Οκτώ νέες ταινίες, και οι οκτώ, χωρίς κανένα ψαχνό! Λες και η ανθρωπότητα έχει λύσει τα προβλήματά της και το έριξε στη διασκέδαση! Μια διασκέδαση που, τελικά, σε κουράζει. Καθώς στερείται φαντασίας. Με αποτέλεσμα να πλήττεις αφόρητα. Αφού, όλος αυτός ο καταιγισμός των εικόνων, είναι ολοκληρωτικά άδειος από ομορφιά και περιεχόμενο.

Ο κινηματογράφος, αντί να πλουτίζει, φτωχαίνει! Δε συμβαίνουν, πια, εκπλήξεις πάνω στην οθόνη. Σχεδόν, τα πάντα, είναι προβλέψιμα. Απλώς, τα ονόματα αλλάζουν. Ισως, κάπου - κάπου και τα ντεκόρ. Κατά τα άλλα, έχεις την αίσθηση, πως, τα πάντα, παράγονται στο ίδιο εργοστάσιο. Τα πάντα, βγαίνουν από το ίδιο καλούπι.

Κατά καιρούς, βέβαια, σκάει μύτη η ελπίδα. Μια ταινία, που δραπετεύει από τη μετριότητα. Μια ταινία, που, κόντρα στο προκρούστειο σύστημα, αποδεικνύει τις μεγάλες δυνατότητες του κινηματογράφου. Προσφέρει ευχαρίστηση και γνώση. Δυστυχώς, η κινηματογραφική εβδομάδα που αρχίζει σήμερα, δε διαθέτει μια τέτοια ταινία.

Πάνω στην οθόνη ξετυλίγονται μια σειρά από καλαίσθητες εικόνες. Πολύ καλοί ηθοποιοί επικοινωνούν μεταξύ τους με διακριτικότητα. Η φωτογραφία, το μοντάζ, οι μουσικές, οι ήχοι, οι χρόνοι, όλες οι «λεπτομέρειες», που δημιουργούν την ατμόσφαιρα, είναι κάτω από δημιουργικό έλεγχο. Και λες, «καλύτερα να μην είχε διαλόγους» η ταινία. Γιατί τότε θα «έπλαθες» εσύ, μια ισάξια, της εικόνας, ιστορία και θα έβγαινες από την αίθουσα ικανοποιημένος.

Ομως, δυστυχώς, έχει διαλόγους! Και ακούς! Και «μαθαίνεις», πως η 38χρονη γυναίκα, που εργάζεται στον τμήμα εγγραφών, του Πανεπιστημίου της Κολούμπια, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ποτέ το χαμό του αγαπημένου της, όταν, ακόμα, ήταν μαθήτρια στο λύκειο! Και, «μαθαίνεις», επίσης, πως ο νεαρός ζωγράφος, που ήρθε να εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο, έμοιαζε καταπληκτικά σε εκείνον. Μάλιστα, τόσο καταπληκτικά, που είχε τη φωνή του, τις κινήσεις του, αλλά, και κυρίως, το λεξιλόγιό του! Και, ακόμα, σχεδόν το όνομά του! «Μαθαίνεις», δηλαδή, πως έχουμε να κάνουμε με τον ίδιον ή, στη χειρότερη περίπτωση, με ένα μυστηριώδες καταπληκτικό αντίγραφο!

Η 38χρονη γυναίκα, χωρισμένη, εδώ και τρία χρόνια, από τον, καθηγητή μαθηματικών, άντρα της, όπως είναι φυσικό, τον ερωτεύεται. Και τότε εμφανίζεται η καλύτερη φίλη της, από την οποία η 38χρονη είχε «κλέψει» τον τότε αγαπημένο της και ο οποίος αγαπημένος της χάθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα! Η φίλη της θέλει να πάρει τη ρεβάνς. Θέλει να κλέψει το σημερινό αγαπημένο της. Αλλωστε, μοιάζουν τόσο! Μπαίνει στη μέση και ο άντρας της 38χρονης, ο οποίος της ομολογεί, πως τα χρόνια που ήταν παντρεμένοι την απατούσε ασύστολα. Οχι μόνον με τις μαθήτριές του αλλά και με τους μαθητές του!

Αντιλαμβάνεστε, είμαι σίγουρος, πως, από κάποιο σημείο και μετά, η σοβαρότητα πάει περίπατο! Και μαζί της πάνε περίπατο και οι αρετές, που αναφέραμε. Οπως, επίσης, πάει περίπατο και η πολύ καλή σκηνοθεσία. Κρίμα! Κάποιοι, βέβαια, θα πουν πως πρόκειται για ένα «παιχνίδι συναισθημάτων». Και εμείς θα πούμε πως τα συναισθήματα για να έχουν αξία πρέπει να είναι ψυχολογικά και φιλοσοφικά δικαιωμένα.

