Αντιιμπεριαλιστικό - Αντιμονοπωλιακό Μέτωπο

Με τα κόμματα που υπάρχουν σήμερα, δεν μπορεί φυσικά να συγκροτηθεί μέτωπο και ούτε διαφαίνεται ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στο μέλλον. Γι' αυτό η θέση "πέντε κόμματα, δύο πολιτικές", είναι επίκαιρη και αναγκαία.

Στο σχέδιο προγράμματος λέμε: "Ωρίμασαν περισσότερο οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό στη χώρα μας. Μπαίνει πιο επιτακτικά η ανάγκη να δημιουργηθούν και οι υποκειμενικές προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Πριν απ' όλα να συνειδητοποιήσει η πλειοψηφία της εργατικής τάξης την ανάγκη της κοινωνικής επανάστασης και να είναι έτοιμη και ικανή να δράσει αποφασιστικά γι' αυτήν".

Η παραπάνω θέση είναι πολύ σωστή και επαληθεύεται καθημερινά στην ελληνική πραγματικότητα. Επιβάλλεται, λοιπόν, πριν απ' όλα η εργατική τάξη να συνειδητοποιήσει την ανάγκη της επανάστασης.

Δεν έχουμε, όμως, δεδομένη την ενότητα και τη συσπείρωσή της γύρω από τους αντιιμπεριαλιστικούς, αντιμονοπωλιακούς στόχους. Αρα πρωταρχικό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης, η οποία δεν μπορεί να δημιουργηθεί αυτόματα, αλλά χρειάζεται φυσικά τη συνεχή ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική παρέμβαση του Κόμματος.

Η ενότητα της εργατικής τάξης θα αποτελέσει πόλο συσπείρωσης και των άλλων καταπιεζόμενων στρωμάτων ενάντια στον κοινό εχθρό, και εκεί, δηλαδή στη βάση θα οικοδομούνται οι κοινωνικές συμμαχίες.

Πάνω σε αυτή τη βάση των κοινωνικών συμμαχιών θα οικοδομείται το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό μέτωπο και το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Και όσο θα αναπτύσσεται και θα φουντώνει το μέτωπο, θα μεγαλώνει και η ευθύνη του κόμματος για τη σωστή καθοδήγησή του.

Σε αυτό το ζήτημα η αστική τάξη θα ρίξει όλες τις εφεδρείες της για τον αποπροσανατολισμό και τον έλεγχο των εργαζομένων, ώστε να μη συσπειρωθούν στο μέτωπο. Ενδεχομένως να εμφανιστούν και νέα πολιτικά σχήματα με αριστερό μανδύα, που θα τάζουν και θα υπόσχονται.

Το ΚΚΕ σήμερα είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να συγκροτήσει το μέτωπο και αυτό πρέπει να μας γίνει συνείδηση. Αν στην πορεία εμφανιστούν και άλλες δυνάμεις, τόσο το καλύτερο. Ομως, στα πλαίσια του μετώπου θα πρέπει το κόμμα να παραμείνει αυτοτελής δύναμη, προβάλλοντας και τους στρατηγικούς στόχους για τη σοσιαλιστική επανάσταση, τη συντριβή του αστικού κράτους και τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Ομως χρειάζεται προσοχή, τα κόμματα που ενδεχομένως ενταχθούν στο Μέτωπο μήπως είναι στα λόγια μόνο αντιιμπεριαλιστικά, αντιμονοπωλιακά. Και ας μην τρέφουμε αυταπάτες, ο "ΣΥΝ" έχει ενσωματωθεί οριστικά στο αστικό πολιτικό σύστημα και αντιστρατεύεται τους στόχους του μετώπου.

ΑΣΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ με κοινοβουλευτική μορφή ή

ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ;

Η εργατική τάξη και οι κομμουνιστές έχουν να επιλέξουν, σε τελική ανάλυση, ανάμεσα σ' αυτά τα δύο. Γιατί το σημερινό πολιτικό σύστημα της αστικής δημοκρατίας, με το σύνταγμα, το στρατό, την αστυνομία, το δίκαιο, τους νόμους και το κοινοβούλιο διασφαλίζει την κυριαρχία της αστικής τάξης και των μονοπωλίων. Και πριν απ' όλα διασφαλίζει το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, στα μέσα ενημέρωσης και στην επιστήμη - τεχνολογία.

Αυτό το δικαίωμα η αστική τάξη το έχει επιβάλει στην κοινωνία, δεν το αφήνει στη θέληση του λαού, δεν το συζητά, δεν το διαπραγματεύεται, γιατί αποτελεί την ίδια την ουσία της ύπαρξής της και την ουσία του αστικού καθεστώτος. Καμιά ψηφοφορία, καμιά κάλπη, καμιά κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν μπορεί να το αμφισβητήσει - μόνο η επανάσταση.

Η αστική τάξη συζητά και διαπραγματεύεται, ανάλογα με το συσχετισμό των δυνάμεων, μόνο το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, όχι την κατάργηση της ίδιας της εκμετάλλευσης.

Κι αν κάποτε η πλειοψηφία του λαού εκλέξει κυβέρνηση, που θα θέσει σε αμφισβήτηση μεγάλα συμφέροντα και επιλογές της κυρίαρχης τάξης, υπάρχουν και τα πραξικοπήματα ή η φασιστική δικτατορία (π. χ. Χιλή). Για τα λιγότερο σοβαρά ζητήματα της ταξικής πάλης (διεκδικήσεις των εργαζομένων και άλλα πολιτικά ζητήματα), όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτουν τα ΜΑΤ, οι διώξεις, οι φυλακές, τα δικαστήρια, οι νόμοι και οι αστυνόμοι - χτύπησαν τα ΜΑΤ ποτέ βιομηχάνους και τραπεζίτες;

Το δικαίωμα λοιπόν της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, το κατέχει δικτατορικά η αστική τάξη με τον έλεγχο του κράτους και την πλύση εγκεφάλου και την όλη δομή του πολιτικού συστήματος.

Επειδή ο σοσιαλισμός δεν είναι αυτοτελής κοινωνία, αλλά μεταβατική προς τον κομμουνισμό - δεν είναι δηλαδή απαλλαγμένη από την ταξική πάλη, η οποία εκφράζεται με άλλες μορφές - είναι αναγκαία η δικτατορία της εργατικής τάξης, δηλαδή η συνταγματική - νομική κατοχύρωση, η πολιτική και κρατική κατοχύρωση ότι τα μέσα παραγωγής και ενημέρωσης και η επιστήμη - τεχνολογία κοινωνικοποιούνται και τα διαχειρίζεται το σοσιαλιστικό κράτος μαζί με την εργατική τάξη, και ότι αυτή η κοινωνικοποίηση δεν είναι διαπραγματεύσιμη, αφού αποτελεί την ουσία του νέου καθεστώτος.

Επίσης είναι αναγκαία η δικτατορία του προλεταριάτου, για να συντρίψει πλήρως πολιτικά την τάξη των εκμεταλλευτών και καταπιεστών, που μετά τη νίκη της επανάστασης θα πολλαπλασιάσει την αντίστασή της εναντίον της νέας εξουσίας. Αλλά και να προστατέψει τη νέα κοινωνία από τις επιβουλές του ιμπεριαλισμού.

Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένας νέος ποιοτικά τύπος δημοκρατίας, η σοσιαλιστική δημοκρατία, που δίνει τη δυνατότητα στην εργατική τάξη, με την καθοδήγηση του κομμουνιστικού κόμματος, να διευθύνει και να προγραμματίζει την οικονομία, την πολιτική και τον πολιτισμό, και να καθορίζει συνειδητά την κοινωνική εξέλιξη προς τον κομμουνισμό.

Με αυτό το πολιτικό σύστημα, παρ' όλες τις αδυναμίες του, οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ. Από το 1921 και μέσα σε 40 χρόνια, η ΕΣΣΔ έγινε υπερδύναμη και οι λαοί της γνώρισαν πρωτόγνωρα δικαιώματα στην εργασία και στον πολιτισμό, και όλα αυτά, ενώ η Ρωσία ήταν καθυστερημένη σχετικά χώρα, είχε καταστραφεί στον εμφύλιο πόλεμο και μισοκαταστραφεί στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σημειώσεις: α) Στην αστική δημοκρατία τα δικαιώματα των εργαζομένων, όποια υπάρχουν, είναι κατοχυρωμένα μόνο τυπικά. Οποια είναι ουσιαστικά, έχουν κατακτηθεί με σκληρούς αγώνες του λαϊκού κινήματος και βρίσκονται "υπό αίρεση", δηλαδή αν ευνοήσει ο συσχετισμός των δυνάμεων το αστικό κράτος τα καταργεί, όπως συμβαίνει στις μέρες μας.

β) Στη δικτατορία του προλεταριάτου, πέρα από τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα που αποκτούν βάθος και ουσία για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, κατοχυρώνονται και τα ατομικά δικαιώματα.

ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

Στο κόμμα υπάρχουν τρία επίπεδα, τα οποία λειτουργούν δυστυχώς με διαφορετικές ταχύτητες:

1. Πολιτικό Γραφείο - ΚΕ.

2. Νομαρχιακές - Αχτιδικές Επιτροπές.

3. ΚΟΒ.

Πέρα από αυτό, μια άλλη αδυναμία του Κόμματος είναι η έλλειψη της αμφίδρομης λειτουργίας από πάνω προς τα κάτω και από κάτω προς τα πάνω.

Οι σκέψεις, οι προβληματισμοί, οι αντιλήψεις σε ζητήματα πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά και γενικά οι αδυναμίες δε μεταφέρονται προς την ηγεσία του κόμματος ή μεταφέρονται λειψές. Και φαίνεται πως δεν ανησυχούν και ούτε προβληματίζουν, στο βαθμό που χρειάζεται, την ΚΕ και τα στελέχη του Κόμματος, ώστε να στρέψουν την προσοχή τους και προς αυτή την κατεύθυνση.

Παρότι έγιναν πανελλαδικές συσκέψεις στελεχών για την αντιμετώπιση οργανωτικών προβλημάτων, εν τούτοις δεν άλλαξε τίποτε στις σχέσεις κορυφής - βάσης.

Η Εκθεση Δράσης της ΚΕ, κάνει αναφορά σ' αυτά τα ζητήματα, χωρίς όμως να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τα προσπερνά εύκολα χωρίς να ακουμπά σοβαρά προβλήματα. Μεταφέρει τις ευθύνες της μη σωστής λειτουργίας των ΚΟΒ στις ίδιες τις ΚΟΒ και αφήνει εκτός κριτικής τα στελέχη. Και υπάρχει κίνδυνος το οργανωτικό ζήτημα να περάσει απαρατήρητο από το Συνέδριο.

Η οργανωτική αδυναμία του Κόμματος και ειδικά στο επίπεδο ανάδειξης νέων στελεχών κατοχυρώνεται και καταστατικά, αφού προτείνεται στο νέο καταστατικό η κατάργηση της θητείας στα όργανα και ο διορισμός των αναπληρωματικών μελών στα μεσαία όργανα.

Δυστυχώς όμως τα στελέχη του κόμματος δεν αναπτύσσονται σε κάποιο θερμοκήπιο, ούτε υπάρχουν έτοιμα για να τα προσλάβουμε. Ξεχωρίζουν από το βαθμό της προσφοράς και δράσης τους μέσα στο Κόμμα και εκεί κρίνονται από τα ίδια τα Σώματα.

Οσο όμως, δεν παρακολουθούμε από κοντά τη λειτουργία και δράση της ΚΟΒ, δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε την ικανότητα του κάθε μέλους και να το βοηθήσουμε.

Οσο επίσης λύνονται μέσα στο κόμμα ζητήματα πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά, το κόμμα θα είναι ευάλωτο στον οπορτουνισμό, θα λειτουργεί ερασιτεχνικά, πράγμα που δε μας τιμάει και θα ζητάει λύσεις έξω από τις αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού.

Μπαίνει καθήκον στην ΚΕ να οργανώσει τη συζήτηση στο Συνέδριο για το σοβαρό αυτό θέμα.

ΜΟΥΤΣΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΨΤΗΣ

Μέλος ΑΕ Συκεών - Νεάπολης

Θεσσαλονίκη

Η ζωή επιβεβαιώνει τα σωστά...

Το ζήτημα, να ξαναδούμε τη σχέση και την τακτική μας προς τη βάση της σοσιαλδημοκρατίας, προς τα μικροαστικά στρώματα και τους φορείς τους... τους οποίους - υποστηρίζουν - δεν μπορούμε να εντοπίσουμε με την απλοποιημένη εκτίμηση "πολλά κόμματα - δύο πολιτικές", θέτουν κάποιοι σύντροφοι. Και αφού μας θυμίζουν ότι στην Ευρώπη και γενικότερα στον κόσμο υπάρχουν κόμματα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά, για τα οποία ερωτούν αν "είναι, όμως, σοσιαλιστικά ή σοσιαλδημοκρατικά". Κατόπιν θέτουν το ζήτημα κατά πόσο, με τη λογική "τέσσερα κόμματα δύο πολιτικές", δεχόμαστε ότι υπάρχουν κάποιες διαφορές και με ιδεολογικές προεκτάσεις - αν δεν αποφαίνονται κιόλας... πως η αντίληψή μας αυτή "τέσσερα κόμματα δύο πολιτικές" δε δέχεται ότι υπάρχουν κάποιες διαφορές με ιδεολογικές προεκτάσεις... ".

Είναι, πράγματι, έτσι; Οταν, ακόμη και η πολιτική πρακτική τους στα σημαντικά πολιτικά ζητήματα και τις πολιτικές επιλογές, δεν έχει καμιά ουσιαστική διαφορά; Κι αυτό, πέραν του γεγονότος ότι - φαντάζομαι συμφωνούμε όλοι σ' αυτό - σ' ό,τι αφορά τα πολιτικά αποτελέσματα συμβάλλουν ο ένας κομματικός εταίρος περισσότερο από τον άλλο για να καταλήξουμε τελικά, στα ίδια βασικά ζημιογόνα αποτελέσματα που προβλέπονται στα "συνθηματικά" Μάαστριχτ, "Λευκή Βίβλος", νέα ΚΑΠ και ΓΚΑΤΤ. (Ολα μαζί, δηλαδή τ' άλλα κόμματα, ψήφισαν "ντάλα καλοκαίρι" το Μάαστριχτ. Ολοι μαζί προωθούν π. χ. στα συνδικάτα, τη "Λευκή Βίβλο" - άμεσα και έμμεσα - στο όνομα της λιτότητας και των δημοσίων ελλειμμάτων και της μείωσης της ανεργίας που φουντώνει. Ολοι μαζί αποδέχονται τη λογική και τις επιλογές της νέας ΚΑΠ και της ΓΚΑΤΤ και τις προωθούν στον αγροτικό χώρο - άλλο αν διαφωνούν ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο... Αυτό κάνουν σοσιαλιστικά, σοσιαλδημοκρατικά, νεο - Αριστερά και βεβαίως, τα συντηρητικά είτε νεοφιλελεύθερα επονομαζόμενα κόμματα... ).

Μ' αυτά τα δεδομένα - και χωρίς να ξεχνάμε τον προδοτικό ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας απέναντι στη σοσιαλιστική επανάσταση, την Οχτωβριανή και την επανάσταση στη Γερμανία και, κυρίως, χωρίς να ξεχνάμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας - τον οποίο χρειάζεται παραπέρα να μελετήσουμε, για να βγουν χρήσιμα και κρίσιμα συμπεράσματα - μετέπειτα, στην προώθηση και στήριξη της αντεπανάστασης από τα μέσα, με κατάληξη την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην ΕΣΣΔ και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. (Μ' αυτά, λοιπόν, τα δεδομένα πού πάει το ερώτημα, αν τα κόμματα αυτά είναι σοσιαλιστικά ή σοσιαλδημοκρατικά; Και, γιατί δε λέμε ότι, απλώς, είναι κόμματα αστικά και μικροαστικά που παίζουν, σημαίνοντα μάλιστα, ρόλο στη διαιώνιση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος με τη συνεισφορά τους στην ενσωμάτωση, την εξαπάτηση των μαζών κλπ.;).

