Η μετάθεση ενός εργαζόμενου σε όποια πόλη της χώρας επιθυμεί ο εργοδότης, ωράριο εργασίας που καθορίζει ο εργοδότης όπως και όποτε θέλει, η απόλυση αν τολμήσει κάποιος εργάτης να φανερώσει σε συναδέλφους το μισθό του, η πολυειδικότητα, η αφαίρεση της δυνατότητας στον εργάτη ακόμα και να αρρωστήσει, στη γυναίκα να γεννήσει, αποτελούν ορισμένες μόνο από τις απαιτήσεις που επιβάλλει η εργοδοσία - για την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των κερδών της - στους εργαζόμενους μέσω του γενικευμένου πλέον καθεστώτος των ατομικών συμβάσεων εργασίας.

Η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας αποτελεί πάγιο αίτημα του κεφαλαίου, προκειμένου να μπορεί ανεξέλεγκτο, μέσω των ατομικών συμφωνιών, να πετυχαίνει τους χειρότερους όρους δουλιάς και αμοιβής για τους εργαζόμενους και να αυξάνει και με αυτόν τον τρόπο τα κέρδη του. Η εφαρμογή και γενίκευση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, ακόμα και των συμβάσεων μιας μέρας, είναι ένα από τα όπλα που κατέχει το κεφάλαιο στα χέρια του, για να επιβάλει τους όρους του. Οπλο που τροφοδοτούν συνεχώς οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με τα αντεργατικά νομοθετικά τερατουργήματά τους.

Η επιβολή των ατομικών συμβάσεων είναι μέρος της επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην προσπάθειά τους να εναρμονιστούν πλήρως με τη στρατηγική της Λισαβόνας στο όνομα μιας ακόμα «ανταγωνιστικότερης» οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή του κεφαλαίου, χτύπησαν το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, επιβάλλοντας τη διευθέτησή του. Από κοινού ενίσχυσαν και ενισχύουν με κάθε τρόπο κάθε μορφή ελαστικής απασχόλησης, όπως η μερική και η προσωρινή. Νομοθέτησαν την «ενοικίαση», δηλαδή, το δουλεμπόριο των εργαζομένων. Η «απασχολησιμότητα» πιάνει στα πλοκάμια της όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Εστι, τώρα, η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως φάνηκε και από το «Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων 2005 -2008» σχεδιάζει τη γενίκευση των ατομικών συμβάσεων εργασίας. Το τι θα σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους γίνεται αντιληπτό από το περιεχόμενο τέτοιων συμβάσεων που παρουσιάζει σήμερα η εφημερίδα μας.

Ομως, στην υλοποίηση αυτών των κατευθύνσεων δε συνέβαλαν μόνο τα κόμματα που στήριξαν και στηρίζουν την προοπτική της χώρας μέσα στην ΕΕ. Τεράστιες είναι οι ευθύνες και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΝ) που παρέδωσαν στο κεφάλαιο δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης μέσω των «κοινωνικών διαλόγων», που κάθε φορά κόβουν και ράβουν ακόμα και τις συλλογικές συμβάσεις στα μέτρα και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Που δεν μπορούν και δε θέλουν να οργανώσουν την αντίσταση των εργαζομένων.

Στον αντίποδα το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, δίνουν τη μάχη σταθερά ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου. Προβάλλουν και διεκδικούν ένα πλαίσιο αιτημάτων που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων. Παλεύουν για πλήρη και σταθερή εργασία για όλους, κατάργηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και μορφών απασχόλησης, 7ωρο, 5ήμερο, 35ωρο με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, κατώτερο μισθό 1.300 ευρώ, κατώτερο μεροκάματο 52 ευρώ. Σ' αυτήν την κατεύθυνση το ΠΑΜΕ δίνει τη μάχη για την επιτυχία του Πανελλαδικού συλλαλητηρίου στις 12 Νοέμβρη, καλεί τους εργαζόμενους να συμμετέχουν αποφασιστικά με το πλαίσιο αιτημάτων του, βασικό μέρος του οποίου είναι και οι παραπάνω διεκδικήσεις.