Παίζουν: Λόρα Λίνεϊ, Τόφερ Γκρέις, Γκάμπριελ Μπερν, Μάρσια Γκέι Αρντεν.

Αν σας άρεσε ο Σπίθας, η Κατερίνα και ο Μικρός Ηρωας, τότε θα σας αρέσει και η «Σαχάρα».Οπως τα τρία «θαυματουργά» παιδιά, της φανταστικής ελληνικής μυθιστορηματικής μυθοπλασίας, κατατρόπωναν, «με το τίποτα», τους κακούς Γερμανούς, έτσι και ετούτα τα τρία «τρομερά» παιδιά του φανταστικού κινηματογράφου (Μάθιου Μακόναχι, Πενέλοπε Κρουζ, Στιβ Ζαν) κατατροπώνουν, και αυτοί, «με το τίποτα», τους κακούς μαύρους της Αφρικής.

Μια μυστηριώδης μόλυνση σκορπάει το θάνατο στη Βόρεια Αφρική. Μια επιστήμονας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (του ΟΗΕ) προσπαθεί να λύσει το «μυστήριο». Παράλληλα, ένας Αμερικανός κυβερνητικός πράκτορας και τυχοδιώκτης και ο φίλος του ψάχνουν στην καρδιά της Σαχάρας(!), για να βρουν ένα αμερικανικό καράβι. Το οποίο καράβι εξαφανίστηκε στην ...Αμερική στη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου (πριν από 150 χρόνια)! Τα τρία αυτά άτομα ανταμώνουν. Και από κοινού λύνουν και τα δυο μυστήρια. Αφού πρώτα, βέβαια, πέρασαν - και μας πέρασαν και εμάς - γενεές δεκατέσσερις!

Ο ήρωας της ταινίας (Ντερκ Πιτ) πριν γίνει κινηματογραφικός ήρωας ήταν, ας το πούμε έτσι, ...λογοτεχνικός ήρωας! Αφού προέρχεται από βιβλίο! Ο συγγραφέας του (Κλάιβ Κάσλερ) έχει γράψει δεκαπέντε συνολικά βιβλία, με τον συγκεκριμένο ήρωα, και όλα έχουν γίνει μπεστ σέλερ.

Η ταινία παρακολουθείται άνετα στο ...Μπατσί της Ανδρου, κάποια γλυκιά καλοκαιρινή νύχτα. Οταν τα σώματα θα είναι κουρασμένα από την άσκηση στη θάλασσα και ο νους θα αποζητά χαλάρωση. Αφού στην οθόνη γίνεται αδιανόητος χαλασμός. Χωρίς, όμως, «ρεαλιστικές» και αιματοβαμμένες αγριότητες.

Το χειμώνα, με τις διαδηλώσεις έξω από την αίθουσα, να φωνάζουν κατά της ακρίβειας, της ανεργίας, κλπ., δεν ξέρω αν η ταινία «δένει»! Η «πλάκα» και ο «χαβαλές» δεν είναι για τους «αυστηρούς» μήνες.

Παίζουν: Μάθιου Μακόναχι, Πενέλοπε Κρουζ, Στιν Ζαν, Γουίλιαμ Χ. Μέισι, Ντέλροϊ Λίνο, Λάμπερτ Γουίλσον.

Καημένε Νεχρού! Πώς να αποκρουστεί ο ιμπεριαλισμός με «καθιστικές διαμαρτυρίες». Ο ιμπεριαλισμός, για να νικηθεί οριστικά, θέλει ένοπλα επαναστατικά ξεσηκώματα και κάτι περισσότερο, ακόμα! Αλλιώς, για να σε κοιμίσει, σού αναγνωρίζει «ανεξαρτησία», στα «χαρτιά», και επιστρέφει δριμύτερος, και ακόμα περισσότερο ένοπλος. Επεμβαίνει «πολιτιστικά». Και σου κυριεύει τη συνείδηση.

Η Ινδία ξεπέρασε το ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους. Παράγει πάνω από 200 ταινίες το χρόνο. Ταινίες, για «όλη την ινδική οικογένεια». Κυρίως, αποχαυνωτικά κοινωνικά ρομάντζα, κωμωδίες και δράματα. Και, βέβαια, μιούζικαλ. Οπως, αυτό της βδομάδας, που αρχίζει σήμερα. Ενα χαζό μουσικοχορευτικό έργο της γνωστής Ινδής σκηνοθέτιδας Γκουνιντέρ Τσάντχα, η οποία ζει και εργάζεται στην Αγγλία.

Τη συγκεκριμένη ταινία πρέπει, οπωσδήποτε, να τη δει ο υπουργός τουρισμού κ. Αβραμόπουλος, ο οποίος τρέχει στα Χόλιγουντ, αναζητώντας συμπαραγωγές. Αλλά και το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού, αφού πρόκειται, για εξαιρετικό «δείγμα γραφής», του κινηματογράφου που έχει εξαγγείλει, του κινηματογράφου που ονειρεύεται. Πρόκειται, για μια αμερικανο - αγγλο - ινδική συμπαραγωγή. Ενας πολυεθνικός πολιτιστικός αχταρμάς. Οπου τα πάντα θυμίζουν τουριστικά θέρετρα, με φολκλορικά συγκροτήματα, διάφορα «χάπενιγκ», φωτιές και κυνηγητά στην παραλία.

