«Δεν είναι το πρόβλημα μόνο με τη συγκεκριμένη εργοδοσία. Οι κυβερνώντες μας δημιουργούν το πρόβλημα με τα περιθώρια που δίνουν στους εργοδότες γενικά. Γιατί αν οι εργοδότες δεν είχαν αυτά τα δικαιώματα από την κυβέρνηση κι εμείς οι εργαζόμενοι δεν είχαμε τόσα λίγα, έως ελάχιστα, θα ήταν καλύτερα τα πράγματα...». Στα λόγια της Αντζελας αποτυπώνεται καθαρά: ένοχοι είναι όλοι όσοι υπηρετούν την εργοδοσία, είτε «ανοιχτά», είτε «στα μουλωχτά».

Η κουβέντα με την Πόπη, την Αννα, τη Βάγια αναδεικνύει τον κυβερνητικό εμπαιγμό, τις «λύσεις» που πλασάρουν στους απολυμένους οι ίδιες δυνάμεις που στηρίζουν τη διαιώνιση της ανεργίας για να πλουτίζουν οι επιχειρηματίες: «Μα όταν ο γγ του υπουργείου Απασχόλησης μας λέει να μπείτε στα προγράμματα του δήμου, δεν είναι σα να μας κοροϊδεύει; Να πάμε στο δήμο, 4ωροι, ωρομίσθιοι...». Η πείρα διαλύει τις αυταπάτες για το «ποιος είναι με ποιον». Η ΓΣΕΕ έλαμψε διά της απουσίας της απ' την αρχή του αγώνα τους. «Ποιος ήρθε να μας δει τόσους μήνες τώρα; Εκτός από το ΠΑΜΕ που ήταν δίπλα μας...» προσθέτει η Πόπη. «Και το ΚΚΕ...» συμπληρώνει η Αντζελα.

«Το συνδικάτο ήταν από την αρχή κοντά μας, πριν ακόμα φτάσουμε σ' αυτήν την κατάσταση, μας επισήμαινε συνέχεια αυτά τα πράγματα...» εξηγεί η Αντζελα. «Ορισμένες συναδέλφισσες είχαν μια στάση "δεν έχω κανένα πρόβλημα, δε μ' ενδιαφέρει πότε γίνεται απεργία, δε μ' ενδιαφέρει τι μου λέει το σωματείο, δε θέλω να ψηφίσω...". Δεν έβλεπαν τον εργοδότη, ή τον κυβερνώντα ως αντίπαλο, πίστευαν ότι ο εργοδότης ήταν φίλος. Ποτέ ο εργοδότης δεν είναι φίλος σου...». H Αννα συνεχίζει: «Εκεί που βλέπαμε τις εικόνες στην τηλεόραση απ' την ΠΑΛΚΟ, την ΤΡΙΟΥΜΦ, ξαφνικά βρεθήκαμε εμείς στη θέση τους... Το συνδικάτο βέβαια μας το έλεγε». Η Βάγια εξηγεί πως πολλές συναδέλφισσες έχουν πλέον αντιληφθεί τη σημασία της οργανωμένης δράσης μέσα από τα συνδικάτα.

Οι εργάτριες αναγνωρίζουν και τη σημασία που έχει το «κύμα» αλληλεγγύης που «ξέσπασε». «Ηταν συγκινητικό, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ηταν ανάγκη και για τους ίδιους τους εργαζόμενους που μας βοήθησαν να το κάνουν, γιατί κάποια στιγμή μπορεί να βρεθούν κι αυτοί στη θέση μας...» διευκρινίζει η Βάγια κι η Αντζελα σημειώνει: «Καταλαβαίναμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν κι άλλοι δίπλα μας...».

