Ηδη, η φιλολογία που ανέπτυξαν το προηγούμενο διάστημα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης, κάνει καθαρό ότι στο στόχαστρο μπαίνουν οι ακρογωνιαίοι λίθοι της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης. Μεταξύ αυτών, τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, το ύψος των συντάξεων, οι συντάξεις των γυναικών και ειδικότερα των εργαζόμενων μητέρων, το καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών (ΒΑΕ). Που σημαίνει ότι θα εξισωθούν προς τα πάνω τα όρια ηλικίας συντάξεων των γυναικών, άλλωστε υπάρχει αυτή η δέσμευση στην ΕΕ, ενώ θα αρχίσει η κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση δεσμεύεται και πάλι ότι θα επιταχύνει την εφαρμογή στην πράξη των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠΑΣΟΚ και προπαντός του 3029 γνωστού και ως νόμο Ρέππα. Που σημαίνει ότι μετά τους τραπεζοϋπαλλήλους, σειρά παίρνουν τα «ειδικά Ταμεία» κυρίως των πρώην ΔΕΚΟ, τα οποία μέχρι 31/12/2007 θα ενταχθούν στο ΙΚΑ ΕΤΑΜ, αλλά και τα επικουρικά Ταμεία μέσα από τη διαδικασία της «ενοποίησης». Και βέβαια από την ίδια ημερομηνία, πάλι ως απόρροια του ίδιου νόμου θα αρχίζουν να μειώνονται συντάξεις μεγάλων κατηγοριών εργαζομένων (ΔΕΚΟ, Δημόσιο) από το 80% στο 70%.
Καταστροφικές θα είναι οι συνέπειες για τη νέα γενιά εργαζομένων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με τον 2084 του 1992, οι νέες εργαζόμενες θα βγαίνουν στη σύνταξη στα 65 χρόνια, ενώ με τον νόμο 3029/2002 το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης ανέβηκε στα 67 χρόνια, έστω και αν περιβλήθηκε με το χαρακτήρα του εθελοντικού. Η ανεργία που μαστίζει τις νέες γενιές, η υποαπασχόληση, η ανασφάλιστη εργασία που αυξάνεται, προεξοφλούν ότι αυτό που σήμερα εμφανίζεται ως μια «επιλογή» θα γίνει υποχρεωτικό. Είτε για να κατοχυρωθεί το δικαίωμα στην ελάχιστη σύνταξη (με τα 4.500 ένσημα), είτε για να βελτιώνεται το επίπεδο των συντάξεων που έχουν πέσει σε ανυπόφορα επίπεδα και που έτσι και αλλιώς θα χειροτερεύουν τα επόμενα χρόνια.
Αρα, γίνεται φανερό ότι η κυβέρνηση θα πορευτεί σε δύο παράλληλους δρόμους: Από τη μια θα βάζει σε ισχύ, όλο το αντιασφαλιστικό πλέγμα του ΠΑΣΟΚ και από την άλλη μέχρι το τέλος της τετραετίας θα διαμορφώσει το «κατάλληλο κλίμα», για να έρθει να γκρεμίσει ό,τι απέμεινε όρθιο στη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις των τελευταίων χρόνων. Θα χτίσει πάνω στα ίδια θεμέλια που οικοδόμησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ως εκ τούτου, οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα διαφορετικό, τίποτα καινούριο από τις μελέτες των Επιτροπών, από τη διαδικασία των διαλόγων.
Πολύ περισσότερο, που η ΝΔ δεν αποδεικνύεται μόνο καλός εκτελεστής της διαθήκης που άφησε το ΠΑΣΟΚ, αλλά αντιγράφει και τις μεθοδεύσεις του. Αποδεικνύεται άριστος μαθητής των προκατόχων της, γιατί ακριβώς υπηρετεί τα ίδια συμφέροντα, έχει τις ίδιες επιδιώξεις.
