Καλά μας οδηγούν

1. Η αντίληψη τέσσερα ή πέντε κόμματα δύο πολιτικές, που διαπερνά με τη μορφή συνθήματος την πολιτική μας πρακτική τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει στόχος - όχι λίγες φορές - από τα προπαγανδιστικά πυρά του ταξικού αντίπαλου. Οι κάθε λογής κουκουεδολόγοι - πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές στα ΜΜΕ - πατούν και σ' αυτήν για να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους και να εκφράσουν την απογοήτευσή τους για τη μοναχική πορεία που ακολουθεί το κόμμα μας, για τον απομονωτισμό και την απομάκρυνσή του από το πολιτικό γίγνεσθαι που με μαθηματική ακρίβεια δήθεν οδηγείται.

Τι είναι, όμως, αυτό που πραγματικά τους πονά;

Είναι το γεγονός ότι αυτή η αντίληψη είναι σε θέση να αποκαλύψει απλά και παραστατικά στον κάθε εργαζόμενο την ευθύνη όλων των κομμάτων του λεγόμενου πολύχρωμου δικομματισμού - είτε πρόκειται για κόμματα εξουσίας είτε για δορυφόρους τους - για την αντιλαϊκή πολιτική που χρόνια τώρα, αλλά και σήμερα, ακολουθείται και που ο λαός μας τη νιώθει βαθιά στο πετσί του.Είναι το γεγονός ότι αυτή η αντίληψη είναι σε θέση - σε συνδυασμό με την ανάπτυξη αγώνων - να αντιπαλέψει τη συμφέρουσα για τα σχέδια της άρχουσας τάξης λογική τού όλοι τους είναι ίδιοι και να κερδίσει συνειδήσεις με την πλευρά της πάλης για την υλοποίηση μιας ριζικά αντίθετης πολιτικής.

Είναι το γεγονός ότι αρνείται να εξαγνίσει τις πολιτικές και τις πρακτικές κάποιων αυτοονομαζόμενων σοσιαλιστικών ή και αριστερών κομμάτων, αποκαλύπτοντας ότι και οι άμεσοι και οι μακροπρόθεσμοι τακτικοί και στρατηγικοί τους στόχοι υπηρετούν - ίσως με διαφορετικό, πιο εύπεπτο τρόπο, αλλά πάντως υπηρετούν - τα συμφέροντα της αστικής τάξης, φροντίζουν για τη μακροημέρευση του καπιταλισμού.

Μακριά, φυσικά, από μας η εκτίμηση ότι δεν έχουμε πολλά ακόμη να κάνουμε, για να αξιοποιούμε δημιουργικά, σε κάθε χώρο, τα πλεονεκτήματα που μας δίνει αυτή η αντίληψη. Πως δε χρειάζεται να σκύψουμε πολύ περισσότερο στο πρόβλημα που λέγεται βάση, ψηφοφόροι και οπαδοί των άλλων κομμάτων, να το μελετάμε πολύ συγκεκριμένα και πέρα από υποκειμενισμούς και προσωπικές αντιδικίες, να έχουμε μόνιμα στο κέντρο της προσοχής μας, αλλά και των σχεδιασμών μας την ανάγκη διαφοροποίησης της ταξικής τους συνείδησης. Χωρίς να τους αθωώνουμε για τις ευθύνες που τους αναλογούν ως μέλη - ψηφοφόρους κομμάτων που ακολουθούν βαθιά αντιλαϊκή πολιτική, χωρίς όμως και να τους χρεώνουμε τις ευθύνες των ηγεσιών τους, που είναι σαφώς άλλης ποιότητας και δεν τους ανήκουν.

Χωρίζοντας, λοιπόν, τις ευθύνες της ηγεσίας από αυτές της βάσης των άλλων κομμάτων, επικεντρώνουμε όλη την προσπάθειά μας στην πολιτική διαφοροποίηση αυτής της βάσης, μια που αυτή είναι που μας ενδιαφέρει, μ' αυτήν θα πάμε στους διεκδικητικούς αγώνες σήμερα, στο αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο αύριο, στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού μεθαύριο. Ομως σ' αυτή μας την προσπάθεια ένα ζήτημα πρέπει να έχουμε καθαρό: Οσο και αν πορευόμαστε σε κοινούς αγώνες, όσο και αν συζητάμε ή κάνουμε παρέα με τα μέλη και τους οπαδούς των άλλων κομμάτων, δεν πρόκειται να πετύχουμε ριζική μεταστροφή της πολιτικής τους συνείδησης, αν ταυτόχρονα και σε κάθε ευκαιρία δεν αποδείχνουμε με κατανοητό και πειστικό τρόπο τις ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας του κόμματός τους, τους βαθύτερους λόγους που η ηγεσία αυτή ακολουθεί τέτοια, ενάντια στα συμφέροντά τους πολιτική και την ουσιαστική και στην πράξη σύμπλευσή της με τις ηγεσίες των άλλων κομμάτων του πολύχρωμου δικομματισμού. Αν στο όνομα πιο εύκολης εξεύρεσης συζητητών διαφοροποιήσουμε ή ελαχιστοποιήσουμε την κριτική μας προς τις ηγεσίες άλλων κομμάτων, τότε σπέρνουμε αυταπάτες για τη φύση, τις προθέσεις και τους στόχους αυτών των ηγεσιών, ουσιαστικά υπονομεύουμε κάθε προσπάθεια ριζικής πολιτικής διαφοροποίησης. Θα έχουμε πολλούς μόνιμους συζητητές που θα συνεχίζουν όμως εσαεί να ψηφίζουν, έστω και κριτικά, το κόμμα τους και να απέχουν από αντιμονοπωλιακούς, αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες.

