Η ιστορία είναι υποχρεωμένη να καταγράφει - πιστά - τα γεγονότα. Να διευκολύνει - καθημερινά - τους ανθρώπους, που ερευνούν τη "στάση" των "ομάδων" - και των ατόμων - απέναντι στις απαιτήσεις των "καιρών". Δεν κάνει συμψηφισμούς. Δε λέει, δέκα έσφαλες, δέκα έκανες καλά, ζήτω! Η ιστορία δε βάζει τον τροχό να γυρίσει και στο τέλος να βγούνε τα ντόρτια. Παίρνει βήμα βήμα, το χρόνο και το χώρο, τους ανθρώπους και τα κόμματα, και πάει μαζί τους στο παρελθόν και στο μέλλον. Και κάθε στιγμή καταγράφει και παραδίδει την καταγραφή στους ερχόμενους.

"Κύριε Πρόεδρε, σας αγαπάμε"!

Και μεις - οι μεγαλύτεροι - ανοίξαμε το στόμα μας έκπληκτοι με το θράσος τους. Οι "μεταφορείς" της πληροφορίας, οι ταγμένοι, να "μεταβιβάσουνε" το γεγονός, ατόφιο, στον άνθρωπο, για να βγάλει τα συμπεράσματά του, αυτοί που είναι υποχρεωμένοι να καταγράφουνε - σωστά - την πραγματικότητα, πήρανε σφουγγάρι και νερό και σβήσανε από την τοιχογραφία της ιστορίας του τόπου μας, την αλήθεια. Βγάλανε δικά τους συμπεράσματα.

Και έρχονται τα νιάτα, στραβά μορφωμένα, και μαθαίνουνε τον "ογκόλιθο" του έθνους, τον "νεότερο" Βενιζέλο, τον "εθνάρχη", τον σύγχρονο Περικλή. Και έχουμε την απαίτηση να μην πέσουν με τα μούτρα στις σύριγγες και στην απελπισία. Να μην καρφώσουνε τα μυαλά τους στα κάγκελα.

Μα είναι νωπά - ακόμα - τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Τα πόδια μας είναι - ακόμα - πρησμένα από το κυνήγι της αστυνομίας. Η Μακρόνησος δεν έγινε - ακόμα - καζίνο, ακούγεται - καθαρά - ο πόνος. Ο άνθρωπος που του είχαν βγάλει το μάτι, και προσπαθούσαμε εκατόν πενήντα συγκρατούμενοί του να του το ξαναβάλουμε στη θέση του, στα υπόγεια της Μπουμπουλίνας, είναι - ακόμα - ζωντανός. Πώς - και γιατί - να ξεχάσουμε;

Το δόγμα "στρατηγέ μου ο στρατός σου", η ενσωμάτωση, η ασέβεια στο περιβάλλον, το παρακράτος, ο αριβισμός, όλα ετούτα που κάνανε τη ζωή μας τα τελευταία χρόνια ανυπόφορη, πέσανε από τον ουρανό; Και σβήνουνε όλα αυτά έτσι, με μια μονοκονδυλιά;

"Κύριε Πρόεδρε σας αγαπάμε".