Προς τη Βουλή των Ελλήνων απευθύνεται ο Ανέστης Φελεκίδης, από την Ουκρανία όπου διαμένει. Γράφει:

«Κατάγομαι από την Ποντοκώμη Κοζάνης. Ζω... προσωρινά στην Ουκρανία της πρώην, ακατανίκητης, Σοβιετικής Ενωσης (δυστυχώς της πρώην) εδώ και 56 χρόνια (δυο γενεές!) και είμαι 79 χρόνων.

Πάντοτε είμαστε κοντά στην ελληνική πρεσβεία και συμμετείχαμε σε όλες τις εκδηλώσεις που διοργάνωνε από την πρώτη μέρα της εγκατάστασής της στην Ουκρανία. Δυστυχώς όμως, στα μέσα του περασμένου Ιούλη, απογοητευτήκαμε πλήρως από τη συμπεριφορά της πρεσβείας μας και προπάντων από την πρόξενο Μαρία Κούσαη.

Εγώ, η σύζυγός μου και η ανιψιά μας πήγαμε στην πρεσβεία μας και υποβάλαμε όλα τα δικαιολογητικά που χρειάζονται για να εκδοθεί η βίζα της και να επισκεφθούμε οικογενειακώς την Ελλάδα. Η ανιψιά μας είναι 20 χρόνων και φοιτά στο Πανεπιστήμιο Αγροτικής Οικονομίας και είναι αριστούχα. Αγαπά και γνωρίζει την Ελλάδα και την ιστορία της, γεγονός που το οφείλει κυρίως σε μένα, που της εμφύσησα τη σπίθα του ελληνικού πνεύματος από τη νηπιακή της ηλικία.

Από μικρή της είχαμε υποσχεθεί ότι, στα είκοσι χρόνια της, θα της δίναμε (χαρίζαμε) αυτό το ταξίδι για να γνωρίσει την Ελλάδα από κοντά και πρώτα απ' όλα, το πιο φημισμένο αρχαιολογικό μνημείο - τον Παρθενώνα. Το όνειρό της ήταν το ταξίδι αυτό, και εμένα στην ηλικία αυτή. Η χαρά μου να της δείξω αυτά που τόσα χρόνια της εξιστορούσα.

Η απάντηση της πρεσβείας ήταν αρνητική - αλλιώς σκέφτηκε η Μαρία Κούσαη! Και αφού μας κράτησε τα 35 ευρώ της βίζας που δεν εξέδωσε και άλλα 15 ευρώ που πληρώσαμε για την ασφάλεια, μας σφράγισαν και το διαβατήριο απαγορεύοντας έτσι κάθε ταξίδι της ανιψιάς μας προς την Ευρώπη...

Ανθρωποι αδίστακτοι αυτοί και η συμπεριφορά τους μόνο την Ελλάδα δυσφημίζει. Ακόμα και αν δεν ήθελαν να εκδώσουν τη βίζα θα μπορούσαν κάλλιστα να επιστρέψουν τα δικαιολογητικά που τους είχαμε δώσει μαζί με τα χρήματα και χωρίς να σφραγίσουν το διαβατήριο. Γνωρίζουν πολύ καλά πόσο δύσκολη είναι η ζωή στην Ουκρανία και τι αξία έχουν για το λαό αυτά τα 50 ευρώ.

Ολοι μας είμαστε απογοητευμένοι και εγώ προσωπικά αισθάνομαι ντροπή και ταπείνωση. Στην ηλικία αυτή δεν περίμενα ποτέ η Πατρίδα να μου φερθεί έτσι. Ποτέ δε ζήτησα την παραμικρή χάρη... Είναι η πρώτη φορά που ζητάω κάτι νόμιμο, κάτι που σίγουρα δικαιούμαι. Η γελοία δικαιολογία τους ότι η ανιψιά μας δεν έχει τα χρηματικά μέσα για το ταξίδι αυτό, μας έκανε να γελάμε και να αγανακτούμε με τον τρόπο που σκέφτονται. Φυσικά και δεν τα έχει, εμείς θα της το προσφέρουμε το ταξίδι αυτό.

