ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (Του ανταποκριτή μας Βησ. ΓΚΙΝΙΑ).-

Η καθημερινή προπαγάνδα της κυβέρνησης για δήθεν «ευημερία» και «σύγκλιση» της χώρας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) ανατρέπεται από τα πλέον επίσημα και αναμφισβήτητα στοιχεία, προερχόμενα από τη Στατιστική Υπηρεσία της Κομισιόν (Eurostat). Η Ελλάδα όχι μόνο είναι η φτωχότερη χώρα ολόκληρης της ΕΕ, αλλά φτωχαίνει κάθε μέρα και πιο πολύ. Δύο περιφέρειες, η Ηπειρος και τα νησιά του Βορείου Αιγαίου, είναι οι φτωχότερες από τις 211 περιφέρειες της ΕΕ. 7 από τις 11 φτωχότερες περιοχές της ΕΕ είναι ελληνικές, ενώ οι Ελληνες φτωχοί είναι φτωχότεροι από τους φτωχούς των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Πρόκειται για αδιαμφισβήτητα, επίσημα στοιχεία της Κομισιόν που δημοσιεύτηκαν χτες στις Βρυξέλλες και δε σηκώνουν αντίρρηση, τόσο σε σχέση με την περιβόητη δήθεν «σύγκλιση», όσο και για τα αποτελέσματα της μακρόχρονης άγριας λιτότητας.

Η απόκλιση ανάμεσα στη φτωχότερη κοινοτική περιφέρεια, την Ηπειρο (43% του μέσου κοινοτικού ΑΕΠ) και την πλουσιότερη, αυτή του κέντρου του Λονδίνου (229% του μέσου κοινοτικού ΑΕΠ) καταδείχνει περίτρανα το χάσμα πλούτου εντός της ΕΕ, εξουδετερώνοντας κάθε ισχυρισμό περί δήθεν «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Αλλά και τα συγκριτικά στοιχεία για τις φτωχότερες «χώρες συνοχής» (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία) είναι καταπέλτης για την ελληνική κυβέρνηση, αφού αποδεικνύουν ότι η χώρα μας όχι μόνο δε μικραίνει την απόσταση που τη χωρίζει, εδώ και χρόνια, από τις άλλες κοινοτικές φτωχές χώρες, αλλά, αντίθετα, το χάσμα γίνεται όλο και μεγαλύτερο.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Κομισιόν, η Ελλάδα, το 1997, είχε μέσο όρο του κατά κεφαλήν ΑΕΠ 66% του μέσου κοινοτικού όρου σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης (ΜΑΔ), όταν η αμέσως φτωχότερη χώρα, η Πορτογαλία είχε 73%, η Ισπανία 80% και η πρώην «φτωχή» Ιρλανδία 102% (!). Για την περίοδο 1995-1997 η κατάσταση στην Ελλάδα παρέμεινε στάσιμη στο 66%, ενώ η Πορτογαλία αύξησε τον πλούτο από 71% σε 73%, η Ισπανία από 79% σε 80% και η Ιρλανδία έκανε άλμα από το 96% στο 102%. Κάμψη διαπιστώνεται σε δύο πλούσιες μεγάλες χώρες, τη Γαλλία (από 101% σε 99%) και την Ιταλία (από 103% σε 102%). Πρόκειται για στοιχεία που πρώτη φορά συνάδουν με το νέο Ευρωπαϊκό Σύστημα λογαριασμών (SEC 95), που αφορά «ομογενοποιημένες» στατιστικές στο σύνολο της ΕΕ και που γι' αυτό ακριβώς αντανακλούν με μεγαλύτερη ακρίβεια την πραγματική κατάσταση, σύμφωνα με τη «στατιστική αντίληψη» των υπηρεσιών της Κομισιόν.

Οπως γίνεται φανερό από τον Πίνακα 2, η πορεία της χώρας προς τη φτώχεια επιταχύνθηκε μεταξύ 1995 και 1997, όταν η Ελλάδα όχι μόνο έπρεπε να αναπτυχθεί, αλλά και σε ρυθμούς μεγαλύτερους απ' αυτούς των άλλων κρατών - μελών, αφού υποτίθεται ότι είμαστε στην ΕΕ για να «συγκλίνουμε». Τα επόμενα επίσημα στοιχεία για τις χρονιές 1997 και δώθε αναμένεται να 'ναι ακόμη χειρότερα, αφού θα συμμετράται και το επιπλέον κόστος για την ένταξη στην ΟΝΕ.

Η Κομισιόν δημοσιοποίησε και άλλες δυο στατιστικές αναλύσεις. Στη μια, η Ελλάδα παρουσιάζεται ως η τέταρτη από τις χώρες της ΕΕ με τις μικρότερες κοινωνικές δαπάνες της περιόδου 1990-1997. Στην άλλη αποδεικνύεται μέσα από «κοινωνικο-δημογραφικά χαρακτηριστικά» της ευρωπαϊκής φτώχειας, ότι οι Ελληνες φτωχοί είναι οι φτωχότεροι απ' όλους τους Ευρωπαίους φτωχούς.

Η Ελλάδα, με μέσο κατά κεφαλή ΑΕΠ 66% του μέσου κοινοτικού όρου, ήταν το 1997 το φτωχότερο ευρωπαϊκό κράτος - μέλος και μάλιστα με αύξηση της φτώχειας τη διετία 1995-1997. Στις 11 ευρωπαϊκές περιφέρειες κάτω από το όριο της φτώχειας (60%), φιγουράρουν επτά ελληνικές, δύο ισπανικές, μία πορτογαλική και μία της Ν. Ιταλίας (βλ. Πίνακα 1). Ακολουθούν αμέσως μετά η Θεσσαλία (61%), η Στερεά Ελλάδα (64%), η Κεντρική Μακεδονία (66%), η Κρήτη (71%), το Νότιο Αιγαίο (73%) και, πιο πλούσια, η Αττική (75%). Είναι εντυπωσιακό ότι 7 από τις 13 ελληνικές περιφέρειες είναι κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας, όπως επίσης και το μεγάλο άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στη φτωχότερη (Ηπειρος 43%) και την πλουσιότερη (Αττική 75%). Εκτός, δηλαδή, από την ανισότητα σε επίπεδο ΕΕ, αναδύεται ως σημαντικό στοιχείο και η ανισότητα εντός της χώρας, αφού στην Αττική συγκεντρώνεται υπερβολικός πλούτος σε σχέση με την περιφέρεια. Επιβεβαιώνεται έτσι πλήρως και η εκτίμηση ότι στην ΕΕ υπάρχει ανισόμετρη ανάπτυξη μεταξύ κρατών - μελών, αλλά και μεταξύ περιφερειών, μέσα στις ίδιες τις χώρες. Και αυτό συμβαίνει σ' όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, και όχι μόνο στις «παραδοσιακά» άνισες, όπως στην Ιταλία οι βόρειες Λομβαρδία (131%) και Εμίλια - Ρομάνα (131%) με τις νότιες Καλαβρία (59%) και Σικελία (65%). Οσον αφορά τα στατιστικά στοιχεία για τις λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες μεταξύ 1990 και 1997, σε ποσοστά επί του ΑΕΠ, προκύπτει κατ' αρχήν ένα εντυπωσιακό στοιχείο. Στο σύνολο της ΕΕ οι «κοινωνικές δαπάνες» το 1993 (29,0% του ΑΕΠ) ήταν περισσότερες απ' αυτές του 1997 (28,2% του ΑΕΠ), αποδεικνύοντας περίτρανα τις ψευτιές για «αντιμετώπιση της ανεργίας» κλπ. Οσον αφορά την Ελλάδα, οι «κοινωνικές δαπάνες» το 1990 (23,2% του ΑΕΠ) είναι περίπου ίσες μ' αυτές του 1997 (23,6%). Μέσα σε εφτά χρόνια οι «κοινωνικές δαπάνες» στην Ελλάδα παρέμειναν ουσιαστικά στάσιμες. Είναι ένα στοιχείο που αποδεικνύει επίσης ότι τόσο η ΝΔ το 1990 όσο και το ΠΑΣΟΚ το 1997 ως κυβερνήσεις επέδειξαν την ίδια αδιαφορία για τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα. Καταρρίπτεται έτσι ακόμη ένας «μύθος», ότι δήθεν υπάρχει «κοινωνικά ευαίσθητο» ΠΑΣΟΚ και «σκληρή» ΝΔ. Η πολιτική «λαιμητόμος» του Μάαστριχτ έχει εξισώσει πλήρως τις δήθεν «εναλλαγές» διακυβέρνησης, καταδεικνύοντας ότι όλοι οι κυβερνώντες χαρακτηρίζονται από την ίδια κοινωνική αναλγησία. Τέλος, η Κομισιόν δημοσιοποίησε και μία στατιστική ανάλυση για την κατάσταση των «κοινωνικά αποκλεισμένων» στην ΕΕ και τις «κοινωνικο-δημογραφικές» επιπτώσεις της φτώχειας, για το 1995. Προκύπτει ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα που αφορά στο γεγονός ότι το δημογραφικό συνδέεται άμεσα με τη φτώχεια. Από τα στοιχεία της Κομισιόν αποδεικνύεται ότι οι Ελληνες φτωχοί είναι τόσο φτωχότεροι από τους άλλους Ευρωπαίους που επιλέγουν να στήσουν οικογένεια χωρίς παιδιά. Η Ελλάδα έχει το μικρότερο ευρωπαϊκό ποσοστό φτωχών οικογενειών «μ' ένα παιδί», και το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό ποσοστό φτωχών ζευγαριών χωρίς παιδιά (!!!). Στην Ελλάδα διαπιστώνεται και το μικρότερο ποσοστό φτωχών οικογενειών με δύο και τρία παιδιά στο σύνολο των φτωχών οικογενειών της ΕΕ, αφού ο μέσος κοινοτικός όρος είναι 169 και ο ελληνικός μόλις 67. Η φτώχεια έχει πολλές πλευρές.