2. Σωστά αναφέρεται στη Θέση 36 του Σχεδίου Προγράμματος ότι το κράτος, που θα εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα, όταν η εργατική τάξη πάρει την εξουσία θα είναι η δικτατορία του προλεταριάτου. Με ό,τι αυτός ο όρος μπορεί να σημαίνει, με ό,τι εκφράζει. Πρόκειται για επιστημονικό - ταυτόχρονα όμως και πολιτικό - όρο και έτσι ακριβώς πρέπει να αντιμετωπίζεται από το Κόμμα μας.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό στην προπαγάνδα μας για την αναγκαιότητά της να προβάλλουμε ταυτόχρονα και τις δυο πολύ σημαντικές αποστολές, τις οποίες η δικτατορία του προλεταριάτου αναλαβαίνει να φέρει σε πέρας: Να διαμορφώσει συνθήκες και προϋποθέσεις ολόπλευρης συμμετοχής της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων στη διαδικασία της διαμόρφωσης και της λήψης των αποφάσεων - και εδώ δίκαια μιλάμε για χίλιες φορές ποιοτικά ανώτερη δημοκρατία από την καλύτερη αστική δημοκρατία που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα - και ταυτόχρονα να τσακίσει τα υπολείμματα της ηττημένης αστικής τάξης, οικονομικά, πολιτικά, οργανωτικά - και εδώ επίσης δίκαια μιλάμε για δικτατορία επί της αστικής τάξης. Και με τις δυο αυτές λειτουργίες της η δικτατορία του προλεταριάτου στεριώνει την εξουσία της εργατικής τάξης. Και με τις δυο, ταυτόχρονα, λειτουργίες της δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την παραπέρα οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Η προπαγάνδιση και των δύο αυτών λειτουργιών είναι απαραίτητη, για να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι, γιατί η σημερινή λεγόμενη δημοκρατία είναι στην ουσία της δικτατορία της αστικής τάξης επί των εργαζομένων, γιατί οι κλασικοί χρησιμοποίησαν τη λέξη δικτατορία, για να χαρακτηρίσουν το κράτος που έπρεπε το προλεταριάτο να εγκαθιδρύσει, γιατί ο όρος είναι επιστημονικός. Φυσικά, η λέξη δικτατορία είναι φορτισμένη αρνητικά. Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να μας ξενίζει. Ολόκληρη η πολύ πλούσια γκάμα της πολιτικής ορολογίας, όπως π. χ. κοινωνική συμφωνία, κοινωνικός διάλογος, δικομματισμός, εκσυγχρονισμός, νεοφιλελευθερισμός, κομμουνισμός, κομμουνιστικό κόμμα, προλεταριακός διεθνισμός, ταξική πάλη, σοσιαλισμός, δικτατορία του προλεταριάτου, ιμπεριαλισμός και εκατοντάδες άλλοι όροι, είναι σε διαρκή διαδικασία φόρτισης, θετικής ή αρνητικής. Φροντίζουν γι' αυτήν και η αστική και η εργατική τάξη, μια που όλοι αυτοί οι όροι αποτελούν μόνιμα πεδία αδιάκοπης ιδεολογικής διαπάλης. Γίνεται εύκολα φανερή η σημασία που έχει η επικράτηση της μιας ή της άλλης ιδεολογίας στη φόρτιση αυτών των όρων για τη διαμόρφωση του υποκειμενικού παράγοντα.

Στόχοι, οράματα, πρακτικές διαδικασίες, πολιτικές που εκφράζονται επιστημονικά με αυτούς τους όρους, λαμπρύνονται και αμαυρώνονται αντίστοιχα και δημιουργείται έτσι ανάλογο κλίμα - θετικό ή αρνητικό - που διευκολύνει ή δυσκολεύει το έργο της πολιτικής πρωτοπορίας, αλλά και του μαζικού κινήματος.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι έργο του κομμουνιστικού κόμματος είναι να παίρνει όλα εκείνα τα μέτρα, για να αλλάξει τη φόρτιση σε όσους όρους η αστική ιδεολογία έχει καταφέρει να επιβάλει τη δική της και όχι να εγκαταλείπει αυτούς τους όρους, στο όνομα των όποιων δυσκολιών εμφανίζει ένας τέτοιος στόχος. Αυτό πρακτικά σημαίνει - πέρα από τα άλλα - συνεχή, επίμονη προπαγάνδιση της επιστημονικότητας αυτών των όρων, της αλήθειας που βρίσκεται στο περιεχόμενό τους, αλλά και συνεχή, επίμονη αποκάλυψη της συσκότισης ή της διαστρέβλωσης του περιεχομένου που επιχειρεί ο ταξικός αντίπαλος και των λόγων για τους οποίους επιχειρεί κάτι τέτοιο.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πολιτική ορολογία ήταν πάντα και παραμένει στοιχείο αναπόσπαστο της κάθε ιδεολογίας και η δική μας ιδεολογία, η ιδεολογία του επιστημονικού σοσιαλισμού, μόνο επιστημονική ορολογία τής επιτρέπει να φέρει. Αντίθετα, η απεμπόληση επιστημονικών όρων από τα κείμενά μας ανοίγει επικίνδυνους δρόμους που ενδέχεται να υπονομεύουν την επιστημονικότητα της ίδιας της θεωρίας μας.

