Στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα στο Hilpolstein της Δ. Γερμανίας οι αδελφοί Elsbett ίδρυσαν το Ινστιτούτο Βελτιώσεων Μηχανών Εσωτερικής Καύσης.Στόχος, η βελτίωση ιπποδύναμης/κατανάλωσης και η τελειοποίηση μιας σειράς εξαρτημάτων. Από τότε μέχρι σήμερα το εν λόγω Ινστιτούτο κατόρθωσε όχι μόνο να βελτιώσει μονοκύλινδρους, δικύλινδρους, τρικύλινδρους, τετρακύλινδρους και πεντακύλινδρους, αλλά και να κατασκευάσει ντιζελοκινητήρες χωρίς ψύξη (μόνο με λίπανση), να επιτυγχάνει καύσεις χωρίς εκπομπές αιθάλης και να επιφέρει μια σειρά από καινοτομίες στην κεφαλή του κινητήρα. Ομως η σημαντικότερη επιτυχία του ήταν ο ντιζελοκινητήρας που τροφοδοτείται από φυτικά έλαια.

Η ιστορία του αυτοκινήτου ουσιαστικά αριθμεί γύρω στα εκατό χρόνια. Ταυτόχρονα, είναι συνδεδεμένη στο μεγαλύτερο μέρος της με τη χρήση βενζίνης, η καύση της οποίας εκλύει βενζόλιο και αρωματικούς υδρογονάνθρακες που είναι πλέον αποδεδειγμένη η συσχέτισή τους με τον καρκίνο.Εκτός αυτού η ρύπανση που προξενείται κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του πετρελαίου (συνήθως θαλάσσια), αλλά και ο εύφλεκτος χαρακτήρας της βενζίνης που είναι κίνδυνος - θάνατος στις συγκρούσεις μεταξύ αυτοκινήτων έχει προβληματίσει εδώ και καιρό, τόσο τους ειδικούς, όσο και μεγάλες κατηγορίες πολιτών για την αναγκαιότητα αλλαγής των καυσίμων. Γιατί αν συνεχίσουν οι πωλήσεις αυτοκινήτων με τους σημερινούς ρυθμούς σύντομα η βιόσφαιρα του πλανήτη θα έχει καταστραφεί. Παράλληλα, να σημειώσουμε τις υπάρχουσες εκτιμήσεις για την εξάντληση των ορυκτών καυσίμων μέχρι το 2070. Με δεδομένο το χαρακτήρα της οικονομίας και τον πλήρη έλεγχο του τομέα μεταφορών από τις εταιρίες αυτοκινήτων, που συνδυάζεται με τη μη - καθιέρωση ενός μοντέλου, όπου το μεγαλύτερο όγκο μετακινήσεων θα πραγματοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά τα ΙΧ, οι εταιρίες ερευνούν και πειραματίζονται και σε άλλα καύσιμα.

Το ηλεκτρικό ρεύμα αποτελούσε και εν μέρει αποτελεί πρώτο στόχο ως εναλλακτική λύση. Η δυσκολία, όμως, στο να αποθηκευτεί και η αδυναμία της αυτονόμησής του του αυτοκινήτου, ως άμεση συνέπεια έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο προσωρινό (;) κάθε τέτοια συζήτηση (βλ. "Ριζοσπάστης" 14 - 11 - 92). Τα τελευταία χρόνια πολλή συζήτηση γίνεται για τον κινητήρα υδρογόνου.Κι εδώ όμως τα προβλήματα είναι πολύ μεγάλα, όπως λ.χ. η αποθήκευση. Στην υγρή μορφή του (σ.σ. που είναι η πιο συμπυκνωμένη) βρίσκεται σε - 252 βαθμούς Κελσίου. Οσο για το υγραέριο που χρησιμοποιείται την τελευταία εικοσαετία εκπέμπει μια σειρά ρύπων και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί... οικολογικό. Το Ινστιτούτο Elsbett πρότεινε, πριν έντεκα χρόνια, ως καύσιμο υλικό τα φυτικά έλαια.Μια σειρά από ελαιούχα φυτά μετά από κατάλληλη επεξεργασία - μέσω ελαιοτριβείων - μπορούν να λύσουν το πρόβλημα όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονές του. Οσο για την καλλιέργειά τους μπορεί να επιτευχθεί, είτε σε πλαγιές λόφων, είτε σε εδάφη που δεν υπάρχουν βρώσιμες καλλιέργειες. Η καύση του συγκεκριμένου ελαίου, όχι μόνο δεν περικλείει τα μειονεκτήματα των συμβατικών καυσίμων, αλλά συνοδεύεται με μια σειρά πλεονεκτήματα.

