Ηταν εκεί. Μελωδικός, πηγαίος, ασυμβίβαστος. Ηταν εκεί μέσα από τα δεκάδες τραγούδια του, που σαν χείμαρρος ξεχύθηκαν και αγκάλιασαν νέους και μεγαλύτερους, κάνοντας την ψυχρή, φθινοπωρινή νύχτα στην Πανεπιστημιούπολη να γλυκάνει. Ηταν εκεί ο Μάνος Λοϊζος,αφού "δε μας άφησε", όπως είπε η Αφροδίτη Μάνου,αφού τα τραγούδια του συνεχίζουν να συγκινούν, να πυρπολούν το όνειρο. "Παρουσία" του Μάνου, λοιπόν, έγινε το μεγάλο αφιέρωμα σε αυτόν και το έργο του, που διοργάνωσε το 23ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή" προχτές, Κυριακή. Οι φωνές ενώθηκαν για μια ακόμη φορά με τη δική του φωνή, οι καρδιές χτύπησαν δυνατά, οι ψυχές "γεύτηκαν" ομορφιά. Κι ας έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια από το θάνατό του. Κι ας ήταν αγέννητα τότε πολλά από τα παιδιά, που προχτές παραδόθηκαν στα τραγούδια του. Που μέθυσαν από το "μούστο" τους, που ταξίδεψαν μαζί τους, όπως και οι άλλοι οι μεγαλύτεροι, πέρα από τον ορίζοντα.

Μια φωτογραφία του νεαρού Μάνου με το βιολί, στη μεγάλη οθόνη, που είχε στηθεί δίπλα από την κεντρική εξέδρα, όπου πραγματοποιήθηκε το αφιέρωμα, ξετύλιξε το οπτικό "ταξίδι", που συνεχίστηκε με τη βοήθεια του βίντεο. "Μη με ρωτάς", "Τσε", "Ακορντεόν" και η φωνή του στα μεγάφωνα πάντα οικεία, αγαπημένη, πηγή ανεξάντλητης ευαισθησίας. "Σ' ακολουθώ", το πρώτο τραγούδι του αφιερώματος από την Καλλιόπη Βέττα,για ν' ακολουθήσει η "διήγηση", το "Δέντρο" που φύτρωσε στο κέντρο της Αθήνας κι έχει κόκκινα τα φύλλα και ολόγλυκα τα μήλα (Γεράσιμος Ανδρεάτος), η αναζήτηση στα μονοπάτια τού "Σε ψάχνω" (Αργυρώ Καπαρού), το ταξίδι παρέα με τα "Καράβια αλήτες" (Κώστα Μάντζιο), στην αγκαλιά της "Θάλασσας", της πικροθάλασσας (Μίλτος Πασχαλίδης), με την ανάμνηση αυτού που "Ολα τον θυμίζουν" (Αθηνά Μόραλη). "Μη με ρωτάς"... σε θυμάμαι η απάντηση από τα στόματα όλων, που συνεχίζουν να μοιράζονται το μελωδικό λόγο του καλλιτέχνη, του αγωνιστή Μάνου. Ο λαϊκός ήχος να δίνει τη θέση του στην μπαλάντα, και τα δύο μαζί στον ανεξάντλητο λυρισμό. Ο λυγμός της κορνέτας του "Γέρου νέγρου Τζιμ", να συναντά τη "Μέρα εκείνη (που) δε θ' αργήσει", "Ο καφενές" να ζωγραφίζει τη νοσταλγία και οι αναμνήσεις από ένα άλλο, φοιτητικό αφιέρωμα στον Μάνο, πολλά χιλιόμετρα μακριά, πριν χρόνια στη Μόσχα, να ζωντανεύουν στο άκουσμα τού "θα κεντήσω πάνω στου αλόγου σου τη σέλα" από τη φωνή της Κ. Βέττα. Τα "Γράμματα στην αγαπημένη" του Χικμέτ να αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες χορδές μέσα από την ερμηνεία του Μ. Πασχαλίδη και ο μελοποιημένος λόγος του Τάσου Λειβαδίτη να λέει μέσα από τη φωνή της Αφροδίτης Μάνου "Γερνάς και σκοτεινιάζει".

Ηταν αλήθεια πολύ όμορφο, όπως είπε και η Α. Μάνου, να νιώθεις ότι η πίκρα μιας μεγάλης απουσίας ισοφαρίζει με την ευχαρίστηση που προσφέρουν τα τραγούδια του Λοϊζου. Αυτά, που σύμφωνα με τον μουσικό και συνθέτη Γιάννη Ιωάννου,που είχε την επιμέλεια του αφιερώματος, επιμένουν να είναι φρέσκα και να μας ενώνουν.

"Στην αρχή του αφιερώματος είπα κάτι, που έως τότε το θεωρούσα ευσεβή πόθο. Είπα πως τα κομμάτια του Μάνου Λοϊζου παραμένουν ζωντανά. Αργότερα διαπίστωσα κάτι που με συγκίνησε ιδιαίτερα. Διαπίστωσα πως όντως στις ψυχές των νέων της ΚΝΕ τα τραγούδια του Μάνου είναι ζωντανά. Ο Μάνος ζει, κι αυτό το απέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο οι Κνίτες και οι Κνίτισσες που τραγουδούσαν εκστατικά τα τραγούδια του".

"Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σαν καλλιτέχνης στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Είναι πάρα πολύ ωραίο και συγκινητικό γιατί λέμε τραγούδια ενός μεγάλου συνθέτη και πολύ αγαπημένου, του Μάνου Λοϊζου και επειδή ο κόσμος εδώ έχει μια ζωντάνια και έναν παλμό που νομίζω ότι λείπει".

"Ο χώρος του 23ου Φεστιβάλ είναι εντυπωσιακά φτιαγμένος. Το εντυπωσιακότερο, όμως, είναι ότι υπάρχουν πάρα πολύ νέοι άνθρωποι και αυτό το βλέπεις με την πρώτη ματιά μόλις έρχεσαι. Είναι ελπιδοφόρο όταν οι νέοι έχουν οράματα και βλέπουν ένα καλύτερο αύριο. Είναι ελπιδοφόρα και η ίδια η ύπαρξη της ΚΝΕ σήμερα. Η πρωτοβουλία να γίνει αφιέρωμα για τον Μάνο Λοϊζο είναι πολύ καλή. Ο Μάνος Λοϊζος είναι από τους καλύτερους συνθέτες που υπήρξαν και τα τραγούδια του είναι διαχρονικά. Υπήρξε ένας άνθρωπος με ήθος και αυτό μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε".

"Το Φεστιβάλ με έχει σημαδέψει από μικρός και σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη. Είναι πολύ σημαντικός θεσμός και ελπίζω να συνεχιστεί η προσπάθεια, γιατί δίνει πολλά στο νέο κόσμο. Είναι γενικά μια γιορτή που μέσα από κοινωνικές διεργασίες οι νέοι ανακαλύπτουν πολλά πράγματα από την ελληνική κουλτούρα. Οσον αφορά στον Μάνο Λοϊζο, ήταν από τους μεγαλύτερους συνθέτες. Με το θάνατό του το ελληνικό τραγούδια έγινε φτωχότερο. Είναι ένας φωτεινός φάρος στο ελληνικό τραγούδι".