Το 15ο Συνέδριο θα μείνει στην ιστορία ως το πρώτο συνέδριο που πραγματοποιεί το Κόμμα μας σε μια Ευρώπη απ' άκρου σ' άκρον καπιταλιστική.Πολλές και μεγάλες οι δυσκολίες που έχουμε μπροστά μας, πλούσιες όμως, πλουσιότερες παρά ποτέ οι εμπειρίες μας. Μακρύς και δύσβατος ο δρόμος που ξανοίγεται μπροστά μας, φωτισμένος όμως από την αστείρευτη πηγή φωτός που λέγεται σοσιαλιστικό όραμα.

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, την εκτίμηση ότι τα ντοκουμέντα που η Κεντρική Επιτροπή έδωσε στη δημοσιότητα για τον προσυνεδριακό διάλογο, καλά μας οδηγούν.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

ΚΟΒ Ριζοσπάστη

Ενότητα στη δράση των εργαζομένων

- Σε μια δύσκολη περίοδο για το κομμουνιστικό κίνημα και την ανθρωπότητα, σε συνθήκες έντονης διεθνοποίησης, καλούμαστε να καθορίσουμε τον πιο ρεαλιστικά πραγματοποιήσιμο δρόμο για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, να πούμε τη γνώμη για τα Ντοκουμέντα που η ΚΕ του ΚΚΕ έδωσε στη δημοσιότητα.

Ορισμένες γενικές σκέψεις:

1. Θα μπορούσε να γίνει πανελλαδικό αχτίφ, μία πρώτη συζήτηση στο Κόμμα, να πουν τη γνώμη, την άποψή τους, σύντροφοι και οπαδοί και φίλοι του Κόμματος, πριν δημοσιευτούν οι απόψεις της ΚΕ του Κόμματος.

2. Ο τρόπος ανάλυσης των Ντοκουμέντων θα έπρεπε να γίνει με διαφορετικό τρόπο. Οι διαδικασίες να είναι πιο χαλαρές, να γίνει προσπάθεια για ανοιχτές συζητήσεις μ' όσο το δυνατόν πλατύτερο κόσμο. Τα στελέχη του Κόμματος ν' ακούν, να αφουγκράζονται τους συντρόφους και οπαδούς και φίλους του Κόμματος κι όχι να προσπαθούν να πείσουν για τις απόψεις των Ντοκουμέντων. Εξάλλου τα τρία κείμενα είναι προτεινόμενα και όχι τετελεσμένα. Γι' αυτό το λόγο γίνεται και ο διάλογος κι όχι μόνο για να γίνει. Σωστά;

Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις θα πρέπει να είναι τεκμηριωμένες επιστημονικά, να βασίζονται επάνω στη Μ-Λ σκέψη και να μην είναι υποκειμενικές και να χαρακτηρίζουν τους συντρόφους σαν άτομα. Είναι γεγονός ότι έτσι απαντάνε πολλές φορές σε συντρόφους που έχουν άλλη άποψη.

3. Πολλά σημεία πρέπει κατά τη γνώμη μου ν' αλλάξουν, να ιδωθούν με διαφορετικό πρίσμα. Χρειάζεται ανανέωση τρόπου σκέψης και δράση, γιατί το απαιτούν οι συνθήκες, τόσο οι εθνικές όσο και οι παγκόσμιες. Η εμπειρία να μας διδάσκει και όχι να μας πεισμώνει.

Ετσι επιβεβαιώνεται και η διαλεχτική στη σκέψη των κομμουνιστών.

Τώρα, σύντροφοι συγκεκριμένα. Θα αρχίσω από το Καταστατικό του Κόμματος, το εργαλείο δηλαδή που καθορίζει το χαρακτήρα του Κόμματος και τον τρόπο λειτουργίας του, έτσι ώστε να μπορέσει να φέρει το Κόμμα σε πέρας την αποστολή του, τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και κύρια να πείσει, να συμβάλει ώστε να ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλαδή ο γίγαντας λαός.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Πιστεύω ότι το Καταστατικό δεν μπορεί να πείσει γι' αυτό που προανέφερα. Αντί να πάει μπροστά, πηγαίνει πίσω. Δε διδάσκεται, δε λαμβάνει υπόψη εμπειρίες γεγονότων πρόσφατων.

1. Καταργεί τις θητείες στα όργανα, άρα επιβάλλει τη μονιμότητα των ανωτέρων στελεχών, τη δημιουργία κάστας, την επιβολή της καθοδήγησης στη βάση, την αποφασιστική από τα πάνω παρέμβαση της καθοδήγησης. Ανάγει την καθοδήγηση σε σωτήρα κτλ., ενώ το πρόσφατο παράδειγμα των ανατολικών χωρών και του δικού μας Κόμματος (κρίση '90-'91), το αντίθετο δείχνουν. Μόνο θεωρητικά αναφέρει ότι τα στελέχη πρέπει να ανανεώνονται και από φραστικά πρέπει να έχουμε χορτάσει.

