Η 1η Μάη ήταν, είναι και θα είναι μια ξεχωριστή ημέρα για την εργατική τάξη της χώρας μας, για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και ιδιαίτερα για τους κομμουνιστές.

Δεν πρόκειται για την ετήσια, εθιμοτυπικού χαρακτήρα απεργία, αργία που χρόνια τώρα επιδιώκουν να της προσδώσουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, οι κυβερνήσεις του, τα αστικά κόμματα, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Είναι πριν απ' όλα ημέρα προβολής, ανάδειξης του ιστορικού ρόλου της εργατικής τάξης. Ανάδειξης της ταξικής πάλης ως του αναγκαίου και αναντικατάστατου στοιχείου προοδευτικής εξέλιξης της κοινωνίας. Προβολής της αναγκαιότητας κατάκτησης από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας ως απαραίτητου όρου για να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει η ίδια και όχι οι εκμεταλλευτές της.

Πρόκειται για ημέρα γενίκευσης των συμπερασμάτων από τους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους αγώνες για την υπεράσπιση και κατάκτηση νέων δικαιωμάτων. Ημέρα δράσης, γενικευμένης αντίδρασης στην κλιμακούμενη επίθεση της κυβέρνησης, των εργοδοτών και της ΕΕ. Επιθεώρησης των δυνάμεων των εργαζομένων, διόρθωσης «αδυναμιών» και προετοιμασίας για τις επόμενες συγκρούσεις με τις δυνάμεις του αντεργατικού μετώπου.

Είναι παράλληλα ημέρα μνήμης, απότισης φόρου τιμής στα εκατομμύρια των ανώνυμων και επώνυμων ηρώων της εργατικής τάξης, πριν απ' όλους και μαζί με όλους των κομμουνιστών, που πόνεσαν, βασανίστηκαν, μάτωσαν, θυσιάστηκαν στον ανελέητο καθημερινό ταξικό πόλεμο για να «γυρίσει ο ήλιος» σε ένα πιο αισιόδοξο και φωτεινό μέλλον για τους λαούς.

Η φετινή Πρωτομαγιά θα γιορταστεί σε περίοδο γενικευμένης επίθεσης του κεφαλαίου σε όλα τα μέτωπα, και στην Ευρώπη, και στη χώρα μας, και διεθνώς.

Οι αποφάσεις της Εαρινής Συνόδου επιδιώκουν να επιταχύνουν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, ώστε το κεφάλαιο να εξασφαλίσει «περισσότερη εργασία, φθηνότερη εργασία», που είναι γι' αυτό ανάγκη και επιδίωξη.

Ταχύτατα η κυβέρνηση (το ΠΑΣΟΚ της ασκεί κριτική για ακόμα πιο αντιδραστικά μέτρα) και οι εργοδότες υλοποιούν και στη χώρα μας τις αποφάσεις αυτές.

• Εντείνεται η επίθεση ενάντια στα ασφαλιστικά, εργασιακά δικαιώματα.
• Προωθούν τη γρηγορότερη είσοδο και δράση του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, του Αθλητισμού.
• Επιταχύνουν την παράδοση των βασικών υποδομών της χώρας (οδικά δίκτυα, λιμάνια, δημόσιες επιχειρήσεις, αθλητικές εγκαταστάσεις κλπ.) στο μεγάλο ιδιωτικό, ντόπιο και ξένο, κεφάλαιο.
• Απελευθερώνουν πλήρως τα ωράρια εργασίας, τα ωράρια λειτουργίας των καταστημάτων. Κάνουν ακόμα πιο ελεύθερη την «ελεύθερη» και ασύδοτη λειτουργία της αγοράς.
• Στην ουσία μειώνουν τους μισθούς και τα ημερομίσθια, αυξάνοντας τη φορολογική (και όχι μόνο) επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων, γενικεύουν τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, αυξάνουν το χρόνο εργασίας, τα όρια ηλικίας, μειώνουν τις συντάξεις.
• Γιγαντώνουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Ζωντανοί χαφιέδες, καμεροχαφιέδες, δυνάμεις αστυνόμευσης και καταστολής στο επίπεδο του κράτους, της νομαρχίας, του δήμου, του μεμονωμένου εργοδότη ή υπηρεσίας πολλαπλασιάζονται, δυναμώνουν.

