Δεν είναι καθόλου απίθανο - αν οι εργαζόμενοι δε βάλουν φρένο στην κατάπτυστη μερική απασχόληση και υποαπασχόληση, στο ξεθεμελίωμα κάθε δικαιώματος και στην πολιτική επιδότησης των εργοδοτών για να ξεζουμίζουν τζάμπα εργαζόμενους, έστω και μια ώρα τη βδομάδα και με οποιουσδήποτε όρους - κυβέρνηση και ΕΕ να ανακοινώσουν σύντομα και μηδενική ανεργία...
Μας παραμύθιαζαν ότι η «απελευθέρωση» - επιμήκυνση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων θα οδηγήσει σε αύξηση της απασχόλησης, επειδή οι επιχειρήσεις θα προχωρήσουν σε προσλήψεις προσωπικού για να καλύψουν τις νέες ανάγκες... Μέγιστο ψέμα που αποδείχνεται από τα ίδια τα κυβερνητικά στοιχεία. Σύμφωνα λοιπόν με τη Στατιστική Υπηρεσία, η απασχόληση στο λιανικό εμπόριο την περίοδο Δ' τρίμηνο 2005 προς Δ' τρίμηνο 2004 αυξήθηκε μόλις κατά 1,1%. Αξίζει να σημειώσουμε ότι από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη λειτουργεί το νέο ωράριο. Το αντίστοιχο διάστημα της περιόδου 2004 προς 2003 - πριν την «απελευθέρωση» - η απασχόληση στο λιανεμπόριο είχε αυξηθεί κατά 5%. Με άλλα λόγια, οι επιχειρηματίες, όχι μόνο δεν προχώρησαν σε προσλήψεις νέου προσωπικού, αλλά εξαναγκάζουν τους εργαζόμενους να εργάζονται περισσότερες ώρες, εκμεταλλευόμενοι και τα υπόλοιπα αντεργατικά φρούτα της κυβέρνησης (διευθέτηση χρόνου εργασίας, υπερωρίες, κλπ.). Κάτι που το γνώριζαν όσοι δουλεύουν στα εργασιακά γκέτο των πολυκαταστημάτων, αντίθετα με τους κ.κ. Σιούφα - Παπαθανασίου που ισχυρίζονταν ότι θα αυξηθεί η απασχόληση...
Υπάρχουν και ορισμένοι, βέβαια, που κατήγγειλαν από τότε ότι οι δύο υπουργοί της ΝΔ γνώριζαν πολύ καλά ότι θύματα της «απελευθέρωσης» θα είναι οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι. Απλώς, τόσο αυτοί όσο και η κυβέρνησή τους ήταν και είναι υπέρ των πολυκαταστημάτων.
Εξαφανισμένες - με την κυριολεκτική σημασία του όρου - από τη συντριπτική πλειοψηφία των χτεσινών εφημερίδων ήταν οι απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις. Το μήνυμα βέβαια δόθηκε από την Τετάρτη, με το «θάψιμο» της κινητοποίησης των χιλιάδων εργαζομένων που διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας με το ΠΑΜΕ, από τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων.
Καμιά έκπληξη δε μας προκαλεί το νέο κρούσμα «αντικειμενικής» ενημέρωσης από το σύνολο σχεδόν του Τύπου και των τηλεοπτικών σταθμών. Τα συμφέροντα των αφεντικών τους προασπίζονται. Αλλωστε, η εμπειρία έχει αποδείξει ότι όσο μεγαλύτερη είναι μια κινητοποίηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, όσο περισσότεροι εργαζόμενοι πυκνώνουν τις γραμμές του ΠΑΜΕ, ενάντια στα σχέδια του κεφαλαίου και των κομμάτων του, όσο πιο ξεδοντιασμένες καταντούν οι «αγωνιστικές» παράτες της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας, τόσο πιο βαθιά «θάβονται» από τα ΜΜΕ οι συγκεντρώσεις και η δράση του ΠΑΜΕ. Ετσι, ακόμα και διά της «πολυφωνικής» σιωπής τους, επιβεβαιώνουν ότι και η προχτεσινή απεργία είχε ατόφια τη σφραγίδα των ταξικών δυνάμεων, των ίδιων των εργαζόμενων...
Υπάρχει όμως και η άλλη εκδοχή, στην ίδια ακριβώς ρότα. Αυτή, στην οποία πρωτοστατεί η «Αυγή». Προκαλώντας ακόμα και την κοινή λογική, θεωρώντας μειωμένης αντίληψης, αν όχι ...τυφλούς, όσους χτες βρέθηκαν στο κέντρο της Αθήνας. Γράφει η εφημερίδα ότι «μαζική αλλά μικρότερη συγκριτικά με αυτήν του Πεδίου του Αρεως (...) ήταν η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα». Στη γραμμή εξυπηρέτησης της κυρίαρχης πολιτικής και των εκπροσώπων της, η «Αυγή» και ο ΣΥΝ ό,τι δεν μπορούν να το «θάψουν», το διαστρεβλώνουν προκλητικά, φοβούμενοι μη χάσουν τα εύσημα από εκείνους που με την πολιτική και την τακτική τους πραγματικά υπηρετούν. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι δεν είδαν στο Σύνταγμα μια συγκέντρωση πολλαπλάσια αυτής του Πεδίου του Αρεως, με απεργούς εργάτες και χιλιάδες λαού, παρά τα πούλμαν από την περιφέρεια που συνέδραμαν το ...«συλλαλητήριο» της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Ή πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς ότι η «Αυγή» και ο ΣΥΝ δεν άκουσαν για τη μάχη που έδωσαν οι ταξικές δυνάμεις από τα χαράματα στους τόπους δουλιάς για την περιφρούρηση της απεργίας, δεν είδαν τις πρωτόγνωρα μαζικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε 60 ακόμα πόλεις εκτός της Αθήνας, όπου ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, αν δεν ήταν εντελώς εξαφανισμένος, έκανε μια μάζωξη στελεχών για την τιμή των όπλων; Ισως, τελικά, να μην έχουν καταλάβει ότι η δημοσιογραφία και η πολιτική του κουτόχορτου έχει ημερομηνία λήξης, σφραγισμένη από τους ίδιους τους εργαζόμενους...