Η ποσότητα του διοξειδίου του άνθρακα που θα εκλύεται υπολογίστηκε από το Ινστιτούτο, ότι θα την απορροφούν οι αντίστοιχες καλλιέργειες. Οσο για τα υπολείμματα που θα υπάρχουν δίνεται η δυνατότητα χρησιμοποίησής τους σαν λίπασμα στις καλλιέργειες των ελαιόφυτων. Το ενεργειακό ισοζύγιο είναι επίσης θετικό, αν λάβουμε υπόψη μας ότι η προσφερόμενη ως προς την προσλαμβανόμενη ενέργεια είναι για τις μεν χώρες του βορρά 1:10, ενώ για τις αντίστοιχες του νότου 1:70. Η ετήσια παραγωγή ανά εκτάριο στο Βορρά είναι 1.000 λίτρα, ενώ στο Νότο 10.000. Φιστικιές, σόγια, φουντουκιές, ελαιοφουντουκιές είναι μερικά φυτά που μπορούν να παράγουν έλαια φυτικά. Τα είδη είναι πολλά, άρα και οι δυνατότητες παραγωγής τους σε διαφορετικά εδάφη και κάτω από διαφορετικές κλιματολογικές συνθήκες, σε βαθμό που μιλούν για ανανεώσιμη πηγή ενέργειας.Σε αντίθεση με τα πετρελαιοειδή δεν περιέχουν τοξικές ουσίες, ούτε ενώσεις που δεν αποδομούνται. Η τυχόν διαφυγή τους στο έδαφος είναι ακίνδυνη και σε περίπτωση ναυτικού ατυχήματος αποτελούν μια καλή τροφή για τα ψάρια. Οσο για την αποθήκευσή τους είναι ιδιαίτερα ασφαλής.

Ο κινητήρας που παρουσίασε το Ινστιτούτο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας εξελιγμένος ντιζελοκινητήρας που μπορεί να δουλέψει σε οποιοδήποτε όχημα, σκάφος, ακόμα και σε γεννήτριες. Το βασικό του πλεονέκτημα είναι ότι τροφοδοτείται με όλα τα έλαια που προαναφέραμε χωρίς την παραμικρή τροποποίηση ή χημική επεξεργασία. Η διαδικασία της καύσης επιτυγχάνει:

α τη μέγιστη εκμετάλλευση της θερμικής ενέργειας του φυτικού ελαίου.

β την αποφυγή "θορύβων καύσης" και της ήρεμης λειτουργίας.

γ και, τέλος, την ελαχιστοποίηση της αιθάλης που εκπέμπεται.

Ακόμα να σημειώσουμε, ότι στα τεστ που έγιναν εμφανίστηκε 57% μεγαλύτερο παραγόμενο έργο συγκριτικά με τους κινητήρες βενζίνης (σ.σ. όλα τα προαναφερόμενα έχουν πηγή το Ινστιτούτο).

Υπάρχουν πλήθος τεχνικής φύσεως πληροφοριών που η καταγραφή τους είναι αδύνατη στα πλαίσια του συγκεκριμένου κειμένου. Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι το γεγονός, ότι ενώ σοβαροί επιστήμονες και τεχνικά περιοδικά δέχτηκαν θετικά τον κινητήρα φυτικών ελαίων, επί έντεκα χρόνια επικρατεί σιωπή. Οι εταιρίες αυτοκινήτων, οι εφτά αδερφές και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα φίμωσαν τα ΜΜΕ (σ.σ. το μεγαλύτερο ποσοστό ελέγχεται από αυτά) και σταμάτησαν κάθε συζήτηση γύρω από το θέμα. Δε χρειάζεται να ρωτήσουμε το γιατί...