Παράλληλα, εξελίσσεται η προσπάθεια ΕΕ, κυβερνήσεων και αστικών κομμάτων, μέσω της ψήφισης του «ευρωσυντάγματος» (στη χώρα μας επιδιώκουν χωρίς δημοψήφισμα και με κατεπείγουσες διαδικασίες την ψήφισή του) να κατοχυρώσουν τα προνόμια και την ασυδοσία του κεφαλαίου, δίνοντάς τους το κύρος της «συνταγματικής συνθήκης» και παράλληλα να τα διευρύνουν, όπως επιχειρούν με τη νομιμοποίηση και τη γενίκευση των αστυνομικών και στρατιωτικών επεμβάσεων εντός και εκτός ΕΕ, τη γενίκευση και νομιμοποίηση της ανταπεργίας, των προληπτικών συλλήψεων και της προληπτικής φυλάκισης κλπ.

Ταυτόχρονα, συμμετέχουν κυβέρνηση, κεφάλαιο και αστικά κόμματα στα επιθετικά σχέδια που προωθεί ο αμερικανικός και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός στην περιοχή μας και ευρύτερα (π.χ. Σκόπια, ανεξαρτητοποίηση Κοσσόβου, Κύπρος, Παλαιστινιακό, Λίβανος, Αφγανιστάν, Ιράκ κλπ.).

Η 1η Μάη και η πορεία προς το γιορτασμό της δεν μπορεί παρά να έχει το χαρακτήρα της αποκάλυψης, της καταγγελίας, της καταδίκης αυτών των πολιτικών. Κριτικής και καταδίκης των κομμάτων, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προωθούν αυτές τις πολιτικές (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ).

Ανάδειξης των ευθυνών του ΣΥΝ που παρέχει «αριστερό» άλλοθι σε αυτές τις δυνάμεις και τις πολιτικές τους, στηρίζοντας την ουσία της στρατηγικής του κεφαλαίου, πρωτοστατώντας στην αντι-ΠΑΜΕ εκστρατεία και ο οποίος, παρά τις κορόνες περί ενιαίας αριστεράς, ετοιμάζεται για μια ακόμα φορά να συν-γιορτάσει με όλο το αντεργατικό μέτωπο στο Πεδίον του Αρεως.

Ταυτόχρονα, η πορεία προς το γιορτασμό και ο γιορτασμός της 1ης Μάη δεν μπορεί παρά να είναι σε πλήρη αντίθεση και ρήξη με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, τις πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, κλπ.

Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός έπαιξε και παίζει το ρόλο του πολιορκητικού κριού και του «αμορτισέρ» στην προώθηση της πολιτικής του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Αυτή την περίοδο ξανά πρωτοστατεί μέσω του «κοινωνικού διαλόγου», στη νέα φάση της επίθεσης ενάντια σε εργασιακές σχέσεις - Ασφαλιστικό.

Οι «κινητοποιήσεις» του, οι διεκδικητικές κορόνες και οι «ελιγμοί» του, που γίνονται κάτω από την πίεση που ασκεί η δράση του ΠΑΜΕ και η όξυνση των προβλημάτων, δεν αναιρούν τη στρατηγική του, που είναι η στήριξη των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Αλλωστε, ένας εντελώς απαξιωμένος και χρεοκοπημένος εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός δε θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε αυτό το «καθήκον», χωρίς τις αναγκαίες «κινητοποιήσεις και ελιγμούς».

Ακόμα όμως και όταν προκηρύσσουν κάποια στάση εργασίας ή 24ωρη απεργία. Ακόμα και όταν ζητούν 1.100 ευρώ βασικό μισθό (όπως η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ), ακόμα και όταν ζητούν μονιμοποίηση των συμβασιούχων (υπό όρους βεβαίως), παραμένουν αναπόσπαστο και ενεργητικό κομμάτι των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που προωθούν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και υποστηρίζουν τον καπιταλισμό.

Το διεκδικητικό τους πλαίσιο (μαζί και αυτό για την 1η Μάη) διαμορφώνεται με τα ίδια κριτήρια, τις ίδιες ανάγκες, παίρνει υπόψη του τις ίδιες προτεραιότητες που καθορίζει το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του:

• Του απόλυτου σεβασμού στη μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία.
• Της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, της παραγωγικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.
• Της «πάση θυσία» ολοκλήρωσης της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής ενοποίησης της ΕΕ.
• Της δράσης «εντός πλαισίων νομιμότητας» και του «κοινωνικού διαλόγου».