Και το κέρδος; Πώς το αντιλαμβάνονται οι ίδιες; «Κατ' αρχήν η εμπειρία μας. Εγώ δεν είχα τέτοια εμπειρία, να φωνάξω, να ζητήσω τα δικαιώματά μου, αυτά που μου ανήκουν, να πάω εναντίον των αφεντικών...» παίρνει το λόγο η Πόπη. Ενώ αναφερόμενη σε όσα μέτρα απέσπασαν ως μικρή ανακούφιση των οικογενειών τους, όπως μια ενίσχυση 1.000 περίπου ευρώ, ξεκαθαρίζει: «Και όσα μας "έδωσε" ο υπουργός τα πήραμε με τον αγώνα που κάνουμε τόσους μήνες».

Με τη σειρά της η Αντζελα υπογραμμίζει: «Μακάρι να ήταν όλα ρόδινα και να διεκδικούσαμε μόνο τα λεφτά μας. Ομως τώρα, διεκδικούμε το δικαίωμα - τη λέξη δικαίωμα τη συλλαβίζει για να την τονίσει - κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος απ' όλον αυτό τον αγώνα. Διεκδικούμε το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα σε καλύτερη εργασία, με δικαιώματα. Ας πούμε ότι γίναμε κι εμείς ένα παράδειγμα και για τους άλλους εργαζόμενους, και μόνο αυτό είναι νίκη...». Η Πόπη συμπληρώνει: «Ας βάλουμε κι εμείς ένα λιθαράκι, να πούμε ότι αγωνιστήκαμε και για τα παιδιά μας, για να 'χουν τα παιδιά μας αργότερα δικαιώματα...».

Οι εξελίξεις στη «Σεξ Φορμ» επιβεβαιώνουν την αναγκαιότητα απολυμένοι, άνεργοι και εργαζόμενοι να διεκδικήσουν την ουσιαστική προστασία όσων η κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική πέταξε και πετάει καθημερινά εκτός παραγωγής. Εκεί στοχεύουν και τα μέτρα που πρότεινε το ΚΚΕ πρόσφατα στη Βουλή (η σχετική πρόταση νόμου συζητιέται αύριο στην Ολομέλεια), απαιτώντας:

• Αύξηση της αποζημίωσης που καταβάλλεται στους εργάτες και τους τεχνίτες, λόγω απόλυσης, στο ύψος της αποζημίωσης που καταβάλλεται στους υπαλλήλους σύμφωνα με τις διατάξεις του Νόμου 2112/1920, που ήταν το αίτημα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.
• Το επίδομα ανεργίας να παρέχεται σε όλους τους ανέργους χωρίς τις προϋποθέσεις και περιορισμούς της ισχύουσας σήμερα νομοθεσίας που έχουν ως αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος των ανέργων να στερείται του επιδόματος.
• Το ύψος του μηνιαίου επιδόματος της ανεργίας να καθοριστεί σε ποσοστό 80% επί του βασικού μισθού, όπως αυτός καθορίζεται από την οικεία και ισχύουσα συλλογική ρύθμιση, σε αντικατάσταση του σημερινού πενιχρού επιδόματος. Το ΚΚΕ θεωρεί κατώτερο βασικό μισθό που μπορεί να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων τα 1.300 ευρώ που διεκδικεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.
• Το διάστημα της ανεργίας να αναγνωρίζεται χωρίς καμία επιβάρυνση των ανέργων σαν συντάξιμος χρόνος.
• Καθ' όλη τη διάρκεια της ανεργίας οι άνεργοι και τα μέλη της οικογενείας τους, δηλαδή η (ο) σύζυγος, τα τέκνα, καθώς και τα προστατευόμενα από αυτούς μέλη να δικαιούνται πλήρους και δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
• Οι απολυμένοι άνεργοι που έχουν συμπληρώσει το 50ό έτος της ηλικίας τους και παραμένουν άνεργοι επί δύο χρόνια και έχουν συμπληρώσει 4.050 μέρες ασφάλισης να δικαιούνται πλήρη κύρια και επικουρική σύνταξη.

ΚΕΙΜΕΝΑ: Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