Οι κυβερνήσεις μιας σειράς κρατών, που δημιουργήθηκαν στο έδαφος της Σοβιετικής Ενωσης, τον τελευταίο καιρό καταφεύγουν όλο και πιο συχνά, στα ΜΜΕ, από τον αχαλίνωτο αντικομμουνισμό στην άμεση τρομοκρατία απέναντι στους οπαδούς της αποκατάστασης της εξουσίας των εργαζομένων, του σοσιαλισμού και της Σοβιετικής Ενωσης, πριν απ' όλα απέναντι στους ηγέτες και τα στελέχη του κομμουνιστικού κινήματος. Σε σχέση μ' αυτό, η Γραμματεία του Συμβουλίου της Ενωσης Κομμουνιστικών Κομμάτων - ΚΚΣΕ εξέδωσε ανακοίνωση, στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρεται: "Εντείνεται η τρομοκρατία κατά της οικογένειας του ηγέτη του Ενιαίου Κομμουνιστικού Κόμματος Γεωργίας, Π. Ι. Γκεοργκάτζε. Εχουν ξυλοκοπηθεί άγρια ο γαμπρός και ο εγγονός του, δε σταματούν οι τηλεφωνικές απειλές κατά της συζύγου του". Στη συνάντησή μας με τον Π. Ι. Γκεοργκάτζε, τον παρακαλέσαμε εκ μέρους του "Ρ" να μας μιλήσει για τη σημερινή κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας, πώς ζουν οι εργαζόμενοι της Δημοκρατίας και, φυσικά, για τη διάθεση της οικογένειάς του.

Πριν απ' όλα θα ήθελα να πω - υπογραμμίζει ο Π. Ι. Γκεοργκάτζε - ότι ο Πρόεδρος της Γεωργίας, Εντ. Σεβαρντνάτζε, ακολουθεί αποκλειστικά φιλοδυτική πολιτική και υιοθετεί μια ανοιχτά αντιρωσική στάση. Αυτό φαίνεται παντού, σε όλα. Στις οικονομικές αμοιβαίες σχέσεις, στον πολιτικό και στρατιωτικό τομέα. Ποτέ στη Γεωργία δεν υποδαυλίζονταν τέτοιες αντιρωσικές διαθέσεις, όπως σήμερα. Οι περισσότεροι Ρώσοι εγκατέλειψαν τη Γεωργία και αυτοί που έχουν μείνει, απλώς δεν μπορούν να φύγουν. Τα λέω αυτά με πικρία, διότι η πατρίδα μου, η Γεωργία, φημιζόταν πάντα για την ανεκτικότητα, την εγκαρδιότητα, την ειλικρίνεια και τη φιλοξενία της.

Το καθεστώς ακολουθεί τη δοκιμασμένη αρχή του "διαίρει και βασίλευε". Αφαίρεσαν όλες τις ρωσικές επιγραφές και ανάρτησαν αγγλικές και τουρκικές. Ανοιξαν τουρκικά σχολεία και κλείνουν τα ρωσικά. Την ίδια τύχη έχουν τα αρμενικά και αζερικά σχολεία. Υπάρχουν μόνο εκεί όπου είναι αδύνατο να κλείσουν. Για τη Ρωσία μιλούν συνεχώς με αρνητικό τρόπο: ο Ρώσος είναι τάχα εκ γενετής ο αιώνιος εχθρός του Γεωργιανού. Τα λεγόμενα δημοκρατικά έντυπα δημοσιεύουν κάθε μέρα χωρίς ντροπή προσβλητικά υλικά για το ρωσικό λαό.

