Κάπως έτσι, με αιώνιες πιθανότητες και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, έχουν κατορθώσει να κυβερνούν τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια. Μόνο που οι πιθανότητες είναι πάντα για το λαό, ενώ τα κέρδη για τα μονοπώλια ήταν πάντα πραγματικά, χειροπιαστά και «απεριόριστης διαδρομής...».

Για παράδειγμα, και η ΟΝΕ μοιάζει να είναι πλέον ένα «ολοκληρωμένο έργο» της κυβέρνησης, και μπράβο της που άλλο ένα σχέδιο της ολιγαρχίας το έφερε σε λογαριασμό, στις συμφωνημένες - επιβεβλημένες ημερομηνίες αλλά και τρόπους. Τρόποι οι οποίοι πρόσθεσαν πολλές θυσίες στους εργαζόμενους της χώρας, που όσοι ακόμα τους πιστεύουν έχουν μείνει με την πιθανότητα... Βέβαια, στο συγκεκριμένο παράδειγμα η όποια «επέκταση της διαδρομής» σημαίνει ακόμα μεγαλύτερες θυσίες για τους εργαζόμενους και ακόμα πιο πολλά κέρδη για την ολιγαρχία. Απόδειξη πως το λεγόμενο «επικαιροποιημένο πρόγραμμα σύγκλισης» προβλέπει, με κυνική ειλικρίνεια, «άσκηση αυστηρότερης δημοσιονομικής, εισοδηματικής και φορολογικής πολιτικής». Τότε τίνος ήταν το όνειρο; Οσοι από τους εργαζόμενους τούς είχαν πάρει στα σοβαρά και ίσως αγόγγυστα υπέφεραν όλα αυτά τα χρόνια, τώρα «θα πληρωθούν» με ακόμα πιο σκληρή λιτότητα;

Βέβαια, οι κυβερνητικοί παράγοντες είναι συνηθισμένοι να παίζουν το ρόλο του «μετασχηματιστή» και να μετατρέπουν τα σχέδια της ολιγαρχίας σε, τάχα, όνειρα και πόθους των εργαζομένων. Ετσι, αυτή την επίθεση στα λαϊκά συμφέροντα την αποκαλούν γενικά «πρόοδο για τον τόπο» και από πάνω ζητούν και την ψήφο του λαού για να διαχειριστούν ακριβώς αυτή την επίθεση στα συμφέροντά του. Είναι τέτοιος, μάλιστα, ο κυνισμός της κυβέρνησης, που έφτασαν στο σημείο να παρουσιάζουν ως αιτία για τις πρόωρες εκλογές τη διαχείριση αυτής της μετα-ΟΝΕ εποχής. Τόσο πολύ έχουν ταυτιστεί με το ρόλο του «μετασχηματιστή» των σχεδίων της κυρίαρχης τάξης σε τάχα όνειρα του λαού, που ή χάνουν κάθε αίσθηση του πραγματικού ή απλώς παίζουν καλά τον ταξικό ρόλο τους.

Από κοντά και η αξιωματική αντιπολίτευση, ακολουθώντας την ανάλογη λογική, ομολογεί ακριβώς τον ίδιο ρόλο με ένα σύνθημα που έγινε πανό σε πρόσφατη εκδήλωσή της: «Μπορούμε καλύτερα»... Ο δικομματικός ανταγωνισμός εξαντλείται στο ποιος θα εγκριθεί από την ολιγαρχία ότι μπορεί να φέρει σε πέρας αυτή την αποστολή «μεταφοράς ονείρου», που αντικειμενικά είναι εφιάλτης για τις λαϊκές μάζες.

Οταν δεν τα καταφέρνουν πάντα τόσο καλά στην επιβολή αυτού του ανορθολογισμού, αποκλείουν κάθε άλλη διέξοδο, κάθε άλλη πολιτική σαν να μην υπάρχει ή σαν να μην είναι δυνατή και ρεαλιστική. Αγωνίζονται με όλα τα μέσα να σφραγίσουν «κάθε πόρτα», που θα οδηγούσε τη λαϊκή σκέψη να στοχαστεί και να αποφασίσει, σε τελευταία ανάλυση, με βάση τα συμφέροντά της. Μάλιστα, πολλά από αυτά τα κατασκευάσματα, που αναποδογυρίζουν τον κόσμο και δείχνουν το παράλογο για λογικό και το άδικο για μοναδικό δίκαιο, τα παρουσιάζουν και σαν απόλυτα δεδομένα και τελειωμένες υποθέσεις. Σύμμαχοι σε αυτή τους την προσπάθεια είναι η πλειοψηφία των ΜΜΕ, που μόνιμα όχι μόνο παριστάνουν τους ανήξερους γι' αυτά τα «δεδομένα», αλλά κάνουν και τις απαραίτητες «διορθώσεις» (διάβαζε πιέσεις), εκφράζοντας κατά καιρούς τις διαφορετικές αποχρώσεις επιθυμιών των μονοπωλίων.

