Οι ΗΠΑ στέλνουν ειδικούς από τον πόλεμο του Βιετνάμ για να εκπαιδεύσουν τους Βολιβιανούς στρατιώτες

4ο ΜΕΡΟΣ

Ο ταγματάρχης Ραλφ Ου. Σέλτον, γνωστός σαν Πάπι Σέλτον, επέστρεψε στη Βολιβία στις 23 Απρίλη του 1967, εντεταλμένος να διοικήσει τη σχολή των Πράσινων Μπερέδων, που βρισκόταν στο εργοστάσιο ζάχαρης "Λα Εσπεράνσα", στα περίχωρα της Σάντα Κρους. Ηρθε για να εκπαιδεύσει τους στρατιώτες με τις ίδιες εκείνες τεχνικές που είχαν χρησιμοποιήσει οι Βορειοαμερικανοί στο Βιετνάμ. Ο Σέλτον διοίκησε σχολές αυτού του είδους στη Δομινικανή Δημοκρατία και στο Λάος. Τον συνόδευε ο βοηθός του, ο λοχαγός Μάικλ Λιρόι, που μόλις είχε επιστρέψει από τη Σαϊγκόν.

Επίσης, έφτασαν στη Βολιβία οι λοχαγοί Εντμοντ Φρικ, Ουίλιαμ Τριμπλ, Μαργαρίτο Κρους και άλλοι σύμβουλοι με διάφορες ειδικότητες, όπως οι οπλισμός, επικοινωνίες, ιατρική, εκρηκτικά, κατασκοπία και πολιτική καθοδήγηση. Η σχολή αυτή εκπαίδευσε 650 στρατιώτες στις εφόδους κατά των ανταρτών.

Κατά τη διάρκεια των μαχών, στην πόλη Σάντα Κρους εξόπλισαν με πυροβόλα διάφορα βορειοαμερικανικά ελικόπτερα των 4 και 12 θέσεων, για να τα χρησιμοποιήσουν στην πολεμική σύγκρουση.

Μια νέα μάχη έγινε στις 8 του Μάη, όπου οι αντάρτες κατέλαβαν διάφορα όπλα του στρατού, που οι απώλειές του ήταν 10 αιχμάλωτοι, δύο τραυματίες και ένας νεκρός, ο υπολοχαγός Χένρι Λαρέδο, από τον οποίο κατέσχεσαν ένα ημερολόγιο εκστρατείας κι ένα γράμμα της γυναίκας του, στο οποίο του ζητούσε μαλλιά αντάρτη για να διακοσμήσει το σαλόνι του σπιτιού της.

Την επομένη, οι αντάρτες ελευθέρωσαν τους στρατιώτες, αφού περιποιήθηκαν τους τραυματίες και συνέχισαν την πορεία τους, ενώ η αεροπορία βομβάρδιζε όλη τη ζώνη.

Αυτή η νέα ήττα του στρατού και η φανερή ανικανότητά του δυσαρέστησαν τους Βορειοαμερικανούς συμβούλους, που έβαλαν το ζήτημα της αντικατάστασης του συνταγματάρχη Ουμπέρτο Ρότσα Ουρκιέτα από τη θέση του αρχηγού της 4ης Μεραρχίας στο Καμίρι.

Ενώ στη ζώνη των ανταρτών ο στρατός έχανε τη μια μάχη μετά την άλλη, στη Λα Πας ο Μπαριέντος διέταξε την άμεση σύλληψη βασικών στελεχών της Ομοσπονδίας των Εργαζομένων Μεταλλωρύχων της Βολιβίας και πολιτικών ηγετών της Αριστεράς, όπως του Χουάν Λετσίν Οκέντο, γενικού γραμματέα της ισχυρής Εργατικής Συνομοσπονδίας της Βολιβίας (COB) και κυριότερου ηγέτη του Επαναστατικού Κόμματος της Εθνικής Αριστεράς (PRIN). Ο Λετσίν, που βρισκόταν στη Χιλή, έδωσε εντολή στα μέλη του κόμματός του να ενταχθούν στους αντάρτες και να τους στηρίξουν. Εστειλε ένα μήνυμα στους εργαζόμενους της Βολιβίας όπου ανέφερε:

"Είμαστε και πάλι αποφασισμένοι, σε θέση μάχης, για την εργατική τάξη και την εθνική απελευθέρωση από τον ιμπεριαλιστικό ζυγό. Η μοναδική εναλλακτική λύση είναι να υπερασπίσουμε τη δημοκρατία με τ' όπλο στο χέρι των εργατών και των ανέργων. Οι αντάρτες μάχονται για την απελευθέρωση της πατρίδας από τον ολέθριο ζυγό των ξένων, που βρίσκονται στο κυβερνητικό μέγαρο και το Γενικό Επιτελείο του Μιραφλόρες".

Μετά απ' αυτό το μήνυμα κατευθύνθηκε στην Αρίκα, για να διασχίσει τα βολιβιανά σύνορα και να μπει παράνομα στη χώρα του. Φτάνοντας στο σημείο ελέγχου της Χιλής τον συνέλαβαν, τον ανέκριναν και τον μετέφεραν στην πρωτεύουσα, απ' όπου αναφέρθηκε ξανά στους αντάρτες, διακηρύσσοντας ότι αυτός ήταν ο μόνος δρόμος για να κατακτήσουν οι εργαζόμενοι την ελευθερία τους.