Υποθάλποντας την αντιρωσική υστερία, οι κυβερνητικές και οι λεγόμενες ανεξάρτητες εφημερίδες εγκωμιάζουν καθετί το δυτικό. Οι Γερμανοί ήταν απελευθερωτές για τη Γεωργία, γι' αυτό ο Στάλιν δεν τους άφησε να μπουν στον Καύκασο. Και κατόρθωσαν να μπάσουν αυτό το παραλήρημα στη συνείδηση σε τμήμα της νεολαίας, η οποία πιστεύει ότι οι Ρώσοι όλη τη ζωή καταπίεζαν τη Γεωργία. Αυτά μπορεί κανείς να τα διαβάσει σε οποιαδήποτε εφημερίδα, ακόμα και στην κυβερνητική. Φυσικά, σήμερα ο Σεβαρντνάτζε μπορεί να πει ότι υπάρχει ελευθερία του λόγου και ο καθένας λέει ό,τι θέλει. Ωστόσο, έχουν αυτό το δικαίωμα μόνο εκείνοι που εκφράζουν αντιρωσικές διαθέσεις. Οποιοι υιοθετούν φιλορωσική στάση και αγωνίζονται για την αποκατάσταση μιας πραγματικά αδελφικής φιλίας των λαών και των στενών οικονομικών, πολιτιστικών και πολιτικών σχέσεων, δεν μπορούν να εκφράσουν τη γνώμη τους. Τους αποκαλούν αμέσως "πεμπτοφαλαγγίτες" και "πράκτορες του Κρεμλίνου".

Στην πόλη κάποιος χούλιγκαν απλώς μπορεί να σου πει: "Ακουσε, φύγε από δω!". Στην επαρχία, όμως, οι Ρώσοι νιώθουν καλύτερα. Εκεί οι άνθρωποι είναι πιο κοντά στη γη, διατήρησαν σε μεγάλο βαθμό την ηθικότητα και την πνευματικότητα και το καθετί το καλό που ένωνε πριν τους ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων.

Γενικά, όμως, παρότι ο Πρόεδρος και το Κοινοβούλιο ακολουθούν αντιρωσική στάση, δε θα κατορθώσουν να παρασύρουν τη γεωργιανή κοινωνία και το γεωργιανό λαό στη σχεδιασμένη από τον Σεβαρντνάτζε παλιανθρωπιά. Στην ψυχή του λαού είναι ζωντανό το αίσθημα, που έχει ριζώσει από τη σοβιετική εποχή,

η φιλία. Δε θα τη δηλητηριάσει κανείς και με τίποτα, όπως την ανάμνηση της εποχής που αποτελούσαμε μια οικογένεια.

- Στη σοβιετική εποχή η Γεωργία, ως ισότιμη Δημοκρατία της Σοβιετικής Ενωσης, ήταν στενά ενταγμένη στο ενιαίο εθνικοοικονομικό σύμπλεγμα της χώρας. Εξυπακούεται ότι με τη διάλυση της ΕΣΣΔ πολλές σχέσεις έχουν ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;καταστραφεί. Εμεινε άραγε κάτι από κείνες τις σχέσεις που συνέδεαν κάποτε τη ΣΣΔ Γεωργίας με τη ΣΟΣΔ Ρωσίας;

- Η κατάστασή τους δεν εμπνέει αισιοδοξία. Ολη η αγορά της Γεωργίας έχει κυριολεκτικά "κατακτηθεί" από τους Τούρκους. Ενα μέρος της το κατέχουν οι Γερμανοί και κάποιοι άλλοι ακόμα. Η Ρωσία στο σύστημα των οικονομικών σχέσεων και του εξωτερικού εμπορίου βρίσκεται κάπου στην 9η - 10η θέση. Σήμερα οι Γεωργιανοί τρέφονται με προϊόντα από την Τουρκία, ακόμα και με ντομάτες και αγγούρια. Η δόξα της Γεωργίας - το τσάι - δεν είναι τώρα γεωργιανό, αλλά γερμανικό. Ο Γερμανός επιχειρηματίας Οτο Μπάουερ πήρε όλες τις φυτείες τσαγιού της Γεωργίας. Ωστόσο, δεν τις φροντίζει κανείς και σκεπάστηκαν από αγριόχορτα.

Τώρα εμείς γίναμε "αλλοδαποί". Οι διαφημίσεις είναι αποκλειστικά στην αγγλική γλώσσα. Να, για παράδειγμα, πώς διαφημίζονται τα τσιγάρα: "Θα συλλάβουμε το αμερικανικό πνεύμα". Πρόκειται για γιγαντοαφίσες παντού. Αν κάποτε επί Σοβιετικής Γεωργίας ή τώρα εμφανιστεί κάπου έστω και μια φορά το σύνθημα: "Να συλλάβουμε το ρωσικό πνεύμα", οι σημερινοί κύριοι "δημοκράτες" θα φώναζαν περί βίαιου εκρωσισμού.