Ετσι, όπως μια δεκαετία πριν, η κυβέρνηση Σημίτη προετοίμασε αυτό που θα ακολουθούσε με την περίφημη Επιτροπή Σπράου, τώρα η κυβέρνηση Καραμανλή «σεμνά και ταπεινά» χαράζει το σχέδιό της με την Επιτροπή Μελέτης που ανακοινώθηκε. Σκοπός τους, μέσα από τις μελέτες και το «διάλογο» να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους, να τους πείσουν για το αναπόφευκτο των μέτρων. Να δώσουν στο αντεργατικό τους έργο, επιστημονικοφάνεια και «κοινωνική νομιμοποίηση». Η επίκληση του επιχειρήματος ότι δε θα νομοθετήσει αυτή η κυβέρνηση, και πως η όλη διαδικασία, θα καταγράψει τις παραμέτρους του ασφαλιστικού προβλήματος, είναι ένας ακόμα ελιγμός. Η κυβέρνηση δε χαρίζει χρόνο στους εργαζόμενους, κερδίζει χρόνο για να κάνει πιο αποτελεσματική την επίθεσή της. Και ακόμα χειρότερα, η λεγόμενη «μελέτη του προβλήματος» θα προκαθορίζει και θα εμπεριέχει την αντεργατική «λύση». Ετσι, οι μελέτες και ο διάλογος δεν είναι μια απλή διαδικασία, αλλά αποτελούν μέρος του εγχειρήματος. Είναι και ουσία. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα, αλλά απαιτείται εδώ και τώρα εργατικός ξεσηκωμός. Για να στραπατσαριστούν τα σχέδια της κυβέρνησης, από την πρώτη στιγμή. Να μην της δοθεί χρόνος να ξεδιπλώσει την επίθεσή της.
Κατ' αρχήν για τα λεγόμενα ελλείμματα. Οσο και πυκνά και αν τα επικαλούνται, άλλο τόσο επίμονα δε λένε κουβέντα για το πώς αυτά δημιουργούνται. Τα ελλείμματα, λοιπόν, στο βαθμό που αυτά υπάρχουν και δεν τα φουσκώνουν για λόγους σκοπιμότητας, είναι αποτέλεσμα της δικής τους πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων. Είναι γέννημα της καταλήστευσης των αποθεματικών των ταμείων, της παράνομης εισφοροδιαφυγής, της «νόμιμης», εισφοροαπαλλαγής προς τους βιομηχάνους, του χρηματιστηριακού τζόγου, προς τον οποίο «έσπρωξαν» τις διοικήσεις των ταμείων, της χρόνιας υποχρηματοδότησης από το κράτος. Σε 7 δισεκατομμύρια ετησίως τουλάχιστον ανεβάζει την εισφοροδιαφυγή και τη μη εκπλήρωση των υποχρεώσεων του κράτους η ΠΟΠΟΚΠ, μαζί με αλόγιστες δαπάνες, που βέβαια δεν πάνε σε παροχές προς τους ασφαλισμένους, αλλά για την εξυπηρέτηση ημετέρων. Και πρωτίστως στις ιδιωτικές επιχειρήσεις υγείας, οι οποίες ταΐζονται πλουσιοπάροχα από τα ταμεία. Σε πάνω από 500 εκατομμύρια ευρώ έφτασε το έλλειμμα του ΙΚΑ, την τετραετία 2003-2006 με τον νέο τρόπο χρηματοδότησης του ταμείου (έως 1% του ΑΕΠ) που νομοθέτησε το ΠΑΣΟΚ και εφαρμόζει η ΝΔ. Να πώς δημιουργούνται τα ελλείμματα, τα οποία πρόστυχα επικαλούνται.
Οι μόνοι που δεν ευθύνονται για τα όποια ελλείμματα είναι οι εργαζόμενοι. Γιατί αυτοί και μόνο αυτοί είναι οι αιμοδότες των ταμείων. Αυτοί πλήρωσαν και πληρώνουν για να υπάρχει κοινωνική ασφάλιση. Εδωσαν και δίνουν από το υστέρημά τους και όχι απ' αυτά που τους περισσεύουν. Ας πληρώσουν, λοιπόν, κράτος και εργοδοσία, αν θέλουν να αντιμετωπίσουν τα ελλείμματα.
Είναι έωλο το επιχείρημα του λεγόμενου δημογραφικού προβλήματος και της ανόδου του προσδόκιμου ορίου ζωής, για να τους αναγκάσουν να δουλεύουν σε ολοένα και μεγαλύτερη ηλικία και με σύνταξη ψίχουλα. Επικαλούνται τη «βιωσιμότητα» και δείχνουν ως υπαίτιους τους εργαζόμενους, που τώρα λένε ζούνε πολύ, παραπάνω απ' αυτό που θα έκανε τα ταμεία βιώσιμα. Δε λένε τίποτα, όμως, για το γεγονός ότι η βιωσιμότητα δεν εξαρτάται από το δημογραφικό, αλλά από το γεγονός πως 500 και πλέον χιλιάδες εργαζόμενοι δε δίνουν εισφορές, γιατί απλά το σύστημά τους τους έχει κατατάξει στην κατηγορία των ανέργων. Δε βγάζουν τσιμουδιά, για το γεγονός ότι ακόμα και αυτοί που εργάζονται δεν κάνουν 300 μεροκάματα το χρόνο, αλλά μόλις 200 (μέσος όρος του ΙΚΑ). Που σημαίνει ότι το ΙΚΑ θα μπορούσε να έχει ακόμα 3 δισ. δισεκατομμύρια έσοδα ετησίως, αν η «οικονομία τους» εξασφάλιζε πλήρη απασχόληση. Ομως, το μοντέλο τους πλέον, αυτό που προωθούν με λύσσα, είναι η «απασχολησιμότητα». Και ύστερα σκούζουν για τη βιωσιμότητα των ταμείων. Ετοιμάζουν μελέτες επί μελετών. Ποτέ όμως δεν έκαναν μια μελέτη για τη «βιωσιμότητα» των συνταξιούχων. Για το πώς τα φέρνουν βόλτα εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι, που ζουν με 500 ευρώ και κάτω...
