Με αφορμή πρόσφατο δημοσίευμα στο "Κυριακάτικο Βήμα", που έφερε τον τίτλο "Ο Λένιν δε ζει", με στοιχεία από το βιβλίο του Αμερικανού Ρίτσαρντ Πάιπς ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΡΛΑΠΑΝΟΣ από το Μεταξοχώρι Αγιάς Λάρισας, θέλοντας να συμβάλλει στην αντικειμενική κρίση του κειμένου, παραθέτει στοιχεία για το "ποιος είναι" ο συγγραφέας του βιβλίου, και αντιπαραθέτει τις δικές του απόψεις.

"Ο Ρίτσαρντ Πάιπς, ομότιμος καθηγητής της ρωσικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Χάρβαντ, είναι ο διευθυντής του γραφείου Ανατολικής Ευρώπης και Σοβιετικής Ενωσης του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας (NSC), παράρτημα της οποίας είναι η διαβόητη ΣΙΑ που καθοδηγείται από τους μεγιστάνες Ροκφέλερ και σία. Πρέπει να σημειωθεί, πως καμιά κυβέρνηση, κανένας πολιτικός, ακόμα και ο διεθνής χωροφύλακας του ιμπεριαλισμού Τσόρτσιλ, δεν τόλμησαν να συκοφαντήσουν τον Λένιν, όπως ο καθηγητής του χαλκείου Χάρβαρντ. ". Και σημειώνει ο επιστολογράφος στη συνέχεια τα σημεία εκείνα του βιβλίου που είναι σε βάρος του Λένιν.

"Υποστηρίζεται από τον Πάιπς, πως "η συνδιάσκεψη της Γένοβας, που συγκλήθηκε από τους Δυτικούς στις αρχές του 1923, τορπιλίστηκε από τον Λένιν, γιατί έκανε ξεχωριστή ειρήνη με τη Γερμανία". Ομως ο πραγματικός τορπιλισμός έγινε από τις αντιθέσεις των Δυτικών για τις σφαίρες επιρροής μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αναφέρει, επίσης, πως ο Λένιν "δεν αγαπούσε τους Ρώσους και γενικά ήταν μισάνθρωπος". Μα η επανάσταση έγινε για μια καινούρια κοινωνία απαλλαγμένη από τη φτώχεια, αγραμματοσύνη και μιζέρια.

Και παρακάτω πως: "ο Λένιν ήταν σπάταλος στο χρήμα και ότι δεν είχε ενδοιασμούς να το δέχεται". Ο Λένιν, βέβαια, το δεχόταν για να ανορθώσει την κατεστραμμένη Ρωσία. Οσα για την κληρονομιά του αυτή ήταν μια χλαίνη και μια τραγιάσκα, όπως μας δείχνουν οι φωτογραφίες.

Αναφερόμενος, ο συγγραφέας, στη "σκληρότητα της σοβιετικής εξουσίας έναντι των κολάκων (πλούσιο στρώμα στο χωριό)", δεν αναφέρει ότι ήταν το στήριγμα του τσάρου και σαν τέτοιο την Οχτωβριανή Επανάσταση την πολεμούσε θανάσιμα, με σαμποτάζ και δολοφονίες στελεχών κλπ., κλπ.

Τέλος, ότι ο "Λένιν οργάνωσε πολιτική επίθεση ενάντια στην ορθόδοξη εκκλησία". Ενώ η αλήθεια είναι ότι η σοβιετική εξουσία ψήφισε νόμο για τον χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, την ανεξιθρησκία και τη δήμευση της τεράστιας περιουσίας που λυμαίνονταν οι δεσποτάδες.

Συμπέρασμα: Η προσπάθεια του Ρ. Πάιπς, στρέφεται κυρίως ενάντια στη Μαρξιστική, Λενινιστική, Σταλινική θεωρία, που ενάμιση περίπου αιώνα από τη διαμόρφωσή της δέχτηκε πολλά χτυπήματα, πέρασε πολλές δοκιμασίες και άντεξε, γιατί οι λαοί όλου του κόσμου τη βλέπουν σαν ελπιδοφόρα εναλλακτική λύση για απαλλαγή από τα δεσμά του καπιταλισμού και όπως είναι νομοτελειακό, όλα έρχονται και παρέρχονται, οι λαοί μένουν και αυτοί θα νικήσουν.

Από τον σ. ΒΑΣΟ ΓΕΩΡΓΙΟΥ,πήραμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω γράμμα."Διάβασα στο "Ριζοσπάστη" (25-1-97) να γράφεται: " Η χώρα μας είχε την τιμή να εκπροσωπηθεί στη σύσκεψη αυτή - δηλαδή του Βρότσλαβ - από τον καθηγητή Πέτρο Κόκκαλη, την συγγραφέα Ελλη Αλεξίου και την Ρούλα Κουκούλου". Αυτό δεν είναι σωστό. Οι δυο συντρόφισσες που αναφέρετε δεν πήραν μέρος στη σύσκεψη του Βρότσλαβ (παλιού γερμανικού Μπρεσλάου) το 1948, αλλά σε άλλη Διάσκεψη που έγινε αργότερα, σε κάνα χρόνο, στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ειρήνης.

Στη Διάσκεψη του Βρότσλαβ, αντιπροσώπευσαν τη δημοκρατική Ελλάδα οι Πέτρος Κόκκαλης και Βάσος Γεωργίου.

Γράφω σχετικά γι' αυτό, στο δεύτερο τόμο του βιβλίου μου "Η ΖΩΗ ΜΟΥ" σελ. 576".. Η πρώτη επίσκεψη στην Πολωνία του Π. Κόκκαλη έγινε για τη διεθνή Διάσκεψη των διανοουμένων, με σκοπό την υπογραφή της έκκλησης της Στοκχόλμης. Πήγαμε οι δυο μας αντιπρόσωποι της Δημοκρατικής Ελλάδος σ' αυτή τη διάσκεψη, που συνήλθε στην πόλη Βρότσλαβ.

Ο Ζολιό Κιουρί (βραβείο Νόμπελ 1935) έκανε μια θαυμάσια εισήγηση με επιστημονική θεμελίωση κι αποκαλυπτικά στοιχεία για τον κίνδυνο ατομικού πολέμου και την ανάγκη να στρατευτούν και να δράσουν σ' ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακαδιανοούμενοι, επιστήμονες, συγγραφείς, καλλιτέχνες".

Αυτά για την ιστορική αλήθεια. Και εννοείται δε γράφεται και δε στέλνεται τούτο το γράμμα μόνο για κάποια επανόρθωση, αλλά και για την υπόμνηση των αληθινών περιστατικών, που πρέπει να καταγράφονται σωστά, κι από το κίνημα ειρήνης, κι από τις προοδευτικές εφημερίδες, κι από τους αναγνώστες.