Κι όμως, αφού η λογική υπαγορεύει πως τα λαϊκά συμφέροντα είναι αντίθετα από εκείνα των μονοπωλίων, αυτό αντικειμενικά σημαίνει πως όλα όσα υπαγορεύουν και παράλληλα τάζουν η ολιγαρχία και οι πολιτικοί εκφραστές της όλων των αποχρώσεων, σαν μοναδικά, απόλυτα και δεδομένα, δε γίνεται παρά να μπορούν και πρέπει να αλλάξουν. Αν, λοιπόν, η «δύναμη» εκείνων που «καπετανεύουν» την έτοιμη χαραγμένη πορεία της ολιγαρχίας είναι τα «δεδομένα στίγματα» που τους έχουν παραδοθεί, αυτή, ταυτόχρονα, είναι και η μεγάλη αδυναμία τους. Εγκλωβισμένοι σε αυτό το δρόμο, είναι υποχρεωμένοι να λειτουργούν σαν να μην υπάρχει άλλος και άρα σαν να μην υπάρχουν λαϊκά συμφέροντα.

Ελα, όμως, που όχι μόνο υπάρχουν λαϊκά συμφέροντα αλλά είναι και αδύνατον να εκφραστούν με οποιαδήποτε μορφή «ανακατεμένα» με τα αντίθετά τους. Αρα η πολιτική που υπηρετεί αυτά τα λαϊκά συμφέροντα δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι η πολιτική του δικομματισμού και των όποιων παραφυάδων του. Πρέπει να είναι εκείνη που αγωνιστικά διεκδικεί, ανατρέπει τα «δεδομένα» των μονοπωλίων και οικοδομεί την άλλη πραγματικότητα, του Λαϊκού Μετώπου. Ο,τι άλλο σχεδιάζεται, τάζεται, ακούγεται, δε χρειάζεται ούτε «τα ρηχά καλάθια» αφού δεν υπάρχουν καθόλου «κεράσια»...

Ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» συνεχίζει τη δημοσίευση της σειράς κειμένων για τη δράση του αστικού κόσμου στη νεότερη ιστορία. Σήμερα, παρουσιάζουμε την περίοδο της δικτατορίας του 1967, τις συνθήκες επιβολής της, καθώς και τις αιτίες που οδήγησαν στην επιλογή της. Στην ανίχνευση των γεγονότων που προηγήθηκαν, μπορούμε να αντλήσουμε τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα και τους υπεύθυνους για την εφτάχρονη τυραννία του ελληνικού λαού (σελίδες 8 - 10)

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ του ΠΑΣΟΚ, αφού αποδιάρθρωσε τους συνεταιρισμούς, τους χρεοκόπησε και τους εκφύλισε σαν θεσμό στη συνείδηση της μικρομεσαίας αγροτιάς, για να συγκαλύψει τις αντιαγροτικές πολιτικές της ΕΟΚ - ΕΕ, και με ένα νέο νομοσχέδιο επιδιώκει τώρα τον επαναπροσανατολισμό τους και τη μετατροπή τους σε ξένα σώματα για τα συμφέροντα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Δηλαδή, επιδιώκει τη μετατροπή τους από Ενώσεις ανθρώπων σε Ενώσεις κεφαλαίων, που θ' αποτελέσουν το βασικό εργαλείο της κυβέρνησης και της ΕΕ για την επιβολή της νέας αντιαγροτικής πολιτικής, που αποφασίστηκε στα πλαίσια της «Ατζέντας 2000». Η νέα αυτή πολιτική μειώνει απελπιστικά το εισόδημα των παραγωγών, επιταχύνει τη συγκέντρωση γης και παραγωγής σε λίγους μεγαλοαγρότες και επιχειρηματίες και οδηγεί στο ξεκλήρισμα τη μικρομεσαία αγροτιά ( σελίδες 12 - 13)