Γι' αυτό το αίσχος. Γι' αυτό το όνειδος, κανένας από τους υπουργούς και τους επαΐοντες δε μιλάει, αντίθετα με πρόσχημα τις λεγόμενες «αδικίες του συστήματος», όπως έκαναν πρόσφατα και στην περίπτωση των τραπεζοϋπαλλήλων, θα εξισώσουν το ύψος των συντάξεων όλων των εργαζομένων προς τα κάτω. Θα ισοπεδώσουν στο κατώτερο επίπεδο όλες τις συντάξεις και όλους τους συνταξιούχους. Αυτό είναι το «όραμά τους». Αυτά είναι και τα μέτρα που θα προωθήσουν. Και απ' αυτή την άποψη οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα καλύτερο να περιμένουν. Αντίθετα πρέπει να κάνουν κουρελόχαρτα τα «επιχειρήματά τους», τα «πορίσματα» των σικέ ερευνών τους και των στημένων διαλόγων τους. Και απαιτητικά να περάσουν στην αντεπίθεση. Να απαιτήσουν να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος. «Λύση του ασφαλιστικού» για τους εργαζόμενους σημαίνει όχι μόνο η αντίσταση στην επιβολή νέων αντεργατικών μέτρων, αλλά και η διεκδίκηση αιτημάτων που ριζικά θα βελτιώνουν τη θέση τους. Οι εργαζόμενοι παράγουν τόσο πλούτο, η επιστημονικοτεχνική πρόοδος έχει δημιουργήσει τέτοιες συνθήκες, που και λιγότερο χρόνο πρέπει να δουλεύουν και σύνταξη που να ικανοποιεί τις ανάγκες τους να παίρνουν, για να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα και περισσότερα χρόνια τη ζωή τους μετά τον εργασιακό βίο.
Τα προωθούμενα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα έχουν προαναγγελθεί ήδη από τις συναποφάσεις στα πλαίσια της ΕΕ
Στην περσινή Σύνοδο για την «αναθεώρηση» της στρατηγικής της Λισαβόνας (22-23 Μάρτη 2005), την επίσπευση δηλαδή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων προς όφελος του κεφαλαίου, κυρίαρχο ζήτημα αποτέλεσε η «αναμόρφωση του συστήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης στα κράτη - μέλη». Τότε και η ελληνική κυβέρνηση είχε αναλάβει ξεκάθαρη δέσμευση απέναντι στο κεφάλαιο ότι άμεσα θα καταφέρει νέα, καίρια πλήγματα στα εναπομείναντα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Στη λεγόμενη «Εκθεση Κοκ», που αποτέλεσε και το βασικό κείμενο της Συνόδου και στις εκθέσεις της Κομισιόν που τη συνόδευαν γινόταν εκτενής αναφορά:
Ενάμιση μόλις μήνα πριν τη Σύνοδο, στις 3 Φλεβάρη 2005, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με την υπογραφή και του Ελληνα Επιτρόπου Σ. Δήμα, έδωσε στη δημοσιότητα το λεγόμενο σχέδιο δράσης για τη στρατηγική της Λισαβόνας. Τι προέβλεπε το σχέδιο δράσης για το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης στα κράτη - μέλη; Τα αυτούσια αποσπάσματα είναι αποκαλυπτικά:
Είναι φανερό και μόνο από τα παραπάνω ότι οι ρυθμίσεις που ετοιμάζει η κυβέρνηση, με αιχμή την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης και το νέο πλήγμα στα ασφαλιστικά ταμεία έχουν τη βάση τους σε όσα έχει ήδη συνομολογήσει στα πλαίσια των οργάνων της ΕΕ.