Η δολοφονία του 45χρονου Τσιγγάνου, Τάσου Μουράτη, την περασμένη βδομάδα από έναν τροχονόμο κατά τη διάρκεια ενός ελέγχου, είναι σήμα κινδύνου για την κοινωνία μας. Ενας Ελληνας πολίτης, ένας άνθρωπος, έχασε τη ζωή του, στην πραγματικότητα, επειδή ήταν "διαφορετικός". Στην προκειμένη περίπτωση, το θύμα ήταν Τσιγγάνος, σε άλλες περιπτώσεις ήταν Αλβανοί λαθρομετανάστες, οι δράστες, αστυνομικά όργανα. Δεν πρόκειται ούτε για μεμονωμένα γεγονότα, ούτε για τυχαία συμβάντα, τα τελευταία τρία - τέσσερα χρόνια είναι στοιχεία της καθημερινής ειδησεογραφίας. Δεν αντέχουν επομένως, σε καμιά κριτική τα όσα κατά περίσταση επικαλούνται οι αστυνομικές αρχές και η ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, για "λάθη", "αμέλειες" των αστυνομικών και για "εκπυρσοκροτήσεις" όπλων, οι οποίες όλως τυχαίως συμβαίνουν μόνο στις περιπτώσεις αυτές. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται απ' την αναζήτηση στο ερώτημα: Ποιος δίνει το δικαίωμα στα αστυνομικά όργανα να μην λογαριάζουν τη ζωή των ανθρώπων επειδή έχουν ίσως διαφορετικό χρώμα, μιλούν άλλη γλώσσα, έχουν όψη ή εμφάνιση που δε "συνάδει" στις κρατούσες αντιλήψεις;

Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί κατ' αρχήν στις επιλογές των εκάστοτε πολιτικών "προϊσταμένων", των εκάστοτε κυβερνώντων. Το κλίμα της ξενοφοβίας που καλλιεργήθηκε συστηματικά και η απόδοση όλων σχεδόν των κακώς κειμένων στην "εγκληματικότητα" των Αλβανών, των Τσιγγάνων, ή άλλων "διαφορετικών" κατηγοριών της κοινωνίας, είναι ένα πρώτης τάξεως περιβάλλον για να επωαστεί το "αυγό του φιδιού". Οι κυρίαρχες κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις βρήκαν σ' αυτή την πολιτική έναν εύκολο τρόπο για να αποτινάξουν από πάνω τους τις ευθύνες για τη δημιουργία και την αναπαραγωγή μιας σειράς προβλημάτων όπως η ανεργία, η διάδοση των ναρκωτικών, η έξαρση της εγκληματικότητας. Για όλα αυτά φταίνε οι "διαφορετικοί". Και δε χρειάζεται αυτό να λέγεται επίσημα (γίνεται κι αυτό), η πραγματικότητα μιλάει αυθεντικά.

Μια πολιτική που θεωρεί την ανεργία, τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό σαν το απαραίτητο τίμημα που πρέπει να πληρώσει η κοινωνία είτε για τη "σύγκλιση", είτε για την "ανταγωνιστικότητα", είναι μοιραίο ότι όχι μόνο θα εκκολάψει το "αυγό του φιδιού", αλλά και θα το αξιοποιήσει. Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός δεν έχουν σαφή σύνορα από τον αντικομμουνισμό, από το κυνήγι της ιδεολογικής και πολιτικής "διαφορετικότητας". Αυτή την πολιτική πρέπει οι εργαζόμενοι, όλοι οι δημοκράτες, να την αντιπαλέψουν, όχι μόνο στις εκδηλώσεις της αλλά κυρίως στις αιτίες της, φτάνοντας μέχρι και τη ρίζα τους, που δεν είναι άλλη από το ίδιο το κοινωνικοπολιτικό σύστημα της εκμετάλλευσης.