Η αλήθεια, όμως, δεν είναι αυτή. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες (π.χ. Γαλλίας ή Γερμανίας) επιθυμούν και θέλουν εξίσου με τον Τζ. Μπους το τσάκισμα κάθε φωνής αντίστασης στο Λίβανο και τη Μέση Ανατολή. Αλλωστε, οι δηλώσεις του Σιράκ ενάντια στη «Χεζμπολάχ» δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία. Επιθυμούν και θέλουν, επίσης, εξίσου με τον Τζ. Μπους, την επιβολή της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης στην περιοχή. Ανταγωνίζονται μεταξύ τους, όμως, στο μοίρασμα της λείας. Εχουν, ακόμη, διαφορετικές τακτικές, για την προώθηση του κοινού τους στόχου, αφού, για παράδειγμα, είναι υποχρεωμένες να παίρνουν υπόψη τους τους διαφορετικούς συσχετισμούς δυνάμεων στο εσωτερικό της κάθε χώρας.
Ας σταματήσουν, επομένως, οι διάφοροι απολογητές του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού να συγκαλύπτουν το χαρακτήρα και το ρόλο του.
«Τα σημερινά γεγονότα στη Μέση Ανατολή μας υπενθυμίζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι φίλοι και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να εργαστούν για μια σταθερή ειρήνη, ιδιαίτερα προς το συμφέρον των παιδιών».
Αυτά είπε ο Τζ. Μπους, λίγες ώρες μετά το νέο ισραηλινό έγκλημα στην πόλη Κάνα του Νότιου Λιβάνου. Κι όπως μπορεί ο καθένας να παρατηρήσει, ο ένοικος του Λευκού Οίκου όχι μόνο δε ζητά την άμεση παύση των εχθροπραξιών. Οχι μόνον αποφεύγει να επικρίνει στο παραμικρό την ηγεσία του Ισραήλ και να καταδικάσει το μαζικό φόνο αθώων μικρών παιδιών, αλλά και καλεί «τους φίλους και συμμάχους» να εργαστούν για μια «σταθερή ειρήνη». Με άλλα λόγια, προτρέπει τους Ισραηλινούς να συνεχίσουν τους εγκληματικούς βομβαρδισμούς, αφού - σύμφωνα με τον Λευκό Οίκο - όσο θα υπάρχει «Χεζμπολάχ» και γενικότερα αντίσταση, δε θα υπάρχει «σταθερή ειρήνη»...
Περίεργο, γιατί είχαμε την εντύπωση πως ήδη κάτι τέτοιο είναι και, σαφώς, δε μας ακούγεται και ως ...ωραίος χαρακτηρισμός για μια χώρα. Αν το καλοσκεφτούμε, όποιος θέλει μπαίνει, ό,τι θέλει παίρνει και μετά αποχωρεί χωρίς να δώσει λογαριασμό.
Πάρτε για παράδειγμα τους ξένους «θεσμικούς» επενδυτές που καταλήστεψαν τον κόσμο στη Σοφοκλέους και εξαφανίστηκαν, τους μεγάλους «διεθνείς οίκους» που κατά καιρούς έρχονται και καλοπληρώνονται για να μας δώσουν συμβουλές για το πώς θα ξεπουλήσουμε τη δημόσια περιουσία.
Επίσης, θυμηθείτε τις εταιρείες διαχείρισης κοινοτικών κονδυλίων που έρχονται στην Ελλάδα, παίρνουν τα χρήματα και φεύγουν, αφήνοντας γιαπιά, τις κατασκευαστικές εταιρείες που τελειώνουν όπως όπως κάποια έργα και φεύγουν, έχοντας κανονίσει να τα εκμεταλλεύονται για τα επόμενα 200 χρόνια.
Για να μην πούμε για το ΝΑΤΟ και τις στρατιωτικές δυνάμεις του. Αυτοί πια έχουμε χάσει το λογαριασμό για το πότε μπαίνουν, τι ακριβώς κάνουν και πού πάνε στη συνέχεια.
Εν ολίγοις, αν ο πρωθυπουργός, αντί για διαμετακομιστικό κέντρο, αναφερόταν σε «κέντρο διερχομένων», θα ήταν πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα.
ΔΕ ΛΕΜΕ, σωστό το συμπέρασμα του Γιώργου Παπανδρέου για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, «όσο διαρκεί ο πόλεμος, θα θρηνούμε αμάχους», και οφείλουμε να παρατηρήσουμε πως πρόκειται για κάτι αυτονόητο.
Μόνο που όσο και αν αρέσκεται (όπως και η κυβέρνηση) να παρουσιάζει την κατάσταση ως ένα «αντικειμενικό γεγονός» που δεν έχει συγκεκριμένες αιτίες και, πολύ περισσότερο, συγκεκριμένους ενόχους τότε κάθε άλλο παρά βοηθούνται οι άμαχοι που υποφέρουν.
Αλλωστε, ακόμη και μετά τη σφαγή στην Κάνα, ο Μπους επιμένει χωρίς να κρύβεται: «Το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να αμυνθεί».