Ας πάμε, λοιπόν, και στην εγχώρια σοσιαλδημοκρατία και τα μικροαστικά κόμματα και τους φορείς τους - όπως, ας πούμε, το ΠΑΣΟΚ και το "ΣΥΝ" και κυρίως, τα... αριστερά ή κεντροαριστερά ρεύματά τους. Τι έχουμε λοιπόν; Σε τι και ποιους αδικεί το πολιτικό μας σύνθημα: Πολλά κόμματα, αλλά δύο οι πολιτικές; Κυρίως μας ενδιαφέρει, σε τι και αν αδικεί την πολιτική μας. Μήπως δεν είναι ακριβώς, αυτό το πολιτικό μας σύνθημα, στο οποίο συμπυκνώνεται κατά μοναδικό τρόπο, θα έλεγα, η πολιτική μας κριτική απέναντι στα άλλα κόμματα; Σύνθημα που επέτρεψε σε πολλούς εργαζομένους να συνειδητοποιήσουν τη διαφορά του ΚΚΕ απ' όλα τ' άλλα κόμματα. Που έκανε διακριτή τη, διαμετρικά αντίθετη, πολιτική του Κόμματος στην αντιπαράθεση με την υποτελή πολιτική των εταίρων του Μάαστριχτ, αναδείχνοντας τη "διαχωριστική πολιτική γραμμή" στην τοποθέτηση απέναντι στη Συνθήκη του Μάαστριχτ; Αλλο ζήτημα, βέβαια, να δούμε στην πρακτική μας μαζική δουλιά (πώς) να μην "τσουβαλιάζουμε" τους ψηφοφόρους των κομμάτων αυτών με τις ηγεσίες και τα στελέχη τους, που συνειδητά υποστηρίζουν τις καταστροφικές επιλογές της ΕΕ, του Μάαστριχτ. Εδώ, ίσως, χρειάζεται να ξαναδούμε ορισμένα ζητήματα. Αλλο είναι αυτό, όμως...

Πάντως, κάνει εντύπωση ότι ορισμένοι σύντροφοι δε θέλουν να δουν πως το σύνθημα "πολλά κόμματα δύο πολιτικές" επιδοκιμάζεται στη ζωή απ' όλο και περισσότερους εργαζομένους. Ενώ, αντίθετα, "βάλλεται" από τους άσπονδους φίλους και "καθαρούς" ταξικούς αντιπάλους - όχι βέβαια γιατί κόπτονται για το καλό του Κόμματος να μην απομονωθεί, όπως λένε, από τους εργαζομένους! Είναι γι' αυτό το λόγο, πιστεύω που το σύνθημα αυτό - περισσότερο και από τη θέση του Κόμματος για αποδέσμευση από την ΕΕ - δέχεται τα ομαδικά κατευθυνόμενα πυρά της αστικής προπαγάνδας... Και αν σύντροφοι, θα διευκόλυνε κάποιους - το ΚΚΕ σίγουρα όχι! - να αλλάξουμε το πολιτικό μας σύνθημα, αυτοί θα ήταν ακριβώς όσοι δημαγωγούν με λόγια σχετικά με το Μάαστριχτ και την ΕΕ, ενώ στην πράξη, αποδέχονται και προωθούν ό,τι επιβάλλει το Μάαστριχτ, προκαλώντας, ταυτόχρονα, σύγχυση στους εργαζομένους πως, τάχα, μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας της ΕΕ! Τέτοιες απόψεις, δεν απηχούν παρά την καιροσκοπική πολιτική του... "Λαφαζανισμού". Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι νωπές ακόμη οι ιδεολογικές - πολιτικές μάχες που έδωσε το Κόμμα ενάντια στον καιροσκοπισμό και τον αναθεωρητισμό τους. Ας μην μπερδεύουμε, λοιπόν, τη σοσιαλδημοκρατία και τα μικροαστικά κόμματα (και... ρεύματα) και τους φορείς τους με τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους τους. Το "πολλά κόμματα δύο πολιτικές" αφορά τα κόμματα, τις ηγεσίες τους και όχι τους ψηφοφόρους που αγωνιζόμαστε να τους πείσουμε να αποδεσμευτούν από τα κόμματα αυτά.

Το ΚΚΕ δεν μπορεί να καλλιεργεί αυταπάτες για εύκολους δρόμους και παραδείσους. Ούτε μπορεί, στο όνομα των δυσκολιών να περάσει η πολιτική μας, να υποκλινόμαστε στις δυσκολίες κάνοντας "σκόντο" στη σωστή, γενικά, πολιτική γραμμή μας. Να αναθεωρήσουμε το σύνθημά μας για ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ, προβάλλοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να διαλυθεί η ΕΕ από τα μέσα (χωρίς να ανοίξει ρουθούνι), λέει σύντροφος... Αλλά, το "κατασκεύασμα" της ΕΕ μόνον με την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξουσίας των μονοπωλίων και το "τσάκισμα" του κράτους τους με τη σοσιαλιστική επανάσταση και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου - της δημοκρατικής εξουσίας της συντριπτικής πλειοψηφίας πάνω στην ολιγαρχία του πλούτου - μπορεί να αλλάξει χαρακτήρα... Σχετικά, νομίζω, πως αδικεί το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, να θέτουμε ερωτήματα και ψευτοδιλήμματα του τύπου: "Κανένα από τα ΚΚ της Δ. Ευρώπης... δε θέτει ζήτημα αποδέσμευσης! Η εκτός αν εκτιμάμε ότι οι επιλογές όλων των άλλων είναι συνολικά λαθεμένες ή εχθρικές". Γιατί, αν μη τι άλλο, το Κόμμα μας, δεν είναι τώρα που ανακάλυψε την αποδέσμευση, ενώ είναι γνωστό πού έχουν καταλήξει - να γίνουν στυλοβάτες για τον εκσυγχρονισμό του καπιταλιστικού συστήματος - άλλα πρώην ΚΚ της Δ. Ευρώπης(η Ιταλία είναι δίπλα μας)... Ο καθένας, λοιπόν ας έχει τις εκτιμήσεις του που η ζωή επιβεβαιώνει, ενώ άλλες τις απορρίπτει.

Μια και μιλάμε για το Πρόγραμμα του Κόμματος, όσον αφορά το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας από το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο, θέλω να σημειώσω τα παρακάτω: Το α/α/δ μέτωπο είναι, πρώτα απ' όλα, μέτωπο των κοινωνικών δυνάμεων. Μέτωπο αγωνιστικό - διεκδίκησης. Στόχο έχει τη συγκέντρωση της "στρατιάς της επανάστασης", την κατάκτηση της ενότητας της εργατικής τάξης και την προώθηση της συμμαχίας της με τα άλλα κοινωνικά στρώματα. Ενώ, ταυτόχρονα, στόχος είναι η αγωνιστική - μαχητική διαπαιδαγώγηση των μαζών για την ανατροπή του καπιταλισμού, την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αυτός ο στόχος δεν πρέπει να μας ξεφεύγει ούτε στιγμή! Και, βεβαίως, πρέπει να τον προβάλλουμε στην εργατική τάξη, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα που έχουν συμφέρον από την πραγματοποίηση της επανάστασης. Αλλο ζήτημα αν στην πορεία προκύψει και ζήτημα κυβερνητικής εξουσίας στα πλαίσια του α/α/δ μετώπου. Ας προκύψει... Δεν μπορεί, όμως, να μπαίνει σαν στόχος ή έστω να προβάλλεται στο Πρόγραμμα με τρόπο που να αφήνει την εντύπωση πως παλεύουμε γι' αυτό. Τότε, δε διαπαιδαγωγούμε τον κόσμο μας και είναι πιθανότερο να γίνει αυτοσκοπός η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας στα πλαίσια του α/α/δ μετώπου, αντί να προωθούμε το μέτωπο, στην προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΑΓΓΑΝΑΣ

ΚΟΒ "Ριζοσπάστη"

Κρίσιμαζητήματα

Στην αρχή που δημοσιεύτηκαν τα τρία κείμενα (σχέδια) της ΚΕ, δεν είχα σκοπό να γράψω στο διάλογο. Γιατί γενικά, συμφωνώ με τα κείμενα, πέρα από μερικές μικρολεπτομέρειες και κάποιες παρατηρήσεις μου, στις διατυπώσεις τους. Ετσι, δε με πίεσε η ανάγκη να γράψω κάτι το ιδιαίτερο, το άξιο λόγου, αλλά και γιατί ίσως, μου δινόταν η δυνατότητα να πω τη γνώμη μου στο Συνέδριο. Με την έναρξη, όμως, του διαλόγου και το συνεχές ζέσταμά του, άλλαξα γνώμη. Ωστόσο, βέβαια, η πρόοδος ανάπτυξής του, παρά τις όποιες τοποθετήσεις - θετικές ή αντιπαραθετικές - είναι γόνιμος και συμβάλλει στον επιτυχή εμπλουτισμό των κειμένων, για τη λήψη ορθών αποφάσεων από το 15ο Συνέδριο και ιδιαίτερα, στην τελική μορφή των κειμένων του Προγράμματος και του Καταστατικού του Κόμματος (χωρίς να μας διαφεύγει ότι καραδοκούν τα τρωκτικά του οπορτουνισμού και οι ταξικοί μας αντίπαλοι για την όποια "ευκαιρία" τους παρουσιαστεί να την αξιοποιήσουν στη δουλιά τους).

Το 15ο Συνέδριο είναι προγραμματικό. Το Πρόγραμμά του, που θα αποφασίσουμε, θα είναι η συγκεκριμένη στρατηγική μας στις δοσμένες συνθήκες και πυξίδα της επαναστατικής πορείας του ΚΚΕ. Πρέπει, λοιπόν, το Πρόγραμμα, όχι μόνο να είναι όσο το δυνατόν πιο εύστοχο, αλλά ακόμη πρέπει να έχει καθαρότητα ανάπτυξης και να είναι προσιτό - κατανοητό. Να γίνεται με σαφήνεια συνειδητό, ότι ο άξονας πλεύσης του είναι η ιστορική αποστολή του ΚΚΕ, το γκρέμισμα του καπιταλισμού και η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, της ανθρωπισμένης κοινωνίας.

Το νέο ιδιαίτερο βασικό στοιχείο του Προγράμματος, το οποίο αλλάζει από το προηγούμενο - τα δύο στάδια του Προγράμματος του 10ου Συνεδρίου, το αντιμονοπωλιακό και το σοσιαλιστικό - είναι ότι περνάμε σε μια ενιαία διαδικασία επαναστατικής πορείας, αντιιμπεριαλιστικής - σοσιαλιστικής πάλης. Γιατί οι αντικειμενικές συνθήκες είναι πιο ώριμες από τότε και, παρά το ότι ο υποκειμενικός παράγοντας κρίσιμα έχει εξασθενίσει, εξηγεί και στηρίζει πολύ καλά, επιχειρηματολογημένα αυτή την αλλαγή, της ενιαίας επαναστατικής πορείας. Το Σχέδιο Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου κάνει διεξοδική ανάλυση στο σημαντικό αυτό ζήτημα. Ετσι, η ανάγκη της σοσιαλιστικής αλλαγής είναι τώρα πιο οξυμένη και αργά ή γρήγορα θα βρει τη δικαίωσή της.

Κρίσιμα ζητήματα:

1. Καρδιά του νέου Προγράμματος είναι το α/α/δ μέτωπο με συγκεκριμένη πλεύση τη σοσιαλιστική νίκη, τη σοσιαλιστική εξουσία. Αυτός ο στόχος θα είναι ο πιλότος της αντιιμπεριαλιστικής, αντικαπιταλιστικής συσπείρωσης και της όποιας πολιτικής συμμαχίας μπορεί να προκύψει στην πορεία. Ομως, η ανάπτυξη της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας θα είναι απόρροια της ισχύος της α. α. συσπείρωσης. Χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικοκοινωνικής συμμαχίας του α/α/δ μετώπου, θα πρέπει να είναι η αυτοτέλεια της κάθε πολιτικής δύναμης και η κύρια ηγετική δυναμική του Κόμματος της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων, το ΚΚΕ. Φυσικά, η δυνατότητα αυτή - η πιο πιθανή για τη μικρή μας χώρα - δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από τις εξωτερικές συνθήκες, τους αγώνες των εργαζομένων, των λαών και των προοδευτικών κινημάτων τους, ιδιαίτερα των χωρών του άμεσου περίγυρού μας. Προς αυτήν την κατεύθυνση είναι σημαντική η δυναμική της πρωτοβουλίας του Κόμματός μας, στην προσπάθειά του για τη συνεργασία των κομμουνιστικών κομμάτων και ριζοσπαστικών αριστερών δυνάμεων. Οταν, μάλιστα, σήμερα οι ιμπεριαλιστές έχουν συγκροτήσει την ανώτερη μέχρι τώρα μορφή παγκόσμιου συντονισμού τους, με επικεφαλής τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ενώ δεν υπάρχει συντονισμός του παγκόσμιου κομμουνιστικού και προοδευτικού κινήματος. Αλλά, ας μου επιτρέψετε ακόμη να σημειώσω, το πόσο βαραίνει η έλλειψη από πολλά χρόνια (1943) της Κομμουνιστικής Διεθνούς - η στρατηγική της δύναμη - για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα δεινά της, την εκμετάλλευση, την καταπίεση και τις ανθρωποσφαγές των ιμπεριαλιστών.

2. "Πολλά κόμματα δύο πολιτικές". Η θέση αυτή του Κόμματος συνέχεια επιβεβαιώνεται, όχι μόνο από μας, αλλά και από κάθε καλόπιστο πολίτη. Δεν έχει προκύψει τίποτε νέο αυτή τη στιγμή για αμφισβήτησή της και διαφοροποίησή της. Είναι η απόλυτη αλήθεια σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Επομένως, δεν υπάρχουν σήμερα περιθώρια για πολιτικές συμμαχίες, για το ΚΚΕ.(Μοχλός αυτή τη στιγμή της πάλης μας - όπως αναλύσαμε στην προηγούμενη παράγραφο - είναι το α/α/δ μέτωπο).

Σε δημοσιευμένο, όμως, άρθρο, στο "Ριζοσπάστη" για το διάλογο του 15ου Συνεδρίου βάλλεται πλάγια ή και κατευθείαν, η κύρια και σωστή αυτή πολιτική θέση του Κόμματος: Οτι μπλοκάρει τις προσπάθειες της δουλιάς μας στο μαζικό κίνημα, για την ανάπτυξη συνεργασίας και συσπείρωσής μας με τις πλατιές μάζες, οι οποίες βρίσκονται έξω από την εκλογική επιρροή του ΚΚΕ. Γιατί - λέει: - "υπολογίζουμε" ότι γενικά όλες τους είναι διαβρωμένες, χαλασμένες από τη σοσιαλδημοκρατία (σημείωση δική μου: Με τη βασική αυτή διαπίστωση του συντρόφου - που τα βάζει όλα σ' ένα τσουβάλι - αναρωτιέμαι πώς πέφτει τόσο πολύ έξω).

Ας δούμε τώρα συγκεκριμένα μια περικοπή του άρθρου του, που στηρίζεται σ' αυτή τη διαπίστωσή του: "Η κοινωνική αριστερά, που είναι αρκετά πιο μεγάλη από την άμεση εκλογική επιρροή του ΚΚΕ (και θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, ώστε, ας επιτραπεί να το πω, να συμβάλλουμε "να ανθίσουν όλα τα λουλούδια") δε διευκολύνεται να ξεμπλοκαριστεί. Οι αριστερές και ριζοσπαστικές δυνάμεις, μέσα στο μαζικό κίνημα, αυτοπεριχαρακώνονται, αυτομαστιγώνονται, κατασπαταλούν τις δυνατότητές τους στη μίζερη πολεμική, στην ισχυρογνωμοσύνη περί κατοχής της απόλυτης αλήθειας. Διστάζουν να δώσουν το χέρι στους κομμουνιστές, στο ΚΚΕ. Με τέτοιες λογικές, η στρατηγική μας πρόταση για αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο ακυρώνεται στην πράξη. Η πολιτική μας των συμμαχιών γίνεται γράμμα κενό κλπ. ". Εγώ δε θα κάνω κανένα σχόλιο. Είπα προηγούμενα τη γνώμη μου. Εσείς βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

3. Για τον κοινωνικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, απαραίτητο εργαλείο είναι η "δικτατορία του προλεταριάτου", που δεν έχει καμιά σχέση και, είναι ακριβώς το αντίθετο, από την απάνθρωπη δικτατορία της αστικής τάξης. Αλλά, η δημοκρατία της (δικτατορίας του προλεταριάτου) είναι χίλιες φορές καλύτερη από τη δημοκρατία της αστικής τάξης. Το Σχέδιο Προγράμματος στη Θέση 36, όπως και παρακάτω, αναλύει εκτεταμένα την ουσία της εξουσίας της (δικτατορίας του προλεταριάτου). Γενικά, είμαι σύμφωνος, με μια επιφύλαξη:Στη Θέση 36, στη δεύτερη παράγραφο, υπάρχει η διατύπωση: "Θα είναι η εξουσία που εκφράζεται με τον επιστημονικό όρο "δικτατορία του προλεταριάτου". Εχω τη γνώμη, ότι δε χρειαζότανε να προσθέσουμε τον "επιστημονικό όρο". Ποια η ανάγκη; Για να πέσουμε στα μαλακά και να μην εξαγριώσουμε τους ταξικούς μας αντιπάλους; Νομίζω ότι πέφτουμε πολύ έξω. Η λαϊκή παροιμία λέει: Αν δε σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν κάνεις.

