ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΠΑΝΤΑ ... ΞΕΖΟΥΜΙΣΜΑ!

Οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών στις χρηματαγορές ξαναφουντώνουν, όπως είναι φυσικό, τις συζητήσεις και τους προβληματισμούς για το "πού πάει το πράγμα". Τα ποικιλόμορφα, όμως, ερωτήματα που είναι διάχυτα, όχι μόνο δεν απαντώνται από τους κατέχοντες υπεύθυνους θώκους, αλλά πολλοί από αυτούς τα αξιοποιούν με τον πλέον αυθαίρετο τρόπο για να "επιχειρηματολογήσουν" υπέρ νέων αντιλαϊκών σεναρίων, που ήδη έχουν επεξεργαστεί, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για την εφαρμογή τους. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι το θέμα είναι ιδιαίτερα περίπλοκο. Μάλιστα, όπως τονίζουν ορισμένοι αρμόδιοι παράγοντες, που δεν έχουν ανάγκη να ταυτιστούν με την κυβέρνηση και τις πολιτικές κατευθύνσεις της άρχουσας τάξης, ακόμα και οι ειδικοί αδυνατούν να δώσουν συγκεκριμένες απαντήσεις, ακόμη και επί τεχνικών θεμάτων, που συνδέονται με τους έντονους κλυδωνισμούς στα χρηματιστήρια και τις αγορές συναλλάγματος, τους τρόπους που η κρίση στις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας μεταφέρεται σ' ολόκληρο τον κόσμο, το χρονικό εύρος που θα έχει η κρίση κ.ο.κ.

Να καταλάβει κανείς πλήρως όλους τους μηχανισμούς, που προκαλούν τις κρίσεις στις χρηματαγορές, τόσο διεθνώς, όσο και στη χώρα μας, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η ουσία, πάντως, βρίσκεται στο γεγονός ότι οι πολυεθνικές, μέσω της κυριαρχίας στις διεθνείς αγορές, έχουν μετατρέψει τον κόσμο και την παγκόσμια οικονομία, σε πηγή άντλησης, όλο και μεγαλυτέρων υπερκερδών, είτε μέσα από δραστηριότητες που θεωρούνται παραγωγικές, είτε με την απροκάλυπτη κερδοσκοπία.

***

Κάποιες άλλες εποχές, μέχρι τις αρχές του αιώνα, κύρια και κυρίαρχη πηγή άντλησης κερδών για τους καπιταλιστές, ήταν οι διάφοροι τομείς της παραγωγής, στους οποίους κονταροχτυπιόνταν και με τους ανταγωνιστές τους. Μετά, όταν σχηματίστηκε η χρηματιστική ολιγαρχία μέσα από τη συνένωση του τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου, μία από τις κύριες μορφές αποκόμισης κερδών, αποδείχτηκε η εξαγωγή κεφαλαίων, ενώ ο λεγόμενος "ελεύθερος ανταγωνισμός" έδωσε τη θέση του στην κυριαρχία των μονοπωλίων. Εδώ και κάποιες δεκαετίες, στα πλαίσια του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός οδήγησε στη δημιουργία των πολυεθνικών μεγαθηρίων, τα οποία εξασφαλίζουν μεγάλο μέρος των κερδών τους, μέσα από τις διάφορες κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις. Η υπερσυσσώρευση κερδών με τη σειρά της, στο φόντο όλων των αντιφάσεων που δημιουργεί το καπιταλιστικό σύστημα και τον επιταχυνόμενο παρασιτισμό του κεφαλαίου, δημιούργησε όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, που ήταν απαραίτητες και για να εξασφαλιστούν νέα κέρδη και για να συνεχιστεί η διαδικασία συγκέντρωσής τους σε όλο και λιγότερα χέρια.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των διεργασιών, το "γευόμαστε" σήμερα. Οπως ο ατομικός καπιταλιστής ξεπέρασε τα όρια της πόλης του και του κλάδου του και ο τραπεζίτης το ρόλο του απλού τοκογλύφου, και όπως οι κεφαλαιοκράτες (εκπρόσωποι διαφόρων ομάδων του κεφαλαίου) από κοινού σε μια χώρα δημιούργησαν τις χρηματαγορές (χρηματιστήριο, δανεισμός από και προς το δημόσιο, παιχνίδι με τις συναλλαγματικές ισοτιμίες της χώρας κ.ο.κ.), έτσι ακριβώς και οι πολυεθνικές δημιούργησαν σε διεθνές επίπεδο τις αντίστοιχες χρηματαγορές. Οπως ακριβώς πριν, οι καπιταλιστές μιας χώρας ξεζούμιζαν την οικονομία και την εργατική τάξη της, έτσι τώρα οι πολυεθνικές λυμαίνονται τις οικονομίες των περισσότερο αδύνατων, κύρια, χωρών και τους εργαζόμενους όλου του κόσμου.

***

Αυτοί, οι πολυεθνικές και η οικονομική ολιγαρχία, είναι οι κερδοσκόποι, για τους οποίους τόσος ντόρος γίνεται τελευταία. Οι κερδοσκόποι, δηλαδή, όχι μόνο δεν αποτελούν κάτι διαφορετικό από την άρχουσα τάξη, αλλά η εμφάνισή τους είναι εν πολλοίς "φυσιολογική" εξέλιξη, στα πλαίσια του καπιταλισμού. Απλά, λόγω της φύσης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και με δεδομένη την τεχνολογική εξέλιξη, η προσπάθεια που καταβάλλουν για την απόσπαση κερδών συνοδεύεται με τις πλέον ακραίες κερδοσκοπικές και παρασιτικές μορφές δράσης. Για να μπορούν, μάλιστα, να μετέρχονται τέτοιες μεθόδους, έχουν επιβάλει τους δικούς τους όρους παιχνιδιού. Οπως ακριβώς το ντόπιο, για κάποια χώρα, κεφάλαιο υποδείκνυε και υποδεικνύει την κατεύθυνση, στην οποία πρέπει να κινείται η πολιτική των κυβερνώντων, που κάθε φορά επιλέγουν, ώστε να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκιά τους, έτσι τώρα σε διεθνές επίπεδο οι πολυεθνικές επιχειρούν - αξιοποιώντας και τους συσχετισμούς των δυνάμεων - να υπαγορεύσουν και να επιβάλουν διεθνώς "μέτρα και σταθμά", που θα εξασφαλίζουν τον αέναο πολλαπλασιασμό των υπερκερδών τους. Από εδώ εκπορεύονται, κατά κύριο λόγο, τα διάφορα ιδεολογήματα περί αναγκαιότητας "απελευθέρωσης" των αγορών, που το μόνο που αντιπροσωπεύουν είναι η επιβολή συνολικών ρυθμίσεων για απρόσκοπτη διαιώνιση της κερδοσκοπίας του μεγάλου κεφαλαίου.

Από αυτή την άποψη, η οικονομία των χωρών και, κατ' επέκταση, η κατάσταση των εργαζομένων εξαρτάται άμεσα από το βαθμό που παίρνονται ή όχι συγκεκριμένα μέτρα, ενάντια στην κυριαρχία που έχει εξασφαλίσει η οικονομική ολιγαρχία. Επιπρόσθετα, όσο πιο αδύνατη είναι η οικονομία κάποιας χώρας, τόσο μεγαλύτερη είναι η απειλή να γίνεται έρμαιο στις κερδοσκοπικές ορέξεις που εκδηλώνονται κάθε φορά, επιτείνοντας το φαύλο κύκλο της ποικιλόμορφης εξάρτησης από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει.

***

Kάπως έτσι είναι και η εικόνα που σήμερα έχουμε μπροστά μας. Ενώ, όμως, η αλληλοεξόντωση των πολυεθνικών στις αγορές της Ασίας προσλαμβάνει καταστροφολογικά χαρακτηριστικά, οι ιθύνοντες στη χώρα μας περιμένουν, σε καθημερινή πλέον βάση, τον απόηχο της κρίσης στην ελληνική αγορά, "παίζοντας", κατά περίπτωση, ή με τα επιτόκια ή με τη "σκληρότητα" της δραχμής. Ενα παιχνίδι, που, σε οποιαδήποτε εξέλιξή του, στην πλευρά των χαμένων θα έχει την οικονομία της χώρας και τους εργαζόμενους και στην πλευρά των κερδισμένων το μεγάλο κεφάλαιο. Ο ορίζοντας του Μάη, όταν θα καθοριστούν οι ισοτιμίες των νομισμάτων που θα αποτελούν το EURO, αποτελεί οπωσδήποτε ένα ορόσημο για διάφορα κερδοσκοπικά παιχνίδια με αντίστοιχες επιπτώσεις στην ελληνική χρηματαγορά. Οι κλυδωνισμοί, ωστόσο, των οποίων γινόμαστε μάρτυρες το τελευταίο διάστημα, δεν πρόκειται να έχουν τελειωμό ούτε μετά το Μάη, αφού μία από τις πιο διαδεδομένες και αποτελεσματικές για το κεφάλαιο πηγές άντλησης κερδών είναι στην εποχή μας οι χρηματαγορές και ο τζόγος με ιδιωτικούς και κρατικούς "τίτλους αξιών", ή με συναλλαγματικές κομπίνες.

***

Eνας, κυριολεκτικά ένας, δρόμος υπάρχει για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης: Ο συνολικός αναπροσανατολισμός της οικονομικής πολιτικής της χώρας, με έμφαση στην ουσιαστική ισχυροποίηση της ελληνικής οικονομίας, στην κατεύθυνση της πραγματικής ανάπτυξης προς όφελος του λαού και του τόπου. Πρωταρχικός όρος γι' αυτό είναι η άμεση αποκοπή του ομφάλιου λώρου της ασκούμενης πολιτικής από τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των πολυεθνικών. Απαραίτητη προϋπόθεση, η εξασφάλιση των κοινωνικοπολιτικών συσχετικών που θα επιβάλουν αυτές τις επιλογές.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Οπως ακριβώς, πριν κάποιες δεκαετίες, οι καπιταλιστές μιας χώρας ξεζούμιζαν την οικονομία και την εργατική τάξη της, έτσι τώρα οι πολυεθνικές λυμαίνονται, μέσα από τις χρηματαγορές, τις οικονομίες των περισσότερο αδύνατων, κύρια, χωρών και τους εργαζόμενους όλου του κόσμου

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΝΟΥΣΟΓΙΑΝΝΑΚΗ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Αναγκαία η ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων

- Αύριο, Παρασκευή, ξεκινάει το 28ο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά. Μέσα σε τι κλίμα πραγματοποιείται αυτό το συνέδριο;

- Βρισκόμαστε σε μια περίοδο κορύφωσης της επίθεσης της κυβέρνησης, των βιομηχάνων και εφοπλιστών ενάντια σε κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων. Αυτή η επίθεση έχει οδηγήσει στην όξυνση των προβλημάτων που απασχολούν την εργατική τάξη, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία του Πειραιά. Εχει οδηγήσει στην κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας. Επιδιώκεται η πλήρης ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, η υποβάθμιση των εισοδημάτων των εργαζομένων, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Συνολικά βρίσκονται στο στόχαστρο της επίθεσης αυτής το σύνολο των καταχτήσεων της εργατικής τάξης.- Ποια ήταν η στάση που κράτησε τα προηγούμενα τρία χρόνια το Εργατικό Κέντρο Πειραιά;

- Στα τρία χρόνια που πέρασαν, από το προηγούμενο συνέδριο, στην πόλη μας αναπτύχθηκαν σοβαροί αγώνες, όπως αυτοί των εργαζομένων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης για την αντιμετώπιση του προβλήματος της συρρίκνωσης της Ζώνης και της καταπολέμησης της ανεργίας. Είχαμε τον μεγαλειώδη αγώνα των ναυτεργατών ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης και των εφοπλιστών. Τους αγώνες των συνταξιούχων, των εργαζομένων του "Κεράνη", της "Μινέρβα", του "Παπαστράτου", των ΗΣΑΠ, των λιμενεργατών, αλλά και τους γενικότερους πανελλαδικούς αγώνες των εκπαιδευτικών, της αγροτιάς. Με τους αγώνες αυτούς η εργατική τάξη της χώρας και του Πειραιά απέδειξε ότι όχι μόνο δε συναινεί στα μέτρα που οι βιομήχανοι και η κυβέρνηση προωθούν, αλλά έχει και τη διάθεση και τη δυνατότητα να τα ανατρέψει. Η πλειοψηφία της Διοίκησης του ΕΚΠ, με ευθύνη της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της "Αυτόνομης Παρέμβασης", είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με τις επιλογές και την τακτική της πλειοψηφίας της Διοίκησης της ΓΣΕΕ, δέσμια των φιλοκυβερνητικών της επιλογών και της λογικής του "κοινωνικού εταιρισμού" και της υποταγής. Οχι μόνο δε συνέβαλε στο συντονισμό και την ανάπτυξη αυτών των αγώνων, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις έπαιξε και αρνητικό ρόλο. Αυτό είναι το βασικό στοιχείο που διακρίνει όλη την τρίχρονη πορεία της πλειοψηφίας της Διοίκησης του ΕΚΠ.

- Γιατί πρέπει να βγει ενισχυμένη η "Δημοκρατική Ενωτική Συνδικαλιστική Κίνηση" μέσα από το συνέδριο;

- Η ΔΕΣΚ τα τρία χρόνια που πέρασαν πρωτοστάτησε στην ανάπτυξη των αγώνων της εργατικής τάξης της πόλης μας. Καταπολέμησε τη λογική της συναίνεσης και της υποταγής που εκφράζει η πλειοψηφία της Διοίκησης του ΕΚΠ και μαζί με τους ναυτεργάτες, τους εργάτες της Ζώνης, του "Κεράνη", του "Παπαστράτου", της "Μινέρβα", τους συνταξιούχους και όλους τους εργαζόμενους του Πειραιά, έδωσε τη μάχη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Στην ίδια κατεύθυνση και στην ίδια λογική θα συνεχίσουμε να παλεύουμε και το επόμενο διάστημα και ζητάμε από τους εργαζόμενους του Πειραιά να ενισχύσουν τη ΔΕΣΚ σ' όλα τα επίπεδα, για να μπορέσουμε από καλύτερες θέσεις με αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, να δώσουμε τη μάχη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, για ν' αλλάξει πορεία το ΕΚΠ.

Γ. Δ.