Η είδηση πέρασε ως συνήθως στα "ψιλά" μιας μόνο ελληνικής εφημερίδας. Το θέμα βλέπετε δεν ήταν πιασάρικο και τα συμφέροντα μεγάλα. Ο Ιταλός Επίτροπος Μόντι - και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στη συνέχεια - αποφάσισαν να παραπέμψουν την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, γιατί "... υπάρχουσες διατάξεις θέτουν περιορισμούς στην παροχή υπηρεσιών και ειδικότερα στην πώληση από τα ελληνικά κανάλια διαφημιστικού τηλεοπτικού χρόνου, για προβολή διαφημίσεων, στους αγοραστές υπηρεσιών ενημέρωσης, στις διαφημιστικές εταιρίες και τους κατασκευαστές που είναι εγκαταστημένοι σε άλλα κράτη - μέλη". Σε μια επίδειξη μάλιστα... μεγαλοψυχίας, μας έδωσαν παράταση τριών μηνών να "συμμορφωθούμε", διότι αλλιώτικα θα ακολουθηθεί η διαδικασία που προβλέπεται. Παραπομπή, καταδίκη, πρόστιμα κλπ.

Ο λόγος, περί παιδικών διαφημίσεων! Σωστά διαβάσατε. Οι κατασκευαστές γνωρίζουν πολύ καλά τρία πράγματα. Πρώτον, ότι τα παιδιά είναι τελείως ευάλωτα στο διαφημιστικό μήνυμα. Δεύτερον, ότι οι γονείς δύσκολα μπορούν να χαλάσουν το χατίρι των παιδιών τους. Τρίτον, ότι οι τηλεοράσεις στα περισσότερα σπίτια είναι μονίμως ανοιχτές.

Ετσι, μια τεράστια αγορά πρέπει να "αξιοποιηθεί" και διατάξεις του τύπου 2251/94, που απαγορεύουν τα διαφημιστικά σποτ με παιδικά παιχνίδια μέχρι τις δέκα το βράδυ, πρέπει να καταργηθούν στο όνομα της ελεύθερης αγοράς! Ζητήματα, όπως αν το παιδί δεν πρέπει να είναι αποδέκτης τέτοιων μηνυμάτων, αλλά ο γονιός, που είναι ο καταλληλότερος για την επιλογή παιχνιδιών, δεν είναι δυνατόν - κατά τους ευρωτεχνοκράτες - να τίθενται τη σήμερον ημέρα. Κι έτσι, ενώ κλείνουν προκλητικά τα μάτια τους στα θέματα βίας των παιδικών ταινιών κινουμένων σχεδίων, την ανυπαρξία κώδικα δεοντολογίας του περιεχομένου τους, της στοιχειώδους απαίτησης για εκπομπές γνώσεων - βιβλίου - θεάτρου που απευθύνονται σε παιδιά, από όλα τα κανάλια, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι περισσότερες πωλήσεις. Πέραν τούτου ουδέν. Και καλά αυτοί. Τη δουλιά των αφεντικών τους κάνουν. Εμείς θα αφήσουμε αναπάντητο το μελλούμενο έγκλημα;

Ν. ΜΟΛ.

Η προσπάθεια διαμόρφωσης Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν υπονομεύεται μόνο από τις αντιθέσεις μεταξύ των ηγετικών χωρών, αλλά κυρίως από την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες δε χάνουν ευκαιρία για να υπενθυμίζουν στους Ευρωπαίους ότι δεν υπάρχει άλλη θέση αφεντικού στη "Νέα Τάξη".

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αφορά στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Δουβλίνου για μια αυτοτελή παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο χώρο της Μέσης Ανατολής και ειδικότερα στην κρίση μεταξύ της ισραηλινής κυβέρνησης και των Παλαιστινίων. Η ισραηλινή κυβέρνηση, λοιπόν, διαμήνυσε τη δυσφορία της και απαίτησε, η αντιπροσωπεία της ΕΕ να μην επισκεφθεί την Ανατολική Ιερουσαλήμ, όπου βρίσκεται το αρχηγείο των Παλαιστινίων.

Η ιρλανδική προεδρία της ΕΕ αποδέχτηκε την απαίτηση αυτή και έτσι το ταξίδι της ευρωπαϊκής αντιπροσωπείας, που αρχίζει το ερχόμενο Σάββατο, θα μοιάζει περισσότερο με τουριστική περιήγηση και μάλιστα μόνο στα μέρη που επιθυμεί ο οικοδεσπότης. Δε χρειάζεται βεβαίως πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι πίσω από τις αντιδράσεις της ισραηλινής κυβέρνησης βρίσκονται οι ΗΠΑ, που θεωρούν τη Μ. Ανατολή "τσιφλίκι" τους και ειδικότερα την ισραηλινο - παλαιστινιακή "ειρήνη" αποκλειστικά δική τους υπόθεση.

Ενα άλλο σχετικό παράδειγμα της αμερικανικής κυριαρχίας και της ευρωπαϊκής υποταγής έχουμε με την Εκθεση της "Διεθνούς Επιτροπής για τα Βαλκάνια", η οποία προτείνει την αμερικανική στρατιωτική παρέμβαση σε όλες τις πιθανές εστίες έντασης (Βοσνία, Κοσσυφοπέδιο, ελληνοτουρκικές σχέσεις, πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας). Η Εκθεση υιοθετήθηκε πλήρως από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως δήλωσε ο επίτροπος Βαν ντεν Μπρουκ, αν και δεν περιλαμβάνει σε καμιά περίπτωση αυτοτελή παρουσία της ΕΕ στις εξελίξεις της περιοχής.