Εμείς οι κομμουνιστές δεν ήμασταν ποτέ υπέρ της βίας, γιατί αγαπάμε τους ανθρώπους. Αλλά, αυτό δεν εξαρτάται μόνο από τους εαυτούς μας. Ετσι, το πέρασμα στη σοσιαλιστική κοινωνία προϋποθέτει ακόμη, ότι έχουν παρθεί όλα τα μέτρα εξουδετέρωσης της δυνατότητας άσκησης κατασταλτικής βίας από τους καπιταλιστές, να αποτρέψουν την πραγματοποίησή της. Επίσης, με την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής κοινωνίας - μεταβατικής κοινωνίας για τον κομμουνισμό - χρειάζεται δημοκρατική επαγρύπνηση και περιφρούρησή της, για να τη διαφυλάξει από τον ταξικό της εχθρό, ο οποίος πάντα θα απεργάζεται την ανατροπή της, με την επαναφορά της καπιταλιστικής κοινωνίας. Αυτές τις προϋποθέσεις, τα μέτρα για το πέρασμα, τη δημοκρατική επαγρύπνηση, την υπεράσπιση και τη διαφύλαξη της σοσιαλιστικής κοινωνίας τα εκφράζει η δικτατορία του προλεταριάτου.

ΜΑΡΙΝΟΣ ΠΕΤΡΟΥΝΙΑΣ

Για το Σχέδιο Προγράμματος

Στη Θέση 2 αναφέρεται ότι: Στους κόλπους του ιμπεριαλισμού διαμορφώθηκαν οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό και παρακάτω: Παρά τις ανατροπές που συνέβησαν στο τέλος του 20ού αιώνα παραμένει η νομοτελειακή αναγκαιότητα για το σοσιαλισμό και στη συνέχεια δίνεται η πραγματική εικόνα της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Επειδή, μετά την ανατροπή εντάθηκε πιο συστηματικά η προπαγάνδα από τις δυνάμεις του καπιταλισμού, που υποστηρίζει ότι το πείραμα για το σοσιαλισμό απέτυχε και το πιο καλό σύστημα είναι το καπιταλιστικό και γι' αυτό είναι αναντικατάστατο. Μεγάλη μερίδα του λαού πέφτει θύμα αυτής της προπαγάνδας και από άγνοια πιστεύει ότι, αφού ο σοσιαλισμός ανατράπηκε στη Σοβιετική Ενωση, που αποτελούσε το στήριγμα, δε γίνεται τίποτα. Δεν κατανοεί την αναγκαιότητα και τη νομοτελειακή εξέλιξη της κοινωνίας και γι' αυτό δεν πιστεύει ότι οι λαϊκές δυνάμεις είναι σε θέση να ανατρέψουν το καπιταλιστικό σύστημα. Παρά το γεγονός ότι βλέπει τα προβλήματα, ζει την κατάσταση που υπάρχει, οδηγείται στην απογοήτευση, στην αδράνεια και τη μοιρολατρία. Γι' αυτό πιστεύω, ότι από την αρχή πρέπει να ξεκαθαριστούν ορισμένα πράγματα:

Οπως στη φύση δρουν οι φυσικοί νόμοι, που οδηγούν στις μεταβολές, έτσι και στην κοινωνία δρουν οι οικονομικοί νόμοι.

Η κίνηση της κοινωνίας και οι αλλαγές των συστημάτων δεν είναι επινόηση κανενός, αλλά αποτέλεσμα της δράσης αυτών των νόμων. Για να παραχθούν τα διάφορα προϊόντα χρειάζονται μέσα, εργαλεία, κτίρια, μηχανές, ενέργεια, πρώτες ύλες κλπ. Ολα αυτά ονομάζονται μέσα παραγωγής. Για να μπουν σε κίνηση αυτά τα μέσα είναι απαραίτητος ο άνθρωπος. Ολα αυτά ονομάζονται παραγωγικές δυνάμεις. Η αποφασιστική δύναμη της παραγωγής είναι ο άνθρωπος. Στη διαδικασία της παραγωγής, της ανταλλαγής, της διανομής και της κατανάλωσης των υλικών αγαθών, οι άνθρωποι έρχονται, ανεξάρτητα από τη θέλησή τους, σε καθορισμένες κοινωνικές σχέσεις. Αυτές οι σχέσεις ονομάζονται παραγωγικές ή οικονομικές σχέσεις.

Βάση των παραγωγικών σχέσεων είναι η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Οπως είναι γνωστό, στην ταξική κοινωνία και στον καπιταλισμό, τα μέσα παραγωγής είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών. Στον καπιταλισμό υπάρχει η ανειρήνευτη αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην ατομική καπιταλιστική μορφή της ιδιοποίησης. Αιτία της αντικατάστασης του ενός τρόπου παραγωγής από τον άλλο είναι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Η αντικατάσταση αυτή πραγματοποιείται ως αποτέλεσμα της ταξικής πάλης, των κοινωνικών επαναστάσεων. Η πάλη αυτή αποτελεί την κύρια κινητήρια δύναμη της ιστορίας. Οπως είπαμε πιο πάνω, οι αλλαγές των συστημάτων είναι αποτέλεσμα της δράσης των οικονομικών νόμων. Η κοινωνία δεν μπορεί αυθαίρετα να καταργεί τους οικονομικούς νόμους.

Σε κάθε κοινωνικό σύστημα λειτουργούν ειδικοί οικονομικοί νόμοι. Ομως, λειτουργούν και οι γενικοί, που ισχύουν σε κάμποσους τρόπους παραγωγής. Ενας από τους γενικούς νόμους είναι ο νόμος της αντιστοιχίας των παραγωγικών σχέσεων στο χαρακτήρα των παραγωγικών δυνάμεων.

Σύμφωνα με το νόμο αυτό, στο βαθμό που αναπτύσσονται οι παραγωγικές δυνάμεις, οι παλιές παραγωγικές σχέσεις αντικαθίστανται με νέες πιο προοδευτικές. Η παραβίαση του νόμου αυτού οδηγεί στη σύγκρουση και στην επανάσταση. Είναι γνωστή η πορεία των κοινωνικών επαναστάσεων και το πέρασμα από το πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα στο δουλοκτητικό, στο φεουδαρχικό, στο καπιταλιστικό και στο σοσιαλιστικό.

Πρέπει να διευκρινιστεί ότι οι αντικειμενικοί οικονομικοί νόμοι καθορίζουν την πορεία της ιστορίας μόνο διά μέσου της σκόπιμης δραστηριότητας των ανθρώπων. Η δράση τους καθορίζεται από αντικειμενικά περιστατικά. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να δράσουν αυθαίρετα, χωρίς να υπολογίσουν τις γύρω τους συνθήκες. Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό είναι ένα κοινωνικό προτσές, το οποίο δεν μπορεί καθόλου να πραγματοποιηθεί μόνο του, χωρίς τη συμμετοχή των ανθρώπων.

Οι οικονομικοί νόμοι είναι αντικειμενικοί. Οπωσδήποτε θα ανοίξουν το δρόμο για να προχωρήσουν, θα υπερνικήσουν τα εμπόδια που στέκονται στο δρόμο της οικονομικής ανάπτυξης της κοινωνίας. Αργά ή γρήγορα, θα βρεθούν οι κοινωνικές εκείνες δυνάμεις, που με αγώνα θα πετύχουν την πραγματοποίηση των απαιτήσεων των οικονομικών νόμων. Η εξέλιξη της κοινωνίας αποτελεί νομοτελειακή κίνηση και δεν μπορεί να την εμποδίσει κανείς. Οπως έγινε η αντικατάσταση των άλλων οικονομικών συστημάτων, έτσι και το καπιταλιστικό σύστημα θα παραχωρήσει τη θέση του και η κοινωνία θα βαδίσει προς την πρόοδο, προς το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Ελάχιστα παραδείγματα από τη μαρξιστική - λενινιστική πολιτική οικονομία, που αποδεικνύουν την αναγκαιότητα της επανάστασης.

Σήμερα, σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, ο νόμος της αντιστοιχίας παραγωγικών δυνάμεων - παραγωγικών σχέσεων παραβιάζεται κατάφωρα. Με το πέρασμα του καπιταλισμού στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, ο νόμος παραβιάζεται με σοβαρά κρισιακά φαινόμενα, συγκρούσεις και πολέμους, που τελικά οδήγησαν στην Οχτωβριανή Επανάσταση.

Η επιστημονική και τεχνολογική επανάσταση οδήγησε σε ακόμη μεγαλύτερη παραβίαση. Ενώ συντελέστηκε μια τεράστια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, οι παραγωγικές σχέσεις μένουν οι ίδιες και χειροτερεύουν. Ενώ, δηλαδή, οι παραγωγικές δυνάμεις αναπτύχθηκαν με τη σκληρή δουλιά των εργατών του χεριού και του μυαλού και δίνει τη δυνατότητα να παράγονται πολύ περισσότερα προϊόντα στον ίδιο χρόνο εργασίας και θα έπρεπε απ' αυτά τα προϊόντα να ωφελούνται οι κύριοι δημιουργοί τους, οι εργαζόμενοι και να βελτιώνονται οι συνθήκες δουλιάς και της ζωής τους, γίνεται εντελώς το αντίθετο. Ωφελούνται μόνο οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Οι καπιταλιστές. Ομως, αυτό έχει τις συνέπειές του. Η άνοδος της παραγωγής από τη μια και η συγκέντρωση του πλούτου, η χαμηλή αγοραστική ικανότητα και η εξαθλίωση από την άλλη, λόγω της μεγάλης εκμετάλλευσης που γίνεται στο λαό, οδηγεί στη στασιμότητα και την καταστροφή κλάδων ολόκληρων. Κυρίως, στην καταστροφή της βασικής παραγωγικής δύναμης - τον εργαζόμενο άνθρωπο.

Εκατομμύρια άνεργοι. Δισεκατομμύρια πεινασμένοι. Παιδιά πεθαίνουν από την πείνα και την έλλειψη περίθαλψης. Παρασιτισμός, λοβιτούρες, απάτες, ληστείες, ναρκωτικά, συγκρούσεις, πόλεμοι κλπ. την ίδια ώρα τεράστιοι πόροι σπαταλώνται για σύνεργα του θανάτου, ενώ περιορίζεται η κοινωνική πρόνοια. Ολα αυτά δείχνουν ότι ο καπιταλισμός δεν έχει να προσφέρει τίποτα το καλό στην κοινωνία και το καπιταλιστικό σύστημα πρέπει να αλλάξει. Η ανάλυση που γίνεται στο κείμενο των Θέσεων δείχνει καθαρά ποια είναι η κατάσταση.

Είναι φανερό ότι οι συνθήκες είναι υπερώριμες για την επανάσταση με συγκεκριμένη πορεία για το σοσιαλισμό. Σοσιαλισμό, βέβαια, απαλλαγμένο από στρεβλώσεις, παραβιάσεις, αναθεωρήσεις, λάθη κλπ. Η πείρα από το πάθημα των ανατροπών, πρέπει να γίνει μάθημα και να παρθούν τα απαραίτητα μέτρα για να μην έχουμε τα ίδια. Είναι απαραίτητη η σοβαρότερη μελέτη των συνθηκών και αιτιών, που οδήγησαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα, για να προφυλαχτεί το κίνημα, ώστε να μην επιτραπεί η επανάληψη του φαινομένου.

ΜΗΤΣΟΣ ΡΗΓΑΣ

Λουτράκι Κορινθίας

Μικρές παρατηρήσεις

Το Σχέδιο Προγράμματος, το Καταστατικό και η Εκθεση Δράσης της ΚΕ είναι τρία βασικά ντοκουμέντα για το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ και βρίσκονται σε σωστή κατεύθυνση μελέτης και επεξεργασίας για τη μελλοντική δράση του Κόμματός μας, που μετά το Συνέδριο θα βγει οπωσδήποτε ισχυρότερο στην ελληνική κοινωνία.

Το Πρόγραμμα πρέπει να είναι μακρόπνοο, να θέτει με σαφήνεια τους στρατηγικούς στόχους και να καθορίζει την τακτική για την επίτευξή τους. Γενικά, ανταποκρίνεται προς μια τέτοια κατεύθυνση κι αυτό δείχνει ότι έγινε σοβαρή μελέτη πάνω στην εσωτερική πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση, καθώς και στις διεθνείς διαμορφωμένες ανακατατάξεις. Πρέπει, όμως, να το πούμε ξεκάθαρα ότι σε ορισμένα σημεία παρουσιάζει αδυναμίες διατύπωσης, που μπορούν να προκαλέσουν σύγχυση.

Π.χ. το Σχέδιο Προγράμματος βάζει γενικό στρατηγικό στόχο τη δημιουργία του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου πάλης και το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Πολύ σωστή γενική πολιτική στρατηγική στις σημερινές συνθήκες.

Στη σελ. 17 (Θέση 27) αναφέρεται: "Η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή δημοκρατική πάλη είναι ο δρόμος που βοηθάει να συσπειρωθεί η μεγάλη πλειοψηφία, να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων, να γίνει η προσέγγιση και, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό". Σωστότερα, έπρεπε να διατυπωθεί: Η α/α/δ πάλη είναι ο μοναδικός δρόμος συσπείρωσης της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, που θα αλλάξει το συσχετισμό των δυνάμεων για να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ετσι, είμαστε πιο σαφείς, πιο αισιόδοξοι και επιταχύνουμε τις "προϋποθέσεις", όπως αναφέρεται στο κείμενο, για τη σοσιαλιστική αλλαγή.

Στις σημερινές εσωτερικές και εξωτερικές πολιτικές και οικονομικές συνθήκες δεν μπορούμε να βάζουμε σε αμεσότητα το πρόβλημα εξουσίας, γιατί δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες ότι το α/α/δ μέτωπο πάλης θα είναι έργο 10 - 15 ετών. Αυτό το σημειώνω, για να μη δημιουργηθούν συγχύσεις. Μετά μία - δύο δεκαετίες, που είναι οπωσδήποτε δυνατόν να δημιουργηθεί και να είναι ισχυρότατο αυτό το μέτωπο, από τη φύση θα μπει σαν άμεσος στόχος το πρόβλημα της κυβερνητικής και κοινωνικής εξουσίας. Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Σχετικά με το Σχέδιο Καταστατικού, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Μόνο μια μικρή παρατήρηση να μου επιτραπεί: Στη σελ. 22, άρθρο 49, και επίσης στη σελ. 22, άρθρο 50, το κείμενο αναφέρεται σχετικά με τις περιπτώσεις διαγραφής μελών του Κόμματος. "... διαγράφεται από το Κόμμα το μέλος που χωρίς δικαιολογημένη αιτία δεν πληρώνει την οικονομική συνδρομή πάνω από έξι μήνες συνέχεια... " και παρακάτω: "με τη συνεχή αδικαιολόγητη απουσία του από τις κομματικές δραστηριότητες...".

Αυτά τα δύο άρθρα είναι σημαντικά, γιατί συγκεκριμενοποιούν και το περιεχόμενο του 1ου θεμελιώδους άρθρου για το ποιος μπορεί να γίνει μέλος του Κόμματος. Δυστυχώς, για πολλά χρόνια δεν εφαρμόστηκαν και σαν συνέπεια είχαμε τη χαλάρωση της εσωκομματικής πειθαρχίας και δημοκρατίας, την αδράνεια, την αδιαφορία, το αδυνάτισμα της κομματικής δράσης γενικά.

Το γεγονός ότι μπήκε το ζήτημα της εξάμηνης δοκιμασίας, το επικροτούμε, γιατί θα συμβάλλει στην καλύτερη επιλογή των τακτικών μελλοντικών μελών του ΚΚΕ.

Η Εκθεση Δράσης της ΚΕ του ΚΚΕ στέκεται σε σωστές αναλύσεις και διαπιστώσεις, τη διέπει θετικό πνεύμα κριτικής και αυτοκριτικής και θα απασχολήσει περισσότερο τους αντιπροσώπους του 15ου Συνεδρίου.