Γι' αυτό, η προβολή και η υλοποίηση του «διεκδικητικού και αγωνιστικού» πλαισίου της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ (που ενιαία στηρίζουν ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ») δε δρα απλά αποπροσανατολιστικά, δεν πρόκειται μόνο για σκόρπιες αποσπασματικές δράσεις και αιτήματα που δεν έχουν πίσω τους τίποτα και δεν οδηγούν πουθενά. Δεν είναι απλά αιτήματα και «αγώνες» που υπονομεύονται πολύμορφα εξ αρχής από τις ίδιες αυτές δυνάμεις, ενισχύοντας την αναξιοπιστία και τη χρεοκοπία των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ.

Δεν υπηρετεί μόνο κομματικές σκοπιμότητες αλληθωρίζοντας πότε προς τον ένα και πότε προς τον άλλο εκπρόσωπο του δικομματισμού.

Κυρίως η προβολή και υλοποίηση αυτού του «διεκδικητικού και αγωνιστικού» πλαισίου υπηρετούσε και υπηρετεί το βασικό, τον κεντρικό πυρήνα των επιλογών και των προτεραιοτήτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν:

• Η υποστήριξη από αυτές τις δυνάμεις των αποφάσεων των Συνόδων Κορυφής του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας, του Λάακεν, κλπ.
• Η επιμονή στην αποδοχή αυξήσεων και το 2005 κάτω και από τον επίσημο πληθωρισμό για να διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητα.
• Η απαίτηση αντιμετώπισης της ανεργίας μέσω των «προγραμμάτων ενεργητικής απασχόλησης» που προωθούν ΕΕ και κυβέρνηση.
• Η αντιμετώπιση της ακρίβειας μέσω της λειτουργίας των θεσμοθετημένων οργάνων για τον έλεγχο της αγοράς και τον υγιή ανταγωνισμό, ό,τι ακριβώς λένε κυβερνήσεις, επιχειρηματίες.
• Η σύνδεση των μισθών με την απόδοση και την παραγωγικότητα στο δημόσιο κλπ., που είναι βασική επιδίωξη ΕΕ, κυβέρνησης, κλπ.

Η πορεία προς την 1η Μάη και ο γιορτασμός της για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα ιδιαίτερα για τους κομμουνιστές δεν μπορεί παρά να «ιδωθεί» ως πεδίο και περίοδος όξυνσης της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής αντιπαράθεσης τόσο με την κυβέρνηση, την Ευρωπαϊκή Ενωση και τα κόμματα του δικομματισμού όσο και με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Ως πεδίο συζήτησης των προϋποθέσεων που σήμερα απαιτούνται για να γίνει κατορθωτή η αντίσταση, να είναι αποτελεσματικοί οι αγώνες, να δημιουργούν προϋποθέσεις, όχι μόνο υπεράσπισης, αλλά και απόσπασης νέων κατακτήσεων.

Προϋποθέσεις που δεν μπορούν να είναι άλλες από:

- Το βαθμό οργάνωσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

- Την ανάπτυξη των αγώνων.

- Την ενίσχυση του ΠΑΜΕ.

- Την αποδυνάμωση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

- Τη μαζική εγκατάλειψη των κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με την παράλληλη ενίσχυση του ΚΚΕ.

Ως πορεία ενίσχυσης και ανάδειξης του ΠΑΜΕ στον αυθεντικό εκφραστή των αιτημάτων και των στόχων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Αυτό σημαίνει ότι το πλαίσιο του ΠΑΜΕ, οι αποφάσεις του θα μπουν σε πλατιά ανοιχτή συζήτηση σε όλα τα Σωματεία, μέσα στους εργαζόμενους.

Οτι συζητάμε τα αιτήματα, τους όρους και τις προϋποθέσεις για την υλοποίησή τους.

Οτι φροντίζουμε για την αυτοτελή διακριτή παρουσία και δράση των δυνάμεών μας, των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, και στη φάση της προετοιμασίας και την ημέρα του γιορτασμού μέσω ξεχωριστών συγκεντρώσεων που το ΠΑΜΕ έχει αποφασίσει.