Ο Σεβαρντνάτζε και το καθεστώς του χάνουν το στήριγμα, ωστόσο, βρίσκουν για την ώρα ομοϊδεάτες και λακέδες, που για μιαν ορισμένη περίοδο υποστηρίζουν τον Πρόεδρο. Αν συμβεί κάτι, χωρίς αμφιβολία, θα μείνει μόνος του.

- Ποια είναι η κατάσταση και ποιες οι διαθέσεις του λαού; Διατηρήθηκαν άραγε στη Γεωργία οι κατακτήσεις της σοβιετικής εξουσίας;

- Ο γεωργιανός λαός ζει σε συνθήκες βαθύτατης κρίσης. Κάποτε ο Σεβαρντνάτζε παρουσίασε στο Κοινοβούλιο μια εισήγηση για την εσωτερική, εξωτερική πολιτική και την οικονομική κατάσταση της χώρας. Και τι δε σοφίστηκε! "Σταθεροποίηση", "οικονομική ανάπτυξη", "σημαντικές αλλαγές στους κλάδους", "αύξηση του ΑΕΠ". Η εισήγηση στην κυριολεξία ήταν γεμάτη από "νικηφόρες αναφορές", αν και ο εισηγητής παραδέχτηκε την ίδια στιγμή ότι για την ώρα στη Γεωργία αξιοποιείται μόνο το 25% του υπάρχοντος βιομηχανικού δυναμικού. Στην ουσία, δε θα βρούμε ούτε μια βιομηχανική επιχείρηση που να έχει επαναλειτουργήσει.

Πώς ζει τώρα η πλειονότητα του πληθυσμού της Δημοκρατίας; Το κατώτερο όριο διαβίωσης έχει οριστεί στα 110 λάρι (1 λάρι αντιστοιχεί σε 1 περίπου δολάριο), ενώ οι συνταξιούχοι παίρνουν 8,5 - 11,5 λάρι. Ο καθηγητής πανεπιστημίου, ο γενικός γραμματέας της Ακαδημίας Επιστημών παίρνουν περίπου 20, σπάνια 60 λάρι. Μεταξύ των τελευταίων είναι οι συνεργάτες των νομοτελεστικών οργάνων. Ο Πρόεδρος τους "καλοταϊζει" και είναι αυτονόητο γιατί. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της κυβέρνησης, το 80% του πληθυσμού της Γεωργίας βρίσκεται σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας. Και μπροστά δεν υπάρχει φως. Το αίσθημα του αδιεξόδου κυριεύει όλο και περισσότερο τους ανθρώπους. Πολλοί, μάλιστα, δεν ελπίζουν ότι θα έχουν ένα κομμάτι ψωμί. Γι' αυτό και εγκαταλείπουν τη Γεωργία.

- Και πώς επιβιώνουν οι άνθρωποι;

- Μόνο χάρη στη μητέρα φύση. Στα χωράφια τους φυτεύουν λαχανικά. Σήμερα στη Γεωργία τρώνε τα κάθε λογής χόρτα από το πρωί ως το βράδυ και από το βράδυ ως το πρωί. Το σύστημα υγείας έχει πλήρως καταστραφεί. Η Γεωργία πλήττεται από ένα κύμα αυτοκτονιών. Ο θάνατος είναι αποτέλεσμα και των ασθενειών, οι οποίες απλώς θα μπορούσαν να θεραπευτούν, αλλά οι άνθρωποι δεν έχουν χρήματα. Για παράδειγμα, μια απλούστατη εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας, που παλιότερα την έκαναν και οι φοιτητές, τώρα για τους περισσότερους δε βαστάει η τσέπη τους. Υπάρχουν μόνο ιδιωτικά νοσοκομεία, αλλά και αυτά είναι ελάχιστα. Οι τιμές των φαρμάκων είναι αστρονομικές, απρόσιτες για τους περισσότερους πολίτες. Αν περάσετε από τα πρώην κρατικά νοσοκομεία, θα εκπλαγείτε: επί σοβιετικής εξουσίας τα βουστάσια στις κτηνοτροφικές φάρμες ήταν καλύτερα και καθαρότερα. Ο ασθενής πρέπει να φέρει τα σεντόνια, την τροφή, τα φάρμακα και να πληρώνει για κάθε ένεση, χάπι, θεραπεία και την καθαριότητα. Οργιάζουν οι παιδικές και άλλες αρρώστιες - η φυματίωση, όλα όσα είχαν ξεχαστεί πλέον στη Σοβιετική Γεωργία.

