«Αν καταβάλλεις κάθε προσπάθεια, μελετάς σκληρά, κάνεις τις εργασίες σου και προσπαθείς να είσαι έξυπνος, μπορείς να τα πας καλά» δήλωσε ο πρώην υποψήφιος των Δημοκρατικών Τζον Κέρι προς φοιτητές, προσθέτοντας: «Εάν όχι, τότε κολλάς στο Ιράκ».

Το Ιράκ όπως και στις προεδρικές εκλογές έτσι και σε αυτές παραμένει το μείζον ζήτημα της προεκλογικής εκστρατείας. Οι φωνές που απαιτούν την άμεση αποχώρηση των Αμερικανών στρατιωτών και την απεμπλοκή των ΗΠΑ συνεχώς δυναμώνουν, όπως και η δυσφορία των Αμερικανών πολιτών.

Προφανές είναι ότι ο κυριότερος λόγος αυτής της δυσφορίας είναι η συνεχής περιδίνηση της οικονομίας και η παράλληλη πτώση του βιοτικού επιπέδου του μέσου Αμερικανού.

Το πέρασμα του καταστροφικού κυκλώνα «Κατρίνα» που αποκάλυψε την καπιταλιστική ασυδοσία ήταν ένα σοκ για το μέσο Αμερικανό. Ενα μέσο Αμερικανό που συνεχώς βλέπει τη δίνη να πλησιάζει και τη φτώχεια και την εξαθλίωση να χτυπά ολοένα και περισσότερες οικογένειες. Χαρακτηριστικό είναι ότι μόλις στα τέλη Σεπτέμβρη η Τράπεζα Τροφίμων της Πόλης της Νέας Υόρκης πρόσφατα ανέφερε ότι σχεδόν 20% των παιδιών στην πόλη βασίζονται στην παροχή δωρεάν τροφής για να επιβιώσουν. Σύμφωνα με τις στατιστικές, από το «Ψωμί για τον Κόσμο», 13 εκατομμύρια παιδιά έπεφταν για ύπνο πεινασμένα στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2004, την πιο πρόσφατη χρονιά για την οποία υπάρχουν διαθέσιμες στατιστικές.

Μάταια προσπάθησαν Ρεπουμπλικανοί και άλλοι αναλυτές να πείσουν ότι για τα οικονομικά προβλήματα δε φταίει μόνο το Ιράκ αλλά και οι «παράνομοι μετανάστες». Μπορεί ο ρατσιστικότατος νόμος για την ανέγερση τείχους στα σύνορα με το Μεξικό να έγινε πραγματικότητα με τη μορφή επείγοντος μερικές ημέρες πριν, εντούτοις, οι ισπανόφωνοι, η μεγαλύτερη πλέον μειονότητα στις ΗΠΑ, και οι υπόλοιποι μετανάστες φαίνονται αποφασισμένοι να διεκδικήσουν τη δύναμη που τους αναλογεί. Αρχικά, με τις πρωτοφανείς σε μέγεθος διαδηλώσεις από τον περασμένο Μάρτη έως την Πρωτομαγιά, που όμοιές τους είχε να δει η Αμερική από την εποχή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα. Σήμερα, στην κάλπη.

Αυτά είναι τα κυρίαρχα ζητήματα που απασχολούν τους ψηφοφόρους και ουσιαστικά θα κρίνουν το αποτέλεσμα των ενδιάμεσων εκλογών. Και το πρόβλημα ξεκινά από αυτό ακριβώς το σημείο: η μοναδική άλλη επιλογή είναι οι Δημοκρατικοί... και καθώς φαίνεται το εκλογικό σώμα, ή καλύτερα όσοι θελήσουν να συμμετάσχουν σε αυτή την ψευδεπίγραφη «δημοκρατική διαδικασία», θα παραδώσουν την εξουσία, δηλαδή τον έλεγχο των δύο Σωμάτων του Κογκρέσου, για πρώτη φορά από το 1994 στους Δημοκρατικούς.