2. Καταργεί τις ποσοστώσεις για τις γυναίκες και ενώ δέχεται στο Σχέδιο Δράσης της ΚΕ ότι η ΚΕ είχε βασική αδυναμία στην ανάδειξη γυναικείων στελεχών και της γυναικείας δουλιάς, στη μη συμμετοχή των γυναικών στα όργανα και δεν τη διασφαλίζει πραγματικά με μέτρα, όπως η ποσόστωση, που βέβαια δεν είναι η πανάκεια. Και εδώ όσες συντρόφισσες ντρέπονται για την ποσόστωση, θα μου επιτρέψουν να έχω εγώ τη χειραφετημένη γυναίκα, μάνα 4 παιδιών και με 2 δουλιές υπεύθυνες, να μην ντρέπομαι καθόλου για την ποσόστωση, αλλά να ντρέπομαι για την ανδροκρατούμενη κοινωνία, για την ανδροκρατούμενη Βουλή, για την ανδροκρατούμενη οικογένεια, για τα ανδροκρατούμενα κόμματα, για το ανδροκρατούμενο ΚΚΕ, για την ανδροκρατούμενη Κοινοβουλευτική του Ομάδα και μη μου πείτε πως δεν υπάρχουν άξιες συντρόφισσες που μπορούν να εκλεγούν βουλευτές, δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, πως δεν υπάρχουν άξιες συντρόφισσες που και με την ποσόστωση που διασφαλίζει τη συμμετοχή τους στα όργανα, θα μπορούσαν να βρίσκονται σε καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος. Και ακόμα, τι να πει κανείς που το μισό ΠΓ είναι στη Βουλή σαν βουλευτές; Τι να πει κανείς για τις συντρόφισσες που είναι κλεισμένες στο σπίτι από τους συντρόφους συζύγους τους;

3. Καταργεί την επιλογή των αναπληρωματικών μελών στα μεσαία όργανα και ορίζει τις προσλήψεις. Μόνο είναι περισσότερο άμεσο και δημοκρατικό; Ο εκλεγμένος έστω και με λιγότερες ψήφους και ο οποίος υποδείχτηκε σαν άξιος, να μπει στο ψηφοδέλτιο από τον διορισμένο από το ανώτερο όργανο;

Και γιατί, σύντροφοι; Ποιος έδωσε το δικαίωμα στην καθοδήγηση του Κόμματος να θεωρεί εαυτόν αλάθητο, υπεράνω όλων, κριτή και μη κρινόμενο, όταν η εμπειρία βοά περί του αντιθέτου;

Μ' αυτό λοιπόν τον τρόπο σκέψης, που διαφαίνεται στο Καταστατικό, είναι φανερό ότι η Εκθεση Δράσης της ΚΕ είναι υποκειμενική, διόλου αντικειμενική, αυθαίρετη, δίχως ν' ακούσει πρώτα τη βάση στην εκτίμησή της γι' αυτή τη δράση, εύκολα προσπερνά λάθη που έγιναν σε πολιτικές θέσεις, π. χ. για βουλευτικές, για δημοτικές εκλογές, για τη δράση στο μαζικό κίνημα. Διακατέχεται από το σύνδρομο του πολύξερου, αλάνθαστου, από εγωισμό. Ουδόλως ακουμπά τα πραγματικά προβλήματα λειτουργίας της ΚΟΒ, τις δυσκολίες που συναντάμε όλοι εμείς οι απλοί σύντροφοι της βάσης του Κόμματος στην καθημερινή μας δράση, εργασία και οικογενειακή ζωή. Μας βομβαρδίζει με ηχητικά ωραίες λέξεις για τον προορισμό της εργατικής τάξης, τη θεοποιεί, θαρρείς και η μοίρα τής έταξε το ρόλο της πρωτοπορίας και όχι η ίδια η πραγματικότητα, οι παραγωγικές σχέσεις στον καπιταλισμό, η βασική του αντίθεση. Μ' αυτό γεννά εγωισμό στην εργατική τάξη και κάνει όλους εμάς, τους άλλους συντρόφους, που δεν είμαστε εργατική τάξη, να νιώθουμε ενοχές που σπουδάσαμε και γίναμε "αντίδραση", κατά τη λογική της ΚΕ, και ακόμα οδηγεί συντρόφους της διανόησης να καταφέρονται ενάντια στο στρώμα που ανήκουν, να το χαρακτηρίζουν αντίδραση, άτιμο, χωρίς φραγμούς κτλ. Πράγματα, σύντροφοι, τραγικά που ουδόλως από την πλειοψηφία της ΚΕ, απ' ό,τι είδα στα Ντοκουμέντα, έχουν εκδοθεί. Και ρωτώ: Πόσα μέλη του ΠΓ είναι εργάτες με 10 συνεχή χρόνια στην παραγωγή τα τελευταία χρόνια; Πόσα μέλη της ΚΕ είναι στην εργατική τάξη; Κανένα τέτοιο στοιχείο δε δίνεται, παρά φιλολογία ακατάσχετη περί εργατικής τάξης, θαρρείς κι όλοι όσοι είμαστε μέλη του ΚΚΕ δεν ξέρουμε σε τι κόμμα είμαστε ενταγμένοι και γιατί. Ποιον προσπαθούν να πείσουν, αναρωτιέμαι. Μήπως τους εαυτούς τους;

Με το Πρόγραμμα, σύντροφοι, το Κόμμα πρέπει στις νέες συνθήκες να χαράξει τη στρατηγική και την τακτική του για τον τελικό του σκοπό, που είναι η σοσιαλιστική κοινωνία. Οι γενικότητες και οι θεωρητικολογίες, σύντροφοι, δεν ωφελούν.

Πώς το Κόμμα, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης θα πείσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού για τον τελικό του στόχο; Η τακτική λοιπόν του Κόμματος πρέπει να είναι ρεαλιστική και να απαντά στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Πρέπει το Κόμμα να βοηθήσει να συνειδητοποιηθεί ο υποκειμενικός παράγοντας, αλλά πρέπει πρώτα να τον γνωρίσει, να τον διακρίνει, να ζυμωθεί μαζί του, να δει τα προβλήματά του, και έτσι να τον καθοδηγήσει στη δημιουργία ενός αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού μετώπου.

