Motion Team

Από πρόσφατη απεργιακή συγκέντρωση των ταξικών δυνάμεων στο Δημόσιο

Η επίκληση της «εξυπηρέτησης» του πολίτη έγινε και στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να ξηλωθεί το σταθερό ωράριο και οι εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων στο χώρο του εμπορίου και ν' απελευθερωθεί το ωράριο των καταστημάτων, με συνέπεια να κλείσουν χιλιάδες μικρομάγαζα, επ' ωφελεία των μεγάλων που λυμαίνονται το λιανικό και χονδρικό εμπόριο. Το επιχείρημα, επίσης, περί συγχρονισμού λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών της χώρας μας με τις αντίστοιχες των χωρών της ΕΕ είναι το ίδιο σαθρό και έωλο, γιατί είναι εντελώς διαφορετικές οι κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν σ' αυτές τις χώρες. Κατά συνέπεια, δεν μπορούν να γίνονται τέτοιου είδους αναγωγές.

Ποιος εργαζόμενος, για παράδειγμα, στη χώρα μας θα αποδίδει το ίδιο με έναν Ευρωπαίο συνάδελφό του στις 4 το απόγευμα, ντάλα -καλοκαίρι, όταν η ζέστη ξεπερνά τους 35 βαθμούς Κελσίου; Τα περί «συμβατότητας» του ωραρίου των δημοσίων υπηρεσιών με τη λειτουργία της αγοράς έχουν ασφαλώς βάση. Καταδεικνύουν και σ' αυτή την περίπτωση ότι και η σημερινή κυβέρνηση υποτάσσει τα πάντα στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της αγοράς.

Ολος αυτός λοιπόν ο κουρνιαχτός που ξεσηκώθηκε, για την ανάγκη χρονικής μετάθεσης του ωραρίου απ' τις 7 το πρωί, που είναι σήμερα, στις 9.00, προκειμένου δήθεν να «εξυπηρετηθεί» ο πολίτης, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια προσπάθεια να χρυσωθεί το χάπι. Να ζυμωθεί το ζήτημα, ώστε στη συνέχεια, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ν' ανατραπεί ο σταθερός, συνεχής, ημερήσιος χρόνος εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων, το πενθήμερο, η Κυριακή - αργία. Με απώτερο σκοπό, φυσικά, να λειτουργούν και οι δημόσιες υπηρεσίες σε 24ωρη και 7ήμερη βάση, όπως τα «24h open shops» (καταστήματα ανοιχτά 24 ώρες το 24ωρο) των τραπεζών και των μεγαλοκαταστημάτων.

Είναι η αφετηρία για να γίνει και το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων «λάστιχο», στο πλαίσιο υλοποίησης της πολιτικής της «ταχύτερης προώθησης των μεταρρυθμίσεων» της σημερινής κυβέρνησης. Μιας πολιτικής που είναι συνέχεια της πολιτικής των λεγομένων αναδιαρθρώσεων της προηγούμενης κυβέρνησης και απότοκο της συνθήκης του Μάαστριχτ, της «Λευκής Βίβλου», της στρατηγικής της Λισαβόνας.

Η πολιτική αυτή που έχει σα στόχο να συμπιέζει όσο γίνεται πιο χαμηλά το λεγόμενο μισθολογικό κόστος, ώστε να καθιστά πιο «ανταγωνιστικές» τις οικονομίες των χωρών-μελών της ΕΕ, προωθείται σε τέσσερα επίπεδα:

• Στο επίπεδο αμοιβής (σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας κλπ.).
• Στο επίπεδο απασχόλησης (ομαδικές απολύσεις, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μερική απασχόληση κλπ.).
• Στο επίπεδο της κοινωνικής ασφάλισης (αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, αύξηση των εισφορών των εργαζομένων, μείωση συντάξεων κλπ.).
• Στο επίπεδο χρόνου εργασίας (ελαστικό ωράριο, σπαστό ωράριο, ωρομίσθιο, συνολικός χρόνος «διευθέτησης» κλπ.).