Είμαστε οραματιστές, γιατί πιστεύουμε ακράδαντα σ' ένα καλύτερο μέλλον, σε μια πραγματικά ισότιμη κοινωνία, στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, που δε μας περιμένει, αλλά παλεύουμε και θα παλέψουμε με όλες τις δυνάμεις μας για να το φέρουμε στη χώρα μας και στον κόσμο.

ΤΣΙΝΤΖΙΛΩΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Γεωπόνος

Λάρισα

Με ελπίδες στο 15ο Συνέδριο

Αγαπητοί αναγνώστες, σύντροφοι, και φίλοι. Νομίζω καλά κάνουμε που γράφουμε, να διαβάζουμε και να μελετούμε την πορεία του κινήματός μας. Εδώ και πολλά χρόνια μιλούμε και γράφουμε. Αναρωτηθήκαμε όμως αν όλα αυτά είναι πραγματοποιήσιμα, αν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν, να εκπληρωθούν; Γνωρίζουμε σε τι κατάσταση βρισκόμαστε; Οχι μόνο εμείς, αλλά και ολόκληρο το παγκόσμιο κίνημα; Μεγάλη είναι η έλλειψη που δε γεννήθηκε άλλος Λένιν στα χρόνια μας.

Θα έλεγα ότι με πολλούς συμφωνώ, αλλά και με πολλούς όχι. Δε συμφωνώ μ' αυτούς που αναφέρονται σε πράγματα και καταστάσεις που ειπώθηκαν πολλές φορές, αλλά και δεν έχουν σχέση με τον προσυνεδριακό διάλογο. Η προσυνεδριακή συζήτηση είναι εσωκομματικό μας θέμα, αφορά το κόμμα μας, το λαό μας, την πατρίδα μας.

Τα εσωτερικά άλλων κομμουνιστικών κομμάτων ας αφήσουμε να τα εκτιμήσουν τα ίδια. Εμείς να συμπαρασταθούμε βοηθητικά και στα πλαίσια του διεθνισμού να συμβάλουμε, αν είναι δυνατόν και αν μπορούμε. Και να μην ξεχνούμε ότι κι εμείς δεχτήκαμε συμπαράσταση και βοήθεια από όλα τα κομμουνιστικά κόμματα του κόσμου. Μέσα από το Συνέδριό μας να διατρανωθεί η διεθνιστική αλληλεγγύη προς τους Τσέχους, Γερμανούς, Σοβιετικούς και προς όλους τους κομμουνιστές των πρώην σοσιαλιστικών χωρών.

Πολύ σωστά, στη σελ.11, άρθρο.18, το Πρόγραμμα επισημαίνει πως - καμιά επιτυχία δε θα υπάρξει, ούτε και ο αγώνας για το σοσιαλισμό θα είναι αποτελεσματικός, ωσότου το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται ιδεολογικά κατακερματισμένο.

Το Κόμμα μας δεν ήρθε στην εξουσία. Τι φταίει, ποιος φταίει; Εμείς τα απλά μέλη; Ισως δύσκολα μπορούμε να το φανταστούμε. Εχω υπόψη μου όμως το 4ο Συνέδριο του ΚΟΔΗΣΟ που διεξήχθη πρόσφατα. Σ' αυτό δεν υπήρξαν προβληματισμοί σχετικά με την πορεία προς το σοσιαλισμό και κομμουνισμό. Εκτός από λίγους, που διαφώνησαν. Γνωστά στελέχη ζητούν συνεργασίες με τη σοσιαλδημοκρατία. Είναι πολλά κόμματα, όπου δε φαίνεται τίποτα για το ποια είναι η κοσμοθεωρία μας, και πιστεύω θα καλεστούν και στο Συνέδριό μας.

Στο άρθρο 35, σελ. 27 - 32 του Προγράμματος με όσα αναφέρονται στις σειρές 25 και 26, συμφωνώ απόλυτα, θα έλεγα, κατά γράμμα. Πολύ σωστά λέει επί λέξει.- Αφετηρία, για να ξεκινήσει το πέρασμα της ελληνικής κοινωνίας στο σοσιαλισμό, κατώτερη βαθμίδα του κομμουνισμού, είναι - η κατάχτηση εξουσίας, κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής (και τα υπόλοιπα που συνεχίζει το άρθρο).

Αλλά, επειδή η σταδιακή πορεία είναι κατώτερη και τυχόν λάθη ξεπερνιούνται στη διαδικαστική πορεία, θέλω να προσθέσω και κάτι ακόμα.

Το Κόμμα μας βλέπει θετικά την εισαγωγή φυσικού αερίου. Το θέμα αυτό είναι κολοσσιαίο, μήπως πρέπει να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα; Και να πάρουμε υπόψη, ότι πολλά διατυμπανίστηκαν από διάφορες πλευρές - κυβέρνηση και ξένοι - αλλά δεν ακούσαμε τίποτα τι θα κοστίσει για το λαό μας, όταν θα αρχίσουμε να πληρώνουμε, όπως τώρα με τη ΔΕΗ. Και τι τελικά μαγειρεύεται; Θα πάει κι αυτό σε ξένα χέρια, που δε θα είναι κανένας άλλος, εκτός από τις αμερικανικές εταιρίες;

Ξεχνάμε τα συμβάντα με την ΑΓΕΤ; Τα πράγματα σήμερα δείχνουν ότι οι μεγάλοι κύριοι καταφέρνουν να τα πάρουν όλα από τα ελληνικά χέρια. Δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε πως αυτό θα γίνει με τη ΔΕΗ, το Αέριο, τον ΟΤΕ και οτιδήποτε γίνει στη χώρα μας. Το γιατί, είναι κατανοητό, αφού σίγουρα θα καταργηθούν και οι εθνικές κυβερνήσεις.

Στην Εκθεση Δράσης σελ.17 και 18, αναφέρεται στον "902" και "Ριζοσπάστη". Ο "902" TV μπροστά στο Συνέδριο, δε νομίζω πως είναι σε θέση να μας δώσει κάτι. Ημασταν από τους πρώτους για άδεια και μείναμε πολύ μακριά, στην ουρά. Εξορμήσεις και εξορμήσεις και στο τέλος τίποτα. Μεγάλα θηρία μπαίνουν μπροστά της για να τη σαμποτάρουν και να τη σταματήσουν. Επρεπε αυτό να υπολογιστεί. Δεν πρέπει να γελιόμαστε με το σήμερα και με το αύριο. Πολλά χρόνια λέμε, ότι θα αρχίσει, και το θα, θα, δε μας αρμόζει. Νομίζω είναι καλό να γίνει θέμα συζήτησης στη βάση του τι μπορεί να γίνει για να μπορέσει να λειτουργήσει.

Στο "Ριζοσπάστη", σπάνια μπαίνουνε εκλαϊκεύσεις δικών μας βιβλίων, που νομίζω έχουν κάποια ξεχωριστή σημασία, διότι τα βιβλία μας διαθέτουν πολιτική μόρφωση, διαπαιδαγώγηση, διαφώτιση και συνείδηση. Δε βρίσκω σωστό το ότι σε 5 συνέχειες ο σ. Μαϊλης έγραφε για το βιβλίο του Κύρκου. Αν έγραφε μια φορά δε θα ήταν αρκετό;

Επίσης, στη στήλη ΜΝΗΜΗ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ, πολλές φορές είναι με κάτι γραμματάκια, που ούτε και με κιάλια δεν μπορείς να τα διαβάσεις. Δε βλέπω, γιατί να γίνουν αλλαγές στο κείμενο, αφού είναι ιστορικά και γίνονται προς τιμήν, μα γι' αυτό και τα στέλνουν στο "Ριζοσπάστη", για να τον βοηθήσουν, αλλά αισθάνονται και ηθική ικανοποίηση συγγενείς, φίλοι και γνωστοί. Και ο "Ριζοσπάστης" έχει ανάγκη συλλογικής συζήτησης κάτω στη βάση για την ανάπτυξη και καλυτέρευσή του.

Το Καταστατικό, πιστεύω να δουλευτεί ακόμα και αφού απαλλαχτεί από τα παρατράγουδα του 13ου, θα γίνει το πραγματικό μας Καταστατικό.

ΚΑΡΑΜΠΙΔΗΣ ΑΛΕΚΟΣ

Καλαμαριά

Για το παρόν και το μέλλον

Το 15ο Συνέδριο του Κόμματος, είναι ένα σημαντικό Συνέδριο.

Σε μια εποχή όπου το μαζικό λαϊκό κίνημα, βρίσκεται σε κάμψη, σε μια εποχή όπου η ιδεολογική επίθεση της αστικής τάξης πείθει και βρίσκει ερείσματα στους εργαζόμενους, το Κόμμα καλείται να χαράξει την πολιτική του γραμμή.

Αναγνωρίζω πως αυτή η προσπάθεια που γίνεται σήμερα, έχει πολύ μεγάλες δυσκολίες.

Οι σοσιαλιστικές χώρες έχουν ανατραπεί, το Παγκόσμιο Κίνημα, έχει υποστεί σοβαρή ήττα.

Το Κόμμα πέρασε βαθιά πολιτική και ιδεολογική κρίση.

Το πολιτικό σκηνικό δεν επιτρέπει τη δημιουργία καμιάς αυταπάτης.

Κυβερνήσεις, κόμματα και παρατάξεις, προωθούν καθημερινά αντιλήψεις κοινωνικής συναίνεσης και ταξικής συνεργασίας.

Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - "ΣΥΝ", αλαζονικά, επικίνδυνα, αλλά αποτελεσματικά, ευνουχίζουν και παραλύουν συνδικάτα και μαζική δράση, φθείρουν αρχές και αξίες. Το Κόμμα μας και οι συνδικαλιστικές μας δυνάμεις, διαχωρίζονται από αυτές τις αντιλήψεις.

Εχουμε και πρέπει να εξακολουθήσουμε να έχουμε εντελώς αντίθετη λογική και αντίληψη από εκείνη που αποβλέπει στη συναίνεση και τη διαιώνιση του εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού.

Η ταξική πάλη, η επαναστατική ανατροπή του συστήματος και το πέρασμα στον σοσιαλισμό, πρέπει να είναι η απάντησή μας.

Στο σχέδιο Προγράμματος αναφέρεται πολύ σωστά, κατά τη γνώμη μου, πως ο πρωταρχικός στόχος του Κόμματος, είναι η επανάσταση και ο σοσιαλισμός.

Ζητήματα, που κατά τη γνώμη μου, πρέπει να εξετάσουμε κριτικά, είναι εκείνα που αφορούν την τακτική που θα ακολουθήσουμε για να πετύχουμε τη ρήξη με τον καπιταλισμό.

Στο σχέδιο Προγράμματος, αναφέρεται με σαφή τρόπο, πως για να πετύχουμε την επανάσταση και το σοσιαλισμό, πρέπει να δημιουργηθεί Μέτωπο Πολιτικών και Κοινωνικών Δυνάμεων, το οποίο θα διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία.

Η τοποθέτηση αυτή, μου δημιουργεί σοβαρές ενστάσεις και ερωτήματα σημαντικά και κρίσιμα:

1. Γιατί είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί Πολιτικό Μέτωπο Δυνάμεων και από ποιες δυνάμεις θ' απαρτίζεται;

2. Γιατί θα πρέπει αυτό το πολιτικό μέτωπο να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία μέσα στον καπιταλισμό;

3. Ποια αντίθεση θα λύσει αυτή η κυβέρνηση μετώπου;

4. Γιατί δεν μπαίνει σαν κριτήριο ο σοσιαλισμός για μιας τέτοιας βαρύτητας πολιτικής μετώπου;

5. Γιατί χρειάζεται να συνυπάρξουμε κυβερνητικά με το καπιταλιστικό κράτος;

6. Ποια θα είναι η θέση του Κόμματος μέσα στο Μέτωπο;

Θα έχουμε τη δυνατότητα ηγεμονίας και σε ποιο πεδίο;

Νομίζω πως είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να σκεφτούμε σοβαρά ζητήματα όπως "μέτωπο και κυβέρνηση".

Εχω τη γνώμη ότι, η επαναστατική αλλαγή του συστήματος, δεν είναι μια οποιαδήποτε στιγμή στην Ιστορία, αλλά μια σημαντική και κρίσιμη στιγμή, είναι στο μυαλό μου ξεκάθαρο ότι, σε μια τέτοια διαδικασία επανάστασης, δε θα φτάσουμε μοναχοί μας.

Εργατική τάξη και Κόμμα, θα προχωρήσουμε σ' αυτή, προσπαθώντας να πείθουμε όσο πιο πολλούς εργαζόμενους μπορούμε, για την ανάγκη της αλλαγής του συστήματος - της επανάστασης - του σοσιαλισμού.

Είναι επίσης σαφές ότι σε μια τέτοια διαδικασία στην κοινωνία, αυτή η προσπάθεια, θα βρει στηρίγματα.

Δεν είμαι όμως σε θέση να καταλάβω, γιατί αυτά τα κοινωνικά στηρίγματα, είναι απαραίτητο να έχουν και πολιτική έκφραση. Ποιος είναι ο λόγος σήμερα να προδιαγράψουμε στο πρόγραμμα ένα πολιτικό μέτωπο, όταν δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν θα υπάρξει τέτοιο.

Σε τι βασίζουμε την εκτίμηση ότι θα υπάρξει πολιτική έκφραση κοινωνικών δυνάμεων με συνείδηση την αλλαγή του συστήματος;

Πολύ περισσότερο, ποιος λόγος μας οδηγεί να προαναγγείλουμε την κυβερνητική προέκταση αυτού του Μετώπου μέσα στον καπιταλισμό;

Είναι, κατά τη γνώμη μου, πρόβλημα ολόκληρη η τακτική μας να εξαντληθεί στην αναζήτηση πολιτικών στηριγμάτων για την αλλαγή του συστήματος, όπως πρόβλημα είναι, στη θέση της επαναστατικής εξουσίας, να βάζουμε την οποιαδήποτε κυβέρνηση πριν την επανάσταση και μάλιστα με κριτήρια αντιμονοπωλιακά - αντιιμπεριαλιστικά - δημοκρατικά.

Μια τέτοια κυβέρνηση, δε θα είναι σε θέση να παλέψει, παρά μονάχα τέτοιους αντιιμπεριαλιστικούς - αντιμονοπωλιακούς στόχους, αλλά κάτι τέτοιο, δεν είναι αρκετό να οδηγήσει στο σοσιαλισμό και την επανάσταση.

Καθώς επίσης κρύβει τον κίνδυνο να παίξει ανασταλτικό ρόλο και να εκτονώσει την αγανάκτηση της εργατικής τάξης, που θα βρίσκεται σε διάθεση ταξικής σύγκρουσης με το κεφάλαιο, όπως αναφέρεται και στο κείμενο.

Στον καπιταλισμό η οποιαδήποτε θετική εξέλιξη, ακόμα και αν είναι κυβερνητική, δεν μπορεί να είναι σε θέση να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, γιατί τα θεμέλιά της, θα βρίσκονται στο υπάρχον σύστημα.

Αυτός είναι ο λόγος που θεωρώ λάθος την αντίληψη - άποψη, που διατυπώνεται στο σχέδιο Προγράμματος και αφορά την κυβερνητική εξέλιξη.

Είναι απαραίτητο η ΚΕ να διορθώσει αυτό το λάθος.

Ας έχουμε εντελώς ξεκάθαρο στο μυαλό μας, πως η κεντρική πολιτική σκηνή για το Κόμμα μας, δεν είναι τίποτε άλλο από το Μαζικό Λαϊκό Κίνημα και ας απασχοληθούμε σοβαρά μ' αυτό, για να βρούμε τρόπους να ενισχύσουμε εκεί την παρουσία και τις δυνάμεις μας.

Νομίζω πως σε ό,τι αφορά αυτή την ενίσχυση, είμαστε υποχρεωμένοι να ξαναδούμε ακόμη και την τακτική μας στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Το ίδιο υποχρεωμένοι είμαστε να κουβεντιάσουμε τον προσανατολισμό δουλιάς, ολόκληρης της ΚΝΕ, σ' αυτό το ζήτημα.

Η σημερινή ΚΝΕ, έτσι όπως διαμορφώνεται, μετράει πολύ αργά τα βήματά της στην εργατική δουλιά.

Το ίδιος ακριβώς γίνεται και με τη διαπαιδαγώγηση των μελών της, προς αυτή την κατεύθυνση.

Οι στρατολογίες, οι εξορμήσεις και τα φεστιβάλ της, είναι δραστηριότητες που σχεδόν δεν έχουν χαρακτηριστικά προσανατολισμού τέτοια, που θα της εξασφάλιζαν ανάπτυξη δεσμών με την εργαζόμενη νεολαία.