Οταν στο πρόγραμμα δεν υπάρχει επιστημονικά τεκμηριωμένη η διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας, παρά παραπέμπει σε μελέτες του ΚΜΕ, όταν δεν καθορίζονται οι τρόποι συνειδητοποίησης πρώτα της εργατικής τάξης, όλων των εργαζομένων και των στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, πώς το Κόμμα θα καθορίσει αντικειμενικά και ρεαλιστικά την πολιτική των συμμαχιών του, πράγμα απαραίτητο για τη συσπείρωση και τη δημιουργία του μετώπου;

Και βέβαια, έτσι χρησιμοποιούνται και όροι μη επιστημονικοί, μη Μ-Λ, όπως μισοπρολετάριοι της πόλης και λαϊκά μικροαστικά στρώματα κι άλλα. Τώρα, πώς τα λαϊκά είναι και μικροαστικά, δεν μπορώ να το εννοήσω.

Και αφού, λοιπόν, το Πρόγραμμα μας βομβαρδίζει με τα προβλήματα μόνο της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, μόνο αυτοί έχουν προβλήματα στην ελληνική κοινωνία... και ανάγκες... κάπου θυμάται τις συμμαχίες, τις συνεργασίες με τους ΕΒΕ, την αγροτιά, τους επιστήμονες, την εργαζόμενη διανόηση, τους υπάλληλους κτλ.

Αν αυτό δεν είναι περιχαράκωση, εγωισμός, ουτοπία, ιδεαλισμός, αντίφαση, λογική απομονωτισμού, εσωστρέφειας και εγωπάθειας, που πάμε να καλλιεργήσουμε στις δυνάμεις μας και στην ιδεολογία της εργατικής τάξης, του Μ-Λ, τι είναι, σύντροφοι;

Κατά τη γνώμη μου η τακτική του Κόμματος, η δράση των στελεχών του, πρέπει να είναι τέτοια που να αφουγκράζεται τα προβλήματα, τους πόθους, τις συνέπειες που έχει για το λαό η πολιτική των ιμπεριαλιστών και των μονοπωλίων, τότε θα βρούμε τους συμμάχους για το αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό μέτωπο και για το σοσιαλισμό. Και υπάρχουν πολλές δυνάμεις τέτοιες στην ελληνική κοινωνία, που περιμένουν, και που ο τέτοιος τρόπος σκέψης της καθοδήγησης του Κόμματος που προανέφερα, δεν μπορεί ούτε να τις δει, να τις βρει, να τις πλησιάσει, να τις κάνει συμμάχους του. Και εδώ παρεμβαίνει η αστική τάξη με την ιδεολογία της και οικονομική της δύναμη και προσεταιρίζεται αυτές τις δυνάμεις και δημαγωγεί και μπορεί και παίζει το δικό της πολιτικό παιχνίδι (π. χ. δηλώσεις ΝΔ για τους αγρότες).

Και ενώ στις θεωρητικές σκέψεις το πρόγραμμα φαντάζει άκαμπτο, π. χ. δικτατορία του προλεταριάτου, το κόμμα της εργατικής τάξης στο διά ταύτα θολώνει τα νερά, όπως (το ειρηνικό και μη ειρηνικό πέρασμα) αντικαθίσταται με "αξιοποίηση όλων των μορφών πάλης" ή μιλά για κυβέρνηση μετώπου ή για παραμονή μη μονοπωλιακού ή ξένου κεφαλαίου στο σοσιαλισμό, δηλαδή, θα υπάρχει εκμετάλλευση και σ' εκείνο το στάδιο;

Επομένως, τα Ντοκουμέντα χρειάζονται σε πολλά σημεία να ξεκαθαριστούν, να αποσαφηνιστούν, να ξαναϊδωθούν ορισμένα ζητήματα.

Σε σχέση με την ΕΕ. Αφού η τάση καπιταλιστικής ενοποίησης είναι αντικειμενική, όπως λέει το κείμενο, μήπως η αντικειμενική τοποθέτηση απέναντι στην ΕΕ από το Κόμμα θα ήταν η εντατική προσπάθεια ενοποίησης, κοινής δράσης, κοινού συντονισμού στον αγώνα ενάντια σε αυτή την τάση, όλων των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών, αριστερών, αντικαπιταλιστικών ρευμάτων, τάσεων και κομμάτων για μια Ευρώπη των λαών και όχι των μονοπωλίων; Μήπως η θέση για αποδέσμευση φαντάζει μη ρεαλιστική και είναι τέτοια;

Τελειώνοντας, πιστεύω ότι στο Πρόγραμμα που θα καταλήξει το Συνέδριο δεν πρέπει να φαίνεται ο ρόλος της εργατικής τάξης σαν ένας εγωκεντρικός, εγωιστικός, αλάθητος, παντογνώστης ρόλος. Πρέπει να διαπνέεται το πρόγραμμα από τη θέληση του ΚΚΕ και της εργατικής τάξης, όλων των αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων να δράσουν συντονισμένα μ' όλες τους τις δυνάμεις, για να αποκρούσουν την ιμπεριαλιστική επίθεση των καπιταλιστών, την επίθεση των μονοπωλίων, ενάντια σε όσες κατακτήσεις με κόπους και θυσίες κατέκτησαν οι εργαζόμενοι. Να καταδείχνεται το καπιταλιστικό σύστημα σαν τον ένοχο όλων των δεινών των εργαζόμενων και να δείχνεται η λύση, η προοπτική μέσα από τη σοσιαλιστική κοινωνία όπου και το υπογραμμίζω αυτό, πρέπει να φαίνεται καθαρά ότι την εξουσία θα την έχει η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι που θα μετέχουν ενεργά μέσα από τις μαζικές τους οργανώσεις στα δρώμενα, στην εξουσία του σοσιαλιστικού κράτους, γιατί και η ζωή το έδειξε, μόνο έτσι μπορεί να γίνει και να στεριώσει η σοσιαλιστική επανάσταση.

