ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Συνεργοί στο αντεργατικό έγκλημα

Γρηγοριάδης Κώστας

Θα ακουστεί παράξενο, αλλά δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με τη δήλωση του υπουργού Εργασίας, με αφορμή τις ευρωπαϊκές «συστάσεις» για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών στο Δημόσιο. Είπε, λοιπόν, ο αυτοαποκαλούμενος και «συνάδελφος» ότι «η σχέση της Ελλάδας με τις Βρυξέλλες δεν είναι σχέση των Ινδιών κάτω από την εποχή της αποικιοκρατίας με το βρετανικό στέμμα». Και έχει δίκιο. Το σύνολο των αντεργατικών αποφάσεων της ΕΕ φέρουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή και των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων. Κι αυτό δε γίνεται, επειδή υποτάσσονται στο μέγεθος και την ισχύ άλλων χωρών - μελών. Ο αντιλαϊκός προσανατολισμός των αποφάσεων έχει τη σύμφωνη γνώμη τους, πέρα κι ανεξάρτητα από τα παζάρια για τη διαφύλαξη και ενίσχυση των συμφερόντων του ντόπιου κεφαλαίου.

Ετσι και η τελευταία «σύσταση» της ΕΕ για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών - έστω και με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης - δεν προέκυψε από ...παρθενογένεση. Αποτελεί βασικό και μετρήσιμο δείκτη στην πορεία επίσπευσης της στρατηγικής της Λισαβόνας, την οποία, τόσο η προηγούμενη, όσο και η σημερινή κυβέρνηση, έχουν εγκρίνει σε όλα τα ευρωπαϊκά όργανα, συνδιαμορφώνοντας με τους άλλους εταίρους την αντεργατική πολιτική της ΕΕ. Αποτελεί, επίσης, συστατικό στοιχείο της ευρωενωσιακής πολιτικής «ισότητας γυναικών και ανδρών», στην οποία και πάλι έχουν συμφωνήσει οι εγχώριοι κυβερνώντες.

Ο δρόμος του λαού

Ας μην επιχειρούν, λοιπόν, ο υπουργός Απασχόλησης και όλοι όσοι «αναμασούν» τα λεγόμενά του, να συσκοτίσουν την αλήθεια και την ουσία των πραγμάτων. Για τα συμφέροντα της εγχώριας πλουτοκρατίας και όχι γι' αυτά, των εργαζομένων και του λαού, έβαλαν οι κυρίαρχες δυνάμεις τη χώρα στην τότε ΕΟΚ και νυν ΕΕ. Για τα ίδια συμφέροντα πάλευαν στις περασμένες δεκαετίες και παλεύουν σήμερα στις Βρυξέλλες, τόσο οι προηγούμενες όσο και η νυν κυβέρνηση. Γι' αυτό και μόνον τότε θα μπορέσουν οι εργαζόμενοι να χαράξουν τη ρότα που ανταποκρίνεται στα πραγματικά τους συμφέροντα, όταν καταφέρουν με την πάλη τους να στείλουν στο καλάθι των αχρήστων την πολιτική που ταΐζει με κέρδη το κεφάλαιο σε εθνικό επίπεδο, παλεύοντας ταυτόχρονα για την αποδέσμευση της χώρας από το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ. Το συμφέρον του λαού μας δε βρίσκεται στον ευρωμονόδρομο της πλουτοκρατίας και την ευρωένωση των πολυεθνικών, αλλά στην Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, σε μια Ευρώπη της ειρήνης και του σοσιαλισμού.

Αυταπάτες αλά γαλλικά...

Οταν πριν από λίγες μόλις μέρες συζητούνταν στη Βουλή ο νόμος για τον οριστικό ενταφιασμό του 8ωρου, ο πρόεδρος του ΣΥΝ εγκαλούσε την κυβέρνηση για την εμμονή της στην «αύξηση της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας» μόνο μέσω της μείωσης του «εργασιακού κόστους». Πρότεινε στην κυβέρνηση, μάλιστα, να βάλει σε εφαρμογή κλαδικές πολιτικές, όπως γίνεται στη Γαλλία. Εκεί όπου - σύμφωνα με τον Α. Αλαβάνο - «μετά το γαλλικό δημοψήφισμα ο πρωθυπουργός εντοπίζει 65 κλάδους που θεωρεί ότι η γαλλική οικονομία μπορεί να αναπτυχθεί μέσα σ' αυτό το πιεστικό διεθνές κλίμα. Εσείς τίποτα. Μόνον εργασιακό κόστος».

Θα ήταν αφέλεια να ισχυριστεί κανείς ότι ο ΣΥΝ δε γνωρίζει τα αντεργατικά πεπραγμένα των γαλλικών κυβερνήσεων, παλιότερα και τωρινά. Μέτρα που στο σύνολό τους στόχευαν και στοχεύουν στη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Αν, ωστόσο, κάνει πως δεν τα θυμάται, - στην πρεμούρα του να συγκαλύψει τις αυταπάτες που θρέφει για τον ...εξανθρωπισμό της καπιταλιστικής ΕΕ - τον ενημερώνουμε εμείς για ένα μόνο από τα τελευταία «κατορθώματα» του Γάλλου πρωθυπουργού: Με πρόσφατη απόφαση, επιχειρήσεις με προσωπικό κάτω από 20 άτομα θα μπορούν να απολύουν ανά πάσα στιγμή εργαζόμενους που απασχολούνται σε αυτές για λιγότερο από δυο χρόνια, με μειωμένη αποζημίωση. Δηλαδή, μετά από δυο χρόνια ξεζούμισμα, ο εργαζόμενος θα πηγαίνει σπίτι του με ένα «φιλοδώρημα» από τον εργοδότη για τα πρώτα έξοδα στην ανεργία!