Η παιδεία, επίσης, διαλύεται πλήρως. Κλείνουν τα σχολεία. 18.000 παιδιά θεωρούνται επίσημα εγκαταλειμμένα. Ουσιαστικά το κράτος εγκατέλειψε ολότελα την κοινωνική προστασία του λαού. Οι εργαζόμενοι έχουν χάσει όλα τα δικαιώματά τους. Καλπάζει η ανεργία, ενώ ο Σεβαρντνάτζε διατείνεται ότι δεν μπορεί να υπάρχουν άνεργοι: "Σας δώσαμε ένα κομμάτι γης, καλλιεργήστε το. Ας είσαι και καθηγητής φιλοσοφίας και δεν έχεις δουλιά στην ειδικότητά σου, αφού έχεις ένα κομμάτι γης, δεν είσαι πλέον άνεργος". Τέτοια και παρόμοια γεγονότα οδηγούν στο θλιβερό συμπέρασμα: η Γεωργία παρακμάζει.

- Ενα από τα πιο επίκαιρα και καυτά, για όλα τα κράτη στο μετασοβιετικό χώρο, ζητήματα είναι ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σχετικά μ' αυτό, πείτε μας, παρακαλώ, ποια είναι η τύχη του δικού σας εκλογικού αντιπροσώπου για τις προεδρικές εκλογές, Βάζα Χατσαπουρίτζε; Είναι ακόμα στη φυλακή;

- Η τύχη του Βάζα Χατσαπουρίτζε, η σύλληψη και η καταδίκη του αποτελεί ακριβώς το λαμπρό παράδειγμα για το χαρακτηρισμό του αστυνομικού καθεστώτος της Γεωργίας. Ο Βάζα Χατσαπουρίτζε υπήρξε κάποτε το δεξί χέρι και σύμβουλος του Προέδρου και μετά ειδικός εξουσιοδοτημένος στην περιοχή Τσχινβάλι. Αποστολή του ήταν η ρύθμιση των επαφών μεταξύ Γεωργίας και Νότιας Οσετίας. Τον συνέλαβαν, πάνω από δυο χρόνια διεξάγονταν ανακρίσεις και πριν από λίγο καιρό τον καταδίκασαν με βάση 8 κατηγορίες: κατασκοπία υπέρ της Ρωσίας, έκκληση για βίαιη ανατροπή της εξουσίας, διάδοση πολιτικών προκηρύξεων, συνθημάτων, υποστήριξη του υποψήφιου Προέδρου κομμουνιστή Γκεοργκάτζε.

- Από πότε, όμως, η προπαγάνδα υπέρ ενός από τους υποψηφίους στην πορεία της προεκλογικής εκστρατείας θεωρείται ποινικό αδίκημα;

- Φανταστείτε, στη Γεωργία αυτό θεωρείται έγκλημα. Υπέρ του υποψήφιου Σεβαρντνάτζε μπορεί και μάλιστα πρέπει να γίνει προπαγάνδα. Αν όμως κάνεις προπαγάνδα υπέρ του υποψήφιου κομμουνιστή, θα βρεθείς στη φυλακή. Αυτή είναι η δημοκρατία αλά Σεβαρντνάτζε.

Στη δίκη δεν επιβεβαιώθηκε ούτε μια κατηγορία. Αν ήταν το δικαστήριο στη Γεωργία όργανο της Δικαιοσύνης και όχι εργαλείο της εξουσίας για την καταστολή των ετερόδοξων, ο Χατσαπουρίτζε έπρεπε να αφεθεί αμέσως ελεύθερος και να ζητήσουν "συγνώμη" που αυτόν, πατέρα τριών κοριτσιών, τίμιο άνθρωπο, άδικα και παράνομα κρατούσαν δυο ολόκληρα χρόνια στη φυλακή. Οχι! Βρήκαν την αφορμή. Οτι στο Τσχινβάλι είχε μη εγκριμένη φρουρά και ότι η φρουρά είχε όπλα, που τώρα το θεώρησαν αυτό ως δημιουργία παράνομου ένοπλου σχηματισμού κι έτσι τον καταδίκασαν σε 5 χρόνια κάθειρξη.

Το δικαστικό σύστημα στη Γεωργία μοιάζει σήμερα με καρικατούρα της δικαιοσύνης. Δεν υπάρχει ούτε ένας κρατούμενος που να μην εξοργίζεται: "Με χτυπούν", "Μου έστριβαν τα χέρια", "Με κρέμασαν", "Μου τρύπησαν το κεφάλι με το πιστόλι"... Υπήρχαν περιπτώσεις που με πρόσχημα την αυτοκτονία πέταξαν κρατούμενους από το παράθυρο. Ολα αυτά γίνονται για να αποδείξουν την αφοσίωσή τους στον Σεβαρντνάτζε και να καταπνίξουν την αντίσταση στην ανομία.

- Ηδη, μερικά χρόνια τώρα, οι κυβερνώντες καταδιώκουν εσάς, τον ηγέτη του Ενιαίου Κομμουνιστικού Κόμματος Γεωργίας, Σοβιετικό στρατηγό, που πάνω από 50 χρόνια φρουρούσατε τα σύνορα της Σοβιετικής Ενωσης. Καταδιώκουν το γιο σας, πρώην υπουργό Ασφαλείας της Γεωργίας, Ιγκορ Γκεοργκάτζε, με κατασκευασμένη κατηγορία για οργάνωση απόπειρας δολοφονίας κατά του Σεβαρντνάτζε. Καταδιώκουν την οικογένειά σας...

- Δυστυχώς, οι κατατρεγμοί συνεχίζονται. Αρχίζοντας από τον Οκτώβρη του 1995 βρίσκομαι υπό συνεχή παρακολούθηση. Κατά περιόδους, με διάφορα προσχήματα, με καλούν πότε στην εισαγγελία, πότε στα ανακριτικά όργανα. Εναντίον δυο εγγονών μου οργάνωσαν επίθεση, και οι δυο τραυματίστηκαν, ενώ ο μεγαλύτερος γιος του γιου μου Ιγκορ, δυο φορές. Ετσι αναγκαστήκαμε να φύγουμε από την Τιφλίδα. Αλλά και δω, στη Μόσχα, όπου βρήκε καταφύγιο η οικογένειά μου (όχι ο γιος μου, αλλά οι υπόλοιποι), μας ενοχλούν συνεχώς. Είναι αλήθεια, πιο πολιτισμένα απ' ό,τι στην Τιφλίδα. Ρωτούν: "Πού είναι ο Ιγκορ; Δώστε έγγραφη δήλωση ότι δε μένει τη νύχτα σε σας. Και γιατί βρίσκεστε στη Μόσχα χωρίς φύλλο πορείας;". Φυσικά, όλα αυτά επηρεάζουν την υγεία μας. Η σύζυγός μου δεν άντεξε, αρρώστησε σοβαρά και εισάχθηκε στο νοσοκομείο.

Τώρα συγκεντρώνουμε υπογραφές σε όλη τη Γεωργία κάτω από την έκκλησή μας "Να στηριχτεί η Ενωση Λευκορωσίας και Ρωσίας και η βαθιά ολοκλήρωση της ΚΑΚ! ". Σε σχέση μ' αυτό, τους περισσότερους γραμματείς επαρχιακών κομματικών επιτροπών, τους έχουν ήδη καλέσει στην Αστυνομία και στα όργανα ασφαλείας. Δυο φορές αποταθήκαμε στον Πρόεδρο; "Κύριε Πρόεδρε, πάρτε μέτρα! Στη Γεωργία προ ολίγου τελείωσε η συγκέντρωση υπογραφών για την είσοδο στο ΝΑΤΟ και δεν έχουν καλέσει κανέναν στα όργανα ασφαλείας και την Αστυνομία. Συγκεντρώνουμε υπογραφές σε εκτέλεση των ντοκουμέντων που υπογράψατε για τη βαθιά ολοκλήρωση της ΚΑΚ και προς υποστήριξη της Ενωσης Λευκορωσίας και Ρωσίας, αλλά τα όργανα ασφαλείας, επικαλούμενα εσάς, μας καλούν, ζητούν έγγραφη δήλωση να σταματήσουμε τη συλλογή υπογραφών"... Και άλλα. Ο γραμματέας Τύπου του Προέδρου δήλωσε: η συλλογή υπογραφών, που κάνει το κόμμα του Παντελέιμον Γκεοργκάτζε, σημαίνει προσπάθεια αποσταθεροποίησης της κατάστασης στη Γεωργία και προτροπή σε ταραχές, είναι νέα συνωμοσία κατά του καθεστώτος. Κοντολογίς, ποτέ στη Γεωργία δεν υπήρχε τέτοιος ολοκληρωτισμός, όπως σήμερα.

