Παρακάτω αναδημοσιεύουμε ένα θαυμάσιο άρθρο του μπάρμπα Βασίλη γραμμένο στην περίοδο που ο Σκόμπι και οι υποταχτικοί του Παπανδρέου ζητούσαν από τις ΕΑΜικές οργανώσεις να παραδώσουν τα όπλα που κατέχτησαν από τους καταχτητές:

"Τα όπλα

Ο κ. Παπανδρέου, μόλις αντίκρυσε τον νουνό του κ. Τσώρτσιλ, γιατί αυτός τον εβάφτισε μεγάλον πολιτικό, έβαλε τα κλάματα και με μισοκακόμοιρο ύφος πρωτόσκουλου είπε: "Σ' εφχαριστούμε που ήρθες να μας γλυτώσεις από την ένοπλη βία, εμάς τους άοπλους, εμάς τους καλούς Ελληνες".

Αφτά τα λόγια βρήκε να ειπεί το καλό παιδί εκείνη τη στιγμή και μ' αφτά έδειξε το ανάστημά του. Δεν μπόρεσε ν' ανυψωθεί ως την κρίσιμη περίσταση, ν' αντικρύσει το μέγεθος της σοβαρότητας, να ιδεί την έχταση του κακού που έχει κάνει, να νιώσει από την αυστηρότητα τουλάχιστον των παρόντων προσώπων, πως δε συνήρθαν εκεί για να ιδούν τον εξευτελισμό του, να ιδούν τον άνθρωπο που διάλεξαν γι' άντρα της περίστασης ν' αποδείχνεται ανθρωπάκος της ευκαιρίας.

Ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, ο σιδερένιος γέρος που σηκώνει στις πλάτες του πέντε χρόνια τώρα τον πόλεμο, που καίγεται από παντού, κι' έχει χίλια δυο προβλήματα να προφτάσει, δεν τάφησε όλα σύξυλα για νάρθει εδώ να καμαρώσει το χάλι του κ. Παπανδρέου. Κι' όμως καλά που έκανε. Γιατί έτσι θα βεβαιωθεί με τα ίδια του τα μάτια για την πλάνη του, και για τη σφαλερή του πολιτική έναντι στον Ελληνικό λαό.

Οταν οπλιζότανε χύνοντας το αίμα του ο Ελληνικός λαός, ο κ. Παπανδρέου καθρεφτιζότανε στου μικρού εγωισμού του τον μεγάλον καθρέφτη, και καμάρωνε τον εαφτό του μέλλοντα πρωθυπουργό, ο ανθρωπάκος της εφκαιρίας! Αλλά πώς οπλιζότανε ο Ελληνικός Λαός; Αφτό το απλό ερώτημα δε θάπρεπε σε μια στιγμή συντριβής και κατάνυξης να το συλλογιστεί λιγάκι ο κ. Παπανδρέου;

Και αφτός, ο ελληνικός λαός, γίγας υπομονής και δράκος επιμονής, φιλότιμος και γενναίος, ανεξάντλητη πηγή ζωτικότητας, ωκεανός θέλησης για ζωή, πάλαιψε με όλους, με όλα αφτά τα τερατικά μολύσματα, με όλους αφτούς τους καταχθόνιους εκατόγχειρες, και - χύνοντας το αίμα του - οπλιζότανε, λίγο- λίγο, με τέχνη και θάρρος και αντρειά. Πήρε τα όπλα από τα ματοβαμμένα χέρια των εχθρών του, τους νίκησε και τα πήρε. Είναι τα πιο τιμημένα όπλα του κόσμου, γιατί δεν τάφτειαξε, τα πήρε ο ελληνικός λαός από τα χέρια των εχτρών του. Δόξα του και τιμή του! Κάθε λαός που θα οπλιζότανε μ' αφτόν τον τρόπο, να διαφεντέψει την ύπαρξή του, θα δοξαζότανε απ' την Οικουμένη. Κι' όσοι ανήκουνε σ' αφτόν το λαό, θα τόχανε καμάρι τους και κάφκημά τους. Και τα παιδιά ενός τέτοιου λαού θα μπαίνανε στη ζωή με το κεφάλι τους ψηλά γιατί είχανε τέτιους προγόνους!

Αυτοί! Ποιοί αφτοί; Οι άπραγοι θεωρητικοί. Οι απόλεμοι καταφερτζήδες. Οι μικροί φιλόδοξοι. Οι τιποτένιοι εγωιστές. Οι ανόητοι εγωπαθισμένοι και όλη η χορία των ενσυνειδήτων κακούργων που αναφέραμε πιο πάνω. Κι' αφτοί βρίζουνε τον ελληνικό λαό σπείρα των ορέων και όχλο των πεζοδρομίων!