Με αφορμή την Πρωτομαγιά

Ο γιορτασμός της Πρωτομαγιάς την Τετάρτη που μας πέρασε είναι μια καλή αφορμή να υπενθυμίσουμε ορισμένα αυτονόητα πράγματα που "ξεχνιούνται" από τους απανταχού ντελάληδες του νεοφιλελευθερισμού (γαλάζιας και πράσινης απόχρωσης). Τέσσερα χρόνια πριν το 2000 το αίτημα για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, αξιοπρεπείς μισθούς και υπεράσπιση του δικαιώματος για δουλιά παραμένουν πάντα επίκαιρα. Και δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, αφού ο διαχωρισμός της εργατικής τάξης από τη μια και των καπιταλιστών από την άλλη εξακολουθεί να υφίσταται. Και μάλιστα με βαρβαρότερες μορφές, από τη στιγμή που οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής με όπλο την τεχνολογία μπορούν και εκμεταλλεύονται ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους, δημιουργώντας στρατιές ανέργων και εξωθώντας στη φτώχεια το 1/3 και προσεχώς τα 2/3 της κοινωνίας. Ο διεθνής καταμερισμός εργασίας, ο τρόπος συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, οι ενώσεις κρατών του πλούσιου βορρά κτλ. οξύνουν καθημερινά τα προβλήματα. Και δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όσοεξακολουθεί να εφαρμόζεται ο συγκεκριμένος τύπος ανάπτυξης που ως μοναδικό κριτήριο έχει το κέρδος. Το αίτημα του σοσιαλισμού παραμένει πάντα επίκαιρο.

ΟΙΚΟΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Κάθε χρόνο σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας σημειώνονται 120 εκατομμύρια εργατικά ατυχήματα που μεταφράζονται σε 200.000 θανάτους. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός της γης εκτίθεται σε επαγγελματικούς κινδύνους της μιας ή της άλλης μορφής. Οσο για τη χώρα μας υπάρχει εκτίμηση, ότι η δαπάνη από τα εργατικά ατυχήματα ξεπερνά τα 20 δισ. δρχ. το χρόνο.

Δεν είναι λίγα τα συνδικάτα που θέτουν το πρόβλημα των υποχρεωτικών υπερωριών από τους εργοδότες. Αφαιρεί από κάποιους άλλους το δικαίωμα στην εργασία και παράλληλα εντατικοποιεί τους ρυθμούς δουλιάς αυξάνοντας την πιθανότητα ατυχημάτων. Στη Σουηδία, για παράδειγμα, οι υπάρχουσες υπερωρίες αντιστοιχούν σε 10.000 θέσεις πλήρους απασχόλησης.

Στην ίδια χώρα η κυβέρνηση έθεσε ως στόχο την περικοπή 15 δισ. κορονών, στα πλαίσια του ισοσκελισμού του προϋπολογισμού. Το ποσό αυτό θα εξοικονομηθεί με περικοπή των επιδομάτων πατρότητας και μητρότητας, μεμείωση των επιδομάτων στέγασης των ηλικιωμένων, και με τη δραματική μείωση των κονδυλίων για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Και η κυβέρνηση αυτή δηλώνει θιασώτης του "δημοκρατικού σοσιαλισμού".

ΚΑΙ ΟΙΚΟΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Διακίνηση αγαθών και η ρύπανση του θαλάσσιου περιβάλλοντος, Γ. Βλάχου εκδ. ΣΤΑΜΟΥΛΗ

Αν και οι ωκεανοί αποτελούν τα 7/10 της επιφάνειας του πλανήτη, αυτό με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να εκληφθεί, ότι έχουν απεριόριστα περιθώρια, όσον αφορά τη ρύπανση που μπορούν να δεχτούν. Μια άποψη που ήταν διαδιδόμενη μέχρι πρόσφατα και πιο συγκεκριμένα πριν υπάρξει το επεισόδιο EXXON VALDEZ στην Αλάσκα και ο πόλεμος στον Περσικό. Η θαλάσσια ρύπανση εξακολουθεί να αυξάνεται, όπως επισημαίνει ο καθηγητής Β. Μεταξάς στον πρόλογό του και η διαχείριση στο συγκεκριμένο τομέα κρίνεται απαραίτητη. Ο συγγραφέας εξετάζει με συστηματικό τρόπο τη ρύπανση της θάλασσας από τα εμπορικά πλοία, το υφιστάμενο διεθνές καθεστώς, το υπάρχον νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα και κλείνει την εργασία του με τη ρύπανση από επικίνδυνα φορτία. Πίνακες, διαγράμματα και χάρτες υποστηρίζουν με τον καλύτερο τρόπο την πλήρη παρουσίαση ενός τόσο σοβαρού θέματος. Να σημειώσουμε ότι το βιβλίο, αν και εξειδικευμένο μέσα σε λίγα χρόνια βρίσκεται στη δεύτερη έκδοσή του.