Δεν είναι φυσικά κακό - το αντίθετο μάλιστα - ένα κόμμα ή κάποιος πολιτικός να αναγνωρίζουν δημόσια το όποιο λάθος τους και να προσπαθούν να το διορθώσουν. Κάτι τέτοιο, στον βαθμό που γίνεται, δείχνει σοβαρότητα και υπευθυνότητα απέναντι στους εργαζόμενους. Με τον όρο, βέβαια, ότι περιέχει ειλικρίνεια και ικανότητα να φτάνει το νυστέρι της αυτοκριτικής μέχρι εκεί που πρέπει να φτάνει κάθε φορά...

Ισχύουν όλα τα παραπάνω στην επιχειρούμενη από τον Π. Λαφαζάνη (Π.Λ.) "αυτοκριτική"; Πιστεύουμε πως δεν ισχύουν, ακόμα και στην περίπτωση που οι προθέσεις του ήταν αγνές. Και όχι μόνο δεν ισχύουν, αλλά συμβαίνει και το εξής με τον ΣΥΝ: Η ηγεσία του - ή τέλος πάντων τμήμα της - διαφοροποιείται με καθυστέρηση πέντε χρόνων από την άκριτη υποστήριξη του Μάαστριχτ, δίχως όμως να εναντιώνεται στην πορεία της ιμπεριαλιστικής ενοποίησης. Είναι και αυτή μια ταχτική υπονόμευσης του αντι - Μάαστριχτ λαϊκού κινήματος.

***************

Οτι "δεν έχει τελειώσει τίποτα", το ΚΚΕ το υποστηρίζει με πεποίθηση εδώ και αρκετά χρόνια, όταν άλλοι το έβαζαν στα πόδια έντρομοι και χλευάζοντας (έως ποδοπατώντας) τις κομμουνιστικές και τις αξίες του εργατικού κινήματος, τρέχοντας ταυτόχρονα να χωθούν στις αγκάλες του... μονόδρομου του Μάαστριχτ.

Επιπλέον:

Πρώτο,ο ΣΥΝ αρνείται επίμονα να υιοθετήσει το αίτημα για διεξαγωγή εθνικού δημοψηφίσματος, συνολικά για το Μάαστριχτ, τώρα.

Δεύτερο,στην πραγματικότητα, ο ΣΥΝ υπονομεύει τους αγώνες με το να αφήνει στο απυρόβλητο την ΕΕ και τις ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων.

Τρίτο,ο ΣΥΝ έχει εναποθέσει στο Πακέτο Ντελόρ 2 όλες τις "ελπίδες" του για μια φιλολαϊκή πορεία της χώρας. Η όλη "κριτική" του προς την κυβέρνηση εστιάζεται στο αν αξιοποιούνται οι κοινοτικοί πόροι, στο αν υπάρχει διαφάνεια στη διαχείρισή τους, στο αν κατευθύνονται σωστά ή όχι.

Τέταρτο,ο ΣΥΝ ζητάει σύσκεψη των αρχηγών των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να... διερευνηθούν οι προθέσεις της κυβέρνησης και να ξεκαθαριστεί η... πλεύση της προς τη Διακυβερνητική!

Πέμπτο,οι θέσεις του ΣΥΝ για τη Διακυβερνητική δε διαφέρουν από τις αντίστοιχες θέσεις της κυβέρνησης. Πιστεύει και αυτός σε ένα.... καλό Μάαστριχτ.

**************

1. Η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί μορφή της καπιταλιστικής ενοποίησης. Αποτελεί συνένωση της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης των μονοπωλίων, υπό την ηγεμονία των γερμανικών πολυεθνικών.

Στην παραπάνω συνένωση έχουν συμβάλει όλα τα κόμματα που στηρίζουν τη φιλομονοπωλιακή - φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική, όπως κι αν αυτά ονομάζονται. Στην παραπέρα προώθηση της ενοποίησης, που πραγματοποιήθηκε μέσω της Συνθήκης του Μάαστριχτ, στοχεύει η προετοιμαζόμενη αναθεώρησή της, που θα κάνει την ΕΕ ακόμα πιο αντιδραστική.

2. Η ΕΕ δεν είναι δυνατό να μεταρρυθμιστεί και να μετατραπεί σε μηχανισμό φιλολαϊκό. Από αυτή τη θεμελιώδη διαπίστωση προκύπτει ότι είναι τουλάχιστον ουτοπική η αντίληψη που κάνει λόγο για "τρίτο δρόμο" προς το σοσιαλισμό. Ο κάθε λεγόμενος "τρίτος δρόμος" προς το σοσιαλισμό, είναι δρόμος προς τον καπιταλισμό.