Ο ελληνικός λαός, πάνοπλος αλλά σοφός, νικητής αλλά φιλότιμος, εξουσιαστής αλλά δίκαιος, εποβλέποντας στην προκοπή και στον πολιτισμό του, αληθινά μεγαλόψυχος, αλλά φρόνιμος, γιατί το πάθος τούγινε μάθος δεν θέλει να τα κρατήσει τα όπλα! Ξαίρει πως με τα όπλα δε γίνεται προκοπή. Απεναντίας ο ελληνικός λαός θέλει να τα παρατήσει τα όλπα και να πιάσει στα άγια χέρια του τα εργαλεία της δουλειάς για να συγυρίσει το σπίτι του, να καλλιεργήσει τη γη του, να φροντίσει την αγωγή των παιδιών του, το μέλλον του.

Τα τιμημένα του όπλα θέλει να τα παραδώσει. Αλλά δε θα είναι ποτέ του τόσο ανόητος, να τα παραδώσει πάλι σεχτρικά χέρια. Οχι. Θέλει να τα παραδώσει στα χέρια των παιδιών του, να κάμει στρατόν, αληθινά εθνικόν, να τόνε στείλει να πολεμήσει μ' αφτά τα όπλα τους εχτρούς, όπου ακόμα υπάρχουν. Αφτό θέλει. Και θα το πετύχει αφτό το δίκηο του ο Ελληνικός λαός, θα το πετύχει ίσα - ίσα γιατί τα όπλα του αφτά τα τιμημένα τάχει στα χέρια και τα κρατάει γερά, και τα χειρίζεται αντρίκεια και τίμια. Τα όπλα, που το καθένα έχει γραμμένο το αιώνιο έμβλημα του Ελληνισμού, της Ελλάδας της πιο μεγάλης, που μεγαλύτερη δε γίνεται ποτέ: Το έμβλημα: Λευτεριά ή Θάνατος.". Β. ΡΩΤΑΣ

ΕΚΔΟΣΗ: 6ης Αχτίδας

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:

Στο προηγούμενο άρθρο μας της 17.12.94 με τον τίτλο "Ο Δεκέμβρης του 1944 και ο Βασίλης Ρώτας" κάναμε δυο αθέλητα λάθη, που οφείλουμε να τα επανορθώσουμε:

1. Γράψαμε π. χ. πως ο Β. Ρώτας είχε δυο παιδιά, τη Μαρούλα και τον Νικηφόρο. Το σωστό είναι πως είχε τρία παιδιά, εκτός από την Μαρούλα και τονΝικηφόρο και τον σήμερα γιατρό Ρένο Ρώτα.

2. Γράψαμε επίσης πως το θέατρο όπου ζούσε, στην Αστυδάμαντος 15 από τότε ονομαζόταν "ΘΕΑΤΡΟ Β. Ρώτα". Το σωστό είναι ότι τότε λέγονταν "ΛΑ+ΔΚΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ" και μετά μετονομάστηκε "ΘΕΑΤΡΟ Β. ΡΩΤΑ".

Γ. Τ.

---------------------------------------------------------------------

σποτ

Ο κ. Παπανδρέου, μόλις αντίκρυσε τον νουνό του κ. Τσώρτσιλ, γιατί αυτός τον εβάφτισε μεγάλον πολιτικό, έβαλε τα κλάματα και με μισοκακόμοιρο ύφος πρωτόσκουλου είπε: "Σ' εφχαριστούμε που ήρθες να μας γλυτώσεις από την ένοπλη βία, εμάς τους άοπλους, εμάς τους καλούς Ελληνες".

Αφτά τα λόγια βρήκε να ειπεί το καλό παιδί εκείνη τη στιγμή και μ' αφτά έδειξε το ανάστημά του.

------------------------------------------------------------------

Ηταν μια μεγάλη ειρηνική διαδήλωση του ΕΑΜ. Κατέληξε μια ματοβαμμένη διαδήλωση όταν οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν εν ψυχρώ άοπλους, "συμμορφούμενοι προς τας υποδείξεις" και τας εντολάς άνωθεν

Μερικοί άντρες και γυναίκες άφηναν πρόχειρους ξύλινους σταυρούς στα σημεία που είχε χυθεί το αίμα των θυμάτων

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ φτάνει στην Αθήνα