Συμφωνώ πως η ΚΝΕ είναι πολιτική οργάνωση όλης της Νεολαίας και θα ήταν λάθος ο διαχωρισμός, ανάμεσα σε μαθητική και σπουδάζουσα νεολαία από τη μια και εργαζόμενη από την άλλη.

Δυστυχώς αυτό ο διαχωρισμός στην πράξη, γίνεται από το ΚΣ της ΚΝΕ, αφού η δουλιά όλης της Οργάνωσης, γέρνει μονόπλευρα, σε όποια άλλη κατεύθυνση, εκτός από εκείνη του προσανατολισμού της στην εργαζόμενη νεολαία.

Στο πρόβλημα αυτό συμβάλλει και το γεγονός ότι η δουλιά της Οργάνωσης, δεν έχει σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά.

Η πρακτική δουλιά που φιλότιμα αναπτύσσεται από τα μέλη της ΚΝΕ, δε συνδέεται με τη στρατηγική και την κοσμοθεωρία μας.

Στην ΚΝΕ παρατηρούνται φαινόμενα αδυναμίας, σύνδεσης των επιμέρους στόχων πάλης, με τη γενική πολιτική διέξοδο, που προτείνει το Κόμμα.

Αυτό οδηγεί σε μια αποσπασματική εμφάνιση την ΚΝΕ. Φαίνεται πολλές φορές πως η αντιμετώπιση των προβλημάτων της Νεολαίας, γίνεται επιδερμικά χωρίς συνέχεια, διάρκεια και προοπτική.

Στα αδύνατα σημεία της εσωτερικής ζωής της Οργάνωσης, συγκαταλέγονται μια σειρά από προβλήματα και πρακτικές που δε διευκολύνουν το μέλος της ΚΝΕ, να διαμορφώνει και να διατυπώνει τη γνώμη του.

Τέλος, πιστεύω ότι ως Κόμμα, αν δεν προσέξουμε τα χαρακτηριστικά, το σχέδιο δράσης, τους στόχους πάλης και το περιεχόμενο δουλιάς της ΚΝΕ, δε νομίζω ότι θα έχουμε πλησιάσει την επιδίωξή μας.

Βεβαίως, ένα τέτοιος προσανατολισμός στην εργαζόμενη νεολαία με τα ποικίλα προβλήματα που παρουσιάζει, γνωρίζω και προσωπικά πως είναι δύσκολη υπόθεση.

Ομως, όλοι όσοι παλέψαμε για να υπάρχει σήμερα ΚΚΕ, από τους απλούς συντρόφους έως τους πρωτεργάτες αυτής της προσπάθειας, είμαστε υποχρεωμένοι να διασφαλίσουμε και την πολιτική του ταυτότητα.

Νομίζω πως η στιγμή που συζητάμε είναι η πιο κατάλληλη.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ

Μέλος της ΚΝΕ

Εργατική Αχτίδα

Επαναστατική επαγρύπνηση

Τα ντοκουμέντα του Κόμματός μας, του ΚΚΕ, το διάλογο και τα άρθρα των συντρόφων μας του Πολιτικού Γραφείου τα διαβάζω με μεγάλη προσοχή.

Τα κείμενα του διαλόγου και τα άρθρα να καταταχτούν σε ομάδες και μαζί με τα ντοκουμέντα να αποτελέσουν οδηγό για τη νέα Κεντρική Επιτροπή (ΚΕ) και το Πολιτικό Γραφείο (ΠΓ) της ΚΕ του ΚΚΕ.

Εγώ θέλω να θέσω υπόψη των συντρόφων μου μερικές σκέψεις μου.

α. - Η καθοδήγηση και τα στελέχη μας σε συνδιασκέψεις και ανταποκρίσεις χρησιμοποιούν μερικούς όρους όπως:

1. Η κυβέρνηση εκτελεί την εκ Βρυξελλών εκπορευόμενη αγροτική πολιτική. 2. Η κυβέρνηση με εντολές της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) εξαναγκάζει την Τοπική Αυτοδιοίκηση (ΤΑ) να επιτεθεί στις τσέπες των δημοτών.

3. Οι κυβερνήσεις του δικομματισμού εκτελούν τις επιταγές του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών.

4. Η κυβέρνηση υποκλίνεται σε όλα κλπ.

Σύντροφοι. Στη Σοβιετική Ενωση μετά το 1920 στα Συνέδρια και τις Συνδιασκέψεις έγινε πολλή συζήτηση μέσα στο κόμμα από την αντιπολίτευση, Τρότσκι, Ζινόβιεφ Καμένεφ κλπ., με τους όρους που χρησιμοποίησε ο σύντροφος Λένιν.

Ι. Συμμαχία του προλεταριάτου μ' όλη την αγροτιά ενάντια στον τσάρο, στην περίοδο της Αστικής Επανάστασης.

ΙΙ. Συμμαχία του προλεταριάτου με τη φτωχολογιά του χωριού ενάντια σε όλους τους αστούς, με ουδετεροποίηση της μεσαίας αγροτιάς, στην περίοδο κοντά στον Οκτώβρη. Μήπως και μεις πρέπει να συζητήσουμε τους όρους που χρησιμοποιούμε;

Δική μου πεποίθηση είναι ότι όλα τα κόμματα, όπως το ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Πολιτική Ανοιξη, "ΣΥΝ", Τσοβόλας και τα τσιράκια τους που παρουσιάζονται στις εκλογές και στηρίζουν την Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΝΑΤΟ και τη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση (ΔΕΕ), κανένα από αυτά δεν εκτελεί επιταγές ή αποφάσεις ή εντολές της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών, του ΝΑΤΟ και της ΔΕΕ.

Τα κόμματα αυτά συμμετέχουν στα όργανα της ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΕΕ και όλα μαζί παίρνουν συνειδητά αποφάσεις και τις εφαρμόζουν στις χώρες τους π. χ. για την Ελλάδα καταστροφή της γεωργικής παραγωγής, της κτηνοτροφίας, της βιομηχανίας, της βιοτεχνίας, το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας με όλες τις απάνθρωπες βαρβαρότητες στα Σκόπια, όνομα Μακεδονία, σενάρια στο Αιγαίο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και ό,τι άλλο μπορεί να πιάσει ο νους του ανθρώπου, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα απάνθρωπα δικά τους συμφέροντα και των ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών.

Ολα αυτά τα κόμματα επί αιώνες με διάφορα τερτίπια εξαπατούν τους λαούς και τους οδηγούν στην ανεργία, τα ναρκωτικά, την πορνεία, την εγκληματικότητα, την καταρράκωση της προσωπικότητας, την πείνα, την εξαθλίωση, τις δικτατορίες, τους πολέμους, τους βιασμούς, τα βασανιστήρια, τις καταστροφές κτλ.

Σύντροφοι. Το ψέμα και η απάτη επομένως έχει πολύ μεγάλα ποδάρια και όχι μικρά, όπως συνηθίζεται να λέγεται.

Τα κόμματα αυτά συνεχώς αλλάζουν ονόματα, καμουφλάρονται, γιατί τους παίρνει χαμπάρι ο λαός και το ψέμα το κάνουν ολόκληρη επιστήμη και κατορθώνουν τη συνέχεια του βάρβαρου καπιταλισμού.

Και το ΚΚΕ να αναπτύξει σε υπερεπιστήμη την Αλήθεια και να ξεσκεπάζουμε τα ψέματα αυτών των καμουφλαρισμένων κομμάτων και να οδηγήσουμε το λαό μας στο σωστό δρόμο, στο δρόμο του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της προόδου όλης της ανθρωπότητας. Ο όρος που χρησιμοποιεί το ΚΚΕ 5 κόμματα, τώρα 6, δύο πολιτικές είναι πολύ σωστός, γιατί τα 5 είναι ένα και το αυτό κόμμα και καμουφλάρονται με 5 ονόματα, και από την άλλη μεριά είναι μόνο το ΚΚΕ στο πλευρό του λαού μας.

β. - Γίνεται πολύς λόγος για συμμαχίες, πολύ σωστά το Κόμμα μας τοποθετείται, ότι τώρα δεν μπορεί να γίνει λόγος για συμμαχία με κανένα κόμμα, γιατί όλα τα άλλα στηρίζουν την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, και τη ΔΕΕ και οι πράξεις τους είναι γνωστές στο λαό μας, αλλά και σε όλους τους λαούς της Ευρώπης και αλλού.

Συμμαχία ναι, με τους εργάτες, αγρότες, υπαλλήλους επαγγελματίες, την προοδευτική διανόηση, με πατριώτες αξιωματικούς όλων των βαθμών και υπαξιωματικούς, με προοδευτικούς βιομηχάνους και με τον προοδευτικό κλήρο για να κάνουμε το αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό - δημοκρατικό - σοσιαλιστικό μέτωπο.

γ. - Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένωση των πλουτοκρατών και των κομμάτων τους, ενάντια στους λαούς τους, γι' αυτό εκσυγχρονίζουν το ΝΑΤΟ τους με νέα οπλικά συστήματα, με νέες επεκτάσεις, αρχηγεία, μονάδες ταχείας επέμβασης κλπ.

Καθήκον όλων των κομμουνιστικών κομμάτων και εκείνων των κομμάτων που αναλογίζονται σε τι τραγωδία οδηγεί την Ευρώπη και όλο τον κόσμο η ΕΕ, που δημιουργείται, είναι η άμεση συσπείρωσή τους για τη δημιουργία μιας άλλης Ευρώπης της Ειρήνης, της φιλίας των λαών και της προόδου.

δ. - Τα αστικά κόμματα χρησιμοποιούν διάφορες λέξεις όπως φιλελευθερισμός, νεοφιλελευθερισμός, Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, "Λευκή Βίβλος", Πράσινη Βίβλος, Συνεταιρισμός για την Ειρήνη, Ανθρώπινα δικαιώματα, Αντικομματική ομάδα, προσωπολατρία κλπ. όλες αυτές που χρησιμοποιούν είναι εντελώς απατηλές για να εξαπατήσουν το Λαό μας, γιατί δεν έχουν καμιά σχέση με την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική Δημοκρατία του Λαού μας.

Ολες αυτές οι ψευτιές τους να ξεσκεπαστούν με ό,τι μέσο μπορούμε, γιατί σε αυτό το κείμενο δε γίνεται να πούμε περισσότερα.

ε. - Σε ένα κείμενο σαν εγκόλπιο, 20-25 σελίδες να πούμε τις βασικές αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού, και τις λέξεις Κομμουνισμός - Κομμουνιστής από ποια λέξη προήλθαν, τι σημαίνουν οι λέξεις οπορτουνισμός, ρεβιζιονισμός και πολλές άλλες που χρησιμοποιούνται, τι σημαίνει γροθιά κλπ., ώστε να εφοδιάσουμε τα μέλη, οπαδούς, φίλους με ιδεολογικό εξοπλισμό. στ. - Γίνεται λόγος σύγκρισης του συντρόφου Στάλιν με τον Τρότσκι. Δε θέλω σε καμιά περίπτωση αντιπαράθεση. Θέλω να ξέρουμε ότι ο Τρότσκι και η ομάδα του Ζινόβιεφ, Κάμενεφ κλπ. α) Δεν ήθελαν την ειρήνη. β) Δεν ήθελαν τη συμμαχία της εργατιάς με την αγροτιά της ΣΕ. γ) Στη Γ Διεθνή υποστήριζαν τη διάσπαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς. δ) Ζητούσαν την αποχώρηση του Κομμουνιστικού Κόμματος από το Κουόμινταγκ (επαναστατική κυβέρνηση της Κίνας κλπ.).

Ο σύντροφος Στάλιν εάν από τότε ενέδιδε στις δολοπλοκίες αυτών και πολλών ομοίων των, δε θα υπήρχε γεύση σοσιαλισμού και τα μεγάλα στηρίγματα σήμερα του σοσιαλισμού. Οποιος μιλά για τον σύντροφο Στάλιν να μιλά με μεγάλη ευλάβεια, γιατί γνωρίζουμε τη μέγιστη προσφορά του για τους κολασμένους (φτωχούς, αμαρτωλούς) της γης.

ζ. - Γίνεται λόγος για τη διάλυση της Γ Διεθνούς. Διαλύθηκε γιατί αυτοί οι δολοπλόκοι ήταν οι προδότες, οι κατάσκοποι των φασιστών και των ιμπεριαλιστών μέσα στη Γ Διεθνή.

η. - Για τη δικτατορία του προλεταριάτου να ενημερωθεί ο λαός μας, οι λαοί ότι είναι ο ανώτερος τύπος δημοκρατίας στην ταξική κοινωνία, είναι η ανώτερη μορφή της προλεταριακής δημοκρατίας, που εκφράζει τα συμφέροντα της μέγιστης πλειοψηφίας, των εκμεταλλευομένων σε αντίβαρο της κοινοβουλευτικής κεφαλαιοκρατικής Δημοκρατίας που εκφράζει τα συμφέροντα της μέγιστης μειοψηφίας, των εκμεταλλευτών.

θ. - Στα αστικά κόμματα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ κλπ. δεν υπάρχει καμιά φαγωμάρα. Εκείνο που μαγειρεύουν είναι ποιο πρόσωπο μπορούν να αναδείξουν για την εξαπάτηση του λαού.

ι. - Η ΚΝΕ είναι το μέλλον του ΚΚΕ και το ΚΚΕ είναι το μέλλον του προλεταριάτου, γι' αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στη διαπαιδαγώγηση και ιδεολογικό εξοπλισμό της ΚΝΕ.

ια. - Ο "Ριζοσπάστης" να γράφεται πιο απλά, πιο κατανοητά και μικρά κείμενα και το ίδιο ο Οδηγητής.

ιβ. - Συμφωνώ με τα ντοκουμέντα και να προστεθεί κάθε θετική πρόταση του διαλόγου.

ιγ. - Συνεχή φροντίδα για την καλύτερη οργάνωση του Κόμματός μας. Μας περιμένουν πολλοί και μεγάλοι αγώνες του λαού μας.

ιδ. - Η ΚΕ, το Πολιτικό Γραφείο, με επικεφαλής την Γενική Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, έδρασαν όλοι μαζί σαν ένας άνθρωπος με τις αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού, ακούραστα μέρα και νύχτα παλεύοντας και ενημερώνοντας το λαό μας για τα πολλά προβλήματα που του δημιούργησαν η Ευρωπαϊκή Ενωση και ΝΑΤΟ με τα κόμματά τους. Ο καρπός που σπέρνουν δε θα αργήσει να καρπίσει και ο κόπος τους και ο κόπος του Κόμματός μας θα αποδώσει πλούσια παραγωγή.

ιε. - Να μην ξεχνάμε εμείς το ΚΚΕ, όλα τα ΚΚ και οι σοσιαλιστικές χώρες την καπιταλιστική περικύκλωση.

Να θυμούμαστε πάντα την επαναστατική επαγρύπνηση χωρίς καμιά ανάπαυλα. ΚΑΡΥΠΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

ΚΟΒ Ανοίξεως - Βέροια

Για την Ευρώπη και την Ελλάδα

1. Ο χάρτης της Ευρώπης, σήμερα, διαφέρει κατά πολύ από αυτόν της προηγούμενης δεκαετίας με την εμφάνιση νέων κρατών από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας, η ενιαία Γερμανία, η Τσεχία και η Σλοβακία. Επανεμφανίζονται εθνικά και εθνικιστικά κινήματα στο εσωτερικό άλλων (Β. Ιρλανδία, Ισπανία, Β. και Ν. Ιταλία, Ρωσία) και για πρώτη φορά μετά το μεσοπόλεμο ξεσπούν πολεμικές συγκρούσεις (Γιουγκοσλαβία), ενώ το ΝΑΤΟ επεκτείνεται "εκτός ορίων".

Η Ελλάδα χάνει την ειδική θέση που κατείχε στο σύστημα του ιμπεριαλισμού με την ύπαρξη της ΕΣΣΔ, ενώ για πρώτη φορά αντιμετωπίζει προβλήματα στα βόρεια σύνορά της. Αναβαθμίζεται ο ρόλος της Τουρκίας.

Δεσπόζουσα θέση στις συντελούμενες εξελίξεις κατέχει η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ. Η ΕΕ μετατρέπεται σε ολοκληρωμένο ιμπεριαλιστικό κέντρο, όπου κυριαρχεί το ευρωπαϊκό χρηματιστικό κεφάλαιο (ιδιαίτερα το γερμανικό) και βρίσκεται σε ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ για τον έλεγχο των νέων αγορών και των πηγών ενέργειας.