Η προωθούμενη «αναδιάρθρωση - μεταρρύθμιση» στο χρόνο εργασίας επιδιώκει να αντικαταστήσει την παλιά κλασική αγορά της εργατικής δύναμης, που εξασφάλιζε στον εργαζόμενο κάποιες στοιχειώδεις εγγυήσεις τις οποίες η εργατική τάξη επέβαλε μετά από αγώνες και θυσίες δεκαετιών, όπως:

• Του 1932, που καθιερώθηκε και τυπικά το κατακτημένο στην πράξη 8ωρο και η εβδομάδα των 6 ημερών.
• Του 1937, που καθιερώθηκε το 7ωρο για τους υπαλλήλους των ΑΕ.
• Του 1974, που μειώθηκαν οι ώρες σε 45 τη βδομάδα.
• Του 1983, που καθιερώθηκε το 40ωρο.

Σε επίπεδο ΕΕ, η «αναδιάρθρωση» αυτή πήρε νομική υπόσταση με την κοινοτική οδηγία 2003/88 ΕΚ. Πρόκειται για την περιβόητη έκθεση του Αλεξάντρο Σέρκας (σοσιαλδημοκράτης) που υπερψηφίστηκε απ' το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η οδηγία αυτή ορίζει σαν ελάχιστο όριο ανάπαυσης για κάθε εργαζόμενο τις 11 ώρες ημερησίως. Τις υπόλοιπες 13 ώρες είναι στη διάθεση του εργοδότη, ο οποίος όμως μπορεί να τον απασχολεί όσο θέλει και να τον πληρώνει ανάλογα, στο πλαίσιο του λεγόμενου ενεργού -ανενεργού χρόνου. Τουτέστιν 3,4,5,6 ώρες τη μέρα... όσο θέλει, όσο του χρειάζεται.

Είναι αυτή η οδηγία που αν υιοθετηθεί στην πλήρη εκδοχή της θα εξαναγκάζει τους εργαζόμενους να δουλεύουν μέχρι και 65 ώρες τη βδομάδα (αν πρόκειται για 5ήμερο) και 78 ώρες (αν πρόκειται για 6ήμερη απασχόληση). Οδηγία που τους εξωθεί δηλαδή σε δουλιά μέχρι τελικής πτώσης, που τους θέλει να ζουν μόνο και μόνο για να δουλεύουν.

Στη χώρα μας, νομοθετικά η «μεταρρύθμιση» αυτή προωθείται με το πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» που ψήφισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Συνεπώς το σύνθημα - αίτημα - κατάκτηση, του 19ου αιώνα, για «8 ώρες δουλιά, 8 ώρες ανάπαυση, ψυχαγωγία και 8 ώρες ύπνο» γίνεται άπιαστο όνειρο για ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους. Το ίδιο ισχύει και για χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους που αναγκάζονται να κάνουν και δεύτερη και τρίτη δουλιά για να τα βγάζουν πέρα.

Οι ανατροπές στον σταθερό ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας στο δημόσιο θα τους σωρεύσει νέα δεινά με ανυπολόγιστες οικογενειακές - κοινωνικές συνέπειες και ψυχοσωματικές βλάβες. Γι' αυτό η απαγκίστρωση από αυταπάτες και ψευτοδιλήμματα, η απαγκίστρωση απ' τον εργατοπατερισμό και τις πολιτικές δυνάμεις που τον στηρίζουν και τον συντηρούν και η συντεταγμένη πορεία με τις ταξικές δυνάμεις, είναι η μόνη κι αναγκαία συνθήκη για να αποτραπεί κι αυτή η δυσοίωνη εξέλιξη. Διαφορετικά, θα περιμένουν τη σειρά τους. Η αλλαγή του ωραρίου ανοίγει το δρόμο και για άλλες ανατροπές στις εργασιακές τους σχέσεις.