Και βέβαια να μην ξεχνάμε την ωμή και απροκάλυπτη δήλωση του Ρ. Χόλμπρουκ τον περασμένο Φλεβάρη: "Αναρωτιέται κανείς γιατί η Ευρώπη δεν είναι ικανή να πάρει μια απόφαση στα ίδια της τα εδάφη. Οταν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι έτοιμες να ρίξουν το πολιτικό και στρατιωτικό τους βάρος, για να βρουν μια λύση στην ευρωπαϊκή αστάθεια, δε γίνεται τίποτα". Η επανεκλογή του Μπιλ Κλίντον στην προεδρία των ΗΠΑ αναμένεται ότι θα κάνει ακόμη πιο καθαρά τα πράγματα, αφού ο ίδιος έχει προαναγγείλει την ανάληψη πρωτοβουλιών στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα στα Βαλκάνια, τη Μ. Ανατολή, την Κύπρο και την ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Ετσι, η Κοινή Εξωτερική Πολιτική αποδεικνύεται κενή περιεχομένου και η μόνη της σκοπιμότητα αφορά στο "ξεκαθάρισμα" των εσωτερικών λογαριασμών, κυρίως στην απόκτηση της ηγεμονίας του γερμανογαλλικού άξονα επί των υπολοίπων.

H ΕΚΘΕΣΗ της "Διεθνούς Επιτροπής για τα Βαλκάνια" (πρώτο θέμα στο χτεσινό "Ριζοσπάστη"), η οποία προαναγγέλλει τη νέα αμερικανική στρατιωτική επέμβαση, θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια ακόμη ανάμεσα στις τόσες άλλες, όμως... Η σύνθεση της Επιτροπής (πρόσωπα που κατέχουν καίριες θέσεις στα κέντρα λήψης των αποφάσεων στις ΗΠΑ και την Ευρώπη) και οι πηγές της χρηματοδότησής της (δυο αμερικανικά ινστιτούτα που συμμετέχουν στη χάραξη της παγκόσμιας στρατηγικής των ΗΠΑ) κάνουν την έκθεση να μοιάζει περισσότερο με "σχέδιο απόφασης". Και βέβαια η δήλωση του Κοινοτικού επιτρόπου Βαν Ντεν Μπρουκ ότι η Κομισιόν "συμφωνεί με τις αναλύσεις και τις συστάσεις της Επιτροπής" κάθε άλλο παρά σαν μια δήλωση ανάμεσα στις τόσες άλλες μπορεί να θεωρηθεί...

***

Ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό της "Εκθεσης για τα Βαλκάνια". Με δυο λόγια η συνταγή που προτείνει είναι: Οπου υπάρχει εστία έντασης (Βοσνία, Κοσσυφοπέδιο, ελληνοτουρκικές σχέσεις, "Δυτική Μακεδονία") να επέμβουν στρατιωτικά οι ΗΠΑ για να "αποτρέψουν τη σύγκρουση", έτσι "μπαμ και ...κάτω". Ούτε Ελσίνκι, ούτε ΟΗΕ, ούτε καν Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτά για τους θιασώτες της Ευρώπης του Μάαστριχτ και για τις ανοησίες περί αυτόνομου ρόλου της Ευρωπαϊκής Ενωσης απέναντι στις ΗΠΑ...

***

"ΤΙ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ; Να θέλει η Ελλάδα, κάποια στιγμή, να μπει στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση και να μην μπορεί". Η παραπάνω δήλωση έγινε από τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου σχετικά με τη θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενόψει και των αποφάσεων της Διακυβερνητικής Διάσκεψης. Το δράμα όμως για την ελληνική κυβέρνηση (και όχι για την Ελλάδα) είναι ότι θέλει, αλλά δεν μπορεί και το χειρότερο, δεν τη θέλουν...

Το δημόσιο χρέος είναι ένας απ' τους τέσσερις δείκτες της Συνθήκης του Μάαστριχτ (οι άλλοι τρεις είναι ο πληθωρισμός, τα επιτόκια και το έλλειμμα) βάσει των οποίων θα αξιολογηθούν οι οικονομικές επιδόσεις των χωρών - μελών προκειμένου να συμμετάσχουν, ή όχι, στο επόμενο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ). Συγκεκριμένα, η Συνθήκη ορίζει ότι το δημόσιο χρέος δεν πρέπει να υπερβαίνει το 60% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ). Από τον πίνακα προκύπτει ότι στην καλύτερη περίπτωση το 1997 μόνο το Λουξεμβούργο, η Γαλλία και η Βρετανία θα εκπληρώνουν αυτόν το δείκτη, ενώ πολύ κοντά θα βρίσκονται η Γερμανία, η Φινλανδία και η Δανία. Φυσικά για την Ελλάδα, ούτε λόγος. Με την πιο ευνοϊκή εκδοχή το δημόσιο χρέος θα βρίσκεται το 1997 στο 111,4%, ενώ το ίδιο το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης κάνει λόγο για 117%.

Τα στοιχεία του πίνακα προέρχονται από την επίσημη στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την Eurostat.