- Ποια η στάση των εργαζομένων της Γεωργίας απέναντι στη σοσιαλιστική ιδέα, το Κομμουνιστικό Κόμμα; Κάνουν άραγε σύγκριση της ζωής επί σοβιετικής εξουσίας και Σοβιετικής Ενωσης με το πώς ζουν σήμερα;

- Η νοσταλγία για το σοσιαλισμό όλο και περισσότερο κυριεύει τις διαθέσεις των ανθρώπων. Συγκρίνουν, συζητούν, αναλύουν και όταν κάποιος από τους σημερινούς "προπαγανδιστές" αρχίζει να δυσφημεί την προηγούμενη ζωή μας, αναγκάζεται να υποχωρήσει. Οι άνθρωποι δε θέλουν πλέον να ακούν τους συκοφάντες του παρελθόντος. Και κάτι το ενδιαφέρον. Τώρα άρχισαν να ξεχνούν τις ανεπάρκειες που υπήρχαν επί σοβιετικής εξουσίας, οι οποίες ωχριούν σε σύγκριση με τη σημερινή ασυδοσία. Λένε: "Δεν υπήρχαν ανεπάρκειες! Ολα ήταν σωστά!".

Η μεγαλύτερη και νεότερη γενιά, η νεολαία από 20 έως 30 χρόνων και πέρα θυμούνται πώς ζούσε ο λαός στη σοσιαλιστική Γεωργία και συνδέουν το σοσιαλισμό και τη σοβιετική εξουσία με το Ενιαίο Κομμουνιστικό Κόμμα Γεωργίας. Είναι η μόνη πολιτική δύναμη, την οποία ο λαός συμπαθεί, εμπιστεύεται και κατανοεί. Φυσικά, θα είχαμε ακόμα μεγαλύτερο κύρος, αν υπήρχε στη Γεωργία έστω και κάποια ένδειξη δημοκρατίας, για την οποία αρέσκεται τόσο πολύ να μιλάει ο "μεγάλος δημοκράτης" Σεβαρντνάτζε. Δεν έχουμε πρακτικά καμία πρόσβαση στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, δεχόμαστε συνεχώς ισχυρή πίεση, περιορισμό των δικαιωμάτων, διώξεις, προσβολές, κατατρεγμούς από μέρους των αρχών. Συλλήψεις, δικαστήρια, κυνηγητό από τον Τύπο και την τηλεόραση.

Παρ' όλα αυτά, στη χώρα μας υπάρχουν πολλοί που επιθυμούν την αποκατάσταση του σοσιαλιστικού συστήματος. Αυτές οι διαθέσεις είναι ιδιαίτερα ισχυρές στην ύπαιθρο. Ενώ οι εργάτες - όσοι απόμειναν ακόμα - ιδρύουν Σοβιέτ των εργατών περιοχών, πόλεων και αγωνίζονται για τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού - των εργαζομένων της πόλης και του χωριού, γιατρών, εκπαιδευτικών. Πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις, πικετοφορίες. Είναι αλήθεια ότι στις σημερινές συνθήκες της Γεωργίας και όσα σ' αυτή συμβαίνουν, οι κινητοποιήσεις αυτές είναι, κατά τη γνώμη μου, λίγες.