3. Η ΕΕ μπορεί μόνο να ανατραπεί. Στη θέση της να προβάλει η Ενωμένη Ευρώπη της ειρήνης και του σοσιαλισμού. Αλλά αυτό, δεν είναι ένα μονόπρακτο έργο, που θα παιχτεί ταυτόχρονα σε όλες της χώρες - μέλη της ΕΕ. Στην ανατροπή της ΕΕ θα συμβάλει το κάθε λαϊκό κίνημα, συνδέοντας την πάλη του για την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας της ντόπιας άρχουσας τάξης, με την ταυτόχρονη πάλη ενάντια στις επιλογές και την ίδια την ΕΕ. Αυτά τα πράγματα είναι αλληλένδετα: Το αντιμονοπωλιακό κίνημα, που διεκδικεί πορεία μη συμφέρουσα στον ιμπεριαλισμό, δεν μπορεί να την υλοποιήσει δίχως σύγκρουση με τους διεθνείς οργανισμούς, στους οποίους η Ελλάδα είναι προσαρμοσμένη και ενσωματωμένη.

Φυσικά, αυτός ο αγώνας θα μπορέσει να είναι επιτυχής, όσο περισσότερο είναι συνδεμένος με το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, κοινής πάλης και στρατηγικής των εργαζομένων και των επαναστατικών κινημάτων.

4. Ο αγώνας ενάντια στο Μάαστριχτ σημαίνει αντίθεση στην προωθούμενη κοινή εξωτερική και "αμυντική" πολιτική, καθώς και στην πολιτική "ασφάλειας". Επομένως, αφού οι 14 από τις 15 χώρες της ΕΕ είναι και μέλη του ΝΑΤΟ, σημαίνει και αντίθεση στην παραμονή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και στη ΔΕΕ, άρα και πάλη για την αποδέσμευσή της. Εναντίωση στο Μάαστριχτ, σημαίνει πάλη ενάντια στο πρόγραμμα σύγκλισης, στη "Λευκή Βίβλο", στην ΚΑΠ, στις ιδιωτικοποιήσεις, στις φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου, στις ποσοστώσεις, τις οποίες η ΕΕ καθορίζει για την αγροτική παραγωγή. Και πολλά άλλα. Στη βάση αυτών των μετώπων το ΚΚΕ παλεύει να δημιουργούνται συσπειρώσεις, να αναπτύσσεται η κοινή δράση εργατών - αγροτών - ΕΒΕ - νεολαίας - γυναικών. Τελικά, να οικοδομείται το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο, που θα συγκρουστεί με τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, με την ξένη και εγχώρια ολιγαρχία, στην κατεύθυνση της λύσης του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας.

Οι θέσεις του ΚΚΕ είναι σαφείς και ολοκληρωμένες. Είναι επιστημονικά θεμελιωμένες. Και, βέβαια, δικαιώνονται κάθε μέρα που περνάει, όλο και περισσότερο, μέσα στη ζωή.

**********

Σε αυτό το τελευταίο δεν είναι σαφής. Κάνουμε το ερώτημα: Με ποιες από τις παραπάνω θέσεις του ΚΚΕ συμφωνεί ο Π.Λ.; Αν ήταν ειλικρινής στο ότι "ο ΣΥΝ διέπραξε βαρύτατο λάθος ψηφίζοντας υπέρ του Μάαστριχτ", τότε θα έπρεπε να συμφωνεί τουλάχιστον με ένα μεγάλο μέρος της ανάλυσης του ΚΚΕ. Ομως η γενική και αφηρημένη τοποθέτησή του: "το κίνημα να θέσει σε άλλη βάση την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, για την Ευρώπη του αύριο", δε λέει τίποτα απολύτως. Για την ακρίβεια, λέει το εξής: Μπορούμε να βελτιώσουμε το Μάαστριχτ. Να το κάνουμε... κοινωνικό, λιγότερο... ανάλγητο, τελικά προοδευτικό!

Αυτή η θέση είναι ασυνεπής - πέρα για πέρα ασυνεπής - με τη θέση "ο ΣΥΝ διέπραξε βαρύτατο λάθος όταν το 1992 ψήφιζε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ". Η εναντίωση στο Μάαστριχτ, για να είναι ειλικρινής και ουσιαστική, για να μην αποτελεί παγίδα για τους εργαζόμενους, δεν μπορεί να συνοδεύεται με "τρίτους δρόμους" και με φιλομονοπωλιακές πολιτικές, όπως αυτή του ΣΥΝ.

Μ. Μ.