Προφανώς, από την παραπάνω διάταξη δεν εξαιρούνται και οι εργαζόμενοι που απασχολούνται στους ...65 κλάδους τους οποίους επέλεξε να «αναπτύξει» η γαλλική κυβέρνηση, μεταλαμπαδεύοντας το ... όραμα της «κλαδικής πολιτικής» και στον ΣΥΝ.

Νέο πλήγμα στη λαϊκή κατοικία

Οι προχτεσινές αποφάσεις της Κυβερνητικής Επιτροπής για τις επικείμενες αλλαγές στη φορολογία ακινήτων - όσες από αυτές παρουσιάστηκαν από τον αρμόδιο υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών - αποτελούν ένα ακόμη πλήγμα στην υπόθεση της λαϊκής κατοικίας. Οπως και αν διαβαστούν οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις, το τελικό συμπέρασμα είναι πως από το Γενάρη του 2006 θα γίνουν ακόμη πιο ακριβά τα ήδη πανάκριβα διαμερίσματα, κάνοντας άπιαστο το όνειρο χιλιάδων εργαζόμενων νοικοκυριών που πασχίζουν να αποκτήσουν δικό τους σπίτι και να απαλλαγούν από το βραχνά του ενοικίου.

Η πρόθεση της κυβέρνησης για αυξήσεις των «αντικειμενικών αξιών» ώστε αυτές να «προσεγγίσουν τις «αγοραίες τιμές των ακινήτων» - όπως είπε και ο Γ. Αλογοσκούφης - είναι η καλύτερη απόδειξη ότι έρχονται νέες επιβαρύνσεις για την κατοικία. Οχι για τη δεύτερη ή τρίτη κατοικία, όπως διατείνονται οι κυβερνώντες, αλλά και για την πρώτη κατοικία, που αποτελεί όνειρο για εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά τα οποία ζουν στο νοίκι και κάθε μήνα ξοδεύουν - πολλοί - το μισό τους μισθό ή σύνταξη.

Το πόσο ακριβότερη θα γίνει η λαϊκή κατοικία (δηλαδή, το δικαίωμα κάθε εργαζόμενου νοικοκυριού να 'χει «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του»), αυτό θα εξαρτηθεί από τους εξής τρεις, τουλάχιστον, παράγοντες. Πρώτον, το ποσοστό που θα αποφασίσει να αυξήσει η κυβέρνηση τις αντικειμενικές αξίες (με βάση τις οποίες φορολογείται η μεταβίβαση ακινήτων). Δεύτερον, το αν η κυβέρνηση θα αποφασίσει παράλληλα να αυξήσει και πόσο το αφορολόγητο όριο για την αγορά πρώτης κατοικίας. Τρίτον, από την κερδοσκοπία με τα ακίνητα, η οποία ευνοείται από την όλη κυβερνητική πολιτική.

Στα παραπάνω δεν περιλαμβάνουμε την ώθηση στην κερδοσκοπία που θα εκδηλωθεί με αφορμή την καθιέρωση του ΦΠΑ 19% στις νεόδμητες οικοδομές και του φόρου υπερτιμήματος. Γίνεται, στην ουσία, φανερό πως με τις επιβαρύνσεις αυτές, ούτε και το σπίτι από δεύτερο χέρι δε θα είναι προσιτό για τα εργαζόμενα νοικοκυριά με χαμηλά ή και μεσαία εισοδήματα. Ακόμη και αν καταχρεωθούν στις τράπεζες, τα χρήματα δε θα φτάνουν για την απόκτηση πρώτης κατοικίας και την απαλλαγή από το ενοίκιο.

Οσο για τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς πως οι αλλαγές στη φορολογία ακινήτων αποσκοπούν στην «αντιμετώπιση φαινομένων φοροδιαφυγής-φοροαποφυγής», αυτά είναι «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», όπως λέει και ο λαός μας. Τελικά, ο αγοραστής, δηλαδή ο καταναλωτής, θα πληρώσει και τους νέους φόρους.

Απέναντι στα νέα μέτρα, που αποτελούν έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των αντιλαϊκών φοροεισπρακτικών ρυθμίσεων που εφαρμόζονται τα τελευταία 15 χρόνια (με τις περικοπές επιδοτήσεων στα επιτόκια, των επιχορηγήσεων και φοροαπαλλαγών που ίσχυαν για την απόκτηση πρώτης κατοικίας), οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα έχουν μόνο ένα όπλο: Τη συσπείρωση στο δικό τους κοινωνικοπολιτικό μέτωπο και τον αγώνα τους για τη ματαίωση αυτών των σχεδίων συνδέοντας αυτό τον αγώνα με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας που θα εξασφαλίσει στη λαϊκή οικογένεια στέγη, αφού θα είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα.