«Θέλω να αναφερθώ και εγώ στο Μνημόνιο που κατέθεσε ο Σουηδός βουλευτής της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Ευρώπης και προωθείται για να εγκριθεί από την Ολομέλεια μέσα στον Ιανουάριο. Ο τίτλος του μνημονίου τα λέει όλα: "Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων".

Καταδικάζονται τα κομμουνιστικά καθεστώτα για τη μαζική παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ζητείται να γίνει διεθνής έρευνα για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν. Θεωρείται απαράδεκτο, αν οι πρωτεργάτες των εγκλημάτων δε δικάστηκαν και δεν καταδικάστηκαν, ενώ έγινε αυτό με τους ναζιστές. Απεναντίας υπάρχουν και τώρα νόμιμα κομμουνιστικά κόμματα, χωρίς να έχουν λάβει αποστάσεις απ' τα εγκλήματα του παρελθόντος τους. Η ανθρωπότητα πρέπει να λάβει συνείδηση των εγκλημάτων που έγιναν, για να μην επαναληφθούν στο μέλλον. Προπάντων αυτό ισχύει για τους νέους, που πρέπει να διαπαιδαγωγηθούν σωστά. Προτείνεται να εκδηλωθεί έμπρακτα η συμπαράσταση σε όσα θύματα του κομμουνισμού ζουν ακόμα (διάβαζε να ενισχυθούν τα αντικομμουνιστικά στοιχεία...) Χαιρετίζεται το γεγονός ότι όλες οι πρώην ευρωπαϊκές κομμουνιστικές χώρες ("με εξαίρεση τη Λευκορωσία") είναι ήδη μέλη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, "και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το κράτος δικαίου είναι βασικές αρχές που υποστηρίζουν". Μόνο μια "καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας θα ανοίξει το δρόμο για την παραπέρα συμφιλίωση" (!). Προτείνεται, ειδική επιτροπή από "ανεξάρτητους" (προπάντων αυτό...) κριτές να συντάξει μια "επίσημη διακήρυξη για τη διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων" των κομμουνιστικών καθεστώτων. Να καθαρθούν οι εθνικές νομοθεσίες των πρώην κομμουνιστικών χωρών από τα σχετικά στοιχεία, να γίνει εκστρατεία εθνικής ενημέρωσής τους για τα κομμουνιστικά εγκλήματα, να ξαναγραφούν τα σχολικά βιβλία, να καθιερωθεί ημέρα μνήμης για τα θύματα του κομμουνισμού, να γίνουν σχετικά μουσεία, να στηθούν μνημεία.

Πιστεύω πως δύο στοιχεία κυριαρχούν στο μνημόνιο. Ο κυνισμός και ο φόβος. Είναι πρώτα ένα τεκμήριο κυνισμού και απύθμενης υποκρισίας. Ποιος μπορεί να αγνοεί ότι στο σημερινό ελεύθερο, "καθαρμένο" από τον κομμουνισμό κόσμο, εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από ασιτία και θανάσιμα ανθυγιεινές συνθήκες ζωής. Δολοφονούνται - με τη συναίνεση του ΟΗΕ και της ΕΕ - με τις "ανθρωπιστικές" επιχειρήσεις των πλανητικών φονιάδων. Χάνονται νέοι άνθρωποι προπάντων - αυτοί που ο Σουηδός θέλει να τους διαπαιδαγωγήσει σωστά - σκοτωμένοι απ' τις ναρκωτικές ουσίες, που πωλούνται ακόμα κάτω και από υπουργεία και δίπλα στα αστυνομικά κέντρα, μπροστά στα μάτια των πάντων. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι οι πόλεις, μεγάλες αλλά και μικρές, κάποτε και χωριά γίνονται ολοένα περισσότερο θέατρα μιας εξουθενωτικής καθημερινότητας; Ληστείες, κλεψιές, αρπαγές, φόνοι πολλές φορές αλόγιστοι, από έναν απαγριωμένο εσωτερικό κόσμο, από έναν καταστροφικό εθισμό κοινωνιών μίσους, απάτες, καταχρήσεις, φθορά ψυχών, διαφθορά συνειδήσεων σε όλα τα επίπεδα, τα στρώματα, τις τάξεις. Εμποροι ανθρώπων, ανθρώπινων οργάνων, παιδιών στις ορέξεις παρηκμασμένων ηδονιστών, ναρκωτικών, όπλων, εθνών και πατρίδων, όχι λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, αλλά αμέτρητοι, και άπληστοι, χρηματολάγνοι, αδηφάγοι, ανθρωποφάγοι, που πουλάνε την ψυχή τους στο διάβολο. Ιδού ο παράδεισος του δυτικού πολιτισμού ο σημερινός, που χαιρετίζει τη νίκη του πάνω στα κομμουνιστικά καθεστώτα το μνημόνιό του Σουηδού και αύριο, φοβάμαι, η ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Ευρωπαϊκής Συνέλευσης.