Είμαι από τους συντρόφους που έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο λαϊκό κριτήριο, στο λαϊκό ένστικτο, στο αλάθητο κριτήριο του εργαζόμενου που ζει και βιώνει καθημερινά την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ολοι και όλα κρίνονται, τα συνεχή λάθη όμως πρέπει να σταματήσουν. Οι εμπειρίες να μας διδάξουν κι όχι όποιος καίγεται στο χυλό να φυσά και το γιαούρτι.

ΜΑΡΟΥΦΙΔΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ

Μέλος της ΝΕ της ΚΟ Πειραιά

Θα το μεγαλώσουμε το Κόμμα μας

Για το φωτεινό 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ας γράψω και εγώ λίγα λόγια. Μη με θυμώσετε για την ορθογραφία. Είναι 5η τάξη δημοτικού. Ομως έκανα πολλά χρόνια στο λαϊκό κομμουνιστικό σχολείο και προβίβασα τον εαυτό μου με την πίστη μου στην εμπιστοσύνη στο τιμημένο ΚΚΕ. Ποτέ δεν ήταν σωστό να λέω αυτά που γράφω, δηλαδή το εγώ, αλλά κάτω από δυσκολίες και παραδείγματα από τη δουλιά μου στην ΚΟΒ έρχομαι να εντοπίσω πολλά λάθη, βάζοντας την κασέτα στο μυαλό μου πίσω και βλέπω και άρχισα να ξεκαθαρίζω. Με τους πρώην συντρόφους και συνεργάτες της οργάνωσής μας, όπου ήταν στελέχη του Παν - Γερμανικού και της ΑΕ και εγώ πάνω από 10 χρόνια γραμματέας της ΚΟΒ και τακτικό μέλος της ΑΕ. Τώρα στην πόλη που ζω είμαι μόνος μου. Μέχρι εδώ. Τώρα ας πω τη γνώμη μου μαζί και προτάσεις.

1. Μιλώ με τη δική μου γλώσσα, αυτοί οι παραπάνω που αναφέρω για τα στελέχη που τους είχαμε, αυτοί δουλεύανε από το 1986 για τη διάλυσή μας και τρέχανε για καρέκλες και βολέματα. Αυτοί εξευτελίστηκαν. Εμείς την ξαναφτιάξαμε την ΚΟΒ. Και θα το μεγαλώσουμε το τιμημένο ΚΚΕ και θα το βγάλουμε ενισχυμένο, αρκεί πρώτα να το αγαπάμε και να δουλεύουμε πεισματικά και συλλογικά γι' αυτό που το λέμε ένα καλό αύριο, με κομμουνιστική δημοκρατία για όλους τους λαούς.

2. Γι' αυτό χρειάζεται πολύ περισσότερη επαγρύπνηση, μεγάλη προσοχή στην ανάδειξη στελεχών να μην πέσουμε στο ίδιο λάθος, ο κουμπάρος, η κουμπάρα, ο φίλος και η μακαρονάδα.

Το να είναι ένας κομμουνιστής αυτό δε φτάνει σύντροφοι. Το παν είναι να είναι καλός άνθρωπος και να είναι εργατικός και να αποκτήσει τη φιλοσοφία του κομμουνισμού. Αν έχει το ένα και του λείπει το άλλο, ε, τότε αυτός δεν έχει τίποτα. Εχουμε και σήμερα στελέχη που καθοδηγούν, αλλά για πρακτική δουλιά όχι πολλά πράγματα. Εχουμε Οικονομική Εξόρμηση και βρισκόμαστε το 0/00. Το να έδωσε ένας μόνο δε φτάνει. Φυσικά είναι κακό που τα λέω. Ομως ίσως κάνει και καλό να κάνουμε αυτοκριτική τον ίδιο τον εαυτό μας, δουλεύοντας με πείσμα χωρίς κούραση. Μόνο τότε θα πάμε μπροστά.

3. Ας προσέξουμε τις στρατολογίες και τις διαγραφές, γιατί στην ΚΟΒ τη δική μας ήταν το ανώτερο στέλεχος, μετά το Γαβριηλίδη Τ, ο Χ. Κ... Κάθε φορά για κάθε μικροπαράπτωμα διαγραφή και φάνηκε καθαρά οι σωστοί κομμουνιστές διαγράφηκαν και έμεινα εγώ μ' αυτούς. Τώρα πώς θα τους επαναφέρουμε, εγώ λέω το δικό μου τρόπο. Τους έχω από κοντά. Μιλάμε. Με αγαπάνε, έρχονται και στο σπίτι. Τους ζήτησα Οικονομική Ενίσχυση. Αλλος έδωσε 50 μάρκα, άλλος 100, άλλος 40 και άλλος 50. Και λίγα από τους οπαδούς και από τους τσιγκούνηδες. Και έτσι θα κάνουμε δυνατή την ΚΟΒ. Δουλιά, δουλιά και τρέξιμο. Να δώσετε ιδιαίτερο βάρος και προσοχή να τους ξαναφέρουμε στο σπίτι μας.