- Και παραπέρα;

- Μπροστά σε μας στη Γεωργία και σε όλο το χώρο της καταστραμμένης Σοβιετικής Ενωσης ένας είναι ο στόχος: ο αγώνας. Οι λαοί πρέπει να πάρουν πίσω αυτά που τους αφαίρεσαν ύπουλα. Και για να νικήσουμε πρέπει να ενωθούμε. Ολοι, κομμουνιστές και πατριώτες, όσοι αγαπούν την πατρίδα κι έχουν τη συναίσθηση της ευθύνης για την τύχη της. Εμείς, όπως και πριν, συντασσόμαστε με τη Ρωσία, περιμένουμε.

Ναντιέζντα ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ

Παρά τους "εκνευρισμούς" της Μόσχας, η σημερινή Ουκρανία όχι μόνο μετέχει σε διεθνείς στρατιωτικές ασκήσεις, που διοργανώνονται από τις κύριες ιμπεριαλιστικές χώρες της Δύσης και οι οποίες διεξάγονται στη Μαύρη Θάλασσα, αλλά ταυτόχρονα ανταγωνίζεται, και μάλιστα πολύ σκληρά, την ίδια τη Ρωσία στις διεθνείς αγορές όπλων.

Στο τελευταίο χρονικό διάστημα, ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια παραγωγής στρατιωτικών εξοπλισμών της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, που βρίσκεται στο Χάρκοβο, ζητά και προσλαμβάνει όλο και περισσότερο προσωπικό. Πρόκειται δηλαδή για μια ενέργεια, η οποία προκάλεσε ισχυρή εντύπωση στη χώρα, αφού άλλες επιχειρήσεις και εργοστάσια κλείνουν ή και για πάρα πολλούς μήνες δεν καταβάλλουν τους μισθούς στους εργαζόμενους. Λόγος γίνεται για το γνωστό εργοστάσιο "Μάλισεφ", έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς τανκς στην πρώην Σοβιετική Ενωση. Κάθε χρόνο εδώ κατασκευάζονταν πάνω από 200 τανκς, διάφορες άλλες στρατιωτικές συσκευές και ιδιαίτερα κινητήρες ντίζελ πολλών ειδών. Σχεδόν όλες οι μηχανές ντίζελ τρένων της Σοβιετικής Ενωσης κατασκευάζονταν στο εργοστάσιο αυτό. Και κάτι επίσης, πάρα πολύ σημαντικό: Στην επιχείρηση αυτή, πριν τη διάλυση της ΕΣΣΔ, εργάζονταν πάνω από 60.000 άνθρωποι.

Αυτή η κατάσταση επικρατούσε έως ότου εγκαινιάστηκε η διαδικασία της περιβόητης περεστρόικα του Γκορμπατσόφ και ο αφοπλισμός. Στα πλαίσια αυτά, λοιπόν, είχε παρθεί τότε η πολιτική απόφαση για τη μετατροπή της παραγωγής στρατιωτικών εξοπλισμών σε παραγωγή μηχανών και άλλων τεχνικών εγκαταστάσεων μη στρατιωτικής φύσεως. Σχετικά, θα πρέπει ιδιαίτερα να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι εκείνη τη χρονική περίοδο δεν υπήρξε κανένα παρόμοιο παράδειγμα, σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου, μιας τέτοιας απότομης μετατροπής. Τη στιγμή δηλαδή, που άλλα κράτη μείωναν την παραγωγή στρατιωτικών εξοπλισμών μόνο κατά πολύ μικρά ποσοστά, στη Σοβιετική Ενωση η μείωση αυτή ήταν ραγδαία, φτάνοντας έτσι στο ένα τρίτο ή ακόμα και στο ήμισυ...

Κι όλα αυτά, θα έπρεπε οπωσδήποτε να πραγματοποιηθούν, παρά τις ισχυρές αντιδράσεις, οι οποίες είχαν εκδηλωθεί από ανώτατα τεχνικά στελέχη των σχετικών επιχειρήσεων. Η απάντηση, όμως, ήταν: Η μετατροπή αυτή θα πρέπει να γίνει αμέσως και η στρατιωτική παραγωγή θα αντικατασταθεί μ' αυτήν των μηχανών και άλλων τεχνικών εγκαταστάσεων. Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι όλες αυτές οι διαδικασίες θα συντελούνταν χωρίς κανένα συγκεκριμένο σχεδιασμό. Η απότομη αυτή μετατροπή λοιπόν αλά Γκορμπατσόφ, ήταν φυσικό ν' αποδειχτεί σαν ένα σοβαρότατο χτύπημα ενάντια στο σύνολο της τότε σοβιετικής βιομηχανίας, γιατί οι συνέπειες ήταν πάρα πολύ οδυνηρές: Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στην εξοπλιστική βιομηχανία είχαν απολυθεί, ενώ το εργοστάσιο "Μάλισεφ" είχε χάσει τους μισούς από τους πιο άριστους τεχνικούς του.

