Το θέμα της πραγματικής ανάπτυξης της περιοχής της Θράκης, τους στόχους που αυτή πρέπει να θέτει, το ρόλο της ΕΕ σ' αυτή την προοπτική και την ανάγκη ρήξεων με τις Βρυξέλλες, φέρνει στο προσκήνιο η ΝΕ Ροδόπης του Κόμματος με αφορμή πρόσφατες πανθρακικές συσκέψεις.

Στην ανακοίνωση ανάμεσα στ' άλλα σημειώνεται:

"Μέσα σε πέντε μέρες, πρόσφατα, έγιναν δυο πανθρακικές συσκέψεις στην Κομοτηνή με πρωτοβουλία των τοπικών φορέων βιομηχάνων, βιοτεχνών, στις οποίες πήραν μέρος όλοι οι φορείς της Θράκης.

Το κοινό χαρακτηριστικό των τοποθετήσεων και των ψηφισμάτων ήταν η αγωνία για το μέλλον της βιομηχανίας - βιοτεχνίας της Θράκης.

Το Σάββατο 29.3.97 με ψήφισμά τους ζητούσαν από την πολιτεία να μην καταργήσει τα κίνητρα του ν.1892 (κύρια την επιδότηση εργασίας) και την Τετάρτη 2.4.97 ζητούσαν από την κυβέρνηση να πιέσει την ΕΕ και να μην ισχύσει για τη Θράκη η απόφαση της ΕΕ (94/174/23.3.94) με την οποία απαγορεύεται και περιορίζεται η κρατική ενίσχυση για επενδύσεις, στον τομέα της μεταποίησης και εμπορίας γεωργικών προϊόντων.

Σε καμία από τις δυο συσκέψεις δεν ακούστηκε η παραμικρή κουβέντα ενάντια στην πολιτική της ΕΕ, όπως εκφράζεται ιδιαίτερα με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που είναι η βασική υπεύθυνη για τη σύγχρονη άσχημη εξέλιξη της βιομηχανίας- βιοτεχνίας της χώρας μας.

Επόμενο είναι να μη διεκδικούν ανατροπή αυτής της πολιτικής ή τουλάχιστον εφαρμογή της, με σεβασμό στα συμφέροντα της χώρας μας. Το μόνο που ζητάνε είναι να εξαιρεθεί η Θράκη από τις οδηγίες της ΕΕ και να συνεχίζει να στηρίζει ο κρατικός προϋπολογισμός, τη λειτουργία των βιομηχανιών - βιοτεχνιών τους, μέσα από διάφορες επιδοτήσεις.

Ομως τέτοια αιτήματα δεν έχουν τύχη, αν δε συνοδεύονται από θέσεις ρήξης με την πολιτική της ΕΕ. Ο λόγος είναι απλός. Η βασική αρχή της πολιτικής της ΕΕ που την επέβαλαν οι πολυεθνικές, μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, είναι η ελευθερία στον ανταγωνισμό. Με απλά λόγια αυτό σημαίνει, να αφεθεί ελεύθερα να κυριαρχήσει ο ισχυρός. Δηλαδή οι πολυεθνικές. Στη βάση αυτής της λογικής, η ΕΕ καταργεί σιγά σιγά τις επιδοτήσεις παντού. Αυτό εφαρμόζει κι η ελληνική κυβέρνηση.

Δεύτερον, η ΕΕ όταν κάνει εξαιρέσεις από την εφαρμογή κάποιων οδηγιών και το κάνει όταν δέχεται ισχυρές πιέσεις, τις κάνει σε επίπεδο χώρας κι όχι περιοχής μιας χώρας.

Τρίτον, δεν πάει πολύς καιρός που οι αγρότες ζητούσαν στήριξη του εισοδήματός τους από τον κρατικό προϋπολογισμό κι οι ηγεσίες των παραπάνω φορέων, τούς κατηγορούσαν και ζητούσαν από την κυβέρνηση κατασταλτικά μέτρα σε βάρος τους.

Τέλος, δεν έχουν τύχη τα αιτήματά τους, γιατί ζητάνε συμπαράσταση από εκείνους που τούς σκάβουν το λάκκο, δηλαδή από τους θερμούς υποστηρικτές της πολιτικής της ΕΕ και τους μεγαλοβιομήχανους, μεγαλέμπορους που έχουν κάθε συμφέρον από την καταστροφή των μικρομεσαίων, όπως είναι οι περισσότεροι βιομήχανοι, βιοτέχνες στη Θράκη.

Οι τοποθετήσεις που ακούστηκαν από τους πολιτικούς υποστηρικτές της πολιτικής της ΕΕ και από τους εκπροσώπους των μεγαλοβιομηχάνων, μεγαλεμπόρων, ήταν ξεκάθαρες:

"Το παν είναι ο ανταγωνισμός. Ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει από τη μέση. Σ' αυτή τη βάση έχει νόημα η συζήτηση. Ολα τα άλλα να τα ξεχάσετε. Στη βαλκανική αγορά δεν μπορούμε να μπούμε όλοι".

Το συμπέρασμα και από αυτές τις πρόσφατες συζητήσεις είναι ότι:

• Εγινε πια φανερό και στη Θράκη, ότι μια σειρά μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα σαρωθούν από τη λογική του ανταγωνισμού, με το κράτος στο ρόλο του Πόντιου Πιλάτου να αποσύρει την όποια στήριξη έδινε, αφήνοντας έτσι τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις βορά στις πολυεθνικές.
• Οπως δε έχουμε υπογραμμίσει και άλλη φορά, δεν είναι μόνο οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά γενικά το μικρομεσαίο νοικοκυριό, στην πόλη και στο χωριό, που χτυπιέται σήμερα άμεσα από την πολιτική του ελεύθερου υποτίθεται ανταγωνισμού, που οι πολυεθνικές την επέβαλαν με υπερεθνικό νόμο (Συνθήκη Μάαστριχτ) τον οποίο οι κυβερνήσεις της χώρας μας εφαρμόζουν με θρησκευτική ευλάβεια.
• Το ΚΚΕ με το 15ο Συνέδριό του έδειξε το δρόμο της διεξόδου:

Το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο,που συσπειρώνει εκείνες τις δυνάμεις που θίγονται άμεσα ή έμμεσα από τις επιλογές των πολυεθνικών, όπως είναι η Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Μέτωπο που έχει στόχο την ανάπτυξη προς όφελος των εργαζομένων, με σεβασμό στο περιβάλλον και με μοχλό ένα εκσυγχρονισμένο εκδημοκρατισμένο δημόσιο τομέα, με κεντρικό σχεδιασμό, όπου ο ορυκτός πλούτος, η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, η βαριά βιομηχανία, η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική πρόνοια, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, θα ανήκουν στο δημόσιο τομέα, όπου οι οικονομικές και πολιτιστικές σχέσεις με τις άλλες χώρες, κύρια τις γειτονικές, θα ρυθμίζονται με βάση το αμοιβαίο όφελος και το σεβασμό της κυριαρχίας της μιας από την άλλη.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, θα μπορεί να αναπτύξει δραστηριότητα σε διάφορους τομείς, το επιχειρηματικό κεφάλαιο.

Οσο γρηγορότερα γίνει αυτό συνείδηση, τόσο μικρότερο θα είναι το κόστος στην εθνική, στην τοπική οικονομία, στο μικρομεσαίο νοικοκυριό, στη μικρομεσαία επιχείρηση, στην κοινωνία γενικότερα".