Χείρα βοηθείας στις ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες δίνει η Νομαρχία Πειραιά, αναφέρει σε σχετικό Δελτίο Τύπου ο νομάρχης Γιάννης Μίχας συμπληρώνοντας ότι «συνάνθρωποί μας που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά βρίσκουν φιλόξενο καταφύγιο στις υπηρεσίες πρόνοιας της Νομαρχίας...», και πως «από τη Διεύθυνση Κοινωνικής Αλληλεγγύης εδώ και τέσσερα χρόνια καταβάλλονται άμεσα και με συνέπεια τα επιδόματα ένδειας, τα προνοιακά επιδόματα, τα επιδόματα απροστάτευτων τέκνων και παράλληλα εκδίδονται τα βιβλιάρια απορίας».

Αντί, δηλαδή, να μας εξηγήσει πώς γίνεται στο πολιτικό σύστημα που οι ίδιοι στηρίζουν με κάθε τρόπο να υπάρχουν επιδόματα ένδειας και άνθρωποι που ανεβαίνουν Γολγοθά, αλλά που το επίσημο κράτος δεκάρα δε δίνει γι' αυτούς και δεν τους προστατεύει σε μόνιμη, διαρκή και αποτελεσματική βάση, έρχεται τώρα προεκλογικά ο νομάρχης να διαφημίσει τα επιδόματα που δίνει η Νομαρχία και που βέβαια βγαίνουν από τους ίδιους τους εργαζόμενους και να μας πει ότι ενδιαφέρεται για τους συνανθρώπους που έχουν ανάγκη...

Πιστός μάλιστα στις πολιτικές του κόμματός του, τις οποίες υπηρετεί, που έφεραν σε κατάσταση ένδειας χιλιάδες ανθρώπους, συμπληρώνει πως «αιχμή του κοινωνικού δόρατος είναι η ίδρυση και λειτουργία του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, με στόχο και σκοπό την ανάπτυξη παροχής υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας και φροντίδας σε συμπολίτες μας που πάσχουν, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους». Με προγράμματα φιλανθρωπίας δηλαδή ή την ενεργοποίηση, με το αζημίωτο συνήθως, κάθε λογής φορέων, όπως οι περιβόητες ΜΚΟ θα πετάξει ψίχουλα σε όσους η πολιτική τους, τους πέταξε στο περιθώριο και μετά θα πει πάλι πως τους πρόσφερε και «χείρα βοηθείας».

Οι «εκκλήσεις» του γενικού διευθυντή της «ΟΥΝΕΣΚΟ», Κοχίρο Ματσούρα, προς το Ισραήλ και το Λίβανο για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς των δύο χωρών, καθώς και οι σχετικές ανακοινώσεις και άλλων διεθνών φορέων με το ίδιο περιεχόμενο, διέπονται από τη «λογική» των «ίσων αποστάσεων». Γι' αυτούς δεν υπάρχει επιτιθέμενος και αμυνόμενος αλλά «εμπόλεμοι». Πρόκειται για την τακτική που ακολουθούν κράτη και κόμματα τα οποία δεν καταγγέλλουν φυσικά τον ιμπεριαλισμό για τον πόλεμο, λόγω ιδεολογίας, αλλά επιχειρούν να ισορροπήσουν σε δύο βάρκες, λόγω προπαγάνδας.

Ισως να αναρωτηθεί κάποιος καλοπροαίρετος, τι σημασία έχουν τα παραπάνω για την πολιτιστική κληρονομιά; Δεν έχει δίκιο τελικά ο Ματσούρα για το ότι κινδυνεύουν τα μνημεία στο Λίβανο, έστω κι αν δεν καταγγέλλει το Ισραήλ; Οντως, τα μνημεία κινδυνεύουν έτσι κι αλλιώς. Οταν όμως δεν καταγγέλλεις αυτούς από τους οποίους κινδυνεύουν, όταν δεν τους ξεμπροστιάζεις στους λαούς ως υπεύθυνους και για εγκλήματα κατά του πολιτισμού, τότε πώς είναι δυνατόν να περιμένεις - αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν οι καλύτερες των προθέσεων - ότι τα μνημεία δε θα ξανακινδυνεύσουν; Αλλά και σε επίπεδο προθέσεων, πώς μπορούν αυτοί οι οργανισμοί να πείσουν τους λαούς ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για την πολιτιστική κληρονομιά, όταν η ρητορική τους ενισχύει την ιμπεριαλιστική επιχειρηματολογία;