Η κόρη μου, η Ελένη, ακόμη πέρσι υπέβαλλε αίτηση ώστε τα παιδιά της, ο Αντωνάκης και ο Αλέκος να φέρουν το επώνυμό μου, Φελεκίδης. Μέχρι τώρα δεν πήρε καμιά απολύτως απάντηση! Οι ξένοι πιο εύκολα τακτοποιούν τις δουλιές τους. Μας παραγκωνίζουν τελείως!

Αγαπητοί κύριοι, πολύ το σκέφθηκα, αν θα έπρεπε να γράψω κατά αυτόν τον τρόπο που γράφω, αλλά υπάρχουν κι άλλα κρούσματα. Δεν ξέρω τι συνέβη με τον Νέστορα, τον Νίκο, όμως τον Στέφανο τον Κωνσταντινίδη με την Ουκρανίδα γυναίκα του μαζί τους διώξανε από την πρεσβεία! Ξέρω πολύ καλά τον Στέφανο, τον πατέρα του, την αδελφή του, την Ουκρανίδα μάνα του, στο επάγγελμα δασκάλα. Ολοι τους είναι καλοί άνθρωποι. Ολοι τους.

Αυτή η κυρία Μαρία Κούσαη δεν ήθελε με κανένα τρόπο να μου γυρίσει πίσω ένα άρθρο του Γιώργη Μωραΐτη «Ο δοσιλογισμός της Κατοχής». Τελικά, βέβαια, το πήρα αυτό το άρθρο του Γιώργη Μωραΐτη, αλλά με το στανιό, με το ζόρι!

...Αγαπητοί κύριοι, αισθάνομαι πραγματικά ταπεινωμένος και γελοιοποιημένος σαν άνθρωπος και σαν Ελληνας της διασποράς. Θέλω να δικαιωθώ και πιστεύω ότι το γράμμα μου αυτό, θα σας αγγίξει, για να επιβάλλετε διαφορετική συμπεριφορά σ' αυτούς που κατά καιρούς επανδρώνουν τις πρεσβείες μας στο εξωτερικό».

Επεσε στα χέρια μου η «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» της Κυριακής (2/10/05), στην οποία, περισσότερο αγανακτισμένος και λιγότερο έκπληκτος, διάβασα το άρθρο του κ. Γιώργου Στεφανάκη με τίτλο: «Οι πολιτικοί της Κατοχής». Δε με εξέπληξε το περιεχόμενο του άρθρου, ούτε η εμφάνισή του στη συγκεκριμένη εφημερίδα. Ο ρόλος της είναι γνωστός στο πανελλήνιο εδώ και δεκαετίες. Ούτε βέβαια περίμενα από τους αρθρογράφους της κάτι διαφορετικό. Αν την ψάξει κανείς θα δει κι άλλα άρθρα, εν πρώτοις άσχετα μεταξύ τους, αλλά πολύ καλά «σεταρισμένα» στην ύλη της για να αποπροσανατολίζουν τον απλό αναγνώστη.

Ετσι βλέπεις άρθρα για τους αδέκαστους δικαστές της Αθήνας, ή για την επαναδιάταξη της ύλης των Αρχαίων και της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας των μαθητών του Λυκείου, που καταλήγει στη «δίκαιη» από αυτήν αφαίρεση των «εμφυλιοπολεμικών»(!) ποιημάτων των Εγγονόπουλου - Αναγνωστάκη. ΄Η για τους «Ελληνες μαχητές της Κορέας» ή για την τελειότητα της ύπαρξης και την απαξίωση της δαρβινικής θεωρίας της εξέλιξης κ.ά.

Ομως δεν αντέχω να μη σχολιάσω το παραπάνω άρθρο. Ο κύριος αυτός και η εφημερίδα του προσπαθούν: Να μας πείσουν πως οι διάφοροι κουίσλιγκς ήταν αναγκαίοι, πως ήταν γενναίοι που αναλάμβαναν μια τέτοια δύσκολη αποστολή, πως διασφάλισαν μια στοιχειώδη πολιτισμένη ζωή στον κατακτημένο λαό, πως διέσωσαν (ο Τσολάκογλου!) την τιμή του στρατεύματος με την υπογραφή της παράδοσης των όπλων και πως - το κυριότερο - διέσωσαν το λαό από την επερχόμενη βίαια ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος και την εγκαθίδρυση του αποτρόπαιου «κομμουνιστικού καθεστώτος». Και πως - βεβαίως, βεβαίως - τα Τάγματα Ασφαλείας διέσωσαν το κράτος και την υπόστασή του...

