Αυτό γίνεται, γιατί ο νευρικός ιστός - εγκέφαλος είναι ένα εύπλαστο όργανο, που κύρια λειτουργία του είναι η αίσθηση, που στην ανάπτυξη και πολυπλοκοποίησή της (πρώτα νευρικό κύτταρο, μετά νευρική ίνα, νευρικιό δίκτυο, νευρικό γάγγλιο, γαγγλιακός εγκέφαλος, μετά εγκέφαλος σπονδυλωτών), δημιουργεί τη συνείδηση, που μπορεί και "απεικονίζει" τον κόσμο.

Εάν δεν υπήρχε ο νευρικός ιστός - εγκέφαλος, ο κόσμος θα ήταν τέτοιος που είναι, αλλά κανείς δε θα τον "γνώριζε".

Στις τελευταίες χιλιετίες ο άνθρωπος ανέπτυξε το λόγο, που είναι ένα κωδικοποιημένο - ηχητικό συμβολικό σύστημα, που δίνει ένα όνομα (λέξη) στα αντικείμενα, τις ιδιότητές τους, τη σημασία τους, δημιουργεί νοήματα κλπ.

Ετσι ο άνθρωπος ξεπέρασε το αρχικό ενστικτικό στάδιο και ανέπτυξε τις άλλες δύο διαστάσεις που τον χαρακτηρίζουν και τον συγκροτούν, δηλαδή τη συναισθηματική και τη νοητική, που και οι δύο μαζί αποτελούν τον ψυχοδιανοητικό κόσμο του.

Η θρησκεία πρεσβεύει μια υποδουλωτική σχέση του ανθρώπου προς το θεό, περιφρονώντας το σώμα και επιζητώντας την καθαρότητα μιας "ψυχής", η ψυχανάλυση υποδουλώνει το άτομο στο υποσυνείδητό του, και πιστεύει στη "θεραπεία του" (ακόμα και στην πολιτική) μέσα από "την απελευθέρωσή του" από την παθολογία του με τον ψυχαναλυτικό "διάλογο", σε μια σχέση με τον ψυχαναλυτή, ενώ, ο μαρξισμός διδάσκει την οριστική απελευθέρωση του ατόμου και της ανθρωπότητας, με την ανατροπή της υποδουλωτικής σχέσης των εργαζομένων στο κεφάλαιο, με την κατάκτηση της εξουσίας και τη δημιουργία μιας κοινωνίας της εργασίας, της δικαιοσύνης και της ισότητας για όλους.

Σήμερα ζούμε τη φάση της εξαπόλυσης μιας αποχαλινωμένης επίθεσης της αντεπανάστασης του κεφαλαίου, μετά την κατάρρευση των κατακτήσεων του Οχτώβρη, όπου κυριαρχικό ρόλο προσπαθούν να δώσουν στις δυνάμεις του ενστίκτου και του συναισθηματικού κόσμου, κατευθύνοντας τις δυνάμεις τους στην καθυπόταξη της διάστασης του λογικού, της νόησης και της συνείδησης. Αυτό φαίνεται από την προσπάθεια εξαπόλυσης κάθε μορφής θεοκρατικών αντιλήψεων (φονταμενταλισμός, ορθοδοξία, Ισλάμ κλπ.), των δυνάμεων του σκοταδισμού (σατανιστές, μέντιουμ κλπ.), τονίζοντας - προάγοντας καθετί το ενστικτικό (σεξ χωρίς έρωτα, επιθετικότητα, ρέιβ πάρτι, ναρκωτικά κλπ.). Προσπαθούν να μετατρέψουν τον πλανήτη σε παγκόσμιο "πορνείο" της ελεύθερης αγοράς, του πνεύματος, του σώματος, του χρήματος και της υποδούλωσης της εργασίας, όπου μοναδική διέξοδο στο άτομο άφησαν το θεό και την Ψυχανάλυση.

Ετσι, μόνη διέξοδος παραμένει η οργανωμένη αντίδραση για τη δημιουργία ενός ορθολογιστικά οργανωμένου σοσιαλιστικού κόσμου, που θα συνταιριάζει αρμονικά τις πραγματικές υλικές ανάγκες των ανθρώπων, μέσα από τη χαρά της δημιουργικής εργασίας και του έρωτα, που θα ξαναποχτήσουν τις χαμένες πλευρές τους, που πάει να τους τις αφαιρέσει ο αυτοματισμός, ο καπιταλισμός, η επιθετικότητα (βλέπε Περσικός Κόλπος - βία της TV), ο ξέφρενος ανταγωνισμός, και οι ανεξέλεγκτες ενεργειακές δυνάμεις της φύσης και της επιστήμης.