4. Ενα άλλο θέμα που δεν αναφέρεται είναι για τους αντάρτες και τους αξιωματικούς του ΔΣΕ. Εχουμε μια μερίδα από αυτούς διαγραμμένους και γενικά ως σήμερα δεν τους δόθηκε καμιά βοήθεια. Δε φτάνει αυτό. Αλλά ούτε λέξη δεν αναφέρεται για αυτούς τους αγωνιστές. Μαζί μ' αυτούς είναι και οι τιμημένοι νεκροί.

Το ζήτημα αυτό το έβαλα στην ΚΟΒ και η απάντηση που πήρα από την καθοδήγηση του Κόμματος ήταν ότι αυτοί είναι εγωιστές. Φυσικά η απάντηση δε με καλύπτει. Αυτό όμως δεν πειράζει. Από την άποψη αυτή όμως όλοι μας έχουμε εγωισμούς και συναισθηματισμούς. Ας τα λέμε χύμα, όπως τα βλέπουμε και τα αντιλαμβανόμαστε. Προτείνω να τους δούμε με αγάπη και στοργή, χωρίς εγωισμούς και προκαταλήψεις, να μοιραστούμε αυτό το κακό και ας περπατήσουμε χέρι χέρι, όπως στα βουνά της Πίνδου, στον Κλέφτη, στα Χάσια, το Γράμμο και το Βίτσι για την τιμή, τη δόξα και τον αγώνα που κάνουμε όλοι μαζί με μπροστάρη το τιμημένο ΚΚΕ.

Εύχομαι με όλη μου την ψυχή δουλιά, δουλιά. Πρώτα εμείς οι 65άρηδες και το ατσάλινο παράδειγμα η Νεολαία. Ας είμαστε εμείς βάση πυρός.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ρούσελχάιμ Γερμανίας

Σκέψεις για τα Ντοκουμέντα

Αγαπητοί σύντροφοι,

Στα 85 μου χρόνια, ανενεργό πια μέλος του ιστορικού Κόμματός μας - λόγω ηλικίας - παίρνω μέρος, μάλλον για τελευταία φορά στο 15ο Προσυνεδριακό Διάλογο, με σκοπό να απευθύνω παράκληση προς όλους τους συντρόφους, πριν αρχίσουν συζήτηση για την εφαρμογή της κομματικής μας προσαρμογής πάνω στις καινούριες συνθήκες που διαμόρφωσαν τόσο η πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην τέως Σοβιετική Ενωση, όσο και η μονοκρατορία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού παγκοσμίως, να ερευνήσουν τα διασωθέντα αρχεία του Κόμματος ή οι παλιότεροι να ανασκαλέψουν τη μνήμη τους για να φέρουν στο φως της δημοσιότητας γεγονότα που να αποκαλύπτουν ποιοι υπήρξαν πριν από 52 χρόνια περίπου και οι δικοί μας Χρουστσόφ, Σεβαρντνάτζε, Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν, Μπρέζνιεφ και άλλοι που κρύβονται πίσω από την υπογραφή της προδοτικής για το λαό μας συμφωνίας της Γκαζέρτας και του Λιβάνου, που παραδώσανε δέσμια ΕΑΜ και ΕΛΑΣ στους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές στρατοκράτες! Ακόμα να αποκαλυφθούν οι προδότες που δρούσαν μέσα και έξω από την Εθνική μας Αντίσταση και στο Κόμμα, που ενώ είχαμε στα χέρια μας - έξω από την Αθήνα - ολόκληρη την Ελλάδα, με μια κυβέρνηση εκλεγμένη στην κατοχή από το λαό, που θα μπορούσε να προβεί σε γενική επιστράτευση και να υποχρεώσει την τότε αγγλόδουλη κυβέρνηση σε άνευ όρων συνθηκολόγηση, παρά ταύτα υπογράφτηκε η επαίσχυντη συνθήκη της Βάρκιζας, η οποία υπήρξε η απαρχή του Εμφύλιου.

Ακόμα στο 15ο Συνέδριο του Κόμματός μας θα πρέπει να συζητηθούν - για να μπει τελεσίδικα επιτέλους το θέμα:

Πρώτον: Σε ποιους αναλογούν οι ευθύνες για την ίδρυση του λεγόμενου Συνασπισμού της Αριστεράς, που με την ψευτοαριστερή του πολιτική και με την υποστήριξη του δικομματισμού, των ΜΜΕ και του Τύπου, απέσπασε μεγάλο μέρος της εκλογικής βάσης των οπαδών μας και έδωσε πολιτική στέγη σε άλλοτε επιφανή μας στελέχη, που με τις αναθεωρητικές τους απόψεις είχαν διχάσει το Κόμμα;

Δεύτερον: Θα πρέπει να συζητηθούν και να διευκρινιστούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες το 1989 συνεργάστηκε το ΚΚΕ με τη Δεξιά, τη στιγμή που και ο Παπανδρέου μάς είχε προτείνει συνεργασία με ευνοϊκότερους όρους και κυρίως τη διεξαγωγή εκλογών με το σύστημα της απλής αναλογικής που υπήρξε πάγιο αίτημα και που το καταψηφίσαμε στη Βουλή, συμμορφούμενοι με τη συμφωνία μας προς το Μητσοτάκη.