Απ' την άλλη μεριά, το PRIN έδωσε στη δημοσιότητα ένα έγγραφο υπογεγραμμένο από τους ηγέτες του, Λίδια Γκεϊλέρ Τεχάδα και Κάρλος Ντάσα, με σκοπό τη δημιουργία ενός μετώπου υποστήριξης στους αντάρτες, σαν τη μόνη διέξοδο για τη Βολιβία.

Ο Μπαριέντος απάντησε με περισσότερη βία και καταστολή. Οι κρατούμενοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που βρίσκονταν στα δάση της ανατολικής Βολιβίας, πρωταγωνιστούσαν σε δυναμικές διαμαρτυρίες, κατάγγελναν τα βασανιστήρια και την άσχημη συμπεριφορά που δέχονταν. Ο Μπαριέντος ήταν αποφασισμένος να εξαλείψει την αντιπολίτευση με κάθε τίμημα.

Μπροστά σ' αυτή την έντονη καταστολή και τη μαζική αποστολή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης των συνδικαλιστών και πολιτικών ηγετών, οι πανεπιστημιακοί φοιτητές έδειξαν άμεσα τη μαχητική τους αλληλεγγύη και σαν κίνηση δημόσιας υποστήριξης αποφάσισαν να πάει ο Ραμίρο Μπαρενετσέα, αντιπρόεδρος της Πανεπιστημιακής Συνομοσπονδίας της Βολιβίας, συνοδευόμενος από τον Ραούλ Ιμπάργεν και τον Οσβάλντο Τρίγο της Πανεπιστημιακής Ομοσπονδίας της Λα Πας, στο στρατόπεδο απομόνωσης, για να μεταφέρουν γράμματα, ειδήσεις και διάφορες παραγγελίες.

Οταν οι νεαροί έφτασαν στη Ριμπεράλτα, τελευταίο χωριό πριν από τις απομονωμένες περιοχές, οι στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες τους ανέκριναν. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν φυσικές φυλακές. Κανείς δεν μπορούσε να βγει. Η ζούγκλα τους εμπόδιζε. Γι' αυτό, οι μυστικές υπηρεσίες ήταν υποχρεωμένες να ελέγχουν μόνο τα αεροδρόμια ή τους διαδρόμους προσγείωσης. Τα φοιτητικά στελέχη ήξεραν ότι υπήρχαν κι άλλα κέντρα εξορίας στη ζούγκλα, που είχαν ονόματα πόλεων ή χωριών, ένα παράδοξο φαινόμενο σ' αυτές τις σκοτεινές, ακατοίκητες και απομακρυσμένες περιοχές. Η φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης περιγράφεται σε αρκετά χρονικά δημοσιογράφων της εποχής. Πολλά απ' αυτά έχουν συγκεντρωθεί στο βιβλίο με τον τίτλο "Αλτο Μαδίδι".

Οι νεαροί φοιτητές γνώριζαν επίσης την ύπαρξη μιας μυστικής βορειοαμερικανικής βάσης με διαδρόμους προσγείωσης. Σύμφωνα με τους κατοίκους της Ριμπεράλτα, τις νύχτες ακούγονταν θόρυβοι από την πτήση αεροσκαφών. Κάποιες πηγές σημείωναν ότι επρόκειτο για βάση ραδιοηλεκτρονικών επικοινωνιών, που κατασκόπευαν τους αντάρτες. Ο δημοσιογράφος Αντριου Σεντ Τζορτζ - επιβεβαιωμένα πράκτορας της CIA - αποκάλυψε ότι οι Βορειοαμερικανοί ακολουθούσαν την πορεία των ανταρτών με μηχανήματα και "έξυπνα" όργανα, που ανίχνευαν την ανθρώπινη θερμοκρασία και τον καπνό όταν μαγείρευαν οι αντάρτες. Αργότερα έγινε γνωστό ότι η μέθοδος αυτή είχε χρησιμοποιηθεί στο Βιετνάμ.

Αλλες πηγές εκτιμούν ότι η CIA εξασφάλισε την πληροφορία ότι οι αντάρτες σχεδίαζαν να κάνουν επιχειρήσεις σ' εκείνη τη ζώνη και άρχισαν να παίρνουν μέτρα. Φοβόντουσαν ότι οι ομάδες ιθαγενών θα εξεγείρονταν, γιατί ήδη είχαν παρουσιαστεί τέτοιου είδους συμπτώματα. Στο χωριό Ασενσιόν ντε Γκουαράγιος, ο ηγέτης της κοινότητας αυτής, Σαλβαδόρ Ιραϊπί, επιτέθηκε με τους άντρες του στα γραφεία της Διεύθυνσης Ανακρίσεων Αδικημάτων (DIC) και της αστυνομίας.

ΑΥΡΙΟ ΤΟ 5ο ΜΕΡΟΣ