ΧΡΟΝΟ με το χρόνο και μήνα με το μήνα, τα τραπεζικά επιτόκια χορηγήσεων και καταθέσεων γίνονται όλο και πιο τοκογλυφικά. Οι μεγάλοι κερδισμένοι, από τη μέχρι σήμερα μείωσή τους, ήταν οι τράπεζες, αλλά και οι μεγάλες εμποροβιομηχανικές επιχειρήσεις, καθώς επωφελούνταν από το προνομιακό επιτόκιο, τόσο των δανείων, όσο και των καταθέσεων. Αντίθετα, οι μεγάλοι χαμένοι ήταν και παραμένουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα των εργαζομένων (μισθωτοί, συνταξιούχοι, αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες - έμποροι κλπ.), που είδαν τα επιτόκια καταθέσεων ταμιευτηρίου να μειώνονται με γοργούς ρυθμούς, σε αντίθεση με τα επιτόκια των στεγαστικών, αγροτικών, καταναλωτικών δανείων, που μειώνονταν με ρυθμό χελώνας (σελίδα 41)

Η ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΗ, «μαύρη εργασία», η συστηματική καταστρατήγηση δικαιωμάτων και η ραγδαία ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, είναι η σκληρή πραγματικότητα, που βιώνουν χιλιάδες ξενοδοχοϋπάλληλοι σε όλη τη χώρα. Το ωράριο εργασίας παραβιάζεται, πολλές φορές τα ένσημα είναι λιγότερα από το κανονικό, οι αποδοχές είναι ιδιαίτερα χαμηλές, οι εργοδοτικοί εκβιασμοί πολλοί και ο συνδικαλισμός αποτελεί μέγα «αμάρτημα», που χτυπιέται με ανάλογη ένταση. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι καλούνται να βγάλουν κάθε χρόνο τη χώρα τουριστικά ...ασπροπρόσωπη. Οι «νόμοι» της αγοράς είναι αμείλικτοι. Ο «ιδανικός», για τους εργοδότες, εργαζόμενος πρέπει να είναι: Νέος, ανασφάλιστος, ελάχιστα αμειβόμενος, χωρίς απαιτήσεις και ...γελαστός! (σελίδες 42 - 43)

ΗΤΑΝ το 1991, όταν η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη σύμφωνη γνώμη των υπόλοιπων κομμάτων, πλην του ΚΚΕ, έδινε το «πράσινο φως» σε μια χούφτα σχολάρχες για τη δημιουργία και λειτουργία των Εργαστηρίων Ελευθέρων Σπουδών και των ιδιωτικών Ινστιτούτων Επαγγελματικής Κατάρτισης. Δέκα χρόνια μετά, και το σκηνικό παραμένει το ίδιο και χειρότερο. Ιλουστρασιόν φυλλάδια που τάζουν «λαγούς με πετραχήλια». Πτυχία κρατικά αναγνωρισμένα, σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή, κατάλληλα καταρτισμένο εκπαιδευτικό προσωπικό, εύρεση θέσεων εργασίας, είναι μόνο μερικά από τα ...παραμύθια που πουλάνε οι σχολάρχες. Και μάλιστα, με το αζημίωτο... (σελίδες 44 - 45)

ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ τώρα, τα επιτελεία των υποψηφίων, και των δύο κύριων και «καθιερωμένων» κομμάτων της αμερικανικής πολιτικής ζωής, προετοιμάζονται πυρετωδώς για τη χρονοβόρα και δύσκολη μάχη των προκριματικών, για να αναδεχτεί ο «πιο ελπιδοφόρος» υποψήφιος που θα έχει τις μεγαλύτερες δυνατότητες για να κερδίσει τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου και να βρεθεί με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς στο Λευκό Οίκο (σελίδες 50 - 51)

ΓΙΑ ΤΗ ΡΩΣΙΑ, το 1999 οι εξελίξεις ακολούθησαν μια πορεία αντιμετώπισης των συνεπειών από την οικονομική κρίση που είχε πλήξει τη χώρα μετά τον Αύγουστο του 1998, την οποία είχαν προκαλέσει οι αντιλαϊκές δυνάμεις της κυβέρνησης Σεργκέι Κιριένκο. Ηταν και χρονιά προετοιμασίας και διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών για την Κρατική Δούμα. Επίσης, σημαντικά γεγονότα στην πολιτική ζωή της Ρωσίας, εκτός από τις συχνές αλλαγές των κυβερνήσεων, ήταν η πρόταση αποπομπής του Προέδρου Μπορίς Γιέλτσιν, η υπογραφή του Συμφώνου Ενωσης Ρωσίας - Λευκορωσίας. Οι εσωτερικοί και εξωτερικοί παράγοντες - η αντιλαϊκή πολιτική του γιελτσινικού καθεστώτος και η αμερικανοΝΑΤΟική επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν επίσης γεγονότα που σημάδεψαν τις εσωτερικές εξελίξεις (σελίδες 52 - 53)