Μια ινδική οικογένεια έχει τέσσερα κορίτσια της παντρειάς. Κάποια στιγμή σκάει μύτη ένας Αμερικανός επιχειρηματίας, που αναζητεί χώρο, για να στήσει ένα ακόμα τουριστικό συγκρότημα. Μέσα σε παρεξηγήσεις, χορούς, τραγούδια και ανεκπλήρωτους αναστεναγμούς, ο Αμερικανός Κροίσος ερωτεύεται την Ινδή. Ο έρωτάς τους μεταφέρεται στην Αγγλία, από εκεί στην Αμερική και στη συνέχεια, πάλι στην Ινδία, όπου θα στηθεί, βεβαίως, το αμερικανο - αγγλο - ινδικό τουριστικό συγκρότημα! Τι τους λες;

Τίποτα. Απλώς, κουνάς το κεφάλι σου, και προσπαθείς να αποφύγεις τα λάθη του Νεχρού. Αντί, για καθιστική διαμαρτυρία, εσύ κάνεις ενεργητική. Διώχνεις, οριστικά, ό,τι σε αλλοτριώνει και σε απαξιώνει. Και αφήνεις τα χρωματιστά μιούζικαλ στους αρχοντόβλαχους της ελληνικής κυβέρνησης.

Παίζουν: Αϊσβαρίγια Ρέι, Μάρτιν Χέντερσον, Νάβιν Aντριος, Iντιρα Βάρμα, Ναμράτα Σιρόντκαρ.

Μια, ας πούμε, χαριτωμένη κωμωδία, που συνδυάζει τεχνολογία και ...φαντασία. Οποιος κατέχει τη θαυματουργή Μάσκα αποχτάει δύναμη. Ενας νεαρός πατέρας προσπαθεί να προσαρμοστεί το ρόλο του ...πατέρα. Το νεογέννητο μωρό του, όμως, που «συνελήφθη», ενώ ο πατέρας του φορούσε τη θαυματουργή Μάσκα, χάρις σε αυτή τη «σύλληψη», αλλά και στην ίδια τη Μάσκα, που περιήλθε στην κατοχή του, κάνει «τρελά» πράγματα. Ο πατέρας του τα «παίζει». Μπλέκεται και ένα ζηλιάρικο σκυλάκι και γίνεται της «παλαβής». Τελικά, όλα θα πάνε καλά.

Η ταινία διαθέτει αρκετά τεχνολογικά «επιτεύγματα». Επιτεύγματα, τα οποία ξεδιπλώνονται μπροστά μας αβίαστα, αφού ο «πατέρας» είναι σκιτσογράφος. Και, καθώς αντιλαμβάνεστε, με την τεχνολογία - και τη φαντασία - τα σκίτσα του, αλλά και ο μικρός γιος του, αλλάζουν όψεις, μικραίνουν, μεγαλώνουν, ανάλογα με τις ανάγκες!

Παίζουν: Τζέιμι Κένεντι, Αλαν Κάμινγκ.

ΚΡΙΣ ΓΟΥΕΤΖ - ΚΑΡΛΟΣ ΣΑΛΝΤΑΧΝΑ

Robots

Ενα πολύ καλό κινηματογραφικό έργο κινούμενων σχεδίων. Οπου αντί για ανθρώπους έχουμε μηχανές, οι οποίες ζουν και ενεργούν, όπως οι άνθρωποι. Η πρωτοτυπία του έργου έγκειται στο γεγονός ότι οι δημιουργοί δημιούργησαν ατμόσφαιρα, ένταση, σασπένς και συναισθήματα. Παράλληλα, τεράστιους «όγκους» από σκίτσα και χώρους. Εχεις την αίσθηση πως ζεις σε έναν απέραντο μηχανικό κόσμο. Μεγάλη βοήθεια σε όλα τα παραπάνω οι φωνές των γνωστών ηθοποιών, που ερμηνεύουν, φωνητικά, τους ρόλους.

Στα θετικά της ταινίας είναι το θετικό δίδαγμά της. Χωρίς να είναι απλουστευτικά διδακτικό είναι από την πλευρά του ανθρώπου. Είναι τρυφερό και φιλικό στο καλό. Δείχνει την ωρίμανση των νέων ανθρώπων (ρομπότ) και την ανάληψη της ζωής από μέρους τους, αλλά και τη θλίψη των απερχομένων ανθρώπων (ρομπότ).

Φωνές: Μελ Μπρουκς, Ρόμπιν Γουίλιαμς, Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Χάλι Μπέρι, Ντρου Κάρεϊ. κ.ά.