Η προοπτική της "ομοσπονδιοποίησης" της Ευρώπης δεν είναι εύκολη υπόθεση καθώς παρουσιάζονται με οξυμένο τρόπο παλιές και νέες αντιθέσεις ανάμεσα στις κυρίαρχες χώρες (γαλλογερμανικός άξονας - Αγγλία), αλλά και με τις οικονομικά ασθενέστερες (βορράς - νότος).

Στο οικονομικό πεδίο, η σύγκλιση των κρατών, αποτελεί μάλλον παρελθόν, καθώς ούτε η ονομαστική σύγκλιση μιας σειράς οικονομικών μεγεθών δεν επιτυγχάνεται. Το πρόβλημα του στασιμοπληθωρισμού, για τις περισσότερες χώρες, παραμένει ανυπέρβλητο.

Στο κοινωνικό πεδίο είναι γεγονός η μαζική εμφάνιση της ανεργίας και της φτώχειας, ενώ εμφανίζεται ο νεορατσισμός (με βάση όχι μόνο το χρώμα, αλλά το δικαίωμα στην εργασία) κι ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός (ευρωπαϊκή ιστορία, ισχυρές γλώσσες κλπ.).

Αξιοσημείωτες είναι οι αλλαγές στο πολιτικό πεδίο. Δημιουργείται ένα πανίσχυρο, υπερεθνικό κράτος, που στηρίζεται σε ένα θεσμικό πλαίσιο, άλλοτε δημοκρατικοφανές (Ευρωκοινοβούλιο με απλή αναλογική, ύπαρξη βέτο, άσκηση της προεδρίας, ανά χώρα, πλήθος επιτροπών ειδικών θεμάτων) και άλλοτε αντιδραστικό, συμφωνία ΣΕΝΓΚΕΝ, ευρωστρατός, προσπάθειες για κατάργηση του βέτο, της αρχής "μια χώρα μια ψήφος", της καθιέρωσης ψηφοφορίας με βάση την πληθυσμιακή εκπροσώπηση. Ορισμένα από τα μεγάλα παραδοσιακά κόμματα διασπώνται (χριστιανοδημοκρατία), ενώ για πρώτη φορά, γίνεται λόγος για "κρίση του κοινοβουλευτισμού" και αντικατάσταση των κυβερνήσεων από τεχνοκράτες. Τα λαϊκά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα συντονίζουν τη δράση τους, ενώ τα αριστερά και εργατικά βρίσκονται στη φάση διαμόρφωσης και επανεκτίμησης του συντονισμού τους. Επανεμφανίζεται η ακροδεξιά με ερείσματα στα λαϊκά στρώματα.

Η Ευρώπη μοιάζει με καζάνι που βράζει και το πού τελικά θα πάει, δεν μπορεί να καθοριστεί. Το σίγουρο είναι ότι οι λαοί αντιστέκονται στην πολιτική και οικονομική προοπτική που επιβάλλει το χρηματιστικό κεφάλαιο. Απόδειξη αποτελούν τα ισχυρά ποσοστά αντίθεσης στη Συμφωνία του Μάαστριχτ και οι μαζικές κινητοποιήσεις σε μια σειρά χώρες.

Σε αυτή την πραγματικότητα πρέπει αποφασιστικά να παρέμβει το οργανωμένο, αριστερό και εργατικό κίνημα, με τον καθορισμό άμεσων και μακροπρόθεσμων στόχων και καθηκόντων. Θετικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση αποτελούν η πρόταξη του προβλήματος της ανεργίας από την ομάδα της Αριστεράς μπροστά στη Διακυβερνητική, καθώς και η συνάντηση συνδικαλιστικών εκπροσώπων, όπου αποφασίστηκε η διοργάνωση πανευρωπαϊκού συλλαλητηρίου στο Παρίσι, για την ανεργία. Το ευρωπαϊκό κίνημα δεν πρέπει να εκλαμβάνεται σαν το άθροισμα των "υγειών κινημάτων" κάθε χώρας, γιατί τότε η ιδιαιτερότητα του καθενός από αυτά θα πνίξει κάθε προσπάθεια προς την ενοποίηση της πάλης. Αντίθετα, η πάλη του κινήματος σε μια χώρα μπορεί να πάρει άλλες διαστάσεις, όταν δίνεται η αίσθηση μιας ευρύτερης κινητικότητας.

Το κίνημα αυτό που μπορεί να εξελιχθεί σε "κίνημα των λαών της Ευρώπης", πολιτικά πρέπει να στοχεύει στη δημιουργία της ενωμένης Ευρώπης, με βάση τις αρχές της ισοτιμίας και της αμοιβαίας συνεργασίας. Ο δε σοσιαλιστικός τους προσανατολισμός δεν πρέπει να τίθεται σαν όρος για την ανάπτυξή του, αλλά να αποδεικνύεται και να καθορίζεται μέσα από αυτήν την ανάπτυξη. Η εμπειρία του μεσοπολέμου, με τη δημιουργία του αντιφασιστικού μετώπου και τη μεγαλειώδη κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, αποτελεί ένα ενθαρρυντικό σημείο προς αυτή την κατεύθυνση.

Ειδικά για τα κομμουνιστικά κόμματα, και εφόσον αναγνωρίζεται η ανάγκη ενός τέτοιου προσανατολισμού, επιβάλλεται ο καθορισμός ενός "βασικού σχεδίου προγραμματικών στόχων", που θα εναρμονίζει την τακτική και πολιτική δράση, όχι μόνο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά συνολικά. Επομένως και το Κόμμα μας, στα πλαίσια της διαμόρφωσης του Προγράμματός του, χρειάζεται να επεξεργαστεί με μεγαλύτερη σαφήνεια τις θέσεις της "απειθαρχίας" και της "αποδέσμευσης" ως προς τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα που απορρέουν από αυτές. 2. Ορισμένες δευτερεύουσες πλευρές για την ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα.

- Εμφανίζονται αντιθέσεις στην ντόπια κυρίαρχη τάξη για τη μορφή της εξάρτησης (ευρωπαϊκής ή αμερικάνικης) και του τρόπου εισδοχής του μονοπωλιακού κεφαλαίου στα Βαλκάνια και στις ανατολικές χώρες.

- Αλλάζει ο ρόλος και η λειτουργία του αστικού κράτους, που στα πλαίσια των υπερεθνικών οργάνων της ΕΕ μετατρέπεται σε κράτος - εντολοδόχο.

Εκσυγχρονίζεται το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης. Ο δικομματισμός δονείται από "τεκτονικές συγκρούσεις", με αποτέλεσμα μια σειρά αλλαγές στο εσωτερικό του (συλλογική ηγεσία, καθιέρωση τάσεων και φόρουμ). Η πιο πιθανή πορεία του δεν είναι ο διαμελισμός του, αλλά ένα νέο διπολικό σχήμα που θα απαρτίζεται από συνασπισμούς κομμάτων. Συζητήσεις γίνονται και για τη μορφή του πολιτεύματος (προεδρική ή προεδρευόμενη δημοκρατία), ενώ επανέρχεται η βασιλεία στην εφεδρεία του συστήματος.

- Αλλαγές παρουσιάζονται στην ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας. Η θέση 26 του ΣΠ για αύξηση του μεγέθους της εργατικής τάξης, των μεσαίων στρωμάτων και μείωση της αστικής τάξης, κρίνεται ανεπαρκής διότι: α) δίνεται η εντύπωση ότι για τον προσδιορισμό μιας τάξης χρησιμοποιείται μόνο το ποσοτικό κριτήριο (ύψος εισοδήματος) και όχι και το ποιοτικό (θέση και ρόλος στην παραγωγή, άλλες πηγές εισοδημάτων) β) θεωρείται ότι η αύξηση της μισθωτής εργασίας οδηγεί από μόνη της στην ένταση της ταξικής πάλης και άρα το πρόβλημα είναι η διαμόρφωση του υποκειμενικού παράγοντα. Κάτι τέτοιο όμως, δεν μπορεί να συμβαίνει, γιατί πώς εξηγείται η Μ. Βρετανία με 80% μισθωτή εργασία να μην προχωρά στο σοσιαλισμό;

Σε χώρες, όπως η Ελλάδα, ο καπιταλισμός αναπτύσσεται και εδραιώνεται, όχι μόνο με την αύξηση της εκμετάλλευσης και της δημιουργίας "ψευδούς συνείδησης", αλλά και με την προσδοκία ότι τελικά επιφέρει αλλαγές προς όφελος όλης της κοινωνίας. Στον Ελληνα εργαζόμενο π. χ. η ΕΕ παρουσιάζεται με διττό τρόπο. Πρώτον, ως βασικός υπεύθυνος για ορισμένες εξελίξεις στην οικονομία και δεύτερο ως ο μοχλός επίλυσης μιας σειράς χρόνιων προβλημάτων, αυτών που ονομάζουμε "αστικοδημοκρατικά", που είτε επιλύονται (Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, αποκέντρωση, Κτηματολόγιο, ενιαίος τύπος σχολείου), είτε παραμένουν άλυτα (εκδημοκρατισμός δημόσιας διοίκησης, χωρισμός εκκλησίας - κράτους κλπ.). Επομένως, έννοια πρόοδος νοείται κατά έναν ορισμένο τρόπο και θεωρείται ότι περισσότερο σκοντάφτει σε μια δεδομένη νοοτροπία (ρουσφέτι, αναξιοκρατία, κομματικό κράτος), με αποτέλεσμα να μην μπορεί να καθορίσει μια σταθερή πολιτική και κοινωνική σχέση και να είναι ευάλωτος σε λαϊκισμούς και εθνικισμούς. Προνομιακός χώρος αυτής της σχέσης αποτελεί το εποικοδόμημα, κυρίως μέσω των θεσμικών εκσυγχρονισμών, στον οποίο επενδύουν πολιτικά οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ελλάδα. Ενας χώρος που το Κόμμα μας, με εξαίρεση το 12ο Συνέδριο, υποτιμά, καθώς θεωρείται ότι αποτελεί το έδαφος για ταξικούς συμβιβασμούς και συναινετικές πολιτικές. Αποτέλεσμα είναι μια περιστασιακή αντιμετώπιση των συντελούμενων εξελίξεων, όπου το ειδικό χάνεται στο γενικό κι αντίστροφα (π. χ. νέο Σύνταγμα κι εκλογικό σύστημα κι όχι το πολιτικό σύστημα, τριτοβάθμια εκπαίδευση και όχι συνολικά η εκπαίδευση). Ετσι, η σχετική αυτονομία και δυναμική των μερών του εποικοδομήματος, που διαμορφώνουν τη συνείδηση των εργαζομένων, αφήνεται στη "λεία" των άλλων κομμάτων που σχετικά εύκολα αντιμετωπίζουν μια σειρά πολιτικές πρακτικές και θέσεις του Κόμματός μας (5 κόμματα - 2 πολιτικές, αποχή από τις διαδικασίες εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας).

3. Η ψαλίδα που υπάρχει, και που συνεχώς διευρύνεται, ανάμεσα στο εκλογικό ποσοστό της Αριστεράς και της επιρροής των θέσεων της στο κοινωνικό πεδίο, αποτελεί πρώτιστο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί.

ΚΑΣΣΕΛΟΥΡΗΣ ΘΩΜΑΣ

ΚΟΒ Δασκάλων - Περιστέρι

Ορισμένες σκέψεις για το διάλογο

Η ΚΕ με τρία ολοκληρωμένα κείμενα κατέθεσε την πρότασή της για την προγραμματική συζήτηση στο Κόμμα. Τα κείμενα αυτά στηρίχτηκαν στα ντοκουμέντα που είχαμε ως Κόμμα στις επεξεργασίες που συλλογικά διαμορφώθηκαν από δύο πανελλαδικά σώματα, στις μελέτες που έγιναν από το ΚΜΕ και τα τμήματα της ΚΕ, στη γενίκευση της εμπειρίας από τη δράση του ΚΚΕ τα χρόνια που πέρασαν από το 14ο Συνέδριο.

Το Πρόγραμμα, η Εκθεση Δράσης, το Καταστατικό έχουν τη δική τους ξεχωριστή σημασία, ωστόσο ενιαία απαντούν στις σύγχρονες προκλήσεις για ένα επαναστατικό κόμμα. Δηλαδή: Με τι κόμμα; Με ποια πολιτική; Θα φτάσουμε στο στρατηγικό στόχο στη σοσιαλιστική επανάσταση.

Τα κείμενα αυτά, με βελτιώσεις από το διάλογο που γίνεται, βελτιώσεις που κινούνται όμως στο πνεύμα και τη λογική τους, μπορούν να γίνουν τα ντοκουμέντα του ΚΚΕ. Μπορούν να είναι ο οδηγός μάχης ενός κόμματος επαναστατικού, ριζωμένου στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα, ικανού να επικοινωνεί με τη νέα γενιά. Του κόμματος που θα συνεχίζει μια μοναδική αγωνιστική ιστορία και θα ατενίζει στο τέλος του αιώνα την αυγή του νέου με την ικανότητα εκπλήρωσης της ιστορικής του αποστολής.

- Με το Σχέδιο Προγράμματος γίνεται μια τομή στις θεωρητικές επεξεργασίες του Κόμματος, μέσω του προσδιορισμού του χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα ως σοσιαλιστικής. Ο προσδιορισμός αυτός στηρίζεται στο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού στη χώρα (ύπαρξη κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού), στην ταξική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας, στη σχέση και το ρόλο της Ελλάδας στο διεθνές και ιδιαίτερα στο δυτικοευρωπαϊκό καπιταλιστικό σύστημα.

Φυσικά δεν ξεμπερδέψαμε σαν Κόμμα με την υλοποίηση της σοσιαλιστικής προοπτικής στην Ελλάδα, αποφασίζοντας ότι η επαναστατική διαδικασία θα λύσει την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Χρειάζεται να στρέψουμε την προσοχή μας παράλληλα στο δρόμο που θα βαδίζουμε για να συγκεντρώσουμε δυνάμεις και στη μαχητική προβολή της σοσιαλιστικής προοπτικής για τη χώρα μας. Αυτό απαιτεί μια σοβαρή δουλιά ιδεολογικής υποδομής στο Κόμμα, άμεσα συνδεδεμένης με τα μεγάλα καθήκοντα δράσης στο λαϊκό κίνημα.

Απαιτεί μια αιχμηρή προπαγανδιστική εκλαϊκευτική εκστρατεία, που θα δένει τα σημερινά αδιέξοδα με την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής προοπτικής. Η αναγκαιότητά της δε γίνεται κατανοητή μόνο με τη συνθηματολογική προβολή του σοσιαλισμού, επιβάλλεται μια πολύμορφη ιδεολογική παρέμβαση στην κοινωνία. Δεν καλύπτεται με οραματικές αναφορές στην κοινωνία του μέλλοντος που φαντάζουν ουτοπικές προσεγγίσεις. Χρειάζεται προβολή της σαν τη ρεαλιστική διέξοδο από την κρίση ενός συστήματος, που συσσωρεύει ορατά σε όλους δεινά για την ανθρωπότητα. Η σοσιαλιστική προοπτική δεν μπορεί να πείσει με άμυνα απέναντι στον καπιταλισμό, αλλά με επίθεση, αξιοποιώντας και επενδύοντας ιδεολογικά στα καθημερινά φαινόμενα σήψης του καπιταλισμού. Προβάλλοντας τα συμπεράσματα από τις ανατροπές στις χώρες του σοσιαλισμού που βγάλαμε σαν Κόμμα, αλλά και τα συμπεράσματα που βγάζουν οι λαοί αυτών των χωρών μόλις πέντε χρόνια μετά τις ανατροπές.

- Η συγκρότηση του α - α - δ μετώπου και η σοσιαλιστική προοπτική δεν είναι δύο διαφορετικοί στόχοι. Με το μέτωπο συγκεντρώνουμε τις δυνάμεις σε α/α στόχους πάλης, για να προσεγγίσουμε την επαναστατική διαδικασία. Αυτό που ενοποιεί το μέτωπο με τη σοσιαλιστική επανάσταση είναι το Κόμμα, η πολιτική - ιδεολογική - οργανωτική ηγεμονία του Κόμματος στο μέτωπο που συγκρούεται με τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια. Στο έδαφος αυτών των συγκρούσεων και κορύφωσης της ταξικής πάλης, χωρίς να ξεγελάς κανένα σύμμαχο μπαίνει το ζήτημα της εξουσίας.

