά γεράματα. Οι πρόωρες και ορισμένες κατηγορίες ειδικών συντάξεων καταργούνται, ενώ η ιδιωτική Ασφάλιση γενικεύεται, για να καλύψει το κενό της Δημόσιας και να μετατραπεί σε χρυσωρυχείο για το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Η περιληπτική και ενδεικτική παρουσίαση των μέτρων που θα αποφασίσει το Εαρινό Συμβούλιο, ένα πράγμα επιβεβαιώνει. Οτι ακόμα χειρότερες μέρες περιμένουν τους εργαζόμενους, όσο δεν κάνουν το βήμα να αμφισβητήσουν την εξουσία του κεφαλαίου και τους πολιτικούς εκφραστές του, όσο δεν αποφασίζουν να αντιταχθούν και να απειθαρχήσουν με τον αγώνα τους σε όσα αντιδραστικά επιβάλλει η ΕΕ με την πλήρη συναίνεση και της ελληνικής κυβέρνησης.

«Το πραγματικό δίλημμα που τίθεται επιτακτικά είναι: Με τα μονοπώλια ή με το λαό. Με το κεφάλαιο και τα κέρδη, ή με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν.

Ο αγώνας για το δικαίωμα στη δουλιά, κατά των απολύσεων και της ανεργίας, για την ίση μεταχείριση των δύο φύλων και των μεταναστών είναι συνδεδεμένος με την πορεία του αγώνα για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές. Μόνον όταν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα πάρουν στα χέρια τους την ευθύνη και τα μέσα να καθορίζουν τι και πώς θα αναπτυχθεί, όταν δηλαδή κατακτήσουν τη δική τους εξουσία, μόνον τότε θα αρχίσει η αντίστροφη θετική μέτρηση στο ζήτημα της απασχόλησης, της λαϊκής κοινωνικής ευημερίας. Η αντίστροφη μέτρηση για διεθνείς σχέσεις της χώρας στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος των λαών.

Το ΚΚΕ παίρνει υπόψη τα σημερινά οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων, των οικογενειών τους. Γι' αυτό και υποστηρίζει ότι ο αγώνας σήμερα πρέπει να αναπτύσσεται ενιαία προς δύο αλληλοσυνδεόμενες κατευθύνσεις: Από τη μια μεριά να καλλιεργεί και να αναπτύσσει τις προϋποθέσεις για ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και των φορέων της και από την άλλη να διεκδικεί προστασία των ανέργων, προστασία των δικαιωμάτων της λαϊκής οικογένειας, ώστε να μη μεγαλώσει ακόμα πιο δραματικά η εξαθλίωση και η φτώχεια. Αυτός ο αγώνας απαντά στα άμεσα προβλήματα, ανοίγει ταυτόχρονα προοπτική για το αύριο.

[...] Η οικοδόμηση του Μετώπου θα δώσει πολλαπλάσια δύναμη στο λαϊκό κίνημα, θα ανεβάσει την αποτελεσματικότητά του, θα επιβάλει παραχωρήσεις και κατακτήσεις. Θα οδηγήσει στη διαμόρφωση μιας ισχυρής λαϊκής πλειοψηφίας, για να διεκδικήσει να περάσει η εξουσία στα χέρια του λαού. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ θα συμβάλει ουσιαστικά προς μια τέτοια κατεύθυνση.

Σε συνθήκες λαϊκής οικονομίας μπορεί να τεθεί σχεδιασμένα και προγραμματισμένα σε πλήρη κίνηση ο πλούτος της χώρας, όλες οι αναπτυξιακές πηγές της. Μόνον έτσι μπορούν να αρχίσουν να γίνονται πραγματικότητα η πλήρης εργασία, η βελτίωση της ζωής του λαού, οι υψηλές παροχές και τα δικαιώματα ανάλογα με τις σύγχρονες ανάγκες.

Οπλο θα είναι ο κεντρικός πανεθνικός οικονομικός μηχανισμός διεύθυνσης και εργαλείο ο κρατικός πανεθνικός σχεδιασμός, με προσαρμογή στο περιφερειακό, κλαδικό, διακλαδικό επίπεδο.

Για να υπάρξει προγραμματισμένη ανάπτυξη για το λαό απαιτείται τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να αποτελέσουν λαϊκή περιουσία, με την κοινωνικοποίησή τους, ενώ δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα της λαϊκής οικονομίας, που θα προστατεύει την εγχώρια παραγωγή, θα λειτουργεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρών επιχειρηματιών, ιδιαίτερα αυτών που είναι σε κλάδους μεταποίησης» (Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για το πρόβλημα της ανεργίας και των απολύσεων, 25 Μάη 2003).

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι ο καθημερινός αγώνας για τη διεκδίκηση ουσιαστικών μέτρων προστασίας των ανέργων μόνο τότε είναι αποτελεσματικός, όταν συνδέεται άμεσα με την πολιτική πάλη για την ανατροπή της εξουσίας που γεννάει την ανεργία. Η συνδικαλιστική δράση ενάντια στις απολύσεις και το κλείσιμο των επιχειρήσεων μπορεί να φέρει αποτέλεσμα, όταν στο στόχαστρο των εργατικών αγώνων μπει η μήτρα που γεννάει το πρόβλημα, το σύστημα που θεοποιεί την ανταγωνιστικότητα και το καπιταλιστικό κέρδος. Αντίστοιχα, η συντονισμένη πάλη ενάντια στις αντιασφαλιστικές και αντισυνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, μπορεί να δώσει διέξοδο μόνο όταν δεθεί με τον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας που αντιμετωπίζει την ασφάλιση σαν «μη μισθολογικό κόστος» για τις επιχειρήσεις και τις συντάξεις σαν βαρίδι στην καπιταλιστική ανάπτυξη.