Επιλέξαμε αυτή τη φράση για εισαγωγή μιας πλούσιας σε πληροφορίες, όσο και συναισθηματική φόρτιση συνέντευξης, ακριβώς γιατί περικλείει, όχι μόνο το νόημα της ταινίας, αλλά και αυτών που είπε τόσο ο σκηνοθέτης όσο και οι δύο μικροί πρωταγωνιστές, η Μαλού και ο Χορχίτο, χαρακτηριστικοί «εκπρόσωποι» της σημαντικής παιδαγωγικής δουλιάς, που επιτελεί εδώ και 15 χρόνια ο όμιλος «La Colmenita» («Η κυψελίτσα»). Ουσιαστικά, αυτά τα τρομερά πιτσιρίκια (14 και 13 ετών), είναι η «απτή» απόδειξη των επιτευγμάτων της κουβανικής επανάστασης στον τομέα της χειραφέτησης του λαού. Σύντομο χαιρετισμό και τις ευχαριστίες της στους συντελεστές της ταινίας απηύθυνε η επιτετραμμένη της Πρεσβείας της Κούβας στην Αθήνα, Λύδια Γκονσάλες.
Η ταινία, όμως, έχει κι άλλες ιδιαιτερότητες. Συμμετείχαν παραγωγοί από τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, οι τελευταίοι όμως δε δημοσιοποιούν τα ονόματά τους, λόγω του γνωστού εμπάργκο. Φυσικά, η σημαντικότερη βοήθεια προήλθε από το Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Κούβας (ICAIC) και για έναν ακόμη λόγο που ανέφερε ο σκηνοθέτης: «Η δουλιά με τα παιδιά είναι πολύ σεβαστή από το κράτος».
Η ταινία έγινε αμέσως δημοφιλής στην Κούβα, προβλήθηκε σε 125 αίθουσες και, σύμφωνα με τον Μαλμπέρτι, ήταν η πρώτη ταινία που «τράβηξε» τα παιδιά στο σινεμά, αφού η Κούβα έχει παράδοση κυρίως στο κινούμενο σχέδιο. Πρόσθεσε ότι αποτέλεσε έκπληξη για όλους τους συντελεστές πώς μία τέτοια απλή παραγωγή, με λίγους ανθρώπους και γυρισμένη σε βίντεο, όχι μόνον είχε τέτοια απήχηση, αλλά βραβεύτηκε στις Κάννες με το αντίστοιχο βραβείο για παιδικές ταινίες, έλαβε βραβεία και σε άλλα διεθνή φεστιβάλ, αναμένεται η προβολή της και σε φεστιβάλ, αλλά και σε εμπορική διανομή σε Γαλλία και Ισπανία από το 2006. Αποτελεί δε και την υποψηφιότητα της Κούβας για το «Οσκαρ» ξένης ταινίας, ενώ οι κριτικές σε όλο τον κόσμο είναι ενθουσιώδεις.
Για την επιλογή του τίτλου, ο σκηνοθέτης σημείωσε ότι ήθελε να αναδείξει «το δικαίωμα των παιδιών να ζήσουν στην Κούβα, το δικαίωμα της ίδιας της Κούβας να ζήσει, πέρα από τις δυσκολίες και τους τυφώνες». Επιπλέον, «είναι μια φράση που μπορεί να επαναλάβει όλος ο κόσμος». Η ταινία για τον Μαλμπέρτι είναι «ένα τραγούδι στην ελπίδα». Πρόσθεσε πως «όλα είναι πολιτική, πάνω απ' όλα όμως η ταινία είναι ανθρώπινη» και πως τα προβλήματα που διαπραγματεύεται είναι πανανθρώπινα: «Χιλιάδες Μεξικανοί πεθαίνουν στην προσπάθειά τους να περάσουν τα σύνορα προς τις ΗΠΑ», είπε χαρακτηριστικά. Ενώ η Ισαδέιρα πρόσθεσε πως τα προβλήματα της Κούβας δεν είναι όπως τα δείχνουν τα ΜΜΕ: «Στην Κούβα δεν πεθαίνουν παιδιά από την πείνα και έχουν εξασφαλισμένο το δικαίωμα στην εκπαίδευση και την περίθαλψη».
Τι λένε, όμως, τα παιδιά; Χορχίτο: «Το εμπάργκο είναι κακό, αλλά δεν επηρεάζει τα παιδιά από το να είναι χαρούμενα. Επηρεάζει τη χώρα, αλλά όχι τη ζωή των παιδιών. Αυτό το εμπάργκο είναι χαζό»! Μαλού: «Παρόλο που γίνεται αυτό στη χώρα μας, είμαστε χαρούμενοι που ζούμε στην Κούβα. Είναι χαρά που οι γονείς μας δεν πληρώνουν λεφτά στα σχολεία». Και το μήνυμά τους στα παιδιά του κόσμου: «Να δείξουμε τα δικαιώματά μας και να τα προστατεύσουμε». Αν αυτό είναι το αποτέλεσμα του εμπάργκο στις συνειδήσεις των παιδιών στην Κούβα, τότε ο ιμπεριαλισμός δεν πρέπει να «νιώθει» και πολύ καλά...
Ενας κινηματογράφος ανθρώπινα πολιτικός, που αγγίζει την ψυχή, είναι το όραμα του ανερχόμενου σκηνοθέτη από την Κούβα
«Επρεπε να μιλήσω για την Κούβα. Αλλά με ένα έργο που να είναι ταυτόχρονα πολιτικό και καλλιτεχνικό. Ανθρώπινα πολιτικό. Η ταινία υπερασπίζει τα δικαιώματα των Κουβανών στη ζωή. Το δικαίωμα στην Κούβα να ζήσει. Το δικαίωμα να υπάρχει σε μικρές κινηματογραφικές παραγωγές, όπως αυτή, και στη δυνατότητα να γίνεται κινηματογράφος! Υπερασπίζει το δικαίωμα των παιδιών της Κούβας να ακουστεί η φωνή τους και να προστατεύσουν τη ζωή τους. Η ταινία είναι μια ευκαιρία να προπαγανδιστεί η Κούβα τουριστικά, πολιτικά και κοινωνικά. Με ενθουσιάζει να βλέπω την αφίσα "Viva Cuba" με μεγάλα γράμματα. Είμαι ικανοποιημένος που εκφράζει τη χώρα μου.
Το 1976 ο πατέρας μου σκοτώθηκε σε ένα έγκλημα της CIA, μαζί με 72 αθώους ανθρώπους σε ένα πολιτικό αεροπλάνο της αεροπορικής εταιρίας της Κούβας. Είναι γνωστό ως "το έγκλημα του Μπαρμπάντος". Είναι αποδεδειγμένο ότι το έκανε η CIA. Οι δολοφόνοι αυτή τη στιγμή ζούνε στις ΗΠΑ και οι αρχές εκεί γνωρίζουν πως αυτοί είναι τρομοκράτες. Ετσι εμείς γνωρίζουμε την τρομοκρατία πολύ πριν πέσουν οι "δίδυμοι πύργοι". Παρόλο που ο πατέρας μου δεν μπορεί να δει αυτήν την ταινία, μέσα σε όλο αυτό τον κόσμο τον γεμάτο τρομοκρατία και καταστροφές, η ταινία είναι μια απάντηση για την αναζήτηση της ελπίδας: για το διαφορετικό, για το πιο μικρό, για το πόσο σημαντικό είναι να ακούμε τα παιδιά, για τη ζωή, την Κούβα και για έναν καλύτερο κόσμο».