Μια νέα συζήτηση, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των προπαγανδιστών του «νέου κόσμου» που δημιουργήθηκε με την ανατροπή του σοσιαλισμού το 1989 - '90, αναμένεται να ξεκινήσει τις επόμενες μέρες. Αφορμή η δημοσίευση από το γερμανικό περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ» των πρακτικών των συνεδριάσεων στο Κρεμλίνο, υπό τη διεύθυνση του Γκορμπατσόφ, λίγο πριν ο τελευταίος βάλει την υπογραφή του στην πτώση της ΕΣΣΔ.

*

Πολλά θα ακουστούν για το «τι έγινε τότε». Ακόμα περισσότερα θα γραφτούν για την «προσφορά» του κατοπινού διαφημιστή της πίτσας «Χατ». Η στήλη δεν πρόκειται να διατυπώσει προσωπική γνώμη για το ρόλο του συγκεκριμένου κυρίου σε κείνα τα γεγονότα. Θα τον αφήσει να μιλήσει μόνος του.

Ιδού, λοιπόν, πώς μιλάει ο Γκορμπατσόφ για τον ρόλο του... Γκορμπατσόφ σε κείνες τις εξελίξεις. Τα χαρακτηριστικά αποσπάσματα είναι από την τοποθέτηση που έκανε ο ίδιος, το καλοκαίρι του 2000, μιλώντας στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο, στην Τουρκία. Ομιλία την οποία δημοσίευσε η εφημερίδα «Πράβντα Ποσί» στις 26 Ιούλη του 2000 και στην Ελλάδα αναδημοσίευσε ολόκληρη ο «Ρ» στις 8/10/2000.

Οι αναγνώστες μπορούν να εξάγουν μόνοι τους τα αναγκαία συμπεράσματα:

***

«Ο στόχος ολόκληρης της ζωής μου ήταν η εξολόθρευση του κομμουνισμού, αυτής της ανυπόφορης δικτατορίας κατά των ανθρώπων.

Η σύζυγός μου, που αναγνώρισε αυτήν την αναγκαιότητα, μάλιστα, πριν από μένα, με στήριξε με όλες τις δυνάμεις της σε αυτήν την προσπάθεια. Ακριβώς για να πετύχω αυτόν το σκοπό, χρησιμοποίησα τη θέση μου στο κόμμα και στη χώρα. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, η σύζυγός μου με ωθούσε να αναλάβω όλο και υψηλότερες θέσεις στη χώρα. Οταν γνωρίστηκα προσωπικά με τη Δύση, αντιλήφθηκα ότι δε θα έπρεπε να εγκαταλείψω το στόχο που είχα θέσει και ότι για να τον πετύχω έπρεπε να αντικαταστήσω ολόκληρη την ηγεσία του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής Ενωσης, καθώς και τις ηγεσίες σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες. Το ιδανικό μου, εκείνη την εποχή, ήταν ο δρόμος των σοσιαλδημοκρατικών χωρών (...)

Κατάφερα να βρω συναγωνιστές για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου. Μεταξύ αυτών, μία εξέχουσα θέση κατέλαβαν ο Α. Ν. Γιάκοβλεφ και ο Ε. Α. Σεβαρντνάτζε, των οποίων η συνεισφορά στην κοινή υπόθεση είναι ανεκτίμητη.

Η οικουμένη θα φαντάζει πολύ καλύτερη χωρίς τον κομμουνισμό. Μετά το έτος 2000 θα ξεκινήσει μία εποχή της ειρήνης και της γενικής άνθησης (...).

(...) κατάφερα να θέσω τέλος στον κομμουνισμό στην Ευρώπη. Βέβαια, θα πρέπει να καταργηθεί και στην Ασία, γιατί αποτελεί το κύριο εμπόδιο στο δρόμο της ανθρωπότητας στην επίτευξη των ιδανικών της ειρήνης και της ομόνοιας (...).

Η πορεία των λαών προς μία πραγματική ειρήνη είναι μακριά και δύσκολη, θα στεφθεί, όμως, οπωσδήποτε με επιτυχία. Γι' αυτόν το σκοπό θα πρέπει ολόκληρη η ανθρωπότητα να απελευθερωθεί από τον κομμουνισμό».