Μια από τις πλέον κατάπτυστες συμβάσεις επιβάλλει στους εργαζομένους της η εταιρία «ΦΑΝΝΥ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΝΔΥΜΑΤΩΝ ΑΕ», πλήρως αποθρασυμένη από τη στήριξη που παρέχουν στους μεγαλοεπιχειρηματίες η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας.

Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στη σύμβαση, το πρώτο δίμηνο από την πρόσληψη του εργαζόμενου είναι δίμηνο «προσφοράς υπηρεσιών του "μισθωτού"» και θεωρείται και είναι «χρόνος δοκιμασίας και εκπαίδευσης και συνεπώς εντός διμήνου η "εργοδότρια" έχει όλη την ευχέρεια να θέσει τον "μισθωτό" εκτός υπηρεσίας, άνευ οιασδήποτε αποζημίωσης...». Και σαν να μη φτάνει αυτό, επειδή, όπως ισχυρίζεται, η εργοδότρια το δίμηνο της εκπαίδευσης είναι με πλήρεις αποδοχές, σε περίπτωση καταγγελίας της σύμβασης εργασίας εκ μέρους του εργαζόμενου πριν την παρέλευση του διμήνου, «υποχρεούται στην καταβολή ποσού ίσου με δυο μηνιαίες αποδοχές, όπως αυτές θα έχουν διαμορφωθεί τον προηγούμενο της καταγγελίας, μήνα»!

Ο εργαζόμενος υποχρεώνεται να εργαστεί εκτός από την επιχείρηση που τον προσλαμβάνει και στις κοινοπραξίες «που ήθελε συστήσει η πρώτη συμβαλλόμενη μεταξύ των ή με άλλες εταιρίες καθώς και σε κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο που θα του υποδειχτεί τώρα ή στο μέλλον εκ μέρους της εργοδότριας...».

Η εργοδότρια εταιρία μπορεί ακόμα και να αναθέσει άλλα καθήκοντα ή να μεταβάλει τα καθήκοντα του εργαζόμενου με βάση τις ανάγκες της επιχείρησης. «Για τα επιπλέον καθήκοντα ο μισθωτός δε δικαιούται πρόσθετης αμοιβής, εφόσον τα εκτελεί εντός του συμπεφωνημένου ωραρίου του», αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Η ετήσια άδεια αναψυχής μπορεί να χορηγηθεί τμηματικά αν το κρίνει αναγκαίο η εργοδότρια και «πάντως όχι την περίοδο της έντονης "παραγωγικής" δραστηριότητας της εταιρίας».

Η εταιρία ενώ δεν καταβάλει το ταμειακό επίδομα αποδίδει την πλήρη ευθύνη «τυχόν λαθών» στον εργαζόμενο «και σε κάθε περίπτωση που θα διαπιστωθεί τυχόν έλλειμμα είναι υποχρεωμένος να αποκαταστήσει τη ζημία της εργοδότριας, άλλως η "εργοδότρια" δικαιούται να συμψηφίσει το βεβαιωθέν έλλειμμα με το ποσό των μηνιαίων αποδοχών του».

Ο εργαζόμενος απειλείται με απόλυση αν τολμήσει να δημοσιοποιήσει τις μηνιαίες αποδοχές του σε συναδέλφους του εντός της εταιρίας ή του Ομίλου γενικότερα!

Το ωράριο εργασίας θα καθορίζεται από τη διεύθυνση της επιχείρησης η οποία μπορεί να το μεταβάλει ως προς την ώρα έναρξης και λήξης, να καθορίσει όπως θέλει τις βάρδιες καθώς και αν αυτό θα είναι διακεκομμένο ή συνεχόμενο. Μάλιστα, αν η επιχείρηση κρίνει ότι ο εργαζόμενος πρέπει να δουλέψει επιπλέον από το συμφωνημένο ωράριο ή να εργαστεί κατά τις Κυριακές, γιορτές, νυχτερινές ώρες είναι υποχρεωμένος να το κάνει.

Ο εργαζόμενος είναι επίσης υποχρεωμένος να συμμετέχει σε σεμινάρια όπου και όποτε πραγματοποιούνται και μετά τη λήξη της εργασίας του, χωρίς βεβαίως πληρωμή.