Αυτό το δεύτερο στάδιο, το ψυχικό - διανοητικό, έχει πάλι δύο διαστάσεις: την καθαρά διανοητική - λογική και την καθαρά συναισθηματική (συγκινήσεις - φόβοι, αγωνία - στοργή - ενθουσιασμός κλπ.), δηλαδή συγκινήσεις - συναισθήματα.

Και αυτά τα δύο σκέλη του ψυχικού οικοδομήματος αποτελούν μια ενιαία διαλεκτική - εξελικτική πορεία, που τα ξεχωρίζουμε για καθαρά διδακτικούς λόγους, αλλά, και σαν ουσία, γιατί η νόηση βρίσκεται πάντα σε ανώτερο σκαλοπάτι - επίπεδο από το συναίσθημα - συγκίνηση.

Πρέπει να τονιστεί εξ αρχής πως στον άνθρωπο ολόκληρος ο ψυχικός κόσμος είναι λογοποιημένος: από τη συνείδηση, μέχρι το φόβο, τη χαρά, τη στοργή κλπ. τη μνήμη κλπ. και ξεχωρίζεται αποφασιστικά από την ψυχική ζωή των ζώων, που γίνεται μόνον με εικόνες (οπτικές, οσφρητικές κλπ.).

Αν θελήσει κανείς, να ξεχωρίσει, να περιγράψει και να αξιολογήσει αυτά τα τρία στάδια - επίπεδα του ανθρώπου στην ιστορική του διαδρομή, μπορούμε να πούμε, πως:

- Το ενστικτικό στάδιο κυριαρχούσε απόλυτα σε ολόκληρη τη διαδρομή του ανθρώπινου είδους, μέχρι πριν μερικές χιλιάδες χρόνια (να πούμε εκατό χιλιάδες;) και δειλά δειλά, με την εμφάνιση του λόγου, αρχίζει να επηρεάζεται από τη νόηση.

Ομως, ακόμη και σήμερα, τα ένστικτα - ανάγκες - επιθυμίες, αποτελούν - κυρίως - την ατμομηχανή της ψυχοδιανοητικής μας ζωής. Και αυτό το γνωρίζουν καλά οι επαναστάτες, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού κινητοποιείται με βάση τα κίνητρα μιας βιωματικής (βιωμένης), ψυχολογίας, που πρέπει να κερδηθεί από το πολιτικό επιτελείο, για να γίνει πρόγραμμα βάσης - δράσης για την κατάκτηση της εξουσίας (ιδεολογία κλπ.).

Επομένως, η ανθρωπότητα προχωρά ανοδικά, κυνηγώντας να ικανοποιήσει ανάγκες πρωταρχικές - βιολογικές και κοινωνικοποιημένες - δευτερεύουσες - και κατευθύνεται, σε μεγάλο βαθμό συνειδητά, από τη νοητική - νοηματική της διάσταση (π.χ. προγράμματα - θεσμοί - ιδεολογίες - επαναστατικά κινήματα), αλλά επηρεάζεται, κυρίως αρνητικά - βλέπε π. χ. τα στάδια του Θερμιδώρ της γαλλικής αστικής επανάστασης, και της Οχτωβριανής Επανάστασης που το ζούμε σήμερα - από το συναισθηματικό της έρμα (απογοήτευση, κόπωση των πρωτοπόρων, προπαγάνδα του αντίπαλου, θρησκευτική συνείδηση κλπ.)

Στη συναισθηματική διάσταση της ανθρωπότητας ανήκουν και οι κάθε είδους θρησκείες (αγάπη, φιλευσπλαχνία, εξιλέωση κλπ.), που αντιστρατεύονται και τη λογική και την ενστικτική πλευρά του ανθρώπου και διαδραματίζουν οπωσδήποτε αρνητικό ρόλο στη συνολική εξέλιξή του.