Το καθήκον για ισχυρό - πανίσχυρο ΚΚΕ σ' αυτή τη διαδικασία είναι το καθήκον που πρέπει να απαντάμε καθημερινά, μετρώντας την ισχυροποίηση του Κόμματος σε όλα τα επίπεδα της ταξικής πάλης. Η συγκρότηση του μετώπου αποτελεί άμεσο πολιτικό καθήκον για το Κόμμα μας. Ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε για να φτάσουμε στη σοσιαλιστική προοπτική ανοίγεται σήμερα. Καθορίζεται έτσι πολύ συγκεκριμένα η σχέση τακτικής - στρατηγικής, υποτάσσοντας την πρώτη στη δεύτερη. Αποκλείοντας αυτονόμηση της τακτικής μας από το στρατηγικό στόχο, που οδηγεί σε τακτικισμούς και επιλογές απομάκρυνσης από την προοπτική σου.

Ο κίνδυνος αυτός είναι ορατός για κάθε κομμουνιστικό κόμμα, φυσικά και για το δικό μας. Ο οπορτουνισμός στη ρεφορμιστική ή τη σεχταριστική του εκδοχή αναπτύσσεται στο έδαφος των δυσκολιών, αλλά και των επιτυχιών του κινήματος. Η αντιμετώπισή του δε γίνεται με κινδυνολογία και επικλήσεις, αλλά με ανοιχτή ιδεολογική - πολιτική συζήτηση αντιπαράθεση, ανεβάζοντας παράλληλα το πολιτικό ιδεολογικό κριτήριο της βάσης πάντα μέσα στις αρχές λειτουργίας του Κόμματος.

- Ο παράγοντας που κάνει το Κόμμα μας να πλησιάζει ή να απομακρύνεται από τη στρατηγική του επιδίωξη είναι η πολιτική μας. Η πολιτική του ΚΚΕ είναι το όχημα επικοινωνίας του Κόμματος με τις πλατιές λαϊκές μάζες, με τον κόσμο που σήμερα αντιμετωπίζει τη συντηρητική λαίλαπα της κυρίαρχης πολιτικής σε όλες της τις εκδοχές. Τον κόσμο που αγανακτεί, απογοητεύεται, αλλά συχνά και αγωνίζεται.

Η Εκθεση Δράσης εκτιμά την πολιτική μας γραμμή και παράλληλα την οριοθετεί. Η συζήτηση για την αποδοχή γενικά ή όχι της πολιτικής μας είναι, πιστεύω, αποπροσανατολιστική. Αυτό που πρέπει να συζητήσουμε είναι η ορθότητα ή το λάθος στην πολιτική του Κόμματος. Η ταύτιση της ορθότητας με την αποδοχή γενικά της πολιτικής μας αφαιρείται από τη σημερινή πραγματικότητα στην κοινωνία και από τη συγκεκριμένη κατάσταση που βρίσκεται το κόμμα.

Η ορθότητα της πολιτικής μας έχει φανεί, έχει αποδειχτεί και μπορεί να αποδείχνεται καθημερινά όσο ξεδιπλώνεται με αποφασιστικότητα η δράση του Κόμματος. Η ορθότητά της κρίνεται από την αποδοχή που βρίσκει στο κομματικό δυναμικό, την ικανότητα να κινεί ό,τι κινείται στο μαζικό κίνημα, τη διορατικότητα με την επαλήθευση των εκτιμήσεων, την ανάκτηση του κύρους και της επιρροής μας, την αποσιώπηση - διαστρέβλωση από τα media της ολιγαρχίας, την τάση ανάκαμψης της πολιτικής επιρροής στο κίνημα και στις εκλογές.

Η συζήτηση, γενικά, περί αποδοχής κρύβει και αυταπάτες ή υποτίμηση της συνθετότητας διαμόρφωσης πολιτικής συνείδησης στις σημερινές συνθήκες. Οδηγεί στην ποσοστολογία των γκάλοπ ή στη στατική καταγραφή μόνο των εκλογών. Το κυριότερο, ίσως, μας απομακρύνει από τη δουλιά στο Κόμμα, με το Κόμμα για να αλλάξουμε τις συνειδήσεις και τους συσχετισμούς.

Η πολιτική μας δεν είναι ένα αριθμητικό σύνθημα που αυξομειώνεται. Βασίζεται στην ανάλυση και εκτίμηση του σημερινού πολιτικού σκηνικού και των σχεδίων που κυοφορούνται για την αλλαγή του από την άρχουσα τάξη. Η πολιτική μας χαράζει μια, ορατή για τον κόσμο, διαχωριστική γραμμή σ' αυτό το πολιτικό σκηνικό. Με δύο πολιτικές που συγκρούονται, εκπροσωπώντας διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα, έχοντας ριζικά διαφορετικές λογικές, ακολουθώντας αντίθετους δρόμους. Χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ, χωρίς τελικά να το καταφέρουν, όλα τα άλλα κόμματα (και οι ομάδες εντός - εκτός των κομμάτων) για να πείσουν σε τι ουσιαστικό διαφέρουν μεταξύ τους, όταν συμφωνούν σε όλες τις στρατηγικές, αλλά και άμεσες επιδιώξεις του κεφαλαίου. - Η πολιτική μας έχει την ικανότητα να συσπειρώνει πλατιά στο αγωνιστικό της κάλεσμα για αντίσταση στις επιλογές ΕΕ και ΝΑΤΟ, για αναχαίτιση των κυβερνητικών πολιτικών, για χτύπημα της μοιρολατρίας, της συναίνεσης και της υποταγής. Συσπειρώνονται ήδη πλατύτερες δυνάμεις μέσα στο κίνημα σε στόχους πάλης που μόνο το ΚΚΕ προβάλλει, στα μπλόκα των αγροτών, στις εργατικές αντιστάσεις, στους αγώνες συνταξιούχων και νεολαίας, ευρύτερες δυνάμεις από την επιρροή μας παλεύουν μαζί με τους κομμουνιστές για αιτήματα και στόχους πολιτικούς, που μόνο η πολιτική μας υιοθετεί.

Οι θέσεις μας σε καίρια ζητήματα όπως: πάλη - έξοδος από την ΕΕ, ξήλωμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, γίνονται αποδέκτες από πολλαπλάσιο, της εκλογικής μας επιρροής, κόσμο. Στο έδαφος της αναγέννησης του μαζικού λαϊκού κινήματος χτίζονται και θα χτιστούν οι κοινωνικές συμμαχίες, εκεί θα βρεθούν και οι πολιτικοί σύμμαχοι.

Τα σενάρια που ετοιμάζονται, τα σχέδια που γίνονται για αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, κινούνται από την ολιγαρχία για να διασφαλιστεί το πολιτικό σύστημα που θα διαχειρίζεται την κρίση. Αυτά τα σενάρια περιλαμβάνουν κόμματα αναχαίτισης της λαϊκής δυσαρέσκειας, αναχώματα "αριστερής" προέλευσης, ομάδες ανώδυνης για το σύστημα καταγγελίας.

Εμείς δεν μπορούμε να κοιτάμε σ' αυτή την κατεύθυνση για συμμάχους. Η άνοδος σε άλλα επίπεδα της δράσης του κινήματος θα φέρει ανακατατάξεις πολιτικές, με σημαντικότερη την ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Η όξυνση της ταξικής πάλης, που θα εκφράζεται και με τη συγκρότηση του α - α - δ μετώπου, θα δημιουργεί και άλλες συνθήκες πολιτικής συνειδητοποίησης σε πλατιές λαϊκές μάζες. Σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε σταθερά σαν Κόμμα, εκτιμώντας και τα βήματα που κάναμε τα τελευταία πέντε χρόνια που ήταν ίσως τα δυσκολότερα από τη μεταπολίτευση.

Η δουλιά μας στο μαζικό λαϊκό κίνημα, η ικανότητα των κομματικών - κνίτικων δυνάμεων στην οργάνωση και καθοδήγηση των λαϊκών νεολαιίστικων αντιστάσεων είναι το κλειδί για να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος της συγκρότησης του α/α μετώπου. Σ' αυτή τη δουλιά μαζί με την ιδεολογική - πολιτική παρέμβαση στην κοινωνία, πρέπει να στρέψουμε όλη την προσοχή μας. Τα βήματα που κάναμε είναι σημαντικά, δεν κρύβουν όμως το γεγονός ότι είμαστε αρκετά πίσω από τις δυνατότητες που γεννιούνται, από τις απαιτήσεις που έχουμε για να γίνει το Κόμμα ικανό να ανταποκριθεί στις σημερινές και αυριανές ανάγκες.

ΝΙΚΟΣ ΣΟΦΙΑΝΟΣ

Μέλος της ΚΕ - Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ

Η στρατηγική, και η τακτική που χαράσσουμε, είναι μια και σαφής

Τα προσυνεδριακά υλικά της ΚΕ αποτελούν μια σοβαρή συμβολή στη θεωρητική σκέψη του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Η προσέγγιση από τη σκοπιά του Μ - Λ των φαινομένων του σύγχρονου κόσμου, όπως της ανάπτυξης του καπιταλισμού, της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της χώρας μας, ο προσδιορισμός βασικών ζητημάτων, όπου επικεντρώνονται, η ταξική πάλη, ο καθορισμός του δρόμου της α - α - δ πάλης, για να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό, ο καθορισμός με σαφήνεια - χωρίς υποταγή στις δυσκολίες, σε ηττοπαθείς αντιλήψεις και χωρίς να καλλιεργεί ιδεολογικοπολιτικές παρενέργειες και συγχύσεις - του σκοπού της σοσιαλιστικής επανάστασης αποτελούν σοβαρή παρακαταθήκη για το Κόμμα, για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Κατά τη γνώμη μου από τα συνεδριακά υλικά αναδείχνονται δύο βασικά προβλήματα:

Πρώτο ότι το Κόμμα δε δημιουργεί στρατηγική για οποιαδήποτε αντίθεση της κοινωνίας, για οποιοδήποτε πρόβλημα που βρίσκεται στο επίκεντρο της ταξικής πάλης, αλλά στρατηγική για τη λύση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, δηλαδή κεφαλαίου - εργασίας. Τις οποιεσδήποτε εκρήξεις, τους αγώνες των εργαζομένων, τα φαινόμενα σήψης, την όξυνση όλων των αναγκών του λαού και της νεολαίας επιδιώκει να τις οδηγήσει στη σοσιαλιστική επανάσταση, γιατί θεωρεί ότι μόνο ο νέος τύπος πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης, η δικτατορία του προλεταριάτου εγγυάται και ολοκληρώνει τη λύση όλων των προβλημάτων και αιτημάτων των εκμεταλλευομένων και της χώρας μας.

Δεύτερο, δίνεται η δυνατότητα να κατανοηθεί η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού μέσα από τις αντικειμενικές ώριμες προϋποθέσεις, από το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού στη χώρα μας και όχι μέσα από τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, πράγμα που μπορεί να καλλιεργεί αυταπάτες, να αναδεικνύει σε κυρίαρχο την πολιτική πρακτική, την πολιτική συγκυρία, τους τακτικούς ελιγμούς. Είναι άλλο πράγμα η αξιοποίηση της οποιασδήποτε χαραμάδας για την επίτευξη του στρατηγικού σκοπού και άλλο η υποταγή του στη συγκυρία.

Πιστεύω πως αυτή η διττή υπόσταση της στρατηγικής είναι η πηγή ριζικά διαφορετικών απόψεων στον προσυνεδριακό διάλογο και όχι μόνο. Μια τέτοια διττή υπόσταση στη χάραξη στρατηγικής, θα έχει την αντανάκλαση στην άμβλυνση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος και στη συγκρότηση του α - α - δ μετώπου.

Η στρατηγική, και τακτική που χαράσσουμε, είναι μια και σαφής, πρέπει να διαπερνάει την ιδεολογική πολιτική, την οργανωτική πολιτική και τη μαζική δραστηριότητα του Κόμματος. Προϋπόθεση είναι η ενιαία κατανόηση και υλοποίησή της.

Στο Σχέδιο Προγράμματος σωστά καθορίζεται ως κεντρικό πρόβλημα το α - α -δ μέτωπο. Για τη διαμόρφωσή του χρειάζεται να αντιμετωπιστούν και να αποσαφηνιστούν μια σειρά σημαντικά ζητήματα:

- Σπουδαίο ρόλο στη συσπείρωση των α - α δυνάμεων παίζει η πολιτική διαφωτιστική δουλιά του Κόμματος. Οι βασικές προγραμματικές κατευθύνσεις που τίθενται στο Σχέδιο, χρειάζεται να μελετηθούν σωστά από κάθε κομμουνιστή και να εκλαϊκευτούν σωστά στους εργαζόμενους και στη νεολαία. Πέρα από το γεγονός ότι πρέπει να αντιπαρατίθεται στις ως τώρα κυβερνήσεις, στην ολιγαρχία, στην ΕΕ και στις άλλες πολιτικές δυνάμεις, πρέπει να βοηθά στο ανέβασμα της συνείδησης των λαϊκών μαζών.

Για παράδειγμα, σε αγροτικές περιοχές, εργατικούς χώρους και όχι μόνο, όπου οι εργαζόμενοι νιώθουν στο πετσί τους το βίαιο ξεκλήρισμα, τα μέτρα της "Λευκής Βίβλου", δεν μπορεί να μην τίθεται με πειστικό και ολοκληρωμένο τρόπο το ζήτημα της αναγκαιότητας για αποδέσμευση από την ΕΕ. Μόνο με αυτό τον τρόπο είναι δυνατό να κατανοηθεί το βάθεμα των στόχων και η συσπείρωση και κινητοποίηση των ενδιαφερόμενων δυνάμεων να είναι πιο βαθιά και στέρεη.

- Στις σημερινές συνθήκες που δοκιμάζονται οι διεργασίες για εναλλακτικές λύσεις στην πολιτική ζωή, που προχωρά η ενσωμάτωση της χώρας πλήρως στο καπιταλιστικό σύστημα ενοποίησης, που προχωρά η πολιτική και κοινωνική συναίνεση, που οι ηγεσίες ανώτερων και ανώτατων συνδικαλιστικών οργάνων και της Αυτοδιοίκησης κάνουν ό,τι μπορούν για την υλοποίηση αυτής της πολιτικής, δίνεται η καλύτερη ευκαιρία στο Κόμμα να συγκεντρώσει την προσοχή του και να πρωτοστατήσει στη μαζική παρέμβαση από τα κάτω στον τόπο δουλιάς και κατοικίας, στις πρωτοβάθμιες μαζικές οργανώσεις, στην πάλη από τα κάτω με διάφορες μορφές, στο συντονισμό των δραστηριοτήτων σε ένα ενιαίο ρεύμα. Το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα οικοδομείται μια τέτοια ενότητα στη βάση είναι:

• Η οργάνωση της πάλης για τα καθημερινά ζητήματα, μακριά από τεχνητούς διαχωρισμούς σε μικρά ή μεγάλα.
• Η πάλη αυτή να συνδυάζεται με γενικά πολιτικά ζητήματα, να τους αποσπάσει από την ολέθρια πολιτική των μονόδρομων της συνεργασίας των τάξεων, να κατανοούν την ανάγκη οικοδόμησης α - α μετώπου για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και των πολιτικών των κυβερνήσεων, να αποτρέπουν τις πολιτικές των κομμάτων που συναινούν.
• Με την προβολή α - α στόχων και αιτημάτων, γύρω από τα οποία συσπειρώνεται η πλειοψηφία των εργαζομένων σήμερα. Στο ζήτημα αυτό αναπτύσσονται απόψεις από στελέχη που λένε ότι "προβάλλουμε αιτήματα και στόχους που μας οδηγούν στην απομόνωση και στο περιθώριο". Ορισμένα παραδείγματα:

α. Αν οι αγροτικές κινητοποιήσεις ήταν σε συνεργασία με τη ΓΕΣΑΣΕ - ΠΑΣΕΓΕΣ, ποιο θα ήταν το πλαίσιο αιτημάτων; Δε θα ήταν πλαίσιο ενσωμάτωσης και υποταγής μακριά από την πραγματικότητα της κατάστασης των αγροτών; Ορισμένες κινητοποιήσεις προβάλλουν αιτήματα να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης. Εμείς γι' αυτό παλεύουμε; Τέτοιοι στόχοι μας απομονώνουν από το λαό, όχι όμως από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του "ΣΥΝ".

