Δημήτρης Χαντζόπουλος

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «ΝΕΑ»

όλοι αυτοί - και οι ιδέες τους - που δήθεν τρελαίνονται με την «παιδική παραβατικότητα».

Είναι οι ίδιοι που, χρόνια πριν, είχαν κάνει σημαία το περίφημο δόγμα Τζουλιάνι, περί μηδενικής ανοχής (φυλακίζεις ένα παιδί που με την μπάλα του έσπασε ένα τζάμι, θεωρώντας πως μεγαλώνοντας θα γίνει εγκληματίας, αν δεν το τιμωρήσεις τώρα, που έκανε την πρώτη «παράβαση»).

νομίζουν ότι ξεχνάμε.

Είναι καταπληκτική η ταύτισή τους: Μπλε και Πράσινων.

Στη Γαλλία όπου το φαβορί των σοσιαλδημοκρατών συναγωνίζεται τον ακροδεξιό Σαρκοζί σε φασίζουσες αντιλήψεις, τέτοιες που χαϊδεύουν τ' αυτιά του κάθε μικροαστού που - ονειρευόμενος ότι θα γίνει αστός - βλέπει την ιδιοκτησία του να κινδυνεύει, όχι από το μονοπώλιο που τον καταπίνει, αλλά από την «παραβατικότητα» ενός πιτσιρικά που του έκαψε το αμάξι.

Και καλά σ' εκείνο το τμήμα της Γαλλίας, που θεωρεί ακόμα καμάρι του την υποδοχή των Ναζί, την ίδια ώρα που θέλει να ξεχνά πως για όλους εμάς, τους απέξω, το Παρίσι θα είναι πάντα η Παρισινή Κομμούνα...

Αλλά, στην Ελλάδα, που το λαϊκό κίνημα, στην πράξη ξανά και ξανά, έχει αμφισβητήσει το δικαίωμα της ιμπεριαλιστικής μπότας να εμφανίζεται ως η λύση, δεν είναι χοντρή πρόκληση ο κάθε πράσινος και μπλε εκδότης - εργολάβος ή εφοπλιστής - για να κρύψει ότι παράβαση είναι η ίδια η ύπαρξη της τάξης των κεφαλαιοκρατών, ότι έγκλημα είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός - να μας λέει πως σωστή αστυνομία είναι αυτή της υπόθεσης Σορίν Ματέι, ότι δεν έχουν σημασία τα αθώα θύματα, αρκεί να δοθεί το μήνυμα της μηδενικής ανοχής;

Η πρόκληση των κεφαλαιοκρατών, μέσα από τα έντυπα που ελέγχουν, σημαίνει πως βρίσκουν έδαφος για να απλώσουν τις ιδέες τους. Σημαίνει πως εισπράττουν ως χειροκρότημα τον αριθμό των φύλλων που πουλάνε οι εφημερίδες τους. Ειδικά αυτοί που δήθεν ανεξάρτητοι αναρωτιούνται με ποιο δικαίωμα ανακρίνουν οι δημοσιογράφοι, όταν το ίδιο το αφεντικό του έντυπου που «ρωτάει» είναι και αφεντικό της τηλεοπτικής μηχανής που δίνει την εντολή για τη δημοσιογραφική ανάκριση παιδιών!

Για να το «κλείνουμε»: Ολη η συζήτηση για την παραβατικότητα των παιδιών είναι στημένη έτσι που να πείθει ότι υπάρχουν ιερά και απαραβίαστα σ' αυτήν την - παρουσιαζόμενη ως αταξική - κοινωνία, η οποία πρέπει να θεωρείται δεδομένη, μη ανατρέψιμη! Οτι δε φταίει το σύστημά τους, αλλά ένας - εσύ! - ο παραβάτης! Ακόμα χειρότερα: Θέλουν να εκπαιδεύσουν - και δεν τους βγαίνει - κάθε παιδί να είναι νεκροζώντανο, ένα σκέτο εξάρτημα της μηχανής που παράγει κέρδη. Ελα, όμως, που ο άνθρωπος έχει κι άλλες ανάγκες...

Ε, λοιπόν, ΟΧΙ!

Μη φοβάσαι που το παιδί σου το εμφανίζουν «παραβατικό». Σημαίνει ότι και με τη δική σου συμβολή έχει ελπίδα να μη γίνει «σκυφτό». Να μη σκας που το αστυνομικό κράτος εμφανίζει τρύπες. Να θυμάσαι πως δεν είναι «διεφθαρμένος» ατομικά κάποιος δημόσιος υπάλληλος, αλλά ένα σύστημα που εκπαιδεύει αυτόν τον υπάλληλο στη διαφθορά, για να έχει το ίδιο όσο πιο ισχυρή κοινωνική στήριξη. Και στα δύσκολα να σε δείχνει εσένα ως αυτόν που δεν έχει κοινωνική συνείδηση!

Από πού κι ως πού το καπιταλιστικό κέρδος είναι κοινωνικό αίτημα;

Ασχετο: Για την αντι-ΚΚΕ εμμονή της «Αυγής» η απάντηση στο δρόμο...