Χαιρετίζει. Αλλά και σαν κάτι να φοβάται. Αλλιώς δεν εξηγείται η επίμονη, σχεδόν υστερική έκκληση να ληφθούν όλα αυτά τα μέτρα, μιαν ολόκληρη δεκαπενταετία και πλέον μετά την πτώση του κομμουνισμού. Υπήρξαν επτά χρόνια έντασης της κοινωνικής και της ιστορικής αδικίας, του αμοραλισμού της απιστίας σε κάποιαν αξία, Χρόνια των αδιεξόδων. Φοβάται, λοιπόν, ότι ο κομμουνισμός μπορεί να επανέλθει. Αυτή τη φορά μάλιστα ισχυρότερος, γιατί θα έχει κερδίσει και από τη συνειδητοποίηση των λαθών του (όσοι πιστέψαμε και εξακολουθούμε να πιστεύουμε στο όραμα εκείνο, οφείλουμε να αναγνωρίζουμε και να μη λησμονούμε τα λάθη, κάποτε ολέθρια, που έγιναν). Θα επανέλθει. Και θα τον φέρει ο αμαρτωλότατος, αδιέξοδος κόσμος που τώρα θριαμβολογεί. Γι' αυτό φοβάται».

«Τα μονοπάτια στα βουνά υπάρχουν ακόμα. Τα τουφέκια θα βρεθούν. Οι κονδυλοφόροι και οι πένες θα δουλέψουν.

Εμείς, σα λαός, δε σκύψαμε το κεφάλι και ούτε πρόκειται να το σκύψουμε. Είμαστε λαός που θυμώνει και δεν ξεχνάει.

Είναι ακατανόητο τι κατεργάζονται για τους λαούς. Καινούρια αίματα; Καινούριες περιπέτειες και διώξεις; Δε θα περάσουν αυτά.

Υπάρχει τεράστια πείρα στους λαούς. Οι λαοί ξέρουν να αμυνθούν. Υπάρχει ο λόγος που δε σβήστηκε ακόμα ούτε από τα δέντρα, ούτε από τις πολιτείες, ούτε από τα χωριά.

Αν έρθει άλλος ένας τρόπος για να καταπιέσουν τους λαούς, δε θα περάσει. Γιατί οι λαοί ξέρουν. Και αν ο σημερινός φόρεσε τα καλά του, δε μας ξεγελάει».

«Ο ιδεολογικός συμψηφισμός του αντικομμουνιστικού μνημονίου που επιχειρεί να εξομοιώσει τα όποια διαχειριστικά σφάλματα ή ολισθήματα των κυβερνήσεων των κρατών του υπαρκτού σοσιαλισμού με τις ναζιστικές θηριωδίες και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διεπράχθησαν στο όνομα του εθνικοσοσιαλισμού είναι από τη μια μεριά αποτέλεσμα της αναμενόμενης άσκησης πολιτικής βίας και διανοητικής τρομοκρατίας από τους θεσμοθετημένους οπαδούς της παγκοσμιοποιημένης αντίληψης περί "πολιτισμού" και εκφοράς "ορθού πολιτικού λόγου". Από την άλλη θίγει τη νοημοσύνη κάθε - έστω και στοιχειωδώς - σκεπτόμενου πολίτη, δεδομένου ότι τα γνωστά σε όλους μας προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ολόκληρος ο κόσμος δεν αποφεύγονται με παραπλανητικούς αντιπερισπασμούς ούτε λύνονται με ετεροχρονισμένα κυνήγια μαγισσών. Χρειάζονται τόλμη και ειλικρίνεια από τους κυβερνώντες και, κυρίως, εγρήγορση και διεκδικητικότητα από τους κυβερνώμενους. Ολους εμάς δηλαδή που, παθητικά οι περισσότεροι, παρακολουθούμε τα κυνικά παιχνίδια των ισχυρών της Γης και τη συγκαλυμμένη δουλοπρέπεια των υποτελών τους».