Την πλήρη υποταγή του κάθε εργαζόμενου στις εργοδοτικές απαιτήσεις αξιώνει η πολυεθνική επιχείρηση «ΚΑΡΦΟΥΡ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΕ» με τις ατομικές συμβάσεις εργασίας που επιβάλλει στους εργαζόμενούς της. Μια σύμβαση που είναι προσαρμοσμένη στα μέτρα της ανάπτυξης των κερδών της επιχείρησης. Εμείς δε χρειάζεται να γράψουμε πολλά λόγια καθώς αρκετά άρθρα της σύμβασης από μόνα τους αποκαλύπτουν το μέγεθος της εκμετάλλευσης.

Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, η εταιρία διατηρεί το δικαίωμα «να μεταθέσει τον εργαζόμενο προσωρινά ή μόνιμα, ανάλογα με τις ανάγκες της εταιρίας σε οποιονδήποτε άλλο τόπο στην Ελλάδα αναπτύσσει ή πρόκειται να αναπτύξει δραστηριότητες καθώς και να τον μετακινήσει σε άλλη από αυτήν που αρχικά ασχολήθηκε θέση, χωρίς αυτή η μετάθεση ή μετακίνηση, προσωρινή ή μόνιμη, να αποτελεί μονομερή βλαπτική μεταβολή των όρων της σύμβασης»!

Η εταιρία, όπως σημειώνεται, κατά την κρίση της και βάσει των εκάστοτε αναγκών της «καθορίζει την ώρα έναρξης και λήξης της εργασίας, ωράριο συνεχές ή διακεκομμένο, πρωινή, απογευματινή ή νυχτερινή εργασία και τις ημέρες εργασίας μέσα στα πλαίσια της εργατικής νομοθεσίας (!) που θα ισχύει κάθε φορά».

Βεβαίως, όπως ξεκαθαρίζει η εταιρία, εκτός της συμφωνημένης αμοιβής «ο εργαζόμενος δε δικαιούται να απαιτήσει καμία πρόσθετη αμοιβή ή αποζημίωση για οποιαδήποτε αιτία».

Η εταιρία μπορεί «να απασχολεί τον εργαζόμενο σε διαφορικές εργασίες, προκειμένου να καλυφθεί ολόκληρο το ωράριο εργασίας». Ο εργαζόμενος «οφείλει να εκτελεί ανάλογα με τις ανάγκες της εταιρίας υπερωρίες, υπερεργασία, νυχτερινή εργασία ή εργασία κατά Κυριακής και εορτές, αλλά μόνο βάσει προγράμματος ή έγγραφης εντολής».

Ο εργαζόμενος αποδέχεται να συμμετέχει «σε επιμορφωτικά προγράμματα εκπαίδευσης οποιασδήποτε μορφής εκτός των ωρών εργασίας και σε οποιαδήποτε εργάσιμη μέρα ή Σαββατοκύριακο».

Σε καθορισμένα χρονικά διαστήματα «η απόδοση του εργαζόμενου θα αξιολογείται και θα συζητείται μαζί του. Η συνεχόμενη καλή απόδοση οδηγεί στην υπηρεσιακή εξέλιξη του εργαζόμενου, ενώ η συνεχόμενη χαμηλή απόδοση μπορεί να οδηγήσει στην απομάκρυνση του εργαζόμενου». Βεβαίως το ποιος και με βάση ποια κριτήρια θα αξιολογείται η απόδοση του εργαζόμενου είναι στην απόλυτη ευχέρεια της εταιρίας. Προφανώς ένα από τα κριτήρια θα είναι και η «διατήρηση καλών σχέσεων του εργαζόμενου με τους προϊσταμένους του, τους συναδέλφους του και τους πελάτες της εταιρίας».

Ομως το μαρτύριο του εργαζόμενου δεν έχει τελειωμό, αφού η εταιρία «δικαιούται να υποβάλλει τον εργαζόμενο σε έρευνα με λεπτότητα και ευγένεια (!) κατά την είσοδο, έξοδο και παραμονή του στις εγκαταστάσεις της εταιρίας διά των εντεταλμένων γι' αυτό οργάνων, τηρουμένων πάντοτε των κειμένων διατάξεων». Και προσωπικός εξευτελισμός δηλαδή και πάντα με την επίκληση των κείμενων διατάξεων και της δήθεν νομιμότητας.