Στη συνέχεια, όμως, οι κυβερνώντες στη σημερινή Ουκρανία φαίνεται να είχαν βρει τη διέξοδο από τη στενωπό: Μαζική παραγωγή όπλων με παράλληλη ανάπτυξη έντονων δραστηριοτήτων στις διεθνείς αγορές όπλων. Κατά συνέπεια, λοιπόν, άρχισαν να λειτουργούν τα εργοστάσια εκείνα, τα οποία κατασκευάζουν εγκαταστάσεις ραντάρ, πυραύλους, τανκς, αεροπλανοφόρα, υπολογιστές, αεροπλάνα κλπ.

Το σημερινό ουκρανικό τανκς, Τ - 84, "έλαμπε κυριολεκτικά..." σε μια σχετική Εκθεση Οπλων, η οποία είχε διοργανωθεί στο Αμπού Νταμπί, όπου και προκάλεσε αμέσως το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των Πακιστανών. Και να το αποτέλεσμα: Υπογράφτηκε μια Συμφωνία ύψους 600 εκατομμυρίων δολαρίων για την προμήθεια 320 τανκς μαζί με τα ανταλλακτικά τους. Στα πλαίσια της Συμφωνίας αυτής πρόκειται να εκπαιδευτούν Πακιστανοί αξιωματικοί σε ανώτατες ουκρανικές σχολές. Και είναι αυτονόητο, λοιπόν, γιατί στις κρίσεις που είχαν ξεσπάσει στον Καύκασο εμφανίστηκαν επίσης και ουκρανικά όπλα.

Σύμφωνα με σχετικές δηλώσεις του Γενικού Διευθυντή της "Ουκρανικής Φίρμας Εμπορίου Οπλων", Αντρέι Κούρκιν, η σημερινή Ουκρανία συγκεντρώνει σημαντικές προϋποθέσεις, προκειμένου ν' ανταγωνιστεί με επιτυχία στο εμπόριο όπλων ακόμα και αυτήν την ιμπεριαλιστική Γερμανία, η οποία αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην τρίτη θέση. Η Ουκρανία, λοιπόν, στη διάρκεια του 1996 είχε καταταγεί στη 10η θέση στον κατάλογο του Ινστιτούτου Ειρηνευτικών Ερευνών της Στοκχόλμης και συμπεριλαμβανόταν μεταξύ των μεγαλύτερων χωρών - εξαγωγέων όπλων σε παγκόσμια κλίμακα...

Πάντως, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, οι προοπτικές ανάπτυξης του εμπορίου της Ουκρανίας σε παγκόσμια κλίμακα θα είναι πολύ σημαντικές, αφού στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου αυτού του χρόνου, τα κέρδη της από το εμπόριο όπλων διπλασιάστηκαν σε σύγκριση με το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 1996. Αγοραστές των πολεμικών αυτών εξοπλισμών ήταν χώρες από την Εγγύς Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, τη Λατινική Αμερική, την Ανατολική Ασία, καθώς και από πρώην κράτη - μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Αυτή, όμως, που είναι κυριολεκτικά εξοργισμένη από τις ανερχόμενες δραστηριότητες της Ουκρανίας στο διεθνές εμπόριο όπλων, είναι η ίδια η Ρωσία του Γιέλτσιν. Κι αυτό, βέβαια, όχι γιατί αυτή είναι ενάντια στο εμπόριο όπλων, αλλά επειδή η Ουκρανία ανταγωνίζεται πολύ σκληρά τους Ρώσους εξαγωγείς όπλων.

(Τα στοιχεία είναι από τη γερμανική εφημερίδα "Νόιες Ντόιτσλαντ")

Από κοινά Ρωσο-ουκρανικά πολεμικά γυμνάσια