β. Γίνεται συσπείρωση φορέων για θέματα ανάπτυξης και σαν αιτήματα απαριθμούνται αιτήματα για έργα, κίνητρα περιοχών κλπ. Εμείς δεν πρέπει να παρεμβαίνουμε και να γίνονται υπόθεση του μαζικού κινήματος, ποια πρέπει να είναι η στρατηγική της ανάπτυξης, ποιοι είναι οι φορείς της, ποια είναι τα μέσα, ποιοι ευθύνονται για τις ανισότητες, την απόκλιση για το μοντέλο της ως τώρα ανάπτυξης; Τέτοια αιτήματα και στόχοι μας οδηγούν στην απομόνωση;

γ. Το αίτημα του 22% για την Εθνική Σύμβαση Εργασίας, γιατί δεν είναι ρεαλιστικό και είναι το 12% που ζητούσε ο "ΣΥΝ"; Ποια είναι η πραγματική κατάσταση των μισθωτών σήμερα με την πολύχρονη λιτότητα; Η ρεαλιστικότητα των αιτημάτων κρίνεται από τα συμφέροντα που υπηρετούν και όχι από τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του "ΣΥΝ", που θέλει να διοχετεύσει τη δυσαρέσκεια σε ακίνδυνα για την πολιτική της σύγκλυσης κανάλια.

δ. Το πρόβλημα της ανεργίας, μπορεί να εντάσσεται η αντιμετώπισή του σε μια "Ευρώπη των λαών" (τοποθέτηση βαθιά εσφαλμένη) ή χρειάζεται να συνδέεται με την πάλη κατά της ασυδοσίας του κεφαλαίου, της "Λευκής Βίβλου", με την ανάπτυξη της βιομηχανίας μας σε βάρος της θέσης και δράσης των πολυεθνικών, με το δημόσιο χαρακτήρα των επιχειρήσεων; Η προβολή τέτοιων στόχων συμβάλλει στην οικοδόμηση του α - α μετώπου, εσωτερικά και διεθνώς. - Τέθηκε το ζήτημα περί "κοινωνικής Αριστεράς". Πιστεύω ότι και σαν ουσία και σαν όρος είναι λάθος. Από τη σκοπιά που εξετάζουμε το ζήτημα - του προγράμματος - σημαίνει ή το Κόμμα να βάλει νερό στο κρασί του, δηλαδή στην ιδεολογία, στην πολιτική και στους στρατηγικούς του σκοπούς ή "η κοινωνική αριστερά" να αποκτήσει ενιαία ιδεολογία - πολιτική και να φτιάξει το δικό της πολιτικό φορέα. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η εργατική τάξη της χώρας μας πρέπει να πάψει να καθοδηγείται από τη Μ - Λ θεωρία, το δε Κόμμα μας να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά και τους σκοπούς του.

Τέλος, είναι αυτονόητο ότι από τη στιγμή που η δημιουργία του α - α μετώπου έχει βάση αντικειμενική, σημαίνει ότι επιδιώκει πολιτική συμμαχιών με κόμματα και ομάδες που ενδιαφέρονται για α - α πάλη. Σήμερα όμως τέτοια περιθώρια για συνεργασία και κοινή δράση με τα υπάρχοντα κόμματα δεν μπορεί να υπάρξει, αφού τα προγράμματά τους και οι θέσεις τους υπηρετούν την ανασυγκρότηση του καπιταλιστικού συστήματος. Η κοινή δράση σε επιμέρους ζητήματα θα δημιουργήσει την εντύπωση ότι αυτά τα κόμματα σε μια πορεία μπορεί να συμπεριληφθούν στις πολιτικές δυνάμεις του μετώπου. Ούτε μπορούμε να καλλιεργούμε αυταπάτες ότι μπορεί να "παίξουμε" με κάποιες απ' τις ομάδες που δρουν στα πλαίσια των σημερινών κομμάτων, όταν είναι φανερό ότι η διαπάλη γίνεται για τη νομή της εξουσίας και για τα συμφέροντα τμημάτων της άρχουσας τάξης. Στην πράξη δε θα κάνουμε τίποτα άλλο, παρά τακτικούς ελιγμούς και στην ουσία θα γίνουμε ουρά των όποιων εξελίξεων και μόνο το α -α μέτωπο δε θα προωθούμε.

Οι θέσεις που διατυπώνουν τα προσυνεδριακά υλικά μπορούν να εμπνεύσουν σήμερα το Κόμμα και τους εργαζόμενους.

ΒΑΜΒΕΤΣΟΣ ΣΤΑΘΗΣ

Μέλος της ΚΕ

Για το σχέδιο Προγράμματος

Θα αναφερθώ σε δύο σημεία σχετικά με το Σχέδιο Προγράμματος και τη συζήτηση πάνω σ' αυτό.

1. Για τον προσυνεδριακό διάλογο:

Διεξάγεται περισσότερο μεταξύ στελεχών, αντί να αγκαλιάζει όλο το Κόμμα και τους οπαδούς. (Ακόμη κι όταν γράφουν τις απόψεις τους πολλοί, έχουν βαλθεί να απαντήσουν στο ένα ή στο άλλο στέλεχος). Βρισκόμαστε ακόμη μακριά από το σημείο που κάθε κομματικό μέλος θα μπορεί να λύσει όλα τα ζητήματα που απασχολούν το Κόμμα. Φθάνουμε επομένως, κάποιοι να επεξεργάζονται τις αποφάσεις και οι υπόλοιποι να περιορίζονται στην εφαρμογή τους.

Οπως διεξάγεται ο διάλογος μας φέρνει λίγο πίσω. Ο καθένας, βέβαια, έχει υποχρέωση να εκφράζει τις απόψεις του και να προσπαθεί να πείθει γι' αυτές. Ομως, όταν μπαίνουν πάλι για συζήτηση ζητήματα, όπως η δικτατορία του προλεταριάτου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε με μορφή έκφρασης κάποιων αμφιβολιών και προβληματισμών, είτε ως απάντηση σε τέτοιες τοποθετήσεις, ερχόμαστε πίσω από τις αποφάσεις του 14ου Συνεδρίου. Βέβαια, και σ' αυτό το ζήτημα φανερώνονται διαφορές απόψεων σε γενικότερα ζητήματα της θεωρίας και της ιστορίας μας.

Οπως και σε όσα ζητήματα συμφωνούμε μέχρι ένα σημείο. Γιατί αρκεί για παράδειγμα, να υποστηρίζεις τη δικτατορία του προλεταριάτου δικαιολογώντας, όμως, ταυτόχρονα φαινόμενα όπου η καταστολή στράφηκε, όχι μόνο εναντίον της αστικής τάξης και των νοσταλγών του καπιταλισμού, αλλά εναντίον του ίδιου του Κόμματος;

Για το μέτωπο:

Σωστά μπαίνει το ζήτημα του δημοκρατικού (σε σύνδεση με τον αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό) χαρακτήρα του μετώπου, μιας και σήμερα η πραγματική εξουσία πιο φανερά ακόμη ασκείται από τα μονοπώλια και τα εθνικά Κοινοβούλια ("φύλλα συκής" της αστικής δημοκρατίας) γίνονται πρωτοκολλητές των Βρυξελλών.

Βέβαια, το ζήτημα της δημοκρατίας μπορεί να λυθεί μόνο στο σοσιαλισμό, όταν θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, για τις μάζες των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων στον καπιταλισμό, να οργανώνονται, να εκφράζονται, να αποφασίζουν, να γίνονται οι συνειδητοί δημιουργοί της νέας κοινωνίας. Και θα λυθεί οριστικά στον κομμουνισμό, όταν θα εξαλειφθεί ο βασικός όρος του ίδιου του προβλήματος, η ύπαρξη του κράτους.

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο Σχέδιο Προγράμματος χαράσσεται η τακτική μας για τη συγκέντρωση δυνάμεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση, με βάση μια πιθανή - αλλά όχι και τη μόνη δυνατή - εξέλιξη. Αν τα πράγματα ακολουθήσουν αυτήν την πορεία, θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Η αποφασιστική σύγκρουση μπορεί, για παράδειγμα, να δοθεί πριν το α/α/δ μέτωπο καταλάβει την κυβερνητική εξουσία, στο βαθμό που το μαζικό κίνημα είναι ισχυρό, η εργατική τάξη έχει ηγεμονικό ρόλο στο μέτωπο, το τελευταίο εμπνέει φόβο στην αστική τάξη και στις πιο αντιδραστικές μερίδες της, καθώς και στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΕ), που σημαντικά συμφέροντά τους διακυβεύονται στην περιοχή, ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων είναι αρνητικός κλπ. Πολλά θα εξαρτηθούν και από το κατά πόσο θα είμαστε εμείς και το μαζικό κίνημα προετοιμασμένοι ιδεολογικά και οργανωτικά για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ποια θα είναι η παρέμβασή μας στο στρατό κ.ά.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΚΟΒ Ναυπλίου

Σκέψεις από το Σχέδιο Προγράμματος

Το Σχέδιο Προγράμματος του Κόμματος σχεδιάζει τη στρατηγική για το ξεπέρασμα του ιμπεριαλιστικού - μονοπωλιακού - αντιλαϊκού κατεστημένου που πλαισιώνεται και θωρακίζεται από τα έντυπα και όλα τα ηλεκτροτηλεοπτικά ΜΜΕ.

ΜΜΕ που έχουν στρατολογήσει πρώην γνωστούς αριστερούς δημοσιογράφους και άλλους νεοφώτιστους, ανιστόρητους, καλοπληρωνόμενους, αντικομμουνιστές που έχουν κατακλύσει όλους τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και τους έχει δοθεί ένα μικρόφωνο στο χέρι με την εντολή να μολύνουν την ακοή και τα μάτια και το μυαλό του κοινού, εκτός από την πονηρή παραπληροφόρηση και με κάθε λογής σκανδαλοθηρικές αφηγήσεις, με πολλές σκηνές πιστολέρος, βίας, κακόγουστων διαφημίσεων, τζογαδόρικων διαφημίσεων, μπόλικο γυναικείο γυμνό και πορνό με ευτελισμό των γυναικών συνανθρώπων μας και πολλές άλλες τηλεοπτικές αθλιότητες.

Το Σχέδιο Προγράμματος του Κόμματος καλεί τους κομμουνιστές, τους οπαδούς και φίλους, τους κνίτες και κνίτισσες να βοηθήσουν το λαό να οργανωθεί σε ένα παλλαϊκό μέτωπο αλληλοενημέρωσης, αντίστασης και πάλης κατά των πολλαπλών πληγών της κοινωνίας. Αυτό θα γίνει με τη μαζικοποίηση όλων των πρωτοβάθμιων σωματείων και συλλόγων. Να μη μείνει έξω από το σωματείο του κανένας εργαζόμενος και εργαζόμενη, κανένας υπάλληλος, κανένας συνταξιούχος, επαγγελματίας, κανένας γεωργός και κτηνοτρόφος, κανένας έξω από τις Κινήσεις Ειρήνης και άλλες φιλοπολιτιστικές κινήσεις γυναικών και νέων.

Ετσι, ξεκινώντας όλοι μαζί οι εργαζόμενοι χέρι χέρι σε κοινούς αγώνες, θα σπάσουν το οργανωμένο τείχος του αντιλαϊκού κατεστημένου. Αγώνες και μαζικές κινητοποιήσεις για τα ξεχωριστά κλαδικά αιτήματά τους, αλλά και για τα γενικά προβλήματα, όπως είναι: Η εθνική ανεξαρτησία, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά, παιδείας, υγείας και τόσα άλλα. Αγώνες για την ανάπτυξη της βιομηχανίας και βιοτεχνίας, της γεωργίας και κτηνοτροφίας και όλων των άλλων πηγών παραγωγής. Εκεί θα χωρέσουν όλοι για δουλιά, θα λιγοστέψει η ανεργία και η κρίση που μαστίζει τους επαγγελματοβιοτέχνες και εμπορικό κόσμο.

Εννοείται ότι οι αγώνες αυτοί πρέπει να συναρτηθούν με τους αγώνες για την απεξάρτηση από τα ξένα κέντρα αποφάσεων και οδηγιών των Βρυξελλών, των ΗΠΑ, του Μάαστριχτ, της ΕΕ. Για να φύγουν οι ξένες βάσεις από τη χώρα μας, να φύγουν οι ξένοι από τα Βαλκάνια και να αφήσουν απερίσπαστους τους λαούς αυτούς να λύσουν τις όποιες διαφορές τους και να συμβιώσουν ειρηνικά, όπως πριν. Ετσι οι αγώνες αυτοί του δικού μας λαού και των γειτονικών λαών ανοίγουν το δρόμο, με στόχο το σοσιαλισμό.

Χρέος των κομμουνιστών και κομμουνιστριών είναι να μπουν μπροστάρηδες με οδηγό το καθημερινό διάβασμα του "Ριζοσπάστη" και την προσεκτική μελέτη του Σχέδιου Προγράμματος του Κόμματος και ειδικά των παραγράφων 17, 21, 23, 29, 30.

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΦΟΥΝΤΟΥΛΑΚΗΣ

Αντιστασιακός

Λάρισα

Για τη Δικτατορία του Προλεταριάτου

Σύντροφοι, σαν απλό μέλος του ηρωικού μας ΚΚΕ, θα ήθελα να πω και γω τη γνώμη μου για το Συνέδριο.

Κατ' αρχάς συμφωνώ απόλυτα με τις θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής. Θα ήθελα όμως, ωστόσο, να κάνω μια τοποθέτηση πάνω στο κείμενο του σ. Μ. Κωστόπουλου.

Ο σύντροφος κάνει αναφορά για τη Δικτατορία του Προλεταριάτου και μας λέει ότι η λέξη είναι αρνητικά φορτισμένη και θέλει κάποια εκλαϊκευση. Συμφωνώ. Θέλει κάποια εκλαϊκευση όχι όμως παραλλαγή της έννοιας.

Δικτατορία του Προλεταριάτου σημαίνει κρατική εξουσία του προλεταριάτου, που εγκαθιδρύεται με την κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος και τη διάλυση του αστικού κρατικού μηχανισμού. Ο Λένιν έλεγε ότι το ζήτημα της Δικτατορίας του Προλεταριάτου είναι το κύριο στο μαρξισμό.

Οταν το 1927 είχαν επισκεφτεί τη ΣΕ οι εργατικές αντιπροσωπείες του εξωτερικού, έκαναν την εξής ερώτηση στον σ. Στάλιν. Γιατί δεν υπάρχει ελευθερία Τύπου στην ΕΣΣΔ;

Να ποια ήταν η απάντηση του μεγάλου επαναστάτη.

Για ποια ελευθερία μιλάτε;

Ελευθερία Τύπου, για ποια τάξη; Για την αστική τάξη ή για το προλεταριάτο; Αν μιλάτε για ελευθερία Τύπου, για την αστική τάξη δεν υπάρχει. Αν, όμως, πρόκειται για ελευθερία Τύπου για το προλεταριάτο, πρέπει να πούμε ότι σ' όλο τον κόσμο δε θα βρείτε άλλο κράτος, όπου να υπάρχει μια τόσο ολόπλευρη και πλατιά ελευθερία Τύπου για το προλεταριάτο, σαν κι αυτή που υπάρχει στην ΕΣΣΔ. Τα μεγαλύτερα τυπογραφεία, τα καλύτερα μέγαρα Τύπου, ολάκερα εργοστάσια χαρτιού, τυπογραφικής μελάνης, βρίσκονται ολοκληρωτικά στα χέρια της εργατικής τάξης.

Σήμερα έχουμε τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό να φιμώνει την εργατική φωνή από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Πόσες φορές αποσιώπησαν τη φωνή του ΚΚΕ; Αν πάει σήμερα ένας εργαζόμενος στους μεγάλους καναλάρχες και τους πει θέλω να βγω και να μιλήσω για τις εργασιακές σχέσεις μου με τον εργοδότη, για την κοινωνική αδικία, θα τον αφήσουν; Σίγουρα όχι. Δεν έχουμε λοιπόν μια δικτατορία του καπιταλισμού;

Επίσης, θέλω να κάνω μια τοποθέτηση πάνω σ' ένα ζήτημα που καίει πολλούς κουκουέδες. Με το προδοτικό 20ό Συνέδριο, τι θα γίνει σύντροφοι, θα καταδικαστεί επιτέλους επίσημα; Με την 6η Ολομέλεια του 1956, τι θα γίνει θα καταδικαστεί επίσημα από το Κόμμα; Θα αποκατασταθούν τόσοι και τόσοι σύντροφοι που διαγράφτηκαν, γιατί έβλεπαν την παλινόρθωση του καπιταλισμού από τότε; Η ωμή επέμβαση των ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του Κόμματος θα καταδικαστεί; Η μειοψηφία που διέγραψε την πλειοψηφία το 1955 στην Τασκένδη, θα καταδικαστεί;

Για όλα αυτά πρέπει να δώσει απάντηση το 15ο Συνέδριο.

ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΓΙΤΗΣ

Λάρισα