Ωστόσο, στη βιάση του, βέβαια, να φανεί πειστικός το ομολογεί: «Ο κομμουνισμός, έχοντας πλήρως στελεχώσει το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, κυριαρχούσε. Ο αστικός κόσμος» (δηλαδή οι προδότες, οι απόντες και οι κάθε λογής εκτελεστές και φονιάδες του λαού τους) «είχε δικαίωμα να αμυνθεί, να προστατεύσει τα δικά του ιδεώδη, που άλλωστε ιστορικά απεδείχθησαν ωφελιμότερα» (σ.σ. για την άρχουσα τάξη, βέβαια)...

Γι' αυτό, άλλωστε, ο λεγόμενος αστικός κόσμος (δηλαδή η άρχουσα τάξη) συνεργάστηκε με τους κατακτητές για να διασώσει την εξουσία της. Και δε νοιάστηκε για την τύχη του λαού, αντίθετα τον παρέδωσε - όσο μπόρεσε - στα νύχια του κατακτητή, τον αιματοκύλησε με τα Τάγματα Ασφαλείας και τους Γερμανοτσολιάδες τους και στο τέλος προετοίμασε και πραγματοποίησε τον Εμφύλιο, αιματοκυλώντας ξανά τον δύστυχο λαό.

Το λυπηρό είναι πως υπάρχουν ακόμη αρκετοί αναγνώστες της εφημερίδας, απλοί άνθρωποι του λαού μας, που την αγοράζουν όχι για κάτι τέτοια άρθρα, αλλά για κάτι ανάλαφρο και ανώδυνο (π.χ. τα κέρδη του ΠΡΟ-ΠΟ ή τις ημίγυμνες τενίστριες). Καλό είναι και αυτοί να αναρωτηθούν τι αγοράζουν, τι διαβάζουν και τέλος πάντων αν τέτοιου είδους «φύλλα» απηχούν και εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα.

Με τιμή

Βερβεράκης Δημήτριος, Νέα Ζίχνη. Είμαι ένας φλογερός δημοκράτης, που χρόνια αγωνίζομαι για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό, με εξορίες στη Μακρόνησο και τη Γυάρο. Παίρνω μέρος και υψώνω φωνή διαμαρτυρίας από τα βάθη της καρδιάς μου για τον σύντροφο Πρόεδρο του Κόμματος Εργατών Ιρλανδίας, Σιν Γκάρλαντ. Απαιτώ να αφεθεί αμέσως ελεύθερος χωρίς όρους και να μην εκδοθεί στην Αμερική. Κάνω έκκληση σε όλους τους δημοκράτες του κόσμου να σώσουμε έναν μεγάλο αγωνιστή, που κάνει αγώνα για όλους τους ανθρώπους της Γης.

Βάγιας Ευάγγελος, Λάρισα. Με την παρούσα επιστολή θα ήθελα να καταθέσω μία λίγο ετεροχρονισμένη, αλλά κατά τη γνώμη μου άκρως επίκαιρη πρόταση. Οπως ίσως είναι γνωστό, οι εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» πήραν την εύστοχη, κατά τη γνώμη μου, απόφαση να εκδώσουν συγκεντρωμένα σε ένα βιβλίο όλα τα αφιερώματα, τα άρθρα, καθώς και άλλα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο «Ριζοσπάστη» και την ΚΟΜΕΠ, με αφορμή το φετινό γιορτασμό της επετείου των 60 χρόνων από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Κάτι ανάλογο προτείνω να γίνει και με το σύνολο των δημοσιευμάτων που παρατέθηκαν μέσα από το ειδικό ένθετο του «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη» (το γνωστό «Επτά μέρες μαζί») και έκαναν μία αναδρομή στις αποφάσεις των συνεδρίων του ΚΚΕ. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι από μια άποψη ίσως είναι πιο πρακτικό για έναν ενδιαφερόμενο να βρίσκει κάποια πράγματα συγκεντρωμένα, από το να αναζητά κάθε δημοσίευμα ξεχωριστά. Πολύ δε περισσότερο, όταν η θεματολογία μιας σειράς δημοσιευμάτων, είναι η ίδια όπως συμβαίνει στην περίπτωσή μας.