Δυστυχώς για το Λευκό Οίκο δεν είναι η «τρομοκρατία» ούτε ο Μπιν Λάντεν που πλέον μπορεί να πείσει τους ψηφοφόρους, γι' αυτό και δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ «έκπληξη του Οκτώβρη» που ανέμεναν αναλυτές ώστε να ανατρέψει την ελεύθερη πτώση των Ρεπουμπλικανών. Ετσι έβγαλαν ένα άλλο άσο από το μανίκι. Πλέον σε όλες τις πολιτικές συγκεντρώσεις και ομιλίες απευθύνονται στους ψηφοφόρους με το ερώτημα: «θέλετε να κερδίσουμε;», απευθυνόμενοι στον πατριωτισμό του μέσου λευκού Αμερικανού και να στηλιτεύσει ως «αντιαμερικανούς» όσους ανοιχτά αντιτίθενται στον πόλεμο στο Ιράκ. Κάποιοι θεωρούν ότι είναι ένα ακόμη τέχνασμα του εκλογομάγειρα Καρλ Ρόουβ που εμφανίστηκε την Τετάρτη σίγουρος ότι οι Ρεπουμπλικανοί δεν πρόκειται να χάσουν τον έλεγχο του Κογκρέσου.

Και ενόσω οι Ρεπουμπλικανοί προσπαθούν να πείσουν με το ερώτημα «θέλετε να κερδίσουμε», οι Δημοκρατικοί που οδεύουν σύμφωνα, πάντα με τις δημοσκοπήσεις, προς νίκη και πιθανό έλεγχο των δύο Σωμάτων του Κογκρέσου, έχουν επιδοθεί στην πιο αντιδραστική καμπάνια στην ιστορία του κόμματος. Καμπάνια της οποίας η ραχοκοκαλιά είναι απλώς ο διαφορετικός τρόπος άσκησης της πολιτικής του Μπους, τόσο όσον αφορά στην επιθετική ιμπεριαλιστική ατζέντα όσο και στην καταστολή στο εσωτερικό της χώρας. Φυσικά, κύριος στόχος των Δημοκρατικών είναι να διαβεβαιώσουν την αμερικανική οικονομική ελίτ ότι ο τερματισμός της κυριαρχίας των Ρεπουμπλικανών στο Κογκρέσο επ' ουδενί θα σημάνει τη διακύβευση των συμφερόντων τους ή της πολιτικής τους επιρροής.

Ενόσω προσπαθούν να σφετεριστούν την αντίθεση των Αμερικανών έναντι του πολέμου του Ιράκ και των πιθανών μελλοντικών πολέμων, τη συνεχώς διογκούμενη δυσφορία στην αποψίλωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών και την επιτάχυνση της μεταφοράς του κοινωνικού πλούτου από τους εργαζόμενους προς τους οικονομικά ισχυρούς, η ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος στέλνει διαρκώς σαφή μηνύματα προς την κυρίαρχη ελίτ ότι ουδεμία πρόθεση έχει να δημιουργήσει προβλήματα σε αυτή την πολιτική. Για την ακρίβεια, το Δημοκρατικό Κόμμα έχει στραφεί ακόμη πιο πολύ στην υιοθέτηση μίας αντιδραστικής πολιτικής ατζέντας και την επιλογή των υποψηφίων, πολλοί πρώην Ρεπουμπλικανοί με εκπεφρασμένες αντιδραστικές θέσεις όσον αφορά στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες.

Πολιτική που αποτυπώνεται ευκρινώς στις επιλογές του Ραμ Εμάνουελ, βουλευτή του Ιλλινόις και επικεφαλής της Προεκλογικής Εκστρατείας των Δημοκρατικών για το Κογκρέσο. Καταρχήν, ο Εμάνουελ από κοινού με τον Μπρους Ριντ, στέλεχος του Συμβουλίου των Δημοκρατικών, δηλαδή του ανώτατου κομματικού οργάνου, συνέγραψαν βιβλίο με τον τίτλο «Το Σχέδιο», κάτι αντίστοιχο με τον «νέο αμερικανικό αιώνα» που ακολουθούν οι Ρεπουμπλικανοί, όπου αναφέρονται σε μία «νέα στρατηγική για τη νίκη στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που ουσιαστικά προτείνει την ένταση της στρατιωτικοποίησης της αμερικανικής πολιτικής τόσο στο εσωτερικό όσο και στη διεθνή σκακιέρα.