Την παρένθεση της συζήτησης αυτών των θεμάτων μέσα από τη γενική συζήτηση επάνω στο Σχέδιο Προγράμματος της Κεντρικής Επιτροπής, την προτείνω και τη ζητώ, σύντροφοι, γιατί πιστεύω βαθιά και ειλικρινά ότι δεν είναι η κατάρρευση του σοσιαλισμού στις ανατολικές χώρες που μας έχει υποβιβάσει στην πολιτική συνείδηση του λαού, αλλά η απόκρυψη υπευθύνων για προδοσίες και λάθη από πρόσωπα που θα μπορούσαν να αποκαλυφθούν, εάν το Κόμμα μας δεν επέμενε στο κάψιμο των φακέλων, που η διατήρησή τους θα αποτελούσε τιμή για μας τους παλαίμαχους αγωνιστές της Αντίστασης και του Κόμματος.

Ας μου επιτραπεί επίσης να διαφωνήσω με την συντρόφισσα Γενική Γραμματέα Αλέκα Παπαρήγα, η οποία, μιλώντας πρόσφατα στη Βουλή, συνέστησε στους εργαζόμενους να αντισταθούνε αυτόνομα στην εφαρμογή των αντεργατικών όρων της Συνθήκης του Μάαστριχτ και όχι με επικεφαλής τους το ΚΚΕ στα εργοστάσια και τους δρόμους, όπως συνέβαινε άλλοτε.

Οσον αφορά το πρόγραμμα της μελλοντικής στρατηγικής και πολιτικής δράσης που προτείνει η ΚΕ, πιστεύω πως κινείται σε θετικότατες κατευθύνσεις και ότι θα γίνει από όλους τους συντρόφους συνέδρους αποδεκτό, ίσως με ελάχιστες επιμέρους τροποποιήσεις.

Με ευχές για επιτυχία του 15ου Συνεδρίου του Κόμματος.

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ

Αθήνα

ΓΙΑΤΙ ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΞΟΥΣΙΑ;

Ποτέ μου, πενήντα δύο χρόνια στο κίνημα, δεν μπόρεσα να χωνέψω τον όρο "ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ".

Δε διαφωνώ με το νόημα του όρου, που ο Μαρξ χρησιμοποίησε για να καθορίσει την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατιά για λογαριασμό της, για όφελός της κι ενάντια στην αστική δικτατορία, πηγή αδικίας, εκμετάλλευσης, πείνας και σκλαβιάς των αδυνάτων.

Ο τύπος "Διχτατορία του προλεταριάτου" είναι, βέβαια, δόκιμος όρος για να εκφράσει την ταξική δομή της κατακτημένης απ' τους εργάτες αρχής. Σε μας, όμως, στην Ελλάδα, ο τύπος αυτός, από την πρώτη στιγμή δημιουργεί προβλήματα. Η λέξη "διχτατορία" μ' όλα της τα παράγωγα ξορκίζεται απ' το λαό μας στο "πυρ το εξώτερο". Μόνιμη επωδός των αντιπάλων μας η καταδίκη μας σαν οπαδών δικτατορικής λύσης. Μάζες ανθρώπων, ακόμα και εργατών, έχουν τρομάξει κι έχουν κάνει πέρα, κατά καιρούς.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οταν λες "δικτατορία του προλεταριάτου", εννοείς εξουσία μιας λαϊκής μειοψηφίας, γιατί ο προλετάριος, ο βιομηχανικός εργάτης είναι μειοψηφία, ακόμα και μέσα στην εργατική τάξη. Και μη μου πείτε δα για επαναστατικότητα των χαλβάδων της "Τρίαινας" του Κοντάκη και τόσων άλλων ΔΕΚΟ που μας κόλλησαν στη γωνία. Προβάλλοντας, λοιπόν, σαν στόχο την κατάκτηση της εξουσίας για όφελος μιας μειοψηφίας και ενάντια σε πλατιές εργαζόμενες μάζες της πόλης και του χωριού, καταδικάζεις το κίνημα, το Κόμμα, σε προϊούσα απομόνωση, αφήνοντας κενά για να τρυπώνουν οι ευρωσαλιάρηδες του "ΣΥΝ" και του Τσοβόλα.

Γι' αυτό προτείνω τη χρησιμοποίηση στο εξής του όρου "εργατοαγροτική εξουσία".

Στο κάτω - κάτω σε μας με τα σύγχρονα δεδομένα, τη σημαία της πάλης, κόντρα στους αστούς την κρατάν στην πρώτη γραμμή οι οικοδόμοι, οι λογιστές, οι εργάτες ιματισμού κλπ., κλπ.

Κι όχι μόνο αυτοί. Γιατί δηλαδή θα 'πρεπε να χαρίσουμε στους αστούς το γρήγορα προλεταριοποιούμενο στρώμα των μικρομεσαίων; Ξεχνάμε πως το κίνημα τους ανέδειξε μαχητές σαν τον Κορφιάτη και τόσους άλλους;

Και πού τη βάζουμε την ηρωική μας την αγροτιά; Οταν σαν αγέλη μοσγούχων άγονταν και φέρονταν πολλοί εργάτες από τους Θεοδωρομακρήδες, οι πατέρες κι οι παππούδες του Πατάκη έχυναν το αίμα στα Βίτσια και στους Γράμμους; Μπορούμε ν' απαριθμήσουμε πολλούς μαζικούς, αποφασιστικούς και σκληρούς ταξικούς αγώνες σαν τους ωραίους αγώνες της αγροτιάς;

Χωρίς δισταγμό, λοιπόν:

"ΕΡΓΑΤΟΑΓΡΟΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ"!..

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΞΕΝΑΚΗΣ

Αντιστασιακός, Κυψέλη - Αθήνα