Μέσα στη νοητική διάσταση ανήκουν και η ψυχανάλυση και ο μαρξισμός. Ομως, ενώ ο μαρξισμός κατευθύνεται από τη νόηση - συνείδηση, η ψυχανάλυση αποτέλεσε το κίνημα της ψυχολογίας που υποστηρίζει πως οι υποσυνείδητες δυνάμεις κατευθύνουν τον άνθρωπο στην ερωτοσεξουαλική ζωή, την καθημερινή πράξη, μέχρι και την τέχνη, τη θρησκεία και την πολιτική, δίνοντας προτεραιότητα στο συναίσθημα, καί στην αιτιοκρατία της ανθρώπινης πράξης και στη θεραπεία της ψυχικής αρρώστιας.

Δρ. Γιάννης ΓΑΛΑΝΟΣ

Ψυχίατρος - Συγγραφέας

Σήμερα ζούμε τη φάση της εξαπόλυσης μιας αποχαλινωμένης επίθεσης της αντεπανάστασης του κεφαλαίου, μετά την κατάρρευση των κατακτήσεων του Οχτώβρη, όπου κυριαρχικό ρόλο προσπαθούν να δώσουν στις δυνάμεις του ενστίκτου και του συναισθηματικού κόσμου, κατευθύνοντας τις δυνάμεις τους στην καθυπόταξη της διάστασης του λογικού, της νόησης και της συνείδησης

Οταν άλλοι καθησύχαζαν τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ, υπονόμευαν κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία και κατηγορούσαν το ΚΚΕ ότι καταστροφολογεί, γιατί τίποτα απ' όσα έλεγε για τις ΔΕΚΟ δε θα συμβεί!..

Οταν απέκρυπταν (και αποκρύπτουν) από το λαό την ουσία, το βάθος και τη διάρκεια των αποφάσεων της ΕΕ για όλους τους λαούς των χωρών - μελών της, εξωραϊζοντας την ιμπεριαλιστική συμμαχία ή ζητώντας να γίνουν κάποια μερεμέτια στο οικοδόμημά της.

Οταν συμφωνούν με το επιχείρημα της κυβέρνησης, ότι η πάλη κατά των επιλογών της ΕΕ θα οδηγήσει τον ελληνικό λαό στην απομόνωση...

Οταν δεν καταγγέλλουν την ουσία του "κοινωνικού διαλόγου" ή, ακόμα χειρότερα, συμμετέχουν, οι περισσότεροι, στις διαδικασίες του, τότε το ΚΚΕ (για όλους τους παραπάνω και για πολλούς άλλους λόγους) δικαιούται να υπογραμμίζει την επιβεβαίωση της πολιτικής του. Οχι, βεβαίως, για να επαίρεται, αλλά για να κάνει και στο εξής το καλύτερο δυνατόν, και ακόμη πιο αποφασιστικά, προκειμένου να υλοποιηθεί το επείγον καθήκον της ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος,να οργανωθεί ο αντιιμπεριαλιστικός, αντιμονοπωλιακός αγώνας των λαϊκών δυνάμεων και, τελικά, να συγκροτηθεί το αντίστοιχο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο. Γιατί επιβεβαίωση της πολιτικής του ΚΚΕ σημαίνει επιβεβαίωση της ανάγκης να δημιουργηθεί, το γρηγορότερο δυνατό, αυτό το μέτωπο και ν' ανοίξει ο δρόμος στη λαϊκή αντεπίθεση, ο δρόμος για ριζικές αλλαγές.

Το λεγόμενο πολιτικό ζήτημα του τόπου έχει εξ αντικειμένου τεθεί επί τάπητος. Στη βάση του, πρέπει να αναζητηθεί μία από τις αιτίες των αντιπαραθέσεων στις ηγεσίες άλλων κομμάτων, καθώς και οι ανησυχίες πτερύγων τους ή γενικά της άρχουσας τάξης, για το τι μέλλει γενέσθαι, ενόψει της παραπέρα όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων. Γιατί όλοι αυτοί αντιλαμβάνονται ότι στο λαό συντελούνται διεργασίες. Ολοι αντιλαμβάνονται ότι έχει γίνει πιο φανερή η σύγκρουση ανάμεσα στο δρόμο ανάπτυξης που υλοποιείται υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και σ' εκείνον που προτείνει το ΚΚΕ.

* * *

Αν, βεβαίως, σ' αυτό το "αντισταθείτε" αντιστοιχούσε ουσιαστικό περιεχόμενο, θα επρόκειτο για μία θετική εξέλιξη. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι καθόλου έτσι, αν δει κανείς την πολιτική γραμμή τους. Αν δει την ουσία της αντιπολιτευτικής τους πρακτικής προς την κυβέρνηση, την πιο επικίνδυνη κυβέρνηση της τελευταίας εικοσαετίας. Μια κυβέρνηση κυνική, συνεπέστατη και ικανότατη να υλοποιεί ό,τι συμφέρει το ξένο και ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο.

1. Στο ρόλο της ΝΔ δε χρειάζεται να σταθεί κανείς αναλυτικά. Εξαντλείται αυτός στην πίεση προς την κυβέρνηση για περισσότερα και πιο γρήγορα αντιλαϊκά μέτρα. Αυτή είναι η "αντιπολίτευσή" της...

2. Η λεγόμενη αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ (Τσοχατζόπουλος κ.ά.), στην προσπάθειά της να εγκλωβίσει το λαϊκό κόσμο που το ακολουθεί, παρουσιάζει τις δευτερεύουσες διαφορές, που έχει με τους "σημιτικούς", ως την πολιτική που συμφέρει τους εργαζόμενους!

Να, για παράδειγμα, τι προτείνει ο Α. Τσοχατζόπουλος, όσον αφορά το θέμα της "ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ". Είπε: "Μόνη λύση είναι η πραγματοποίηση ενός ουσιαστικού διαλόγου ανάμεσα στην πολιτεία και στη Διοίκηση της εταιρίας και στους εργαζόμενους". Τα ίδια είπε για το σύνολο των ΔΕΚΟ, ενώ κάνει πως δε βλέπει το αίσχος που κυριαρχεί στον ιδιωτικό τομέα.

Την ώρα που απαιτείται γενικός ξεσηκωμός των εργαζομένων κατά των ιδιωτικοποιήσεων και της κατεδάφισης των εργασιακών σχέσεων, ο Α. Τσοχατζόπουλος καλεί σε διάλογο! Για να γίνει πράξη αυτό, που η κυβέρνηση επιδιώκει: Να ρίχνει στο τραπέζι 10 αρνητικά και να παίρνει πίσω το 1 ή τα 2 επιμέρους. Ετσι, και η ίδια να εμφανίζεται διαλλακτική, και ο "κοινωνικός διάλογος" να θριαμβεύει (!), και οι εργαζόμενοι να μένουν ευχαριστημένοι, αφού κατάφεραν να μειώσουν τα αρνητικά... Και εν τω μεταξύ το ξεπούλημα των ΔΕΚΟ θα προχωρεί...

Γι' αυτό και είναι αυτοπαγίδευση το να στοιχίζονται εργαζόμενοι πίσω από τέτοιες αντιπολιτεύσεις, που υποκρύπτουν και προσωπικές φιλοδοξίες...

Υποστηρίζουμε τα παραπάνω, επειδή αυτά αποδείχνονται και από την τοποθέτηση του Τσοχατζόπουλου και από τα λεγόμενα 6 βουλευτών της "τσοχατζοπουλικής" πτέρυγας. Να, τι είδους αντιπολίτευση αποτελούν. Εγραψαν: "Χρειαζόμαστε επειγόντως λύσεις, σχέδιο. Το σχέδιο θα προσομοιάζει στο υφιστάμενο εργασιακό καθεστώς των ανταγωνιστικών εταιριών και θα δημιουργεί προϋποθέσεις ανταγωνιστικότητας. Ομως, η παρέμβαση στο εισοδηματικό και εργασιακό καθεστώς των εργαζομένων, από μόνη της, είναι ανίκανη να δώσει λύσεις στο πρόβλημα της ΟΑ"!

Να σημειωθεί ότι, λέγοντας ανταγωνιστικότητα, εννοούν την ικανότητα της ΕΕ ν' ανταγωνιστεί τις άλλες πολυεθνικές, των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Το ίδιο κάνουν και οι πλουτοκρατίες των ΗΠΑ - Ιαπωνίας. Και σ' αυτά τα άρματα μάχης για τα συμφέροντά τους θέλουν να κρατούν δέσμιους τους λαούς και της ΕΕ και των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας.

Συμπέρασμα: Η δήθεν αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ, όπως η ίδια λέει, τάσσεται υπέρ του ξεθεμελιώματος των εργασιακών σχέσεων, υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, υπέρ της ΟΝΕ, όπως και η εγχώρια πλουτοκρατία. Γι' αυτό, εξάλλου, ψήφισαν το νομοσχέδιο. Οχι μόνο οι 6, αλλά και οι 29, που έφαγαν στου Χαραλαμπόπουλου.

Οποιοι είναι ειλικρινά υπέρ του λαού, πετάνε την κομματική - βουλευτική ιδιότητα και παρατάσσονται μαχητικά με τις ταξικές δυνάμεις. Δεν παριστάνουν την εσωκομματική αντιπολίτευση, στηρίζοντας, έτσι, την κυβερνητική πολιτική και κοροϊδεύοντας το λαό.

3.Το ΔΗΚΚΙ φαίνεται να πιστεύει ότι οι φωνές του κατά του μεγάλου κεφαλαίου αρκούν.

Το "βλέμμα" του ΔΗΚΚΙ δεν πηγαίνει πέρα από την 8ετία 1981 - '89. Παλεύει για να γίνει το ΠΑΣΟΚ καλό (!), για να έρθουμε σ' εκείνα τα χρόνια, αν και αυτή η περίοδος ήταν που προετοίμασε τη σημερινή κατάσταση.

Πέρα από το γεγονός ότι σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια, από την πλευρά της ολιγαρχίας, για τις όποιες οικονομικές "παροχές" του επιπέδου 1981 - '89, πρέπει να υπογραμμιστεί και το εξής: Τότε, στην 8ετία '81 - '89, έγινε ο μεγαλύτερος κανονιοβολισμός της συνείδησης των εργαζομένων, στην κατεύθυνση του χτυπήματος των αξιών, υπέρ του ατομικισμού και του "τίποτα δε γίνεται". Επιπλέον, οι τότε "παροχές" χρησιμοποιήθηκαν και για το χτύπημα της συνείδησης.

Γι' αυτό και τα όσα εξαγγέλλει είναι, τουλάχιστον, αντιφατικά.

4.Ο ΣΥΝ, με οξείς μάλιστα τόνους, υποστηρίζει ότι προς την κυβέρνηση κάνει ουσιαστική αντιπολίτευση. Ωστόσο, συνεχώς αυτοδιαψεύδεται, όχι μόνο από την πρακτική του, αλλά και από τα λεγόμενά του. Να, τι είπε ο Ν. Κωνσταντόπουλος στο Διαρκές Συνέδριο του ΣΥΝ ("Αυγή", 5/4/98): "Η πολιτική πρόταση του ΣΥΝ είναι να διαμορφωθεί από τη Βουλή και σε συνεργασία με τους βασικούς κοινωνικούς φορείς ένα σοβαρό πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών στην οικονομία, στο κράτος και το πολιτικό σύστημα και, τέλος, να επιχειρηθεί, ανάμεσα στα κόμματα, η σύναψη ενός συμβολαίου εθνικής στρατηγικής για τη διαχείριση των μεγάλων εθνικών προβλημάτων"!

Συμβόλαιο εθνικής στρατηγικής ανάμεσα στα κόμματα, διαρθρωτικές αλλαγές παντού, κοινωνικός διάλογος: Αυτό είναι το τρίπτυχο που προτείνει ο ΣΥΝ. Ποια ουσιαστική διαφορά έχει αυτό από την πρόταση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Γι' αυτό και στη συζήτηση στη Βουλή για την "ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ" οι ομιλητές του ΣΥΝ τοποθετήθηκαν "μασημένα" στα της ιδιωτικοποίησης της "ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ", ενώ δεν έκαναν κουβέντα για τις προγραμματισμένες ιδιωτικοποιήσεις των άλλων ΔΕΚΟ, ούτε για την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων.

Το τελευταίο διάστημα ο ΣΥΝ πασχίζει να εμφανιστεί αποστασιοποιημένος από το ΠΑΣΟΚ. Ομως, αυτό δε λέει τίποτα από άποψη ουσίας. Γιατί, όπως είπε και ο Μ. Παπαγιαννάκης σε συνέντευξή του στην "ΕΞΟΥΣΙΑ" (7/4/98), "οι τακτικές έρχονται και παρέρχονται"...

• Στην επιχείρηση κατάργησης του 8ωρου και καθιέρωσης του ελαστικού ωραρίου, η απάντηση είναι: 35ωρο - 5ήμερο - 7ωρο, με ουσιαστική αύξηση των αποδοχών, ώστε ο εργαζόμενος να ζει ανθρώπινα, να έχει ελεύθερο χρόνο, να μορφώνεται, να μην υποχρεώνεται σε υπερωρίες και 2η εργασία.
• Η απάντηση στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων είναι η πάλη για πραγματικά δημόσιου χαρακτήρα επιχειρήσεις, που θα λειτουργούν υπέρ του λαού. Αυτό, όμως, σημαίνει απόρριψη και του μέχρι σήμερα δημόσιου χαρακτήρα των επιχειρήσεων, που δουλεύουν υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, που είναι τύποις δημόσιες.
• Οι ελληνοτουρκικές εντάσεις δείχνουν το βασικό ένοχο των προβλημάτων στην περιοχή και γενικότερα: Το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την ΕΕ. Αρα, η ειρηνική συμβίωση των λαών, η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, περνούν μέσα από την κατάργηση των βάσεων της Σούδας, του Αραξου, του Ακτίου, μέσα από τη μη συμμετοχή στις πολυεθνικές Δυνάμεις Ταχείας Αντίδρασης, την έξοδο από το ΝΑΤΟ κλπ.
• Οι πρόσφατες πλημμύρες έδειξαν ότι η αντιμετώπιση της κατάστασης απαιτεί την προστασία των δασών, πολιτική κατά των μεγαλοϊδιοκτητών γης και των κάθε λογής καταπατητών δημοσίων χώρων, τη γενναία αύξηση των κοινωνικών δαπανών. Αρα, η πάλη, που δε συγκρούεται με τη λεγόμενη "ελεύθερη αγορά", με την αντιλαϊκή πολιτική στο σύνολό της, με τις βαθύτερες αιτίες, είναι, το λιγότερο, πάλη αναποτελεσματική.
• Στην ίδια βάση προβάλλει η αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων: Παιδείας, υγείας, ναρκωτικών, πρόνοιας, τρομοκρατίας στους τόπους δουλιάς κ.ά. Δηλαδή, στη βάση της σύγκρουσης με τις αιτίες που τα δημιουργούν. Γιατί ο τεράστιος πλούτος στα χέρια των λίγων πολλαπλασιάζεται, το ίδιο και η φτώχεια των πολλών, στην άλλη πλευρά του λόφου.

Οι πρωτοβουλίες από τα κάτω, μέσα και έξω από τα συνδικαλιστικά όργανα, με πλατιά ενωτική διάθεση και προσανατολισμό και δίχως εξαιρέσεις μέσα στους εργάτες, στους αγρότες κλπ., στην πλειοψηφία του λαού δηλαδή, επειδή έχουν μεταξύ τους πολιτικές διαφορές. Με συντονισμό των αγώνων όλων των λαϊκών στρωμάτων, σε πανελλαδική βάση και με ταυτόχρονο ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο στις όποιες πλειοψηφίες του συμβιβασμού και στα κόμματα της συντήρησης και της συναίνεσης, είναι βασικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Το ίδιο και η ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική ενίσχυση του ΚΚΕ. Δίχως την ταυτόχρονη ανάπτυξη πλατιάς επιρροής της πολιτικής και της ιδεολογίας του, μηδενίζονται οι δυνατότητες για ένα τέτοιο βιώσιμο και με προοπτική κοινωνικοπολιτικό μέτωπο.

Οι θετικές διεργασίες μέσα στο λαό μπορούν να δώσουν εκρηκτικές εκδηλώσεις της οργής του. Απαιτείται ετοιμότητα του ΚΚΕ και ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων, ώστε η λαϊκή αντίδραση να αποκτά ανώτερο, συνειδητό χαρακτήρα, για να μπορέσει να προσλάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας.

Αυτό αφορά την κάθε ΚΟΒ, το κάθε κομματικό μέλος. Απαιτεί απ' όλους σχεδιασμένη καθημερινή δουλιά και ικανότητα να διακρίνεται το κύριο, μέσα σε συνθήκες διεργασιών, ελιγμών και αναχωμάτων.

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ

Το λεγόμενο πολιτικό ζήτημα του τόπου έχει, εξ αντικειμένου, τεθεί επί τάπητος. Στη βάση του πρέπει να αναζητηθεί μία από τις αιτίες των αντιπαραθέσεων στις ηγεσίες άλλων κομμάτων, καθώς και οι ανησυχίες πτερύγων τους ή γενικά της άρχουσας τάξης, για το τι μέλλει γενέσθαι, ενόψει της παραπέρα όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων. Εχει γίνει πιο φανερή η σύγκρουση ανάμεσα στο δρόμο ανάπτυξης, που υλοποιείται υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και σ